35αρα ΚΑΙ ΜΟΝΗ…

Μέχρι σήμερα εχω βγει με τουλαχιστον 20 γυναικες 35 ετων. Θεωρω το δειγμα γραφης ικανο, επειδη και οι 20 μου ελεγαν τα ιδια πραγματα, θεωρω καλο να καταγραψω αυτά που ακουσα. Και εν πολλοις εμαθα.

Είναι εξαιρετικα δυσκολη η θεση της single 35αχρονης. Το πρωτο της προβλημα είναι ότι δεν βρισκει αντρα στην ηλικια της. Ειτε λοιπον θα βρει καποιον μικροτερο με το τελος προδιαγεγραμμενο, ειτε καποιον μεγαλυτερο της που θα της λεει τη μια «που να τρεχουμε τωρα αγαπη μου» και την άλλη θα είναι πιο πολύ κουρασμενος από εκεινη. Ο 35αρης της προκοπης είναι ηδη πιασμενος. Οι αλλοι είναι μπακουροι ή αποτυχημενα λιγουρια.

Ολες επιφανειακα λενε πως τα καμπανακια της μητροτητας δεν εχουν χτυπησει και στολιζουν αυτή την πεποιθηση με διαφορα ευφυολογηματα. «Πρεπει να βρεθει ο καταλληλος», «Δεν θα τρελαθω για να γινω μανα», «Βλεπω και αυτές που εχουν παιδια και χωριζουν» και κατι τετοια. Κατά τη διαρκεια της συζητησης όμως, διαπιστωσα πως τις ποναει και τις καιει το ζητημα.

Ανεξαρτητα από τις  κοινωνικες δομες, από τη χειραφετηση της γυναικας, την οικονομικη ανεξαρτησια, την αυτονομια και την αυτενεργεια, η φυση δεν αλλαζει. Η γυναικα θα είναι παντα γυναικα και αν παει να το ξεχασει ή να το κουκουλωσει, θα της το θυμιζει ο γυναικολογος της.

Ολες εχουν στην πλατη πολυετεις δεσμους που κατεληξαν στον χωρισμο. Αρκετες δε από αυτές, το διελυσαν λιγο πριν την εκκλησια. Είναι εμπειρες από τις ξεπετες και τις περιπτυξεις της μιας νυχτας. Κουρασμενες για μια καινουρια σχεση αφου το εργο το εχουν δει πολλες φορες πια, αλλα από την άλλη βιαζονται.

Βρηκαμε καποιον, μας κανει, εχει και μια αξιοπρεπη δουλεια, ε, τι άλλο θελουμε, γκολ και φευγουμε για την εκκλησια! Αν ο αντρας είναι μικροτερος, φευγει όχι με ελαφρα πηδηματακια αλλα με αλματα! Αν είναι μεγαλυτερος, μαλλον καθεται αλλα η πιθανοτητα του διαζυγιου μεγεθυνεται επικινδυνα.

Στις συζητησεις μου προσπαθησα να κατανοησω γιατι τους συνεβη αυτό.

Με οσες τουλαχιστον βγηκα, άλλες ηταν ομορφες, άλλες εντυπωσιακες, δεν θα ελεγα ότι καποια από αυτές ηταν ασχημη ώστε να μπορουσα να δικαιολογησω μια δυστοκια στην ευρεση συντροφου.

Η απαντηση που καταλαβα συνοψιζεται σε μια λεξη. Συγχυση.

Εχουμε ένα δεσμο. Παει καλα. Περνανε τα χρονια. Όταν πλησιαζει το ενδεχομενο του γαμου αρχιζουμε. Ε, χμμμ, ναι, ενταξει, καλα περασαμε, καλος είναι, αλλα:

 Δεν εχει πολλα λεφτα αλλα ο ταδε που με φλερταρει εχει

 Δεν είναι πολύ ομορφος αλλα ο δεινα που μου την πεφτει είναι

 Δεν εχει ακρες αλλα ο άλλος που μου στελνει μηνυματα είναι χωμενος

 Δεν τον εχει μεγαλο αλλα ο άλλος που καναμε μια φαση τις προαλλες, τον ειχε τεραστιο!

  Ναι, δεν λεω καλο παιδι είναι, με αγαπαει αλλα κοιταξε θελω κατι συνταρακτικο στη ζωη μου.

