ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΟΣ ΓΕΙΑ ΣΟΥ. ΓΚΟΛ ΚΑΙ ΦΕΥΓΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ

Θα τα πω από τώρα για να ξέρεις και να μην έχεις άγχος. Αναλαμβάνω το κόστος της πρόβλεψης είτε για να επαίρομαι μετά, είτε για να αντιμετωπίσω τη δικαιολογημένη χλεύη. Μέχρι σήμερα πάντως ότι έχω γράψει πριν από τις μεγάλες διοργανώσεις, το πέτυχα.

Η αλήθεια είναι πως αυτή τη φορά δεν έχουμε τα χάλια των προηγούμενων διοργανώσεων με τον κλασικό ελληνικό φθόνο εναντίον του Γιάννη Αντετοκούνμπο τύπου γιατί να πάει στην τάδε εκδήλωση χορηγού, γιατί να παίξει στο 3 αυτός και έτσι εγώ θα παίξω 2 λεπτά, γιατί να παίξει αυτός στο 4 και έτσι εγώ θα παίξω μόλις 3 λεπτά. Απομακρύνθηκαν ευτυχώς οι προβληματικοί χαρακτήρες. Αν πας και αυτή τη φορά να βγάλεις άχρηστο τον καλύτερο παίκτη παγκοσμίως και να τσακώνεσαι με τους Μπακς, θα σε πάρει ο διάολος από το κράξιμο οπότε είναι θετικό φέτος ότι ο Γιάννης  αντιμετωπίζεται με μεγαλύτερο σεβασμό εντός της ομάδας.

Ο Θανάσης Σκουρτόπουλος δεν αδίκησε κανέναν στις προσκλήσεις. Αυτό είναι το ελληνικό μπάσκετ, αυτούς έχει. Μου λείπουν ο Κουφός με τον Ντόρσι γιατί είναι πάρα πολύ χρήσιμοι ρολίστες αλλά αφού δεν ήρθαν, πάμε όπως είμαστε. Οι 3 που κόπηκαν μέχρι στιγμής – Κώστας Αντετοκούμπο, Μάντζαρης και Σαλούστρος – ήταν σωστές επιλογές. Ο τραυματισμός του Σλούκα είναι πραγματικά μια τρομερή ατυχία. Η θλάση στο γαστροκνήμιο είναι ύπουλη. Εκεί που νομίζεις ότι είσαι καλά, σου τη ρίχνει πιο δυνατά και σε αφήνει ενάμισυ μήνα έξω. Είμαι σίγουρος πως ο Κώστας θέλει να παίξει αλλά δεν είμαι σίγουρος αν θα το ρισκάρει ο Ομπράντοβιτς. Αν προλάβει να αποθεραπευτεί, θα παίξει στον δεύτερο αγώνα. Από την άλλη, 17 μέρες εκτός προπονήσεων, είναι ένα θέμα.

Έχουμε λοιπόν δύο παίκτες που πρέπει να κοπούν. Ο ένας είναι ο Μήτογλου. Κακή χρονιά αγωνιστικά σε ένα ρόστερ που θα μπορούσε να διαπρέψει. Μέτριος παίκτης και στη θέση του έχουμε κόσμο. Ο άλλος θα ήταν ο Αθηναίου αλλά εξαρτάται από τον Σλούκα. Προσωπικά θα έκοβα τον Παπανικολάου. Υπερτιμημένος παίκτης που έχει να παίξει σταθερό μπάσκετ εδώ και σχεδόν 3 χρόνια. Στη θέση του έχουμε τον Παπαπέτρου, τον Γιάννη, τον Θανάση, τον Βασιλόπουλο, φτάνουν. Ως κόουτς Suspect θα προτιμούσα να έχω μια πιο γεμάτη περιφέρεια, έστω για να μπαίνουν μέσα να κάνουν φάουλ, παρά να έχω άλλο ένα τριάρι που θεωρητικά κάνει κάτι λίγο από όλα και τίποτα καλά. Ο Βασιλόπουλος είναι καλύτερος σουτέρ, θα παίξει για 5 λεπτά και δεν θα γκρινιάξει,  για τη δύναμη της ψυχής του και για όλη του την καριέρα, αξίζει να πάει. Άλλωστε δεν θα έχει άλλη ευκαιρία λόγω ηλικίας.

