ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟ ΚΟΣΤΟΣ

 

Ακούμε πολλά, φοβόμαστε για το άμεσο μέλλον και οι συνωμοσιολόγοι κάνουν πάρτι. Θα μας κόψουν το ρεύμα για 6 ώρες τη μέρα, θα βυθιστούμε όλοι στο σκοτάδι, θα γίνουν δεκάδες περικοπές και άστα να πάνε.

Μπορεί όπως σου τα γράφω να χαμογελάς αλλά μην ξεχνάς πως είμαστε μια κουρασμένη χώρα. Από το 2012 που μπήκαμε στα μνημόνια, μετά με την πρώτη φορά Αριστερά, καλώς τον κορωνοϊό και φυσικά την ενεργειακή κρίση και τον πόλεμο.

Υπάρχει λοιπόν ένας τρόπος, να μη θυσιάσουμε τίποτα και να κάνουμε τεράστια εξοικονόμηση και κυρίως να μην επιβαρυνθεί περαιτέρω η ψυχολογία των πολιτών.

ΝΑ ΜΗΝ ΑΛΛΑΞΕΙ Η ΩΡΑ ΓΙΑ ΦΕΤΟΣ

Μπορούμε να μείνουμε στη θερινή!

Ποια θα είναι τα οφέλη :

1.   Δεν θα χρειάζεται όλα τα μαγαζιά, οι δρόμοι, τα κτίρια, οι οικίες, τα ιδρύματα να ανάβουν το φως από τις 5 το απόγευμα

2.   Δεν θα επιβαρυνθεί επιπλέον η ψυχολογία των πολιτών γιατί όταν σκοτεινιάζει από τις 5, ένα ψυχοπλάκωμα το κάνει

3.   Είμαστε τουριστική χώρα και φιλοδοξούμε να φιλοξενήσουμε τους βόρειους να ξεχειμωνιάσουν εδώ.    Αν είναι να μη βλέπουν τίποτα για να έχει σκοτάδι από τις 5 το απόγευμα, κάθονται και στις χώρες τους.

4.   Η εμπορική κίνηση των καταστημάτων και των καφέ, με την παράταση της ημέρας μόνο καλό θα κάνει.

Πιστεύω ότι μόνο από αυτή την κίνηση που δεν κοστίζει σε τίποτα, θα εξοικονομήσουμε τόσο μεγάλο ποσό που δεν θα χρειαστεί να υποβληθούμε σε καμία άλλη περικοπή!

Πριν μου πεις καμία εξυπνάδα τύπου «έλα μωρέ τώρα, είναι μόλις 1,5 ώρα» σκέψου ότι αυτό θα είναι για όλη την Ελλάδα !                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                           

ΣΥΛΛΕΚΤΙΚΟΝ

 

Στο κανάλι μου στο γιουτιουμπ που λες, δημιούργησα ένα κλιπάκι προς τέρψιν οφθαλμών. Όχι, δεν έχω τη Μόνικα Μπελούτσι και τους πέντε ναύτες αλλά:

Μια συλλογή από τις καλύτερες μου φωτογραφίες από τα ταξίδια μου, μετά μουσικής χαριτωμένης.

Σύντομο είναι, ωραίο είναι, πάτα κλικ

 

Αν δεν ανοίγει το βίντεο από εδώ, ορίστε το λινκ

https://www.youtube.com/watch?v=aALhzhn330U&ab_channel=%CE%93%CF%81%CE%B7%CE%B3%CF%8C%CF%81%CE%B7%CF%82%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%BF%CF%85 

ΜΑΡΚΟΣ ΣΕΦΕΡΛΗΣ – ΠΡΑΚΤΩΡ 00ΛΕΦΤΑ

 

Πρώτη φορά πήγα στο Δελφινάριο

Πρώτη φορά πήγα σε παράσταση του Μάρκου Σεφερλή

Πρώτη φορά πήγα σε θεατρική παράσταση για ιδεολογικούς λόγους

Ποτέ δεν ήμουν θαυμαστής του Μάρκου Σεφερλή με τον οποίο είχα το εξής πρόβλημα: Όταν τον έβλεπα για 10 λεπτά μου άρεσε πάρα πολύ. Στο τέταρτο βαριόμουν και έκανα ζάπινγκ.

Ο λόγος που πήγα στην παράσταση του ήταν για μια υπόσχεση που είχα δώσει στον εαυτό μου και την εκπλήρωσα. Είχα θυμώσει που στοχοποίησαν τον άνθρωπο οι αριστεροί πάνσοφοι και άτεγκτοι δικαστές της δημόσιας ζωής, ο κύριος Λαζόπουλος και η κυρία Ακρίτα. Αυτοί μπορούν φυσικά να έχουν άποψη για τα πάντα. Ο Μάρκος όχι. Αυτοί μπορούν να ασκούν την όποια επιρροή τους στο κοινό για να ψηφίσει τον Συριζα. Ο Μάρκος δεν μπορεί να υποστηρίξει κάτι άλλο.

Αυτοί είναι οι παμμέγιστοι καλλιτέχνες που έχουν φτάσει στη στρατόσφαιρα της τέχνης, ενώ ο Μάρκος είναι κατωτάτου και σκουπιδαριό. Είναι και η πιο εύκολη δικαιολογία. Θυμάμαι όταν είχα γνωρίσει έναν θεατρικό δημιουργό που μου ζήτησε την αληθινή μου γνώμη για το έργο του και του την εξέφρασα, ότι ήταν για πέταμα, η ατάκα του ήταν «καλά καλά, πήγαινε δες τον Σεφερλή».

