ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΟΠΑΔΩΝ

Για τον υφυπουργό Αθλητισμού Γιώργο Βασιλειάδη έχω γενικά καλή γνώμη. Τον θεωρώ σοβαρό και πρέπει να του πιστωθεί πως στη θητεία του ο ελληνικός αθλητισμός έχει σημειώσει πολύ μεγάλες επιτυχίες. Διάβασα αποδελτιωμένη τη συνέντευξη που έδωσε πριν από λίγες ημέρες στην ΕΡΤ και σε ένα απόσπασμα λέει τα εξής :

«Την ίδια στιγμή που στη Γλασκόβη, οι Έλληνες αθλητές του στίβου, με πολλές δυσκολίες, είχαν τις καλύτερες επιδόσεις όλων των εποχών και την καλύτερη θέση της χώρας μας όλων των εποχών, αυτοί οι ανεγκέφαλοι, με τα "ραντεβού θανάτου" που δίνουν, και θέλω να πω ότι η αστυνομία δίνει πολύ μεγάλες μάχες για να μπορεί να τα αποτρέπει, μας έδιναν αυτές τις... στιγμές!» και λίγο πιο κάτω «Η ελληνική αστυνομία έχει εκπονήσει ένα εξαιρετικό υπηρεσιακό σχέδιο, με πλήρη έλεγχο. Μάλιστα, μέσα στο σαββατοκύριακο αποτρέψαμε ένα τέτοιο "ραντεβού" οπαδών ακόμη, έχουν οδηγηθεί στον εισαγγελέα και περιμένουμε να μάθουμε τι θα γίνει τις επόμενες ώρες. Οπαδών του Παναθηναϊκού κατά Συνδέσμου φιλάθλων του Ολυμπιακού. Είναι ένα ζήτημα που απαιτεί εγρήγορση από όλους μας και κυρίως να μην τους αφήσουμε να επιβάλλουν την ατζέντα».

Θα διαφωνήσω με τον καλό υπουργό και δεν το κάνω για λόγους κομματικής αντιπαράθεσης. Στη θέση του κάθε υπουργός ανεξαρτήτως κόμματος το ίδιο θα έλεγε και η δική μου άποψη δεν έχει να κάνει με τα κόμματα.

Γιατί λοιπόν να αποτρέπει τα ραντεβού θανάτου η Αστυνομία;

Θέλεις φίλε μου να πας να σκοτωθείς στο όνομα μιας επαγγελματικής ποδοσφαιρικής ομάδας; 

Στο καλό!

Έχεις φίλε μου τέτοιες αξίες, ιδανικά, οράματα για τη ζωή σου που το μέλημα σου είναι να συναντηθείς με οπαδούς άλλης ομάδας να κόψετε τους λαιμούς σας; 

Καλά να περάσετε!

Δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει να σπαταλήσω κρατικούς πόρους, αστυνομία, ΕΚΑΒ, σύστημα υγείας, για την αποτροπή και την περίθαλψη των πυροβολημένων; Την Αστυνομία τη θέλω να προστατεύει το κοινωνικό σύνολο από τον εγκληματία και όχι να αναλώνεται με τους εγκεφαλικά αναπήρους!

Όταν έχεις έναν πολίτη που αυτό που παράγει είναι να ψάχνει έναν οπαδό μιας αντίπαλης ομάδας για να τον εξολοθρεύσει, μιλάμε για ένα τοξικό απόβλητο, έναν κοινωνικά άχρηστο και εθνολογικά ζημιογόνο. Η πρώτη ποινή που θα έπρεπε να αντιμετωπίζουν αυτοί οι τύποι θα έπρεπε να είναι η απαγόρευση του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι.

Στο κάτω κάτω της γραφής, τι να αποτρέψεις; Γουστάρει ο άλλος και πάει, του αρέσει και ξέρει και τις συνέπειες. Με γειά του και χαρά του. Η αστυνομία να μην αναμειχθεί και να συλλαμβάνει όποιον πάει να καταστρέψει την περιουσία ή το αυτοκίνητο  ενός φουκαρά που έτυχε να είναι παρκαρισμένο σε εκείνο το σημείο.

