ΕΝΑ ΒΡΑΔΥ ΣΤΗ ΒΑΡΒΑΚΕΙΟ

Πριν από πολλά χρόνια με είχε πάρει βόλτα ο πατέρας μου στη Βαρβάκειο Αγορά. Στη φτωχομάνα Αθηνάς. Είχα θυμώσει από το συνωστισμό και τις αγριοφωνάρες των πωλητών και δεν ξαναπήγα. Άλλωστε με τόσο λίγο χρόνο, μια χαρά είναι και το σουπερμάρκετ.  Ένας καλός μου φίλος μου είπε πως ήθελε να πάρει ψάρια για το οικογενειακό τραπέζι της Καθαράς Δευτέρας και με ρώτησε αν ήθελα να πάμε παρέα.

Φτάσαμε μετά τα μεσάνυχτα. Νόμιζα πως είναι ευχάριστη μια Athens by night βόλτα που είχα καιρό να κάνω αλλά γρήγορα προσγειώθηκα στην πραγματικότητα.

Η Αθηνάς είναι ένα δράμα. Κυκλοφορούν διάφοροι περίεργοι κατά ομάδες.  Άστεγοι που κοιμούνται στο δρόμο. Στην Κρατίνου είχαν κλείσει το δρόμο σχεδόν σε παράταξη κατά πλάτος δέκα άτομα και περίμεναν το επόμενο θύμα. Στη Σοφοκλέους είδαμε ένα τύπο να τρέχει, του έπεσε κινητό,  ένα Samsung και απέναντι έναν οδηγό ταξί να του φωνάζει «δεν θα σε πιάσω ρε;» Ο τύπος μάζεψε το κινητό, γέλαγε, του απάντησε πως θα του κλάσει το στεατοπυγικό σύστημα, του έβρισε τη μάνα και εξαφανίστηκε. Σαστισμένοι πλησιάσαμε τον οδηγό και τον ρωτήσαμε. Ο τύπος με το Samsung πιστόλιασε τον άνθρωπο του μεροκάματου για 10 ευρώ. Διέλαθε της προσοχής του ότι έπρεπε να πληρώσει και ήταν μεγάλη μαγκιά βλέπεις να ανοίξει την πόρτα να φύγει.

Παρκάραμε στο πάρκινγκ της Βαρβακείου. Ακριβώς από πάνω είχαν μαζευτεί κάτι περίεργοι για νταλαβέρια. Λίγο αργότερα εμφανίστηκαν τα τζιπ της ΟΠΚΕ. Τι να σου κάνει και η Αστυνομία, Ποιον να πρωτομαζέψει και τι σε αυτό το χάλι.

Μου άρεσε αυτό το μεταμεσονύκτιο πάρτι της Βαρβακείου. Κόσμος πολύς, διαφορετικός. Φρούτα, λαχανικά, ζαρζαβατικά, 3 παλαιοπωλεία με διάφορα χρήσιμα και άχρηστα, διακοσμητικά, αριστουργήματα, ώρες να έχεις να χαζεύεις. Αναρωτήθηκα πόσοι άνθρωποι θα τα είχαν στο σπίτι τους ως κειμήλια, ως κληρονομιά και ίσως να νόμιζαν πως είχαν τρομερή αξία αλλά ήρθαν και τα σκότωσαν σε αυτά τα μαγαζιά. Αν ανοίξεις μπαρ ή καφετέρια, για τη διακόσμηση μπορείς να πας εκεί και να αγοράσεις ότι επιθυμείς.

Αγόρασα αποξηραμένα σύκα, τόσο ωραία που δεν είχα φάει ποτέ μου !  Πολύ καλές τιμές, είδα κάτι ντοματίνια τεράστια σε σχέση με αυτά που βρίσκω στο σουπερμάρκετ και πιο φτηνά! Πλήθος κόσμου μέσα στη Βαρβάκειο, άφθονα ψάρια  - προφανώς – κόσμος να στέκεται, να ρωτάει, να αγοράζει, αλλά πάνω κάτω οι τιμές ήταν παραπλήσιες. Είδα κάτι λαχταριστές τσιπούρες και τις πήρα. Αν ξέρεις να τις μαγειρεύεις στείλε μου μήνυμα γιατί όπως με βλέπω, θα τις κρατήσω στην κατάψυξη για πολύ καιρό. Παραπλεύρως της Βαρβακείου σε ένα παρακμιακό, κάτι σαν καφέ και κόσμος είχε πάρει ποικιλίες ψαρικών και διάφορων εδεσμάτων και τις απολάμβανε με τα απαραίτητα λαϊκά – Παναγία βόηθα - άσματα.

Η Πλατεία Κοτζιά είναι τρομακτικά άδεια αλλά έχει ωραίο φωτισμό στα κτίρια. Το συντριβάνι λειτουργεί, μόνο που κάτι πάει λάθος και γύρω γύρω ο χώρος γλιστράει επικίνδυνα!

Φτάσαμε στην Πλατεία στο Μοναστηράκι και χαζεύαμε τον ετερόκλητο κόσμο που πηγαινοερχόταν. Ζευγάρια, παρέες, πρεζάκια, τελειωμένοι, ένα περίεργο μείγμα. Κάναμε μια στάση στου Μπαϊρακτάρη γιατί βόλτα χωρίς φαγητό είναι μισή δουλειά. Ωραίες οι μερίδες αλλά το όνομα το πλερώνεις ακριβά αγαπούλα μου. Πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το πάρκινγκ.

Μέχρι να φτάσαμε είδαμε περίεργες φάτσες, ανυποψίαστους πιτσιρικάδες, βλογιοκομμένες μορφές.

Συνειδητοποίησα δύο πράγματα.

Το πρώτο είναι πως εκεί πέρα δεν ξαναπάω. Αν πρέπει να το κάνω, θα έχω κάτι μαζί μου.

Το δεύτερο είναι πως συνυπάρχουμε ως αποτέλεσμα τύχης. Θες λόγω κλίματος, θες ότι η Αθήνα μας είναι μια μεγάλη αγκαλιά, θες όπως μου είπε και το φιλαράκι μου, «ο καθένας κάνει τα γούστα του και εκτονώνεται» και κουτσά στραβά κάπως περπατάμε στο δρόμο μαζί. Αν ανάψει όμως ένα φυτίλι, δεν θα μαζεύεται. Υπάρχει πολύ βαριά ατμόσφαιρα εκεί έξω…

Πόσο άσχημη έγινε η Αθήνα μας…  Αυτό δεν είναι πολυπολιτισμικό παζλ, πολυάθλιο είναι !

Κοίταξα ψηλά.

Έψαχνα το σήμα του Μπάτμαν στον ουρανό να πάρω μια ελπίδα αλλά μάλλον απογοητεύθηκε και δεν θα ανάψει στην πόλη μας...