ΜΑΡΚΟΣ ΣΕΦΕΡΛΗΣ – ΠΡΑΚΤΩΡ 00ΛΕΦΤΑ

 

Πρώτη φορά πήγα στο Δελφινάριο

Πρώτη φορά πήγα σε παράσταση του Μάρκου Σεφερλή

Πρώτη φορά πήγα σε θεατρική παράσταση για ιδεολογικούς λόγους

Ποτέ δεν ήμουν θαυμαστής του Μάρκου Σεφερλή με τον οποίο είχα το εξής πρόβλημα: Όταν τον έβλεπα για 10 λεπτά μου άρεσε πάρα πολύ. Στο τέταρτο βαριόμουν και έκανα ζάπινγκ.

Ο λόγος που πήγα στην παράσταση του ήταν για μια υπόσχεση που είχα δώσει στον εαυτό μου και την εκπλήρωσα. Είχα θυμώσει που στοχοποίησαν τον άνθρωπο οι αριστεροί πάνσοφοι και άτεγκτοι δικαστές της δημόσιας ζωής, ο κύριος Λαζόπουλος και η κυρία Ακρίτα. Αυτοί μπορούν φυσικά να έχουν άποψη για τα πάντα. Ο Μάρκος όχι. Αυτοί μπορούν να ασκούν την όποια επιρροή τους στο κοινό για να ψηφίσει τον Συριζα. Ο Μάρκος δεν μπορεί να υποστηρίξει κάτι άλλο.

Αυτοί είναι οι παμμέγιστοι καλλιτέχνες που έχουν φτάσει στη στρατόσφαιρα της τέχνης, ενώ ο Μάρκος είναι κατωτάτου και σκουπιδαριό. Είναι και η πιο εύκολη δικαιολογία. Θυμάμαι όταν είχα γνωρίσει έναν θεατρικό δημιουργό που μου ζήτησε την αληθινή μου γνώμη για το έργο του και του την εξέφρασα, ότι ήταν για πέταμα, η ατάκα του ήταν «καλά καλά, πήγαινε δες τον Σεφερλή».

Οπότε λοιπόν το είχα βάλει σκοπό μια φορά έστω να πάω σε μια παράσταση του.

Το Δελφινάριο είναι ένας πολύ ωραίος χώρος, σχεδόν μια προσομοίωση ενός αρχαίου θεάτρου. Αμφιθεατρικό με καλή ακουστική σε ωραίο περιβάλλον και μπορείς να παρακολουθήσεις σχεδόν από παντού άνετα. Παραδόξως, ενώ στην πλατεία το εισιτήριο είναι συνήθως πιο ακριβό, αλλά σου προτείνω μην το πάρεις ποτέ γιατί αν μπροστά σου κάθεται ένας ψηλός, αντίο ζωή. Εκτός και αν είσαι στην πρώτη σειρά. Αν είσαι όμως στην πρώτη σειρά, θα πρέπει να αντέξεις τα πειράγματα που πιθανώς να δεχθείς από τον Σεφερλή στο εισαγωγικό – stand up - κομμάτι της παράστασης. Κατά τη γνώμη μου, οι καλύτερες θέσεις είναι στα 6 αμφιθεατρικά διαζώματα ( όχι τα 4 πλαϊνά δηλαδή ) από την 3^η σειρά και πάνω και φρόντισε να πιάσεις το κάθισμα στο διάδρομο. Θα σου χρησιμέψει για να ακουμπήσεις ποτά, τρόφιμα, τσαντάκια και ότι άλλο κουβαλάς. Η παράσταση διαθέτει και πρόγραμμα. Πολυτελής έκδοση, τίμιο κόστος στα 5 ευρώ αλλά θα περίμενα ένα στοιχειώδες βιογραφικό του θιάσου και όχι μόνο ωραίες φωτογραφίες και χορηγοκατάλογο.

