Ο Χριστοδουλος μου ηταν συμπαθης.
Ανθρωπο που τον πολεμανε πολιτικοι και δημοσιογραφοι, δεν μπορει, μια χαρα ειναι. Οι πολιτικοι και οι δημοσιογραφοι ειναι μια ομαδα ανθρωπων που οτι και αν κανεις, αν θελουν να σου προσαψουν κατι, θα το κανουν. Ακομα και αν εισαι ακινητος, αμιλητος και αδρανης.
Οταν ειχαμε τον Σεραφειμ, η μονιμη κατηγορια ηταν πως η Εκκλησια ειναι αποστασιοποιημενη απο την κοινωνια και τα προβληματα της, ειναι ανυπαρκτη και δεν εχει λογο.
Ο Χριστοδουλος που ειχε λογο, αποψη και την εξεφραζε, ξαφνικα εγινε ο μισητος ιεραρχης, το κρατος εν κρατει, ο αιμοβορος εξουσιαστης.
Θα τον θυμαμαι για το «σας παω», για το «ελατε με το σκουλαρικι».
Για εναν οργανισμο οπως η εκκλησια με 2000 χρονια ζωης, θεωρω οτι ειναι μεγαλο βημα αυτη η δηλωση και αυτη η διαθεση, της προσεγγισης των νεων.
Θα τον θυμαμαι για την προσπαθεια του με τον Παπα και την επισκεψη του Ποντιφικα στην Αθηνα και την πρωτοφανη «συγγνωμη».
Κατηγορηθηκε για τα κυρηγματα με τις καμερες. Πιθανως να ηταν λαθος αλλα το βελτιωσε. Κατηγορηθηκε για τον αγωνα του με τις ταυτοτητες.
Η υπεμεγεθυνση της πραγματικης διαστασης των πραγματων στη χωρα μας ειναι ενα αθλημα το οποιο διαρκως διογκωνεται. Δεν ημουν υπερ της αναγραφης του θρησκευματος στην ταυτοτητα οχι γιατι με ενοχλουσε ή γιατι υπηρχε ρατσιστικος φοβος – αυτα ειναι ιστοριες για να χουμε να λεμε – αλλα γιατι πιστευω οτι τετοια ζητηματα ειναι βαθια προσωπικα για να ευτελιζονται σε μια πλαστικοποιημενη πινακιδα.
Συμφωνησα ομως με τις εκκλησιαστικες αντιδρασεις γιατι το σχετικο διαταγμα πηγε να περασει νυχτα, χωρις να το παρει κανενας χαμπαρι. Καλο ειναι που και που να ακουγεται και ενα «οχι». Δεν ειμαστε φυτα, δεν πρεπει να γινουμε.
Μου αρεσε που ακουστηκε αυτο το οχι. Η καταληξη;
Σημερα αν παει κανεις να βγαλει ταυτοτητα, το θρησκευμα ΔΕΝ αναγραφεται.
Που ηταν λοιπον το «κρατος», η επιδειξη εξουσιας, και η ολη φασαρια;
Ακομα και σε θεματα εξωτερικης πολιτικης, δεν καταλαβα, γιατι δηλαδη θα πρεπει να υποχωρουμε μονιμως και να μην ακουγεται ουτε ενα «κιχ»; Μας χαλαγε την ηρεμια ε;
Ο Χριστοδουλος ηταν ο πρωτος ιεραρχης που εβαλε την εκκλησια εντος της κοινωνιας δυναμικα. Με αποψη, με δυνατη φωνη, με θεση που ο καθενας ηταν ελευθερος να κρινει αν συμφωνουσε ή οχι.
Εντονος στη ζωη, μεγαλος στο θανατο του.
Αντι επιλογου, κλεινω με κατι που ειπε καποτε:
«τα Χριστούγεννα είναι η προϋπόθεση όλων των άλλων εορτών. Χωρίς την ενανθρώπηση του Χριστού, μένουν χωρίς περιεχόμενο και η Βάπτιση, και η Μεταμόρφωση και το Πάθος Του. Και η Ταφή και η Ανάσταση και η Ανάληψή Του. Ο κόσμος γύρω μας σπαράζεται. Και πολλοί θα επιθυμούσαν να γίνει και ο λαός μας "το ζαλισμένο κοπάδι". Να μην αντιδρά στην ισοπέδωση. Να αποδεχθεί το ρόλο του ως καταναλωτικής μονάδας χωρίς πνευματικότητα, χωρίς ορθόδοξη προοπτική, χωρίς ιστορική συνέπεια, χωρίς τη δυνατότητα του αυτοπροσδιορισμού. Και οι γιορτές να εκφυλισθούν σε εποχιακές ευκαιρίες για ανταλλαγή κοινωνικών ευχών και δώρων»,
Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Χριστόδουλος
Αντιο….