Τέτοιοι πολίτες δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν πουθενά. Ίσα ίσα που αν σκοτωθούν μεταξύ τους, θα καθαρίσει η κοινωνία.

Εκεί που θέλω αμείλικτη την αστυνομία είναι μέσα στο γήπεδο.

Καταρχάς για να αποτρέπεται η δυσφήμηση της χώρας μας. Κατά δεύτερον γιατί το γήπεδο είναι πεδίο λαϊκής συνάθροισης και δεν θέλω ούτε τα παιδιά να έχουν χουλιγκανοπρότυπα, ούτε ο κοσμάκης που αναζητά μια διαφυγή από την καθημερινότητα του να του τη χαλάνε οι κάφροι.

Πιστεύω όμως ότι αν το κράτος έλεγε «αν θέλετε να σκοτωθείτε be my guest και όχι σε κατοικημένη περιοχή γιατί θα σας τσακίσω», τίποτα δεν θα γινόταν γιατί είμαστε θρασύδειλοι. Οι ίδιοι άνθρωποι που στην Ελλάδα απολαμβάνουν πλήρους ασυδοσίας, στο εξωτερικό διδάσκουν το ευ αγωνίζεσθαι με «χαρούμενες και γιορτινές κερκίδες». Ο λόγος δεν είναι φυσικά ότι στο εξωτερικό βρέχει μυαλό  αλλά γιατί οι αστυνομίες των σοβαρών  κρατών δεν αστειεύονται.

Άμα θέλουν να σκοτωθούν, ας πάνε να σκοτωθούν. Τόσο τους κόβει, τόσο τους αξίζει.

ΡΗΤΑ και ΓΝΩΜΙΚΑ part 91

Δεν μπορείς να λες ή το δικό μου ή τίποτα, γιατί θα καταλήξεις στο τίποτα.

Ρικ Πιτινο

1ος νόμος του Μέρφι για τις συζύγους:

Αν ζητήσεις από τον άντρα σου 5 πράγματα από το σούπερ μάρκετ και προσθέσεις ένα έπειτα που σου ήρθε ξαφνικά, τότε αυτό το ένα θα αντικαταστήσει στο μυαλό του δύο από τα 5 πρώτα.

Θέλω λίγο χρόνο

Να σκεφτείς;

Να γεμίσω το όπλο

-Έπεσε ένα αστέρι, να κάνουμε ευχή, εμένα βγαίνουν
-Κι εμένα αλλά στο περίπου. Είχα πει σπίτι με μεγάλους χώρους και βγήκε με μεγάλους φόρους

Ο Έλληνας θα απαιτήσει στο πρωινό των διακοπών του φρέσκο βούτυρο, φρεσκοστυμμένο χυμό, βιολογικό μέλι αλλά στο σπίτι θα πιει καφέ και θα φύγει.

Η αφετηρία ενός εκάστου δεν προδικάζει τον τερματισμό

consider the suspect armed and extremely dangerous

Η ζωή στην Ελλάδα είναι σαν τον διάδρομο του γυμναστηρίου. Ακόμα και όλη μέρα να τρέχεις, στο ίδιο σημείο θα είσαι.

Συγγνώμη που άργησα τόσο. Είχα σκοπό να έχετε φύγει μέχρι να έρθω

Θα αρχίσουν λέει να χρεώνουν και τα πλαστικά ποτηράκια. Θα θες να πάρεις για το δρόμο καφέ, θα ρωτάνε «ποτηράκι να βάλω;» θα ανοίγεις το στόμα και θα λες «χώστο ρε αδερφέ μαζί με ένα κρουασάν να τελειώνουμε»

Καθόμαστε στον καναπέ και παίρνω τηλέφωνο στο σταθερό μας, τρέχει η δικιά μου, το σηκώνει και της λέω μιας που είσαι όρθια δεν μου βάζεις ένα νερό;

Πιστεύω ότι τις δουλειές του σπιτιού πρέπει να τις κάνει το σπίτι το ίδιο

Δεν έχω παράπονο. Οι φίλοι μου είναι διπλά μου οποιαδήποτε στιγμή με χρειαστούν

Expecto Patronum

Όταν οδηγείς συμβουλεύεσαι τους καθρέπτες. Έτσι και στη ζωή πρέπει να μην εμπιστεύεσαι μόνο την κρίση σου. Αρκεί να επιλέξεις τους σωστούς ανθρώπους. 