Οπότε λοιπόν το είχα βάλει σκοπό μια φορά έστω να πάω σε μια παράσταση του.

Το Δελφινάριο είναι ένας πολύ ωραίος χώρος, σχεδόν μια προσομοίωση ενός αρχαίου θεάτρου. Αμφιθεατρικό με καλή ακουστική σε ωραίο περιβάλλον και μπορείς να παρακολουθήσεις σχεδόν από παντού άνετα. Παραδόξως, ενώ στην πλατεία το εισιτήριο είναι συνήθως πιο ακριβό, αλλά σου προτείνω μην το πάρεις ποτέ γιατί αν μπροστά σου κάθεται ένας ψηλός, αντίο ζωή. Εκτός και αν είσαι στην πρώτη σειρά. Αν είσαι όμως στην πρώτη σειρά, θα πρέπει να αντέξεις τα πειράγματα που πιθανώς να δεχθείς από τον Σεφερλή στο εισαγωγικό – stand up - κομμάτι της παράστασης. Κατά τη γνώμη μου, οι καλύτερες θέσεις είναι στα 6 αμφιθεατρικά διαζώματα ( όχι τα 4 πλαϊνά δηλαδή ) από την 3^η σειρά και πάνω και φρόντισε να πιάσεις το κάθισμα στο διάδρομο. Θα σου χρησιμέψει για να ακουμπήσεις ποτά, τρόφιμα, τσαντάκια και ότι άλλο κουβαλάς. Η παράσταση διαθέτει και πρόγραμμα. Πολυτελής έκδοση, τίμιο κόστος στα 5 ευρώ αλλά θα περίμενα ένα στοιχειώδες βιογραφικό του θιάσου και όχι μόνο ωραίες φωτογραφίες και χορηγοκατάλογο.

Σε ότι αφορά την παράσταση, τη θεωρώ εξαιρετικά τίμια και μπορώ να πω ότι εκτίμησα τον Μάρκο Σεφερλή πολύ περισσότερο.

Ο άνθρωπος είναι large. Τι large, extra large. Σου λέει ότι ξεκινάει 9 και τέταρτο – και είκοσι, αλλά κατά τις δέκα παρά δέκα σφυρίζουμε την έναρξη. Έχει μεγάλο διάλειμμα και βέβαια, η λήξη είναι κατά τις 2 τα χαράματα. Έχω βαρεθεί τις εναλλακτικές και κουλτουριάρικες παραστάσεις των 55-65 λεπτών γιατί κάνουμε υψηλή τέχνη, σου παίρνουμε το εικοσάρικο και άντε για ποτάκι ή για βρώμικο για να πεις ότι βγήκες από το σπίτι σου. Ο Σεφερλής σε κρατά 4 ώρες γεμάτες και σε στέλνει για ύπνο.

Ο άνθρωπος έχει γύρω του ένα σωρό κόσμο που ζει από τη δουλειά του. 20 άτομα θίασος. 5 ταξιθέτριες. Κόσμος στα μαγαζιά που πουλάνε τα εδέσματα, καθαρίστριες, τεχνικοί, ηλεκτρολόγοι, ολόκληρος οργανισμός! Μπράβο του!

Ένα από τα στοιχεία που όσο προχωρώ στη ζωή το εκτιμώ αφάνταστα, είναι η διάρκεια στο χρόνο. Για παράδειγμα δεν έχω παρακολουθήσει ποτέ μια ολόκληρη εκπομπή της Ελένης Μενεγάκη. Βιντεάκια – κυρίως από τον σχωρεμένο τον Θέμο έχω δει. Την παραδέχομαι όμως. 30 χρόνια στην κορυφή. Ο Σάκης Ρουβάς δεν είναι ο αγαπημένος μου τραγουδιστής. Θυμάσαι όμως την πρώτη του επιτυχία;; Το 1992. Από τότε πέρασαν 30 χρόνια και ο άνθρωπος είναι στην κορυφή.

Μπορεί λοιπόν στα πρωινάδικα να τον χτύπησαν αλύπητα για το super Mummy τον Σεφερλή και να του ασκούν βλακώδη κριτική αλλά ποιος από αυτούς τους θλιβερούς πανελίστες θα μπορούσε να γεμίσει ένα θέατρο για 30 χρόνια; Μπορεί να μπερδεύουμε την πραγματική δημοφιλία με τα likes στο facebook αλλά ξέρεις τι είναι να αφήσεις τον καναπέ, να πληρώσεις το 20άρικο και να πάς στο θέατρο;; Απόσταση από τη Γη στον Κένταυρο 8 ! Πήγαινε και εσύ κουκλίτσα μου και λούλη μου και κεντρικιά μου, και ζήτα από τον κόσμο να πληρώσει, να έρθει να σε δει. Όχι να σου πατήσει like και share. Άντε και το έκανες μια φορά. Μια σεζόν μπορείς; 30;  

Στο κάτω κάτω της γραφής, το politically correct είναι ένας όρος για τα κανάλια, ο φερετζές της υποκρισίας που χρησιμοποιείται επιλεκτικά,  που δεν αντιστοιχεί στην κοινωνία. Με αυτή τη χαζή λογική οι ταινίες του πάλαι πότε καλού ελληνικού κινηματογράφου θα έπρεπε κατά 80% να είχαν λογοκριθεί.  Η δράση φέρνει αντίδραση και πολλές φορές σκληραίνουν τα περιστατικά βίας. Εκτός και αν κάποιος πιστεύει πως με το metoo λύθηκαν όλα τα θέματα μας και ξεριζώσαμε το κακό γιατί σταυρώσαμε τον Φιλιππίδη, τον Χαϊκάλη και τον Λιγνάδη. Αναρωτιέμαι πάντως γιατί το metoo δεν επεκτάθηκε και στα σκυλάδικα. Ξέχασα. Εκεί μιλάνε τα όπλα.

