ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΟΣ ΓΕΙΑ ΣΟΥ. ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ ΠΟΥ ΣΟΥ ΕΛΕΓΑ.

Είναι πολύ περίεργο το συναίσθημα που νοιώθω. Πριν ξεκινήσει το Ευρωμπάσκετ, είχα προβλέψει ότι δεν θα πετυχαίναμε. Ναι μεν, έπεσα μέσα αλλά:

Α) Τα επιχειρήματά μου ήταν λάθος. Σε ότι αφορά την ευστοχία στις βολές και στα τρίποντα ήμασταν καλύτεροι του αναμενομένου.  Ο παίκτης που θα παίξει με πλάτη μας έλειψε αλλά δεν ήταν καταλυτική η απουσία του. Το επιθετικό παιχνίδι χωρίς τον Γιάννη επίσης δεν ήταν σημείο αναφοράς γιατί ο Γιάννης έπαιξε περισσότερο από ότι περίμενα.

Β) Την αγάπησα την Εθνική και στενοχωρήθηκα. Το κλίμα που εισέπραττα, η προσπάθεια των παιδιών, η προσδοκία για κάτι καλό, η ολόχρυση συγκυρία να έχουν αποχαιρετήσει τη διοργάνωση οι Σέρβοι, οι Λιθουανοί, οι Κροάτες και οι υπόλοιπες ομάδες να μη με φοβίζουν, ήλπιζα να πέσω τελείως έξω για να πανηγυρίσω την επιτυχία.

Στο παιχνίδι με την Γερμανία, όλοι είδαμε το προφανές. Οι τύποι τα έγραφαν από παντού. Εύκολα μπορεί ο κάθε αδαής να μιλήσει για την περιφερειακή άμυνα, αλλά άντε να παίξεις άμυνα στα 8 μέτρα και να αφήνεις πίσω αεροδιάδρομο. Αυτό που πιστεύω πως μας σκότωσε ήταν ότι παρά τα κορμιά που είχαμε διαθέσιμα, μας πήραν 14 παραπάνω ριμπάουντ. Αυτό ήταν το λάθος του πολύπειρου και καθ’όλα άξιου Δημήτρη Ιτούδη. Η επιλογή να παίξει ο Γιάννης στο 5, άφησε λιβάδι στη ρακέτα και μας έπαιξαν βόλεϊ.  Ο Γιάννης στο Μιλγουόκι έχει είτε τον Λόπεζ στο 5, είτε κατά συνθήκη τον Πόρτις. Το παιδί έχει μάθει, να δίνει βοήθειες, να παίζει λίμπερο που λέμε και στο ποδόσφαιρο, να καλύπτει τρύπες, να διαβάζει την επιθετική τακτική και να κλείνει ώστε να φύγει αμέσως μετά στον αιφνιδιασμό.

Στην Εθνική Ομάδα δεν εφευρίσκεις ρόλους όπως είχε κάνει ο τιτάνας Σκουρτόπουλος που έβαζε τον Παπανικολάου στο 2 και γέλαγε και ο κόσμος και οι αντίπαλοι. Στην Εθνική Ομάδα προσαρμόζεσαι εσύ πάνω στις δυνατότητες καθενός εκάστου παίκτη.

Μαθημένος όπως ήταν, έβγαινε ο Γιάννης να βοηθήσει στα σκριν και στην περιφέρεια και κάτω από το καλάθι έμενε ο Γιαννούλης, ο Νικ και ο Σλούκας. Η κατάληξη δεν θέλει πολύ σκέψη. Ποστάρισμα, καλάθι ή φάουλ και εύκολο επιθετικό ριμπάουντ. 16 μας πήραν. Οι δικοί τους φοργουορντ νίκησαν κατά κράτος τους δικούς μας. Πιο γρήγοροι και πιο εύστοχοι. Το θέμα μου για παράδειγμα δεν είναι ο Σρέντερ. Από αυτόν περιμένεις ότι θα σου βάλει 20+ πόντους. Αυτά κάνει κάθε χρόνο στην Αμερική, απέναντι στον Καλάθη θα κόλλαγε; Το κεφάλι όμως μας το έκοψαν οι άλλοι. 