ΤΟ ΤΡΕΝΟ ΣΤΟ ΡΟΥΦ

 Χρόνια τώρα το είχα απωθημένο. Το άκουγα, το άκουγα, δεν ήξερα καν που είναι η είσοδος ! Τελικά πήγα! Επιτέλους !

Το Τρένο στο Ρουφ είναι ένα κόσμημα για την πόλη μας. Έχει 21 χρόνια ιστορίας. Πήρε το μάτι μου στον ιστό για την παράσταση Stamboul Train και νόμιζα πως θα είναι κάτι σαν το έγκλημα στο orient express.

Ας πρόσεχα αλλά δεν το μετάνοιωσα που πήγα.

Έχει ένα πλεονέκτημα. Επειδή παίζεται σε τρένο, ότι παράσταση και να δεις, καλή θα σου φανεί. Κατά τα άλλα δεν με συγκλόνισε. Το έργο μας βάζει στην εποχή ίγο πριν τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο που οι κομμουνιστές ήταν υπό διωγμό – αυτό δεν το λες και πολύ κακό – όπως και οι Εβραίοι – αυτό ήταν κακό.

Όταν «ξεκινούσε» το τρένο έχουν κάνει ένα ωραίο εφε, να κουνιέται το βαγόνι όπως το πραγματικό τρένο! Αν πάρεις τηλέφωνο για κράτηση να ζητήσεις να είσαι όσο μπορείς πιο κοντά στη μέση. Βλέπεις μεν αλλά στη μέση καλύτερα.

Αρκετά καλοί οι ηθοποιοί αλλά με ξένισαν  δύο ερωτικές σκηνές, η μια με γυναικείο φιλί και η άλλη με ανάμεσα σε ζευγάρι γιατί στους θεατές της παράστασης ήταν και μικρά παιδιά. Ξενέρωσα από τη σκηνοθεσία που μου θύμισε Λάμψη. Παράδειγμα.

Λέει ο ένας ηθοποιός στον άλλον: Κύριε ! Παύση, παύση, παύση, παύση, παύση και λέει ο άλλος : Τζόν. Παύση, παύση, παύση, παύση, παύση και συνεχίζει: Ρίτσαρντ. Παύση, παύση, παύση, παύση, παύση και το λέει όλο μαζί. Τζόν Ρίτσαρντ.

Παύση, παύση, παύση, παύση, παύση και συνεχίζει ο πρώτος : Χάρηκα. Είχε κάτι τέτοια σαπουνοπερικά. Γρήγορος ρυθμός και η ιστορία εξελίσσεται ανισομερώς. Στο πρώτο μισό πολύ αργά και στο δεύτερο πολύ γρήγορα που κάπου χάνεται. Η σκιαγράφηση των χαρακτήρων είναι πολύ επιφανειακή. Την παράσταση έσωσαν οι ερμηνείες και τα θερμά μου συγχαρητήρια στο κάστινγκ.

Το Τρένο στο Ρουφ έχει βαγόνι ως εστιατόριο και υποσχέθηκα στον εαυτό μου να πάω. Έχει βαγόνι για χαλαρό ποτό. Έχει βαγόνι για live. Εύχομαι να ανοίξουν και άλλα βαγόνια για εκθέσεις και άλλα.

Ιδιαίτερος χώρος με προσεγμένη αισθητική. 

Μου άρεσε και θα ξαναπάω. Αφού το πάρκινγκ είναι εξασφαλισμένο και δωρεάν, είναι ακόμα πιο ελκυστικό!

Με άριστα το δέκα: 5 για την παράσταση και 9 για όλο το Τρένο ! 