Πάντως για να λέμε τη black truth, το πρόβλημα μας δεν είναι αυτό. Το πρόβλημα είναι πως έχουμε μια εξαιρετική πεντάδα με Καλάθη, Σλούκα, Παπαπέτρου, Γιάννη  και Μπουρούση αλλά ο πάγκος μπορεί να μας δώσει  λίγα πράγματα. Ειδικά στα γκαρντ.

Οι δημοσιογράφοι – κυρίως – βάζουν όπως πάντα τα τελευταία χρόνια τον πήχη ψηλά. Το μετάλλιο. Προσωπικά πιστεύω πως δεν έχουμε καμία τύχη. Για δύο λόγους.

Ο πρώτος είναι πως τα τελευταία 10 χρόνια έχουμε φάει ηχηρές σφαλιάρες. Βαρέθηκα την Εθνική στο Ακρόπολις και στους ομίλους να παίζει γρήγορα και θεαματικά και στο πρώτο ντέρμπι, στο πρώτο κρίσιμο, να τα παίζει και αποχαιρετά. Τα ίδια και τα ίδια χρόνια τώρα. Έχουμε γίνει πολύ soft.

Ο δεύτερος είναι γιατί δεν ξέρουμε τα σταυρώματα. Δεν κατάλαβα, την Αμερική την έχουμε για αμελητέα ποσότητα; Οι Μίτσελ, Μίντλετον και Γουόκερ τι νομίζεις, δεν θα μπορούσαν να παίξουν σε μια οποιαδήποτε ομάδα του πλανήτη; Οι Ισπανοί με τους 8 ΝΒΑers που μας κερδίζουν συνέχεια μόνο με τη φανέλα; Οι Σέρβοι που προκαλούν τρόμο; Οι Γάλλοι; Οι Ιταλοι των Γκαλινάρι, Μπελινέλι, Ντατόμε και Χάκετ είναι της πλάκας; Οι Λιθουανοί που όλοι τρέχουν, όλοι σουτάρουν και όλοι πάνε στο ριμπάουντ είναι για πέταμα;

Το παγκόσμιο πρωτάθλημα δεν είναι Ακρόπολις. Είναι σειρά αγώνων. Εμείς με φτωχό πάγκο, ναι μεν μπορούμε να έχουμε μια καλύτερη παρουσία από το ευρωμπάσκετ του 2017 αλλά και η υπεραισιοδοξία βλάπτει.

Το θέμα είναι όπως είχε πει και ο σοφός Παναγιώτης Γιαννάκης, σημασία έχει μετά τους αγώνες να παραμείνουμε φίλοι. Όπερ μεθερμηνευόμενον να μην πικράνουμε με τη βλακεία που μας δέρνει, τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, όπως και αν έρθουν τα αποτελέσματα για να μη μας φτύσει οριστικά το παιδί.

Όσο για το πώς πρέπει να παίξουμε, προσωπικά θα έπιανα τον Γιάννη και θα τον ρωτούσα να μου πει ποιο ρόστερ και ποιο σύστημα τον βολεύει. Όταν έχεις στην ομάδα σου τον νούμερο ένα παγκοσμίως που αυτά που κάνει στο γήπεδο είναι αδιανόητα από οποιονδήποτε άλλον παίκτη, προσαρμόζεσαι εσύ σε αυτόν και όχι αυτός σε εσένα. Του δίνεις τα κλειδιά της ομάδας και του λες να κάνει ότι θέλει. Εκτός και αν πρέπει να τον αναγκάσεις να κάθεται να ακούει τον τάδε ή τον δείνα επειδή «είναι παλιότεροι».

Όταν διαθέτεις για πρώτη φορά στην ιστορία σου έναν σουπερσταρ, δεν είναι υποτιμητικό να συνταχθείς πίσω του. Είναι ευφυΐα.