Μεινε στη ματαιη αναζητηση τοτε. Όταν ρωτουσα ποιο συνταρακτικο φανταστηκαν ή φανταζονται, δεν ηταν σε θεση ακριβως να το προσδιορισουν. Λογικο. Όταν δεν εχεις μαθει να εκτιμας αυτά που εχεις, σχεδον νομοτελειακα μπαινεις στην αναζητηση του τιποτα.

Αντιλαμβανονται πως με τον γαμο θα αλλαξει η ζωη τους ως προς τα οικογενειακα βαρη και την εγκυμοσυνη και το ξανασκεφτονται:

Αφου περνα η μπογια μου, οι αντρες με κοιτανε, γιατι να μην κανω τη ζωη μου, να τρεχω οποτε θελω για ψωνια με τις φιλες μου, να κανουμε το κεφι μας στα κλαμπζζζ, να παιζω και με τον Γιαννη και με τον Κωστα και με τον Νικο  και να περναω καλα;

Βρισκουν μια σχεση, το πανε σε βαθος χρονου και πολύ αργα το θυμουνται να κατακλυστουν από ανασφαλειες. Ο λογος είναι πως ψαχνουν μανιωδως, για να μην πω μανιοκαταθλιπτικα, τον ιδανικο, τον mr perfect. Μπερδευουν την τηλεοραση και τα περιοδικα με τη ζωη. Ο κυριος τελειος κυριες μου δεν υπαρχει. Ξερετε γιατι; Γιατι ουτε εσεις ειστε τελειες για καποιον. Από την άλλη βεβαια μπορει να βρουν καποιον αλλον, να μην τους ταιριαζει αλλα να ελπιζουν πως θα τον αλλαξουν με αποτελεσμα να χανουν πολυτιμο χρονο σε μια προσπαθεια τοσο επιτυχημενη οσο και η πολεμικη εκστρατεια των αμερικανων στο βιετναμ.

Το μονο που υπαρχει στη ζωη μας είναι το καλυτερο δυνατο.

Ετσι λοιπον, αναβαλλοντας συνεχεια την μεγαλη δεσμευση, χωριζουν τους ανθρωπους που μοιραστηκαν χρονια και χρονια μαζι τους τη ζωη, βγαινουν, «βαζουν χρωμα στη ζωη τους», αλλαζουν προσωπα και παραστασεις και χωρις να το καταλαβουν φτανουν στα 35.

Και μετα;

Μετα κατά τη γνωμη μου το χωραφι καηκε. Ως γνωστον, όταν καις ένα χωραφι, του χρονου ξαναφυτρωνει. Το ξανακαις και παλι ξαναβγαζει καρπους. Αμα το καψεις 3-4 φορες, δεν ξαναφυτρωνει πια.

Ότι ειχε να δωσει σε ανθρωπο το εδωσε.

Μετα δεν ξερω αν εχει να δωσει κατι σε καποιον, αν μπορει να ερωτευθει ξανα και δυνατα.

Το επομενο βημα είναι η συμβαση. Ο οικονομικος απολογισμος. Γενικα μου κανεις, γενικα σου κανω, ποσα εχεις ποσα εχω, ζουμε με αυτά; Ζουμε. Βρες κουμπαρο, παω για την εκκλησια. Για αυτό και οι σχεσεις αυτές κρατανε λιγο μεχρι να οδηγηθουν στο γαμο. Φιλοσοφικα το ωραιοποιουμε. «ειμαστε εμπειροι στη ζωη, ξερουμε πια τι θελουμε, οποτε γιατι να το καθυστερουμε». Χαρηκα Καλιαμάγκουρας.

Η 35χρονη εχει μια σταθερη επαγγελματικη πορεια, αυτοσυντηρειται, με αποτελεσμα να θετει ψηλα τον πηχυ για τον συντροφο της και πατερα των παιδιων της. Την ιδια στιγμη όμως κλαιγεται γιατι όταν επιστρεφει στο σπιτι της και γυριζει το κλειδι στην πορτα δεν την περιμενει κανεις από πισω…. Θελει και να πηγαινει βολτες με το αυτοκινητο αλλα και το ντεποζιτο γεματο.