 Έβγαλα και ωραία φώτο : 

ΣΕΣΤΟ ΜΕΛΙΣ

Τον γνώρισα από έναν κοινό μας φίλο και ο άνθρωπος είναι καταπληκτικός διακοσμητής και φοβερός τύπος. Επειδή λοιπόν τα καλά πράγματα πρέπει να διαδίδονται, αποφάσισα να τον καλέσω στο στούντιο να κάνουμε μια συνέντευξη.

Ιδού :

ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΠΟΥΧΛΗΣ

Ο Μανώλης Μπουχλής είναι ένας αλεξιπτωτιστής που σε ένα άλμα του τραγούδησε το «Μακεδονία Ξακουστή» και δημοσίευσε το σχετικό βιντεάκι. Το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας σε μια έξαρση αθλιότητας – για να μην πω σε παροξυσμό – αποφάσισε να αποβάλλει το παιδί αυτό από τη Σχολή Αλεξιπτωτιστών Ασπροπύργου.

Ο Μανώλης Μπουχλής αποφάσισε να ανεβάσει στο προφίλ του στο Facebook μια απάντηση και όταν τη διάβασα έπαθα ψυχική ακύρωση. Την καταχωρώ και εδώ ώστε όταν νοιώθω μαύρη απελπισία να τη διαβάζω να παίρνω κουράγιο. Μπράβο σου αγόρι μου, τιμή στους γονείς σου. Σε ευχαριστώ που μέσα στη γενική μαυρίλα, μας δίνεις μια ακτίδα φωτός. 

Απολαύστε τον :

 = = = =

Με συγκίνηση βαθιά και έντονα συναισθήματα, θέλω να πω σε όλους εσάς που στέλνετε τα μηνύματα σας προς το πρόσωπο μου, ένα μεγάλο ευχαριστώ. Ένα ευχαριστώ που μπορεί και κλείνει μέσα του όλα όσα νιώθω για τον τόπο μου την Κρήτη, για την Πατρίδα μου την Ελλάδα, για τους συνανθρώπους μου και για τους συντρόφους μου στις Ειδικές Δυνάμεις και τους τιμημένους Αλεξιπτωτιστές. 

Θέλω να σας ενημερώσω, ότι η εκπαίδευση μου έχει ολοκληρωθεί και μου έχει απονεμηθεί τόσο το πτυχίο όσο και η ακριβή μας Πουλάδα, το σήμα των Αλεξιπτωτιστών. Σέβομαι και τιμώ τις ένοπλες Δυνάμεις, σέβομαι και τιμώ τους αξιωματικούς και εκπαιδευτές μου, σέβομαι και τιμώ όλα όσα προσφέρουν στην πατρίδα την κοινωνία και την κάθε οικογένεια ξεχωριστά, η ύπαρξη και το έργο των Ενόπλων Δυνάμεων σε όλα τα σώματα και τα όπλα. Ο σεβασμός αυτός όμως, είναι αποτέλεσμα των αρχών και των αξιών της οικογένειας μου, όλων όσων διδάχτηκα από τους παππούδες μου και τους δασκάλους μου στη γη μου τα Σφακιά. Ποτέ δε σκέφτηκα τίποτε άλλο πέρα από το όμορφο, το δίκαιο και το συνετό. 

Διότι είναι όμορφο να βρίσκεσαι στο αέρα, στον ουρανό της χώρας μας, είναι δίκαιο να αναγνωρίζονται οι προσπάθειες σου και η περπατησιά σου όπως πρεπιά είναι, να βρίσκεσαι με σύνεση στην πρώτη γραμμή, να ανήκεις στους επίλεκτους και να υπακούς στους ανωτέρους σου για όλα όσα μπορούν να σε μάθουν να σε εκπαιδεύσουν, να σου εμφυσήσουν ώστε να πράξεις όλα εκείνα που κάνουν αυτή τη χώρα περήφανη και ασφαλή. Αισθάνομαι βαθιά μέσα στο μυαλό και την καρδιά μου, ότι δεν ατίμωσα τίποτε, δεν ντρόπιασα κανέναν, δεν απειλήθηκε ουδείς, δεν στεναχώρεσα έστω και έναν Έλληνα ένστολο ή μη. 