Βέβαια θα μου πεις ότι και ο Παπαγιάννης δεν μάγεψε, όσο έπαιξε. 2.20 νταμάρι και πήρε μόλις 2 ριμπάουντ. Ο αγαπημένος Θανάσης ήταν τόσο στα κόκκινα που ήταν επιπόλαιος. Ας έπαιζε παραπάνω ο Αγραβάνης. Ή ο Παπαπέτρου για τα ριμπάουντ. Ας έβαζε τον Κώστα έστω για τρέχει και να πηδάει. Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια. Μπορεί πολλούς να τους ξένισε η κλάψα του Χατζηγωργίου στη μετάδοση και να έγραφαν στο τουίτερ «γιατί κάνει μνημόσυνο αφού μόλις 7 πόντους πίσω είμαστε» αλλά σε αυτό το σημείο είμαι με τον χιτσκοκικό και γκρανγκινιολικό Δημήτρη. Η κατηφόρα φαινόταν από τα 50 χιλιόμετρα.

Πιστεύω πως το σουτ του Σλούκα στο ημίχρονο, μπορεί να μας ξετρέλανε αλλά μας κοίμισε. Πιστέψαμε ότι όπως και στα προηγούμενα, στην τρίτη περίοδο θα μας έχαναν, τελικά συνέβη το αντίθετο.

Αυτοί συνέχισαν να τα βάζουν και εμείς κουραστήκαμε. Κάναμε τρίποντα απελπισμένα, αργούσαμε πολύ να τελειώσουμε τις επιθέσεις, ο πάγκος δεν βοήθησε και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος. Η έκλαμψη Λαρεντζάκη βοήθησε απλώς στο να μην πάει η διαφορά στους 30 πόντους και να χάσουμε αξιοπρεπώς. Εκεί ήθελα τον Καλάθη και τον Σλούκα, αλλά δεν.

Ατομικά, θέλω να σταθώ στους παίκτες μας :

Ο παίκτης που θαύμασα – και δεν σου πάει με τίποτα το μυαλό – ήταν ο Κώστας Παπανικολάου. Του έχω κάνει σκληρή κριτική από τότε που γύρισε από τους Ρόκετς, ότι παίζει ως συνταξιούχος αλλά στο Ευρωμπάσκετ ήταν εξαιρετικός. Έκανε πολλά που δεν αποτυπώνονται στη στατιστική, έπαιξε σοφά και δεν εκβίασε επιθετικές προσπάθειες. Πήρε όσες ακριβώς έπρεπε να πάρει με βάση την εξέλιξη του παιχνιδιού. Μπράβο του, πολύ σοβαρός και μυαλωμένος.

Ο Γιάννης έδωσε ότι είχε. Ούτε υπολόγισε τους Μπακς για το χρόνο συμμετοχής του, αυτές τις βλακείες που έλεγαν οι ψευτοπατριώτες, προσπάθησε πολύ και χωρίς αυτόν θα δυσκολευόμασταν ακόμα και με την Αγγλία.

Αγαπάμε τον Θανάση, είναι μια ομάδα μόνος του στον πάγκο, αλλά περίμενα να συμμετέχει περισσότερο στο παιχνίδι. Είχε τόση ενέργεια, ενθουσιασμό και διάθεση να κάνει πολλά πράγματα αλλά αυτό τον κυρίευσε και τον αποσυντόνισε.  