Σε ότι αφορά την παράσταση, τη θεωρώ εξαιρετικά τίμια και μπορώ να πω ότι εκτίμησα τον Μάρκο Σεφερλή πολύ περισσότερο.

Ο άνθρωπος είναι large. Τι large, extra large. Σου λέει ότι ξεκινάει 9 και τέταρτο – και είκοσι, αλλά κατά τις δέκα παρά δέκα σφυρίζουμε την έναρξη. Έχει μεγάλο διάλειμμα και βέβαια, η λήξη είναι κατά τις 2 τα χαράματα. Έχω βαρεθεί τις εναλλακτικές και κουλτουριάρικες παραστάσεις των 55-65 λεπτών γιατί κάνουμε υψηλή τέχνη, σου παίρνουμε το εικοσάρικο και άντε για ποτάκι ή για βρώμικο για να πεις ότι βγήκες από το σπίτι σου. Ο Σεφερλής σε κρατά 4 ώρες γεμάτες και σε στέλνει για ύπνο.

Ο άνθρωπος έχει γύρω του ένα σωρό κόσμο που ζει από τη δουλειά του. 20 άτομα θίασος. 5 ταξιθέτριες. Κόσμος στα μαγαζιά που πουλάνε τα εδέσματα, καθαρίστριες, τεχνικοί, ηλεκτρολόγοι, ολόκληρος οργανισμός! Μπράβο του!

Ένα από τα στοιχεία που όσο προχωρώ στη ζωή το εκτιμώ αφάνταστα, είναι η διάρκεια στο χρόνο. Για παράδειγμα δεν έχω παρακολουθήσει ποτέ μια ολόκληρη εκπομπή της Ελένης Μενεγάκη. Βιντεάκια – κυρίως από τον σχωρεμένο τον Θέμο έχω δει. Την παραδέχομαι όμως. 30 χρόνια στην κορυφή. Ο Σάκης Ρουβάς δεν είναι ο αγαπημένος μου τραγουδιστής. Θυμάσαι όμως την πρώτη του επιτυχία;; Το 1992. Από τότε πέρασαν 30 χρόνια και ο άνθρωπος είναι στην κορυφή.

Μπορεί λοιπόν στα πρωινάδικα να τον χτύπησαν αλύπητα για το super Mummy τον Σεφερλή και να του ασκούν βλακώδη κριτική αλλά ποιος από αυτούς τους θλιβερούς πανελίστες θα μπορούσε να γεμίσει ένα θέατρο για 30 χρόνια; Μπορεί να μπερδεύουμε την πραγματική δημοφιλία με τα likes στο facebook αλλά ξέρεις τι είναι να αφήσεις τον καναπέ, να πληρώσεις το 20άρικο και να πάς στο θέατρο;; Απόσταση από τη Γη στον Κένταυρο 8 ! Πήγαινε και εσύ κουκλίτσα μου και λούλη μου και κεντρικιά μου, και ζήτα από τον κόσμο να πληρώσει, να έρθει να σε δει. Όχι να σου πατήσει like και share. Άντε και το έκανες μια φορά. Μια σεζόν μπορείς; 30;  

Στο κάτω κάτω της γραφής, το politically correct είναι ένας όρος για τα κανάλια, ο φερετζές της υποκρισίας που χρησιμοποιείται επιλεκτικά,  που δεν αντιστοιχεί στην κοινωνία. Με αυτή τη χαζή λογική οι ταινίες του πάλαι πότε καλού ελληνικού κινηματογράφου θα έπρεπε κατά 80% να είχαν λογοκριθεί.  Η δράση φέρνει αντίδραση και πολλές φορές σκληραίνουν τα περιστατικά βίας. Εκτός και αν κάποιος πιστεύει πως με το metoo λύθηκαν όλα τα θέματα μας και ξεριζώσαμε το κακό γιατί σταυρώσαμε τον Φιλιππίδη, τον Χαϊκάλη και τον Λιγνάδη. Αναρωτιέμαι πάντως γιατί το metoo δεν επεκτάθηκε και στα σκυλάδικα. Ξέχασα. Εκεί μιλάνε τα όπλα.