Η πράξη μου που τόσο έχει συζητηθεί, αφορούσε όλα όσα το ηθικό μου, η περηφάνια μου, η αφοσίωση μου και το σθένος, το ηθικό μου ανάστημα μου υπαγόρευσαν. Στις Καταδρομές υπάρχει μία φράση που λέει: Όσο ζεις ανακατέψου με τους καλύτερους και όταν πεθάνεις, πέθανε όπως οι υπόλοιποι. 

Και οι καλύτεροι για μένα, είναι όλοι όσοι αναγνωρίζουν αυτή τη χώρα, ποτίζουν αυτή τη γη, δακρύζουν σε κάθε γέννα, αγκαλιάζουν κάθε άνθρωπο, προστατεύουν κάθε παιδί, σκεπάζουν κάθε γέροντα, ανάβουν ταπεινά ένα κερί, σκάβουν αγόγγυστα και χώνουν βαθιά το σπόρο της ελπίδας και της ζωής, κοιτάζουν στα μάτια τους συνανθρώπους τους, υποκλίνονται στο θρήνο και τον πόνο, αποδέχονται και πιστεύουν μέσα στο είναι τους πως όλοι οι άνθρωποι είμαστε το ίδιο. 

Κυρίως όμως οι καλύτεροι είναι, όλοι όσοι γνωρίζουν πως το πιο ανθρώπινο που υπάρχει είναι ο σεβασμός, η κατανόηση και η υπεράσπιση των δικαιωμάτων και των αξιών του ανθρώπου. Αποδέχομαι την όποια τιμωρία από τους ανωτέρους μου, την όποια απόφαση τους και είμαι στη διάθεση της πατρίδας μου για ότι μου αιτηθεί. Ένα μεγάλο ευχαριστώ και σε όσους αντιλαμβάνονται και επισημαίνουν πως η αγάπη για την πατρίδα την ιστορία και τις θυσίες των προγόνων μας, δεν έχει καμία σχέση ούτε με φασισμό ούτε με ακραίες ιδεολογικές κατευθύνσεις. 

Η μόνη μου κατεύθυνση ήταν και είναι από τον ουρανό στη γη, σε μία γραμμή που μου επιτρέπει να ατενίζω την Κρήτη, την Ελλάδα, τον ορίζοντα του κόσμου με αξιοπρέπεια, σεβασμό και ευγένεια.

Μανώλης Μπούχλης
Πτυχιούχος Αλεξιπτωτιστής
Σφακιά Κρήτης

ΕΔΩ ΕΘΝΙΚΗ ΜΕΤΕΩΡΟΛΟΓΙΚΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ

Κάποτε στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο είχαμε έναν σπουδαίο καθηγητή Φυσικής. Δεν ήταν από αυτούς που γινόταν «φίλος» με τους μαθητές αλλά πάντα προσπαθούσε να μας κάνει να σκεφτόμαστε. Δεν ήταν της παπαγαλίας, της στείρας αποστήθισης και της διεκπεραίωσης. Εμβάθυνε και μας έδειχνε με τον τρόπο του το δρόμο της έρευνας. Οι θετικές επιστήμες δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου αλλά στο μάθημα του τα πήγαινα καλά.

Μας είχε εξηγήσει τότε πόσο ευαίσθητη επιστήμη είναι η Μετεωρολογία. Πολλά φυσικά φαινόμενα είναι απόρροια της κίνησης των ανέμων. Αν φυσήξει λίγο παραπάνω από την πρόβλεψη, τότε πάνε τα σύννεφα, ο καιρός είναι καλός και καθόμαστε εμείς στα δίκτυα και αναρωτιόμαστε γιατί ενώ βάλαμε τα μπουφάν, σκάει ο τζίτζικας.

Σήμερα, με την κλιματική αλλαγή βλέπεις πως ο καιρός αλλάζει τρεις φορές τη μέρα. Πραγματικά συμπάσχω με τους μετεωρολόγους και δεν κακίζω κανέναν. Όμως έχω προσαρμοστεί.

Δεν λαμβάνω υπόψη μου καμία πρόβλεψη πάνω από 24 ώρες.