Ο Ντόρσεϊ ήταν ο παίκτης που μας έλειπε τόσα χρόνια. Δεν ήταν η επιτομή της σταθερότητας, αλλά αυτό το ξέρουμε από τη θητεία του στον Ολυμπιακό. Μας έδωσε πολλά στα πρώτα παιχνίδια και μακάρι να ξαναέρθει του χρόνου στο Παγκόσμιο. Είμαστε ως Εθνική γυμνοί στη θέση 2 και η παρουσία του ήταν πολύ σημαντική. Δεν χρειάζεται να βάλει 30 πόντους. Τα ξεσπάσματα του όμως δεν τα είχε κανείς άλλος περιφερειακός παίκτης μας.

Ο Σλούκας με τον Καλάθη όσο περνούσαν οι αγωνιστικές ημέρες, τόσο έπεφταν. Πολλά χρόνια καριέρας, γεμάτες αγωνιστικά χρονιές, πιστεύω ότι κουράστηκαν. Ειδικά ο Νικ από τον οποίο δεν είχαμε μεγάλες απαιτήσεις καθώς είχε συμπαίκτες. 4-5 φλόουτερ και 6-7 ασιστ να έβγαζε, μια χαρά θα ήταν. Το κυνήγι όμως στην άμυνα, τον εξουθένωσε. Με την Τσεχία ήταν πολύ καλός αλλά με τη Γερμανία μου φάνηκε πολύ κουρασμένος. Περίμενα περισσότερα και από τον Σλούκα. Γιατί εκτός από το σουτ στο κέντρο, κατά τα άλλα ήταν άστοχος. Ούτε με τον Γιάννη συνεργάστηκε καλά.

Από τους ρολίστες, Αγραβάνη, Λαρεντζάκη και Λούντζη, έμεινα πολύ ευχαριστημένος. Το μόνο τους μειονέκτημα είναι πως παραμένοντας στην Ελλάδα, είναι πιο αργοί από τους άλλους. Οπότε αυτά που δίνουν στην επίθεση από τα στατικά σουτ, τα χάνουν και στην άμυνα αλλά και δεν μπορούν να δημιουργήσουν τις φάσεις. Παρόλα αυτά, ίσως για πρώτη φορά είχαμε ρολίστες που συμμετείχαν ενεργά και φάνηκαν και προσέφεραν.

Ο Κώστας δεν μπορεί να κριθεί αφού δεν πήρε ευκαιρίες.

Κλείνω με τους 2 Παπ και εδώ θα πρέπει να αναλογιστούν οι Έλληνες δημοσιογράφοι και τις δικές τους ευθύνες.

Παπαγιάννης: Και να ο Big Papa και τι καλός και τι φοβερός και τι σπουδαίο project και τι εξέλιξη και τελικά σε ένα μεγάλο τουρνουά με σπουδαίους παίκτες με θητεία στο ΝΒΑ και στην Ευρωλίγκα, τι είδαμε; Ένα θηρίο 2.20 που περιμένει την ασίστ για να καρφώσει. Ούτε ένα χουκ για δείγμα δεν παρουσίασε. Θέλεις να δεις πραγματική εξέλιξη ενός ψηλού; Γιαν Βέσελι κυρίες και κύριοι. Αυτός μάλιστα. Τον Παπαγιάννη τον έπαιζε τάβλι με το αριστερό και στο δεξί κράταγε φρέντο εσπρέσο. Καθόμαστε στην πτωχή Ελλαδίτσα, τους εκθειάζουμε για να μη χάσουμε τους Παναθηναϊκούς πελάτες και έρχονται οι μεγάλες διοργανώσεις και βλέπουμε την πραγματικότητα. Είναι δυνατόν να παίζει 18 λεπτά ανά αγώνα και να παίρνει μόλις 3 ριμπάουντ; Επιεικώς, πολύ μέτρια παρουσία.