Η παράσταση που λες, είχε πολλές καλές στιγμές που γέλαγες με την καρδιά σου. Ήταν χορταστική. Σε ότι αφορά τα σκετς, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Κάποια ήταν ξεκαρδιστικά, κάποια ήταν πάρα πολύ εύστοχα και βιτριολικά, κάποια δεν είχαν λόγο ύπαρξης, κάποια παραξηλώθηκαν σε διάρκεια αλλά αυτό είναι στην κρίση του καθενός. Μου άρεσε πάρα πολύ η stand up εισαγωγή και το παιχνίδι με τον κόσμο. Το καλύτερο ζέσταμα που ξεκλειδώνει το κοινό και απολαμβάνει το υπόλοιπο της παράστασης. Τι δεν μου άρεσε:

-      Ότι ο συμπαθέστατος Καραβανέας - Γιάννης Καπετάνιος, ξεχνάει τα λόγια του το βλέπουμε κάθε καλοκαιρινό βράδυ στον ΑΝΤ1 που δείχνει τις παραστάσεις σε επανάληψη. Πάλι τα ίδια; Άντε να το πεις μια φορά. Δέκα;

-      Οι ηθοποιοί γελάνε κατά τη διάρκεια της παράστασης. Σε ένα βαθμό το καταλαβαίνω. Εδώ είμαστε αυθόρμητοι, ανεπιτήδευτοι και περνάμε καλά. Να γελάσουν 2-3 φορές το καταλαβαίνω. 20;;;

-       Το παιχνίδι με την Τσαβαλιά τύπου «θα τα πούμε σπίτι» επίσης το καταλαβαίνω. Συνέχεια;

-      Το να βάλλεσαι και να θέλεις να απαντήσεις, επίσης το καταλαβαίνω. Στην εποχή των social media που έχεις τη δυνατότητα να εκφραστείς όπως θέλεις, μου φαίνεται υπερβολικό να χρησιμοποιείς την παράσταση σου και αρκετά μεγάλο μέρος αυτής προς αυτοαναφορά

-      Ξέρω τι είναι η σάτιρα αλλά νομίζω πως αδίκησε και τον Κυριάκο Μητσοτάκη ( ειδικά η αναφορά για τον Τέρη Χρυσό ήταν τραβηγμένη ) και την Εκκλησία. Το ξήλωσε ολίγον τι.  Είναι αυτό το φοβικό δεξιό σύνδρομο που για να μη σου προσάψουν κάτι, πας βόλτα στη σκοτεινή πλευρά. Οι αριστεροί ξεδιάντροπα μπορούν να ασχημονούν όσο θέλουν. Αλλά οι δεξιοί πρέπει να είναι πορσελάνινοι.

Το ερώτημα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ένα:

Θα ξαναπήγαινες;

Μόνος μου μάλλον όχι.

Αλλά αν μου το πρότεινε κανείς ή καμία, γιατί όχι;

Αρέσει δεν αρέσει ο Σεφερλής, το συζητάμε. Προσωπικά, σε γενικές γραμμές πέρασα καλά και προκειμένου να πας σε ένα μπαρ να πιείς 3 ποτά, πήγαινε στο Δελφινάριο.

Όμως τα τόσα χρόνια επιτυχίας του, ότι γεμίζει το θέατρο και ζει πολύς κόσμος γύρω του, του αξίζει αν μη τι άλλο σεβασμός και αναγνώριση.  

ΥΓ. Αν μου ξαναπεί κανείς χλιμίτζουρας "πήγαινε στον Σεφερλή", η δορυφορική σφαλιάρα θα είναι έτοιμη: Κάνε και εσύ το 20% της καριέρας του και έλα να τα ξαναπούμε