Φέτος για παράδειγμα πόσες φορές μας είπαν πως περιμένουμε χιόνια στο κέντρο της Αθήνας και είναι ζήτημα αν έπεσαν 15 μικρονιφάδες. Πόσες φορές μας είπαν ότι θα ρίξει την κιβωτό του Νώε και είχε ντάλα ήλιο.

Για αυτό και δεν τα βάζω με κανέναν μετεωρολόγο αλλά περιμένω και από αυτούς να σταματήσουν να δίνουν προβλέψεις εβδομάδας γιατί τις ακούει ο καιρός και βάζει τα γέλια.

Για να μην εξοργίζεται ο κόσμος, για να μην ευτελίζεται μια αξιοσέβαστη επιστήμη, για να μη φτάνουμε σε σημείο οι επιστήμονες να γίνονται δημόσιος περίγελως, ας προσαρμοστούν και αυτοί, δεν είναι κακό…

ΕΝΑ ΒΡΑΔΥ ΣΤΗ ΒΑΡΒΑΚΕΙΟ

Πριν από πολλά χρόνια με είχε πάρει βόλτα ο πατέρας μου στη Βαρβάκειο Αγορά. Στη φτωχομάνα Αθηνάς. Είχα θυμώσει από το συνωστισμό και τις αγριοφωνάρες των πωλητών και δεν ξαναπήγα. Άλλωστε με τόσο λίγο χρόνο, μια χαρά είναι και το σουπερμάρκετ.  Ένας καλός μου φίλος μου είπε πως ήθελε να πάρει ψάρια για το οικογενειακό τραπέζι της Καθαράς Δευτέρας και με ρώτησε αν ήθελα να πάμε παρέα.

Φτάσαμε μετά τα μεσάνυχτα. Νόμιζα πως είναι ευχάριστη μια Athens by night βόλτα που είχα καιρό να κάνω αλλά γρήγορα προσγειώθηκα στην πραγματικότητα.

Η Αθηνάς είναι ένα δράμα. Κυκλοφορούν διάφοροι περίεργοι κατά ομάδες.  Άστεγοι που κοιμούνται στο δρόμο. Στην Κρατίνου είχαν κλείσει το δρόμο σχεδόν σε παράταξη κατά πλάτος δέκα άτομα και περίμεναν το επόμενο θύμα. Στη Σοφοκλέους είδαμε ένα τύπο να τρέχει, του έπεσε κινητό,  ένα Samsung και απέναντι έναν οδηγό ταξί να του φωνάζει «δεν θα σε πιάσω ρε;» Ο τύπος μάζεψε το κινητό, γέλαγε, του απάντησε πως θα του κλάσει το στεατοπυγικό σύστημα, του έβρισε τη μάνα και εξαφανίστηκε. Σαστισμένοι πλησιάσαμε τον οδηγό και τον ρωτήσαμε. Ο τύπος με το Samsung πιστόλιασε τον άνθρωπο του μεροκάματου για 10 ευρώ. Διέλαθε της προσοχής του ότι έπρεπε να πληρώσει και ήταν μεγάλη μαγκιά βλέπεις να ανοίξει την πόρτα να φύγει.

Παρκάραμε στο πάρκινγκ της Βαρβακείου. Ακριβώς από πάνω είχαν μαζευτεί κάτι περίεργοι για νταλαβέρια. Λίγο αργότερα εμφανίστηκαν τα τζιπ της ΟΠΚΕ. Τι να σου κάνει και η Αστυνομία, Ποιον να πρωτομαζέψει και τι σε αυτό το χάλι.

Μου άρεσε αυτό το μεταμεσονύκτιο πάρτι της Βαρβακείου. Κόσμος πολύς, διαφορετικός. Φρούτα, λαχανικά, ζαρζαβατικά, 3 παλαιοπωλεία με διάφορα χρήσιμα και άχρηστα, διακοσμητικά, αριστουργήματα, ώρες να έχεις να χαζεύεις. Αναρωτήθηκα πόσοι άνθρωποι θα τα είχαν στο σπίτι τους ως κειμήλια, ως κληρονομιά και ίσως να νόμιζαν πως είχαν τρομερή αξία αλλά ήρθαν και τα σκότωσαν σε αυτά τα μαγαζιά. Αν ανοίξεις μπαρ ή καφετέρια, για τη διακόσμηση μπορείς να πας εκεί και να αγοράσεις ότι επιθυμείς.

