Μετα από πολλα χρονια ησυχης και σχεδον αθορυβης ζωης, ο πατερας μου κοιμηθηκε οριστικα.
Από την υπερενταση, τις εννοεις και τις φροντιδες, δεν προλαβα να ουτε καν να το σκεφτω. Εχω επιδοθει σε αγωνα δρομου.
Τη δεδομενη στιγμη, τρια πραγματα εχω κατά νου
- με τον Θεο και με τον χρονο δεν μπορει να τα βαλει κανενας.
- αισθανομαι γαληνιος καθως ότι μπορεσα να κανω, το εκανα. Προσπαθησα με ολες μου τις δυναμεις,εξαντλησα ότι περιθωριο υπηρχε και απεβιωσε στα χερια μου. Προλαβα να τον αποχαιρετησω, να του εκφρασω ποσο τον αγαπω και να τον ευχαριστησω για οσα μου προσεφερε.
- τις τελευταιες 10 μερες η κατασταση του επιδεινωνετο συνεχως. Δεν μπορουσε να κινηθει, να μιλησει, ειχε ανοιξει σε αρεκτα σημεια, ηταν σε ακινησια. Ταλαιπωρηθηκε. Τωρα πια ξεκουραστηκε. Οριστικα.
Νεα ζωη ξεκιναει.
Με περισσοτερες ευθυνες, με τη φροντιδα της μητερας μου και με ολο το βαρος του σπιτιου πια να πεφτει και τυπικα στα χερια μου.
Διαβασα καπου και χαμογελασα πικρα πως η ζωη είναι η πορεια προς τον θανατο αλλα καπου στη διαδρομη μπορει να πεθανεις κιολας…
Ξερω πως όταν περασει η μπορα, η βαβουρα και η γραφειοκρατια τοτε θα πενθησω.
Μονος και ησυχος πια.
Σε ευχαριστω Πατερα. Για όλα…
Αντιο.
Υγ. Ωραιες ηταν οι μερες μετα το χιονι. Αλλοι χαιρονται για το σ/κ που ξεκιναει και αλλοι πανε σε κηδειες….