Η παράσταση που λες, είχε πολλές καλές στιγμές που γέλαγες με την καρδιά σου. Ήταν χορταστική. Σε ότι αφορά τα σκετς, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Κάποια ήταν ξεκαρδιστικά, κάποια ήταν πάρα πολύ εύστοχα και βιτριολικά, κάποια δεν είχαν λόγο ύπαρξης, κάποια παραξηλώθηκαν σε διάρκεια αλλά αυτό είναι στην κρίση του καθενός. Μου άρεσε πάρα πολύ η stand up εισαγωγή και το παιχνίδι με τον κόσμο. Το καλύτερο ζέσταμα που ξεκλειδώνει το κοινό και απολαμβάνει το υπόλοιπο της παράστασης. Τι δεν μου άρεσε:

-      Ότι ο συμπαθέστατος Καραβανέας - Γιάννης Καπετάνιος, ξεχνάει τα λόγια του το βλέπουμε κάθε καλοκαιρινό βράδυ στον ΑΝΤ1 που δείχνει τις παραστάσεις σε επανάληψη. Πάλι τα ίδια; Άντε να το πεις μια φορά. Δέκα;

-      Οι ηθοποιοί γελάνε κατά τη διάρκεια της παράστασης. Σε ένα βαθμό το καταλαβαίνω. Εδώ είμαστε αυθόρμητοι, ανεπιτήδευτοι και περνάμε καλά. Να γελάσουν 2-3 φορές το καταλαβαίνω. 20;;;

-       Το παιχνίδι με την Τσαβαλιά τύπου «θα τα πούμε σπίτι» επίσης το καταλαβαίνω. Συνέχεια;

-      Το να βάλλεσαι και να θέλεις να απαντήσεις, επίσης το καταλαβαίνω. Στην εποχή των social media που έχεις τη δυνατότητα να εκφραστείς όπως θέλεις, μου φαίνεται υπερβολικό να χρησιμοποιείς την παράσταση σου και αρκετά μεγάλο μέρος αυτής προς αυτοαναφορά

-      Ξέρω τι είναι η σάτιρα αλλά νομίζω πως αδίκησε και τον Κυριάκο Μητσοτάκη ( ειδικά η αναφορά για τον Τέρη Χρυσό ήταν τραβηγμένη ) και την Εκκλησία. Το ξήλωσε ολίγον τι.  Είναι αυτό το φοβικό δεξιό σύνδρομο που για να μη σου προσάψουν κάτι, πας βόλτα στη σκοτεινή πλευρά. Οι αριστεροί ξεδιάντροπα μπορούν να ασχημονούν όσο θέλουν. Αλλά οι δεξιοί πρέπει να είναι πορσελάνινοι.

Το ερώτημα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ένα:

Θα ξαναπήγαινες;

Μόνος μου μάλλον όχι.

Αλλά αν μου το πρότεινε κανείς ή καμία, γιατί όχι;

Αρέσει δεν αρέσει ο Σεφερλής, το συζητάμε. Προσωπικά, σε γενικές γραμμές πέρασα καλά και προκειμένου να πας σε ένα μπαρ να πιείς 3 ποτά, πήγαινε στο Δελφινάριο.

Όμως τα τόσα χρόνια επιτυχίας του, ότι γεμίζει το θέατρο και ζει πολύς κόσμος γύρω του, του αξίζει αν μη τι άλλο σεβασμός και αναγνώριση.  

ΥΓ. Αν μου ξαναπεί κανείς χλιμίτζουρας "πήγαινε στον Σεφερλή", η δορυφορική σφαλιάρα θα είναι έτοιμη: Κάνε και εσύ το 20% της καριέρας του και έλα να τα ξαναπούμε

ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟ

 

Επειδή τελευταία προβάλλονται μόνο οι εγκεφαλικά πυροβολημένοι που κακοποιούν τα ζώα.

Επειδή τίποτα δεν είναι αυτονόητο.

Επειδή υπάρχει και η πλευρά του Φωτός.  

Αν δεν σου ανοίγει το σύντομο βιντεάκι απο εδώ, ιδού το λινκ

https://www.youtube.com/shorts/RZe028LyUYs

ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΟΣ ΓΕΙΑ ΣΟΥ. ΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ ΠΟΥ ΣΟΥ ΕΛΕΓΑ.

Είναι πολύ περίεργο το συναίσθημα που νοιώθω. Πριν ξεκινήσει το Ευρωμπάσκετ, είχα προβλέψει ότι δεν θα πετυχαίναμε. Ναι μεν, έπεσα μέσα αλλά:

Α) Τα επιχειρήματά μου ήταν λάθος. Σε ότι αφορά την ευστοχία στις βολές και στα τρίποντα ήμασταν καλύτεροι του αναμενομένου.  Ο παίκτης που θα παίξει με πλάτη μας έλειψε αλλά δεν ήταν καταλυτική η απουσία του. Το επιθετικό παιχνίδι χωρίς τον Γιάννη επίσης δεν ήταν σημείο αναφοράς γιατί ο Γιάννης έπαιξε περισσότερο από ότι περίμενα.

Β) Την αγάπησα την Εθνική και στενοχωρήθηκα. Το κλίμα που εισέπραττα, η προσπάθεια των παιδιών, η προσδοκία για κάτι καλό, η ολόχρυση συγκυρία να έχουν αποχαιρετήσει τη διοργάνωση οι Σέρβοι, οι Λιθουανοί, οι Κροάτες και οι υπόλοιπες ομάδες να μη με φοβίζουν, ήλπιζα να πέσω τελείως έξω για να πανηγυρίσω την επιτυχία.