Αγόρασα αποξηραμένα σύκα, τόσο ωραία που δεν είχα φάει ποτέ μου !  Πολύ καλές τιμές, είδα κάτι ντοματίνια τεράστια σε σχέση με αυτά που βρίσκω στο σουπερμάρκετ και πιο φτηνά! Πλήθος κόσμου μέσα στη Βαρβάκειο, άφθονα ψάρια  - προφανώς – κόσμος να στέκεται, να ρωτάει, να αγοράζει, αλλά πάνω κάτω οι τιμές ήταν παραπλήσιες. Είδα κάτι λαχταριστές τσιπούρες και τις πήρα. Αν ξέρεις να τις μαγειρεύεις στείλε μου μήνυμα γιατί όπως με βλέπω, θα τις κρατήσω στην κατάψυξη για πολύ καιρό. Παραπλεύρως της Βαρβακείου σε ένα παρακμιακό, κάτι σαν καφέ και κόσμος είχε πάρει ποικιλίες ψαρικών και διάφορων εδεσμάτων και τις απολάμβανε με τα απαραίτητα λαϊκά – Παναγία βόηθα - άσματα.

Η Πλατεία Κοτζιά είναι τρομακτικά άδεια αλλά έχει ωραίο φωτισμό στα κτίρια. Το συντριβάνι λειτουργεί, μόνο που κάτι πάει λάθος και γύρω γύρω ο χώρος γλιστράει επικίνδυνα!

Φτάσαμε στην Πλατεία στο Μοναστηράκι και χαζεύαμε τον ετερόκλητο κόσμο που πηγαινοερχόταν. Ζευγάρια, παρέες, πρεζάκια, τελειωμένοι, ένα περίεργο μείγμα. Κάναμε μια στάση στου Μπαϊρακτάρη γιατί βόλτα χωρίς φαγητό είναι μισή δουλειά. Ωραίες οι μερίδες αλλά το όνομα το πλερώνεις ακριβά αγαπούλα μου. Πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το πάρκινγκ.

Μέχρι να φτάσαμε είδαμε περίεργες φάτσες, ανυποψίαστους πιτσιρικάδες, βλογιοκομμένες μορφές.

Συνειδητοποίησα δύο πράγματα.

Το πρώτο είναι πως εκεί πέρα δεν ξαναπάω. Αν πρέπει να το κάνω, θα έχω κάτι μαζί μου.

Το δεύτερο είναι πως συνυπάρχουμε ως αποτέλεσμα τύχης. Θες λόγω κλίματος, θες ότι η Αθήνα μας είναι μια μεγάλη αγκαλιά, θες όπως μου είπε και το φιλαράκι μου, «ο καθένας κάνει τα γούστα του και εκτονώνεται» και κουτσά στραβά κάπως περπατάμε στο δρόμο μαζί. Αν ανάψει όμως ένα φυτίλι, δεν θα μαζεύεται. Υπάρχει πολύ βαριά ατμόσφαιρα εκεί έξω…

Πόσο άσχημη έγινε η Αθήνα μας…  Αυτό δεν είναι πολυπολιτισμικό παζλ, πολυάθλιο είναι !

Κοίταξα ψηλά.

Έψαχνα το σήμα του Μπάτμαν στον ουρανό να πάρω μια ελπίδα αλλά μάλλον απογοητεύθηκε και δεν θα ανάψει στην πόλη μας...

ΤΑΞ

Ladiez n gentlemen, αυτος είναι ο Ταξ.

Ο καινουριος μου συγκατοικος.

Είναι τοσο καλος που μου προτεινε απο μονος του να πληρωνει τον ΕΝΦΙΑ αλλα του ειπα πως λογω τετραγωνικων που καταλαμβανει του τον χαριζω.

