Πολυ μου αρεσει, μα παρα πολυ, που τα μαζικα μεσα επιρροης, προσπαθουν να βρουν νεα όταν ουσιαστικα δεν υπαρχουν.
Πληροφορουμαστε ότι υπαρχουν συγχρονες τασεις στη νεολαια και είναι οι trendy και οι ΕΜΟ. Ακολουθει φιλολογικη και φιλοσοφικη συζητηση για το που παμε, που βαδιζουμε, πως καταντησαμε λοχια, ποτε θα γινει η Δευτερα Παρουσια και λοιπα χαζοχαρουμενα.
Κατανοητο.
Πρεπει να γεμισει ο τηλεοπτικος χρονος, σελιδες στα εντυπα και να ασχολουμαστε με χαζαμαρες.
Τιποτα δεν είναι καινουριο.
Η ιστορια επαναλαμβανεται και το μονο που αλλαζει είναι τα ονοματα, οι ταμπελες και οι πινακιδες.
Αυτοι που τωρα αποκαλουνται ΕΜΟ μοιαζουν καταπληκτικα, με τους νταρκαδες και τους γκοθαδες στη δεκαετια του 80.
Αυτοι που τωρα απακαλουνται trendy είναι διαχρονικοι και λεγονταν μια ζωη «φλωροι». Τωρα βαζουμε την αγγλικη λεξη και ειμαστε Ευρωπαιοι.
Είναι ακριβως οι ιδιες μειοψηφιες αν και στη δεκαετια του 80 υπηρχαν περισσοτερα ρευματα: πανκια, μερικα απομειναρια ροκαμπιλια, μεταλλαδες, και ροκαδες. Ενώ στη δεκαετια του 90 ανθισαν οι ρεϊβερς ( αλησμονητα τηλε-παραθυρα με μανα ρεϊβερ, νοθο αδερφο raver ) οι οποιοι αντε να εχουν μεινει στην Αθηνα καμια 200 αρια και αυτοι όχι γιατι ξερουν τη μουσικη αλλα γιατι χαπακωνονται.
Τωρα πια τα πραγματα είναι πιο απλα. Σκυλαδες. Λιγοι Ροκαδες. Μερικοι εναλλακτικοι ( με τα μπαρακια στα περιξ του Ψυρρη, του Θησειου, του Γκαζιου ) και οι τηλεοπτικοι ΕΜΟ με το επιμελως αντιαισθητικο τους στιλ.