Στο παιχνίδι με την Γερμανία, όλοι είδαμε το προφανές. Οι τύποι τα έγραφαν από παντού. Εύκολα μπορεί ο κάθε αδαής να μιλήσει για την περιφερειακή άμυνα, αλλά άντε να παίξεις άμυνα στα 8 μέτρα και να αφήνεις πίσω αεροδιάδρομο. Αυτό που πιστεύω πως μας σκότωσε ήταν ότι παρά τα κορμιά που είχαμε διαθέσιμα, μας πήραν 14 παραπάνω ριμπάουντ. Αυτό ήταν το λάθος του πολύπειρου και καθ’όλα άξιου Δημήτρη Ιτούδη. Η επιλογή να παίξει ο Γιάννης στο 5, άφησε λιβάδι στη ρακέτα και μας έπαιξαν βόλεϊ.  Ο Γιάννης στο Μιλγουόκι έχει είτε τον Λόπεζ στο 5, είτε κατά συνθήκη τον Πόρτις. Το παιδί έχει μάθει, να δίνει βοήθειες, να παίζει λίμπερο που λέμε και στο ποδόσφαιρο, να καλύπτει τρύπες, να διαβάζει την επιθετική τακτική και να κλείνει ώστε να φύγει αμέσως μετά στον αιφνιδιασμό.

Στην Εθνική Ομάδα δεν εφευρίσκεις ρόλους όπως είχε κάνει ο τιτάνας Σκουρτόπουλος που έβαζε τον Παπανικολάου στο 2 και γέλαγε και ο κόσμος και οι αντίπαλοι. Στην Εθνική Ομάδα προσαρμόζεσαι εσύ πάνω στις δυνατότητες καθενός εκάστου παίκτη.

Μαθημένος όπως ήταν, έβγαινε ο Γιάννης να βοηθήσει στα σκριν και στην περιφέρεια και κάτω από το καλάθι έμενε ο Γιαννούλης, ο Νικ και ο Σλούκας. Η κατάληξη δεν θέλει πολύ σκέψη. Ποστάρισμα, καλάθι ή φάουλ και εύκολο επιθετικό ριμπάουντ. 16 μας πήραν. Οι δικοί τους φοργουορντ νίκησαν κατά κράτος τους δικούς μας. Πιο γρήγοροι και πιο εύστοχοι. Το θέμα μου για παράδειγμα δεν είναι ο Σρέντερ. Από αυτόν περιμένεις ότι θα σου βάλει 20+ πόντους. Αυτά κάνει κάθε χρόνο στην Αμερική, απέναντι στον Καλάθη θα κόλλαγε; Το κεφάλι όμως μας το έκοψαν οι άλλοι. 

Βέβαια θα μου πεις ότι και ο Παπαγιάννης δεν μάγεψε, όσο έπαιξε. 2.20 νταμάρι και πήρε μόλις 2 ριμπάουντ. Ο αγαπημένος Θανάσης ήταν τόσο στα κόκκινα που ήταν επιπόλαιος. Ας έπαιζε παραπάνω ο Αγραβάνης. Ή ο Παπαπέτρου για τα ριμπάουντ. Ας έβαζε τον Κώστα έστω για τρέχει και να πηδάει. Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια. Μπορεί πολλούς να τους ξένισε η κλάψα του Χατζηγωργίου στη μετάδοση και να έγραφαν στο τουίτερ «γιατί κάνει μνημόσυνο αφού μόλις 7 πόντους πίσω είμαστε» αλλά σε αυτό το σημείο είμαι με τον χιτσκοκικό και γκρανγκινιολικό Δημήτρη. Η κατηφόρα φαινόταν από τα 50 χιλιόμετρα.

Πιστεύω πως το σουτ του Σλούκα στο ημίχρονο, μπορεί να μας ξετρέλανε αλλά μας κοίμισε. Πιστέψαμε ότι όπως και στα προηγούμενα, στην τρίτη περίοδο θα μας έχαναν, τελικά συνέβη το αντίθετο.

Αυτοί συνέχισαν να τα βάζουν και εμείς κουραστήκαμε. Κάναμε τρίποντα απελπισμένα, αργούσαμε πολύ να τελειώσουμε τις επιθέσεις, ο πάγκος δεν βοήθησε και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος. Η έκλαμψη Λαρεντζάκη βοήθησε απλώς στο να μην πάει η διαφορά στους 30 πόντους και να χάσουμε αξιοπρεπώς. Εκεί ήθελα τον Καλάθη και τον Σλούκα, αλλά δεν.

Ατομικά, θέλω να σταθώ στους παίκτες μας :

Ο παίκτης που θαύμασα – και δεν σου πάει με τίποτα το μυαλό – ήταν ο Κώστας Παπανικολάου. Του έχω κάνει σκληρή κριτική από τότε που γύρισε από τους Ρόκετς, ότι παίζει ως συνταξιούχος αλλά στο Ευρωμπάσκετ ήταν εξαιρετικός. Έκανε πολλά που δεν αποτυπώνονται στη στατιστική, έπαιξε σοφά και δεν εκβίασε επιθετικές προσπάθειες. Πήρε όσες ακριβώς έπρεπε να πάρει με βάση την εξέλιξη του παιχνιδιού. Μπράβο του, πολύ σοβαρός και μυαλωμένος.