Δυστυχως, στο τελμα των πολυετων σχεσων ευθυνονται και οι αντρες. Δεν προσεχουν τον εαυτο τους και κατ επεκταση ουτε την συντροφο τους, γινονται αυτοκολλητοι με τον καναπε και συνηθως το πρωτο πραγμα που μετρανε σε μια μετακομιση είναι οι ιντσες της πλασμα για τα ματς του θρυλου ή της παναθας. Δεν είναι κακο να λεμε και ένα σ’αγαπω, δεν είναι κακο να φροντιζουμε τη γυναικα και να μη συμπεριφερομαστε σαν αλ φαταχ μαχαραγιαδες.

Εχουμε μπει στην καραμελιτσα «δεν ειμαι δεδομενος/δεδομενη» που μας εχουν πλασαρει τα μαζικα μεσα επιρροης. Όταν εισαι με καποιον χρονια, οι συνηθειες του/της, η νοοτροπια και η συμπεριφορα είναι γνωριμες και γνωστες, πώς να το κανουμε. Γιατι θα πρεπει στις σχεσεις να επιδιδομαστε σε σαφαρι στη ζουγκλα; Δεν λεω, είναι προκλητικα γοητευτικο αλλα δεν ξερω και ποσοι θα ζησουν…

Το μυστικο ( αν μπορω να χρησιμοποιησω αυτή τη λεξη) συνοψιζεται στο ρηθεν του Κικερωνα. Idem velle idem nolle. Ιδιες θελησεις και ιδιες αρνησεις. Καλη επικοινωνια, καλοπιστος διαλογος για όλα τα θεματα  και συμπορευση. Τα υπολοιπα είναι εμπορικα τρικ και συνεδριες για τον ψυχολογο, στον οποιον δινετε ένα σκασμο λεφτα για να αποφανθει ότι όλα ξεκινανε από την παιδικη ηλικια και να εχετε αυτοπεποιθηση.  

Αν λοιπον εχετε μια σχεση ετων, δεν χρειαζεται να το ψειριζετε ουτε να το σκορπατε. Ζηστε με τον ανθρωπο σας και πορευθειτε. Δεν υπαρχει κανενας λογος να νομιζετε ότι θα βρειτε τον θεο σε συντροφο και να χωριζετε γιατι «δεν ξερω ρε υποπτε, σηκωθηκα μια μερα και ειπα πως δεν ειμαι ακομα ερωτευμενη με αυτόν τον ανθρωπο». Αν κοπελα μου μετα από 7 χρονια σχεσης περιμενεις να εχεις τα συναισθηματα του πρωτου τριμηνου και αν 7 χρονια δεν εχουν δημιουργησει έναν ιερο και αρρηκτο ιστο, τοτε φυγε. Τρεχοντας. Όχι για σενα, εσυ θα φτασεις στα 35 και θα εισαι δυστυχισμενη. Για τον φουκαρα που σε αγαπησε λεω, αστον να βρει μια άλλη που θα τον εκτιμησει πιο πολύ από ότι εσυ, να βρει την υγεια του!

Δεν είναι τυχαιο πως σε πολυετεις δεσμους την προταση για χωρισμο συνηθως την κανει η γυναικα. Εχουν μπερδεψει το sex and the city και την αληθινη ζωη…

Στα 35 της η γυναικα που είναι μονη, είναι περιεργη. Φοβαται και θελει. Αμυνεται και επιτιθεται με αποκλιση 5 δευτερολεπτων και τη χαρακτηριζει η πνευματικη ασταθεια. Η εναλλαγη του όχι και του ναι γινεται με την ταχυτητα πυροβολου και συνηθως δεν βγαζεις ακρη. Να είναι οι ορμονες, να είναι η ανασφαλεια, όλα και τιποτα, δεν ξερω.

Δεν λεω ότι ολοι οι γαμοι με γυναικες 35+ ετων είναι αποτυχημενοι, προς θεου. Όμως όταν μια γυναικα εχει μαθει να ζει με αυτοτελεια στα 35 της, δυσκολα μετα αναλαμβανει ρολους με επιτυχια όπως της μητροτητας, της συζυγου και της νοικοκυρας.

Για αυτό λοιπον μη σας πιανει αμοκ όταν εχετε έναν ανθρωπο χρονια διπλα σας και σπευδετε να τον χωρισετε. Θα το βρειτε μπροστα σας…