Ισως του παρω κατι για το ρευμα και το νερο, θα δω.

Αρχη ειναι ακομα και προσπαθουμε να συννενοηθουμε. Μεχρι να τα καταφέρουμε εχω φαει γερες τσιμπιες που ΠΟΝΑΝΕ.

Wish me good luck.

Μολις τον εκπαιδευσω θα χρεωνω επισκεψεις.

THE FAVOURITE

Θυμάμαι πως είχα διαφωνήσει με πολλούς φίλους μου για τον «Κυνόδοντα». Μια από τις πέντε καλύτερες του νεότερου ελληνικού κινηματογράφου { ΣΣ. Εκτός συναγωνισμού ο Αγγελόπουλος – όχι ο Ντάνος, ο Θεόδωρος ] κατ’εμε που πολλούς ξένισε.

Βάλε και τις κατά τόπους  βραβεύσεις και τα επικείμενα Όσκαρ – την είδα πριν την απονομή – πήγα να δω τι έκανε το πατριωτάκι μας. Να σου πω τη μαύρη μου αλήθεια δεν συμμερίζομαι τους διθυράμβους. Αν όμως οι δημιουργίες του αναγνωρίζονται και βραβεύονται πέραν των συνόρων μας, μπράβο του και καλή του επιτυχία. Τιμή για την Ελλάδα μας είναι αυτό το όσκαρ που πήρε και του εύχομαι να πάρει πολλά περισσότερα στο μέλλον.

Το “The Favourite”  μου άρεσε ως προς την αισθητική,  τα σκηνικά, τα κοστούμια, την κινηματογραφία. Το κλασικό βρετανικό χιούμορ και ο σαρκασμός που η απορία που δημιουργεί είναι πως στο καλό τον αποτυπώνει τόσο εύστοχα ένας Έλληνας ! Τα  ευρυγώνια πλάνα με τη σφαιρική παραμόρφωση είχαν ένα ενδιαφέρον υπονοώντας προφανώς και την κοινωνική παραμόρφωση των κρατούντων.

Κατά τα άλλα όταν βγήκα από το σινεμά, η πρώτη μου σκέψη ήταν «μα καλά αυτή η ταινία πάει για να σαρώσει στα όσκαρ; Τίποτα άλλο δεν βγήκε φέτος;»

Το τέλος ήταν τελείως «κουφό» και μπορώ να πω ότι βρήκα πολλές ομοιότητες με τον Κυνόδοντα. Οι κάρτες ενδιάμεσα που μοιάζουν ( μάλλον είναι ίδιες ) με πόστ που κάνεις στο ινσταγκραμ, ότι ουδείς καλός παρά όλοι αυτιστικοί και θύτες, μια λούπα που διαρκώς επαναλαμβάνεται. Νοσηρό αδιέξοδο σε σουρεαλιστική συσκευασία.  Μια σιωπηλή βόμβα που μπαίνει στα θεμέλια ενός σαθρού κατεστημένου και το ανατινάζει.

Κεντήματα οι σκηνές, εξαιρετικός ρυθμός αλλά με συγχωρείτε, πλοκή δεν είδα. Εξαιρετικό μαύρο χιούμορ και έξυπνο μάρκετινγκ. Θέλουμε να δείξουμε την παρακμή, βάζουμε και μερικά λεσβιακά για να πουλήσουμε καλύτερα εις το όνομα της τεράστιας τέχνης που παράγουμε.

Δεν ξέρω ποια είναι η άποψη του Γιώργου Λάνθιμου για την Ελλάδα. Ελπίζω να μη μας σιχαίνεται και εύχομαι τώρα που είναι παγκοσμίως αναγνωρίσιμος, όσο μπορεί ας την προβάλλει.

Από την άλλη βέβαια δεν έχει σημασία αν τη λάτρεψα ή όχι. Λες και όλες οι άλλες που βραβεύονται είναι αριστουργήματα. Αφού τους άρεσε, λόγος δεν μου πέφτει.

Με άριστα το δέκα : 6. Κανονικά θα ήταν 5 αλλά ας όψεται η προσεγμένη παραγωγή.