Ο Γιάννης έδωσε ότι είχε. Ούτε υπολόγισε τους Μπακς για το χρόνο συμμετοχής του, αυτές τις βλακείες που έλεγαν οι ψευτοπατριώτες, προσπάθησε πολύ και χωρίς αυτόν θα δυσκολευόμασταν ακόμα και με την Αγγλία.

Αγαπάμε τον Θανάση, είναι μια ομάδα μόνος του στον πάγκο, αλλά περίμενα να συμμετέχει περισσότερο στο παιχνίδι. Είχε τόση ενέργεια, ενθουσιασμό και διάθεση να κάνει πολλά πράγματα αλλά αυτό τον κυρίευσε και τον αποσυντόνισε.  

Ο Ντόρσεϊ ήταν ο παίκτης που μας έλειπε τόσα χρόνια. Δεν ήταν η επιτομή της σταθερότητας, αλλά αυτό το ξέρουμε από τη θητεία του στον Ολυμπιακό. Μας έδωσε πολλά στα πρώτα παιχνίδια και μακάρι να ξαναέρθει του χρόνου στο Παγκόσμιο. Είμαστε ως Εθνική γυμνοί στη θέση 2 και η παρουσία του ήταν πολύ σημαντική. Δεν χρειάζεται να βάλει 30 πόντους. Τα ξεσπάσματα του όμως δεν τα είχε κανείς άλλος περιφερειακός παίκτης μας.

Ο Σλούκας με τον Καλάθη όσο περνούσαν οι αγωνιστικές ημέρες, τόσο έπεφταν. Πολλά χρόνια καριέρας, γεμάτες αγωνιστικά χρονιές, πιστεύω ότι κουράστηκαν. Ειδικά ο Νικ από τον οποίο δεν είχαμε μεγάλες απαιτήσεις καθώς είχε συμπαίκτες. 4-5 φλόουτερ και 6-7 ασιστ να έβγαζε, μια χαρά θα ήταν. Το κυνήγι όμως στην άμυνα, τον εξουθένωσε. Με την Τσεχία ήταν πολύ καλός αλλά με τη Γερμανία μου φάνηκε πολύ κουρασμένος. Περίμενα περισσότερα και από τον Σλούκα. Γιατί εκτός από το σουτ στο κέντρο, κατά τα άλλα ήταν άστοχος. Ούτε με τον Γιάννη συνεργάστηκε καλά.

Από τους ρολίστες, Αγραβάνη, Λαρεντζάκη και Λούντζη, έμεινα πολύ ευχαριστημένος. Το μόνο τους μειονέκτημα είναι πως παραμένοντας στην Ελλάδα, είναι πιο αργοί από τους άλλους. Οπότε αυτά που δίνουν στην επίθεση από τα στατικά σουτ, τα χάνουν και στην άμυνα αλλά και δεν μπορούν να δημιουργήσουν τις φάσεις. Παρόλα αυτά, ίσως για πρώτη φορά είχαμε ρολίστες που συμμετείχαν ενεργά και φάνηκαν και προσέφεραν.

Ο Κώστας δεν μπορεί να κριθεί αφού δεν πήρε ευκαιρίες.

Κλείνω με τους 2 Παπ και εδώ θα πρέπει να αναλογιστούν οι Έλληνες δημοσιογράφοι και τις δικές τους ευθύνες.

Παπαγιάννης: Και να ο Big Papa και τι καλός και τι φοβερός και τι σπουδαίο project και τι εξέλιξη και τελικά σε ένα μεγάλο τουρνουά με σπουδαίους παίκτες με θητεία στο ΝΒΑ και στην Ευρωλίγκα, τι είδαμε; Ένα θηρίο 2.20 που περιμένει την ασίστ για να καρφώσει. Ούτε ένα χουκ για δείγμα δεν παρουσίασε. Θέλεις να δεις πραγματική εξέλιξη ενός ψηλού; Γιαν Βέσελι κυρίες και κύριοι. Αυτός μάλιστα. Τον Παπαγιάννη τον έπαιζε τάβλι με το αριστερό και στο δεξί κράταγε φρέντο εσπρέσο. Καθόμαστε στην πτωχή Ελλαδίτσα, τους εκθειάζουμε για να μη χάσουμε τους Παναθηναϊκούς πελάτες και έρχονται οι μεγάλες διοργανώσεις και βλέπουμε την πραγματικότητα. Είναι δυνατόν να παίζει 18 λεπτά ανά αγώνα και να παίρνει μόλις 3 ριμπάουντ; Επιεικώς, πολύ μέτρια παρουσία.

Παπαπέτρου: Ακριβώς τα ίδια. Ο μεγάλος ηγέτης του Παναθηναϊκού, παρακάλια πρόπερσι να μείνει στο τριφύλλι, μη χάσουν τον Λεμπρον, και τι φανταστικός και τι τρομερός και τελικά ποια ήταν η αλήθεια; Το πιο καυτό θεωρητικά όνομα του εγχώριου μπάσκετ που έμεινε ελεύθερο, βρήκε με την ψυχή στο στόμα ένα χαμηλότερο συμβόλαιο στην Παρτιζάν που δεν τη λες και φόβητρο στο παγκόσμιο μπάσκετ. Ούτε καν στην Ιταλία δεν τον ήθελαν. Θεωρώ ότι φταίει και ο ίδιος γιατί μπορεί να νομίζει ότι είναι ο Ευρωπαίος Ντουράντ. Αν θέλει έστω και τώρα να κάνει μια σοβαρή καριέρα, πρέπει να παίξει στο 4. Ούτε τρίπλα έχει, ούτε ντράιβ έχει, ούτε τζαμπ στοπ έχει. Ας δουλέψει αριστερό και δεξί χουκ, και με το συμπαθητικό mid range σουτάκι του, μπορεί να σταθεί. Ο πολυδιαφημισμένος Παπαπέτρου από την εγχώρια οπαδική δημοσιογραφία, ήταν ο χειρότερος παίκτης μας. Τα σουτ που πήρε ήταν άστοχα και προσπάθησε στην άμυνα. Δεν κατηγορώ τον Ιτούδη που τον πήρε αλλά με αυτά που είδαμε, θα προτιμούσα τον τίμιο Κασελάκη. Αυτά κάνει η υπερδιαφήμιση. Μένεις στον Ιωάννη και ψάχνεις τον παίκτη.