Παπαπέτρου: Ακριβώς τα ίδια. Ο μεγάλος ηγέτης του Παναθηναϊκού, παρακάλια πρόπερσι να μείνει στο τριφύλλι, μη χάσουν τον Λεμπρον, και τι φανταστικός και τι τρομερός και τελικά ποια ήταν η αλήθεια; Το πιο καυτό θεωρητικά όνομα του εγχώριου μπάσκετ που έμεινε ελεύθερο, βρήκε με την ψυχή στο στόμα ένα χαμηλότερο συμβόλαιο στην Παρτιζάν που δεν τη λες και φόβητρο στο παγκόσμιο μπάσκετ. Ούτε καν στην Ιταλία δεν τον ήθελαν. Θεωρώ ότι φταίει και ο ίδιος γιατί μπορεί να νομίζει ότι είναι ο Ευρωπαίος Ντουράντ. Αν θέλει έστω και τώρα να κάνει μια σοβαρή καριέρα, πρέπει να παίξει στο 4. Ούτε τρίπλα έχει, ούτε ντράιβ έχει, ούτε τζαμπ στοπ έχει. Ας δουλέψει αριστερό και δεξί χουκ, και με το συμπαθητικό mid range σουτάκι του, μπορεί να σταθεί. Ο πολυδιαφημισμένος Παπαπέτρου από την εγχώρια οπαδική δημοσιογραφία, ήταν ο χειρότερος παίκτης μας. Τα σουτ που πήρε ήταν άστοχα και προσπάθησε στην άμυνα. Δεν κατηγορώ τον Ιτούδη που τον πήρε αλλά με αυτά που είδαμε, θα προτιμούσα τον τίμιο Κασελάκη. Αυτά κάνει η υπερδιαφήμιση. Μένεις στον Ιωάννη και ψάχνεις τον παίκτη.

Προβλέπω και να μου το θυμηθείς: Ο Ομπράντοβιτς στο 4 θα τον βάλει. Είναι μόλις 28, έχει καριέρα μπροστά του και αν κάνει μαγκιές στη Σερβία, προβλέπω να καταλήγει στην ΑΕΚ, στον ΠΑΟΚ και στον Άρη για να τα παρατήσει στα 34.

 

Εν κατακλείδι, τα παιδιά μας έκαναν ότι μπορούσαν. Είχαμε μια χρυσή ευκαιρία για μετάλλιο, αλλά τι να πουν και οι Σέρβοι. Η ομάδα μας έβγαλε μια υγεία, ένα ωραίο κλίμα, έκανε ένα όμορφο ταξίδι και δεν ξέρω αν θα κατακτήσει κάποιο μετάλλιο στο μέλλον αλλά μου αρκεί που εκπροσωπεί επάξια την πατρίδα μας.

Καλά κάνουμε και αξιοποιούμε τα παιδιά της διασποράς αλλά τα πράγματα είναι ρευστά γιατί πρέπει να μάθουμε να βλέπουμε πίσω από τη λάμψη του Αντετοκούνμπο.

Για παράδειγμα, ο Ντόρσεϊ ήθελε να παίξει για να φανεί δίπλα στον Γιάννη, για να τον δουν και στην Αμερική που θα δοκιμάσει τις δυνάμεις του. Του χρόνου θα έρθει ή θα δηλώσει κουρασμένος;

Ο Καλάθης έρχεται συνέχεια, σε όλα τα τουρνουά, επί σειρά ετών. Του χρόνου; Μόνο με τον Σλούκα θα μείνεις. Εκτός και αν κάνει την τρομερή χρονιά ο Λούντζης.

Πιστεύω πως αν τα καταφέρουμε και μείνει η ίδια ομάδα, με τη λογική βελτίωση του Κώστα, ίσως πάρουμε κάποιο μετάλλιο στο μέλλον. Οπωσδήποτε πάντως τα ραντάρ πρέπει να είναι σε εγρήγορση γιατί γηγενή παίκτη της προκοπής δεν βγάζουμε. Μόνο τα παιδιά της διασποράς θα μας σώσουν. Ας είναι και έγχρωμα.