Προβλέπω και να μου το θυμηθείς: Ο Ομπράντοβιτς στο 4 θα τον βάλει. Είναι μόλις 28, έχει καριέρα μπροστά του και αν κάνει μαγκιές στη Σερβία, προβλέπω να καταλήγει στην ΑΕΚ, στον ΠΑΟΚ και στον Άρη για να τα παρατήσει στα 34.

 

Εν κατακλείδι, τα παιδιά μας έκαναν ότι μπορούσαν. Είχαμε μια χρυσή ευκαιρία για μετάλλιο, αλλά τι να πουν και οι Σέρβοι. Η ομάδα μας έβγαλε μια υγεία, ένα ωραίο κλίμα, έκανε ένα όμορφο ταξίδι και δεν ξέρω αν θα κατακτήσει κάποιο μετάλλιο στο μέλλον αλλά μου αρκεί που εκπροσωπεί επάξια την πατρίδα μας.

Καλά κάνουμε και αξιοποιούμε τα παιδιά της διασποράς αλλά τα πράγματα είναι ρευστά γιατί πρέπει να μάθουμε να βλέπουμε πίσω από τη λάμψη του Αντετοκούνμπο.

Για παράδειγμα, ο Ντόρσεϊ ήθελε να παίξει για να φανεί δίπλα στον Γιάννη, για να τον δουν και στην Αμερική που θα δοκιμάσει τις δυνάμεις του. Του χρόνου θα έρθει ή θα δηλώσει κουρασμένος;

Ο Καλάθης έρχεται συνέχεια, σε όλα τα τουρνουά, επί σειρά ετών. Του χρόνου; Μόνο με τον Σλούκα θα μείνεις. Εκτός και αν κάνει την τρομερή χρονιά ο Λούντζης.

Πιστεύω πως αν τα καταφέρουμε και μείνει η ίδια ομάδα, με τη λογική βελτίωση του Κώστα, ίσως πάρουμε κάποιο μετάλλιο στο μέλλον. Οπωσδήποτε πάντως τα ραντάρ πρέπει να είναι σε εγρήγορση γιατί γηγενή παίκτη της προκοπής δεν βγάζουμε. Μόνο τα παιδιά της διασποράς θα μας σώσουν. Ας είναι και έγχρωμα. 

ΔΩΣΕ ΚΑΙ ΣΕ ΜΕΝΑ ΠΕΝΑΛΤΙ

 

Μου έλεγε αδερφός εκ Θεσσαλονίκης χθες: Καλά ρε μαλλλλλλλακα, δεν θα δεις την ΑΕΚ απόψε;;

 Όχι αδελφέ του απάντησα, φυσικά και θα προτιμήσω την Εθνική μας.

Καλά έκανα.

Όταν έριξα μια ματιά στη μιζέρια και στην τοξικότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου, είδα την ΑΕΚ να διαμαρτύρεται βλακωδώς για δύο πέναλτι που σωστά δόθηκαν στον ΠΑΟ και τον Ολυμπιακό με τον τρισάθλιο προγραμματισμό και σχεδιασμό, να ζητά άλλα τρία χιουμοριστικά πέναλτι που σωστά δεν του δόθηκαν. Σιγά μην του έδιναν και 3 βολές, τεχνική ποινή στον αντίπαλο πάγκο και 5 ελεύθερα τρίποντα. 

Οι σφαλιάρες στην Ευρώπη δεν έγιναν μάθημα. Είμαστε γυμνοί και προσπαθούμε να κοροϊδέψουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο. Οι πύρινες ανακοινώσεις τους μάραναν.

Για φέτος εύχομαι να το πάρει ο Παναθηναϊκός το πρωτάθλημα γιατί είναι η πιο σοβαρή και υγιής ομάδα από όλες.

Κατά τα άλλα, ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΟΣ ΣΕ ΑΓΑΠΑΜΕ

( και του μπασκετ και του πολο ) 

ΓΚΑΛΗΣ Ή ΑΝΤΕΤΟΚΟΥΝΜΠΟ; ΕΥΡΩΜΠΑΣΚΕΤ 87 Ή EURO 2004;;;

 

Πολλές φορές έχεις ακούσει διάφορες συγκρίσεις. Συνήθως οι δημοσιογράφοι που δεν θέλουν να πάρουν θέση για να μπορούν αργότερα να πάρουν συνεντεύξεις, λένε το χιλιοειπωμένο κλισέ «διαφορετικές οι εποχές». Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε. Αυτή η ευθυνόφοβη φοβία γνώμης, περνάει και στον κόσμο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ μια συνέντευξη που είχαν κάνει οι betarades στον δημοσιογράφο του μπάσκετ, Βαγγέλη Ιωάννου – α ρε ΕΡΤ με τα φυντάνια σου – να επιλέξει μεταξύ Διαμαντίδη και Σπανούλη και ο αγλαός Ευάγγελος έκανε πλασέ μεγάλου παίκτου : Διαφορετικές θέσεις λέει, άλλωστε ο ένας είναι πιο μακρύς…  1.96 ο ένας 1.93 ο άλλος. Σαν να λέμε υποβρύχιο και ουρανοξύστης.

Αποφάσισα λοιπόν να σου γράψω έναν οδηγό για να συννενογιόμαστε που λένε και στο χωριό μου. Πώς να κρίνεις και να συγκρίνεις παίκτες και επιτεύγματα.

1.   Επιδόσεις.
Αυτό το καταλαβαίνεις εύκολα. Έπαιξε. Ωραία. Και τι έκανε;

2.   Διακρίσεις.
Τι να το κάνω που μου έβαλε 835 γκολ με τον Αστέρα Ραχούλας στην ανθυποδέλτα εθνική; Για το χωριό του, τοπικός ήρωας, μπράβο του και καλά τσίπουρα.

3.   Διάρκεια.
Άλλο να πρωταγωνιστείς ένα χρόνο και άλλο πέντε.

4.   Επίδραση στο άθλημα.
Ήρθε η επιτυχία. Και μετά;

Βέβαια, μπορείς να βάλεις και άλλα κριτήρια: Αν σύμφωνα με το ταλέντο του έκανε την αναμενόμενη πορεία. Για παράδειγμα, ο λατρεμένος Φάνης Χριστοδούλου, πέταξε το δώρο Θεού στα σκουπίδια. Ενώ ο Σιγάλας, απολύτως ατάλαντος, προσπάθησε πάρα πολύ. Ο Πρίντεζης είχε και ταλέντο και δούλεψε. Ο Παπαλουκάς όπως τον γνωρίσαμε στον Πανιώνιο έτσι και σταμάτησε στον Ολυμπιακό.

Αν παίζει ρόλο η τύχη και η συγκυρία; Φυσικά. Οι τραυματισμοί είναι ένα σημαντικό κομμάτι όπως και η ομάδα που θα βρεθείς και οι ομάδες που θα επιλέξεις να συνεχίσεις την καριέρα σου.

Πάντως τα βασικά κριτήρια είναι τα ανωτέρω.

Οπότε, για να επανέλθω στον πιασάρικο τίτλο του πονήματος που σε έκανε να πατήσεις κλικ, οι απαντήσεις είναι εύκολες.

Προφανώς ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι καλύτερος παίκτης στα στατιστικά και στην καριέρα του. Όμως η επίδραση που είχε ο Νίκος Γκάλης, όχι μόνο στο ελληνικό μπάσκετ αλλά γενικά στον ελληνικό αθλητισμό, τον βάζει στο Νο 1 χωρίς καμία συζήτηση.

Το 2004 δεν είχαμε Γκάλη να βάζει 37 πόντους μέσο όρο – επίδοση αξεπέραστη μέχρι και σήμερα - και το θαύμα μοιάζει ακόμα μεγαλύτερο. Όμως το 1987 ο κόσμος ασχολήθηκε με ένα άθλημα που η τελευταία φορά που προβλήθηκε επισταμένως ήταν το 1968. Τοποθετήθηκαν χιλιάδες μπασκέτες, η νεολαία το λάτρεψε και φτάσαμε να έχουμε το καλύτερο πρωτάθλημα της Ευρώπης! Το επίπεδο των αθλητών, των παραγόντων, των διαιτητών ανέβηκε κατακόρυφα.  Από τότε ξεκίνησε η άνθηση του ελληνικού αθλητισμού και παίρναμε μετάλλια σε όλα τα αθλήματα.

Το ποδόσφαιρο έφερε την κούπα το 2004. Ε και; Πως αξιοποιήθηκε αυτή η επιτυχία;; Το ελληνικό ποδόσφαιρο πήγε ακόμα πιο κάτω.

Για αυτό και πιστεύω πως ο καλύτερος ξένος μπασκετμπολίστας που πέρασε ποτέ από την Ελλάδα με βάση την προσφορά και όχι το βιογραφικό του, ήταν ο Ντέγιαν Μποντίρογκα. Ήταν ηγέτης σε μια ομάδα αστέρων και κατέκτησε πρωταθλήματα σε Ελλάδα και Ευρώπη.

Ο τρίτος καλύτερος Έλληνας ήταν ο Παναγιώτης Γιαννάκης γιατί πέραν της καριέρας του, προσέφερε στο ελληνικό μπάσκετ τον Σπανούλη και δημιούργησε την καλύτερη Εθνική Ελλάδος όλων των εποχών.

Ο Σπανούλης είναι ο κορυφαίος της γενιάς του και τέταρτος κατά σειρά γιατί με την μετακίνηση του στον Ολυμπιακό άλλαξε το ελληνικό μπάσκετ. Αν έμενε στην ασφάλεια του Παναθηναϊκού, δεν θα είχε κανένα ενδιαφέρον να το παρακολουθούμε. Μετά βάλε τον Διαμαντίδη, τον Παπαλουκά, τον Φασούλα, τον Κακιούζη, τον Φάνη και όποιον άλλον θέλεις.

Στο ποδόσφαιρο είναι πολύ δύσκολο να βρεις διότι ποτέ δεν αναδείξαμε κάποιον πραγματικά ξεχωριστό παίκτη. Ακόμα και ο Βασίλης Χατζηπαναγής που όλοι έχουν να λένε, στον Ηρακλή έπαιξε. Δεν πήρε ποτέ την ευθύνη του Ολυμπιακού ή του Παναθηναϊκού και τις ευρωπαϊκές τους υποχρεώσεις.

Παρομοίως και ο χαρισματικός και κορυφαίος φορ, Θωμάς Μαύρος που έμεινε στο δικό μας χωριό. Ίσως τελικά λόγω καριέρας στο εξωτερικό, ο καλύτερος να ήταν ο Μαχλάς. Ο Φάνης Γκέκας βγήκε πρώτος σκόρερ στο Γερμανικό πρωτάθλημα και ο Βασίλης Τσιάρτας για τα 2 από τα 4 χρόνια στη Σεβίλλη, ήταν πρωταγωνιστής στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου, το Ισπανικό. Για αυτό και τον κατέταξαν με ψηφοφορία οι οπαδοί στους 100 καλύτερους ξένους που έπαιξαν ποτέ σε αυτή τη σπουδαία ομάδα. Περιμένουμε να δούμε τι θα κάνει και ο Τσιμίκας.

Για αυτό όσο και αν τον βρίζουν οι χαχόλοι του τουίτερ, ο Τσιτσιπάς είναι σπουδαίος. Γιατί έφτασε στο Νο 3 παγκοσμίως εκπροσωπώντας  ένα άθλημα μόνος του και όλα τα νεότευκτα γήπεδα τένις στη χώρα μας οφείλονται σε αυτόν και στη Μαρία Σάκαρη.

Τούδε εφεξής λοιπόν, αν θέλεις να έχεις εμπεριστατωμένη άποψη και να μην ακολουθείς τα δημοσιογραφικά PRιτζίδικα κλισέ,  αυτός είναι ο δρόμος…

ΕΛΑ ΜΩΡΕ ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟ ΤΟΝ ΜΑΡΣΕΛΟ

 

Ειλικρινά, βαριέμαι αφόρητα να συζητώ με ηλιθίους. Με κολλημένους οπαδούς που είναι έτοιμοι να δεχθούν ότι το σμαρτάκι είναι πιο γρήγορο από τη μακλάρεν μόνο και μόνο επειδή είναι πράσινο ή κόκκινο ή κίτρινο και ούτω καθ’εξής. Είμαι ΑΕΚ αλλά δεν είμαι τυφλός.

Η μετεγγραφή του αθλητή Μαρσέλο από  τη Ρεάλ στον Ολυμπιακό είναι η μεγαλύτερη των τελευταίων ετών στην Ελλάδα και κατά τη γνώμη μου μια από τις 5 καλύτερες στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου από πλευράς βαρύτητας βιογραφικού.

Το τι θα κάνει στο γήπεδο, θα το δούμε αλλά τι λέει η λογική:

Ένας παίκτης 34 ετών με τόσο καλοδουλεμένο σώμα για να αντέξει τις αγωνιστικές υποχρεώσεις της Ρεάλ Μαδρίτης στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου, το Ισπανικό και στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση του πλανήτη, το champions league, στην πτωχή Ελλάς, θα κάνει πλάκα και στο ένα χέρι θα κρατάει φρέντο εσπρέσο και στο άλλο, πούρο.

Είναι μεγάλη μας τιμή να δούμε έναν τέτοιο παίκτη στα γήπεδά μας, ο οποίος μπορεί να γίνει πρεσβευτής του ελληνικού ποδοσφαίρου όπως έγιναν άλλοι σπουδαίοι παίκτες που πέρασαν καλά στη χώρα μας. Για να καταλάβεις κυρία Σούλα μου, άλλο πράγμα να πάει να διαπραγματευθεί μια μετεγγραφή ο Κριστιάν Καρεμπέ και άλλο ο συμπαθέστατος Παναγιώτης Κονέ.

Θα είναι μεγάλο μάθημα για τους γηγενείς παίκτες του Ολυμπιακού και για τους νέους, να κάνουν προπονήσεις με τον Μαρσέλο. Θα γίνουν καλύτεροι και θα έχουν καθημερινά δωρεάν σεμινάριο.

Με αυτή τη μετεγγραφή και το brand του Ολυμπιακού μεγαλώνει και παρασύρει και το brand του πενιχρού ποδοσφαίρου μας.

Η αθλητική επιστήμη έχει προχωρήσει και τα 34 δεν είναι πια τα «βαθιά» ποδοσφαιρικά γεράματα που νομίζαμε παλιά. Χωρίς να κάνω μακρά ιστορική αναδρομή αλλά και ο Ριβάλντο μια χαρά έπαιξε και ο Καρεμπέ, ο Ιμπαγάσα, ο Κοβάσεβιτς και προφανώς ο Βαλμπουενά.

Σε ότι αφορά το αμιγώς ποδοσφαιρικό κομμάτι, προσωπικά θα κρατούσα τον Μαρσέλο ως αριστερό εξτρέμ και πίσω του τον Ρέαμπτσουκ να διώχνει. Δεν είναι ανάγκη να τον τεντώσουν τον άνθρωπο πάνω κάτω όλη την πλευρά.

Κρίμα που έπρεπε να φάει τέσσερα ο Ολυμπιακός από τη Μακάμπι στο Καραϊσκάκη και να περάσει με την ψυχή στο στόμα δύο φορές στα πέναλτι, για να σοβαρευτούν στο λιμάνι και να πάρουν παίκτες αξίας.

Κάλιο αργά θα μου πεις αλλά οι όμιλοι του τσαμπιονς λιγκ πέταξαν μακριά.

Χάσαμε και βαθμούς για το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Καλωσήλθες στη χώρα μας Μαρσέλο και ελπίζω να μας χαρίσεις στιγμές μαγείας όπως και οι προηγούμενοι συμπατριώτες σου!