Η ΛΥΣΗ ΤΟΥ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ

Το τελευταίο διάστημα είχα μια απορία. Συχνά πυκνά τη διατύπωνα είτε ως σκέψη είτε μεγαλοφώνως και απάντηση δεν έπαιρνα. Ο καλός Θεός όμως με λυπήθηκε και μου απάντησε. 

Η ερώτηση που διατύπωνα είναι γιατί παρά τη δεύτερη φορά αριστερά και με τη συμφορά που έχει επιφέρει, δεν διαμαρτύρεται κανείς. Είναι απολύτως βέβαιο πως αν ο Τσίπρας έκανε πάλι αύριο εκλογές, θα τις κέρδιζε πανηγυρικά. Δεν κουνιέται φύλλο. Όλοι σε μια χαρούμενη νιρβάνα της κλάψας αλλά χωρίς υπερβολές. Όλα μια χαρά. Μα τι έπαθε αυτή η χώρα; Ομαδική ύπνωση; Δεν υπάρχει συναίσθηση τι ζούμε και τι έχει συμβεί από τον Ιανουάριο του 2015; 

Παρατήρησα τις τέσσερεις τελευταίες μέρες μια ανυπόφορη κυκλοφοριακή ασφυξία. Ποτάμια αυτοκινήτων στους δρόμους, ο κόσμος να κόβει βόλτες, όλα γεμάτα, παντού κίνηση! Μα που πάνε όλοι αυτοί; Πως; 

Η απάντηση λοιπόν είναι η εξής. 

Στην Ελλάδα δεν υπάρχει πρόβλημα γιατί υπάρχει χρήμα. Μαύρο, άσπρο, από μπαμπά, μαμά, γιαγιά, παππού, όλοι την κουτσοβολεύουν. Όσοι χρωστάνε στις τράπεζες και σε τρίτους, δεν πληρώνουν μια. Άλλοι βρίσκουν εναλλακτικές να τρώνε στην εκκλησία και να επιστρέφουν στο σπίτι τους, άλλοι κάνουν μαύρη εργασία. Πάντως μια άκρη τη βρίσκουν. 

Αυτοκίνητα στους δρόμους πάρα πολλά, smartphones και tablets ακόμα πιο πολλά και έχει ο Θεός.

Ο Έλληνας έχει ακόμα μπόλικο λίπος. Πήρε και τα λεφτά του από την τράπεζα και τη βγάζει ζάχαρη. 

Στριμώχτηκαν αρκετοί αλλά εντάξει τη βγάζουν. Σφίχτηκαν οι συνταξιούχοι αλλά ποιος τους υπολογίζει τους γέροντες; 1.500.000 άνεργοι μεν αλλά για έναν φρέντο καπουτσίνο στην καφετέρια με μέση παραμονή τέσσερεις ώρες, τους φτάνει. 

Αυτά στα μεγάλα αστικά κέντρα γιατί στην επαρχία δεν έχουν καταλάβει τίποτα. 

Στην επαρχία δεν ξέρουν τι σημαίνει η λέξη απόδειξη. Λίγο κάποια rooms to let, λίγο το χειμώνα το κυνήγι και από πλευράς διατροφής; Κότες, πρόβατα, κατσίκια και οπωροκηπευτικά φτάνουν  για να καλύψουν το καθημερινό πιάτο. Οι δε εργατοτεχνίτες εκμεταλλεύονται την έλλειψη ανταγωνισμού και το μονοπώλιο και αμείβονται με όσα θέλουν, όπως θέλουν και κατάμαυρα. 

Φωνάζουν οι πολιτικοί ότι έρχεται λαίλαπα, ότι ήρθε ήδη δηλαδή αλλά ο Έλλην δεν μασάει από αυτά. Θεωρεί πως είναι πολιτικά παιχνίδια και όλα γίνονται για να μας βουτήξουν τον ορυκτό μας πλούτο κοψοχρονιά. Ο φραπές γαρ εγγύς.

Βάλε και το μιντιακό κατεστημένο που πάει ανέκαθεν υπέρ του ισχυρού, άρα και σταμάτησαν μαγικά οι αυτοκτονίες, οι λιποθυμίες των μαθητών και οι αναζητήσεις τροφής από τα σκουπίδια.

Μας αρέσει ως λαός η κλάψα και η γκρίνια. 

Τη δεκαετία του 80 κλαιγόμασταν για τους μισθούς και τις συντάξεις.

Τη δεκαετία του 90 κλαιγόμασταν για τους μισθούς, τις συντάξεις και την ανεργία. 

Την πρώτη δεκαετία του 21^ου αιώνα κλαιγόμασταν για τους μισθούς, τις συντάξεις, την ανεργία και το χρηματιστήριο.

Τη δεύτερη δεκαετία του 21^ου αιώνα κλαιγόμαστε για τους μισθούς, τις συντάξεις, την ανεργία και τα μνημόνια.

Σήμερα πάλι κλαίμε. Όμως όλοι είναι έξω, τα αυτοκίνητα γεμίζουν ασφυκτικά τις οδικές αρτηρίες και αντί να υπερκαταναλώσουμε, καταναλώνουμε με περισσότερη σύνεση. 

Κλάψα και μιζέρια για την έλλειψη της πλαστικής ευμάρειας ή για την κάλυψη των στοιχειωδών αναγκών; Για όλους ή τους μισούς; 

Μήπως τελικά όλοι είστε μια χαρά εκτός από εμάς που εργαζόμαστε στον ιδιωτικό τομέα και δεν έχουμε μπαμπά δημόσιο υπάλληλο, έμπορο, ελεύθερο επαγγελματία, πολιτικό, πολιτευτή, αγρότη και σας καμαρώνουμε να περνάτε ζάχαρη; 

Μήπως τελικά και ο Σύριζα ως αντιπολίτευση και τώρα στον ίδιο ρόλο η ΝΔ τα δραματοποιούσαν, υπερέβαλλαν και τα πράγματα δεν είναι και τόσο χάλια; 

Ξέρω πως είναι αντιδημοφιλές το ανωτέρω κείμενο. Θα έπρεπε να γράψω για τη δυστυχία, την κλάψα, τη μιζέρια, τη λαίλαπα της δεύτερης φοράς αριστεράς αλλά ….ωπ ! Τίποτα δεν συμβαίνει ! 

Προφανώς και κάναμε περικοπές, προφανώς και επήλθε μια φυσιολογική διόρθωση και δεν μπορούμε πια να πάμε στο σκυλάδικο κάθε μέρα αλλά ένα Σάββατο όπως όλος ο κανονικός κόσμος. 

Προφανώς και όταν πάμε στην ταβέρνα και είμαστε έξι άτομα δεν παραγγέλνουμε για είκοσι όπως παλιά. 

Προφανώς και εξετάζουμε κατά πρώτη προτεραιότητα τα μεταχειρισμένα αυτοκίνητα παρά τη «μπέμπα» του κουτιού. Όμως και εκεί αναζητούμε την ευκαιρία για το πολυτελές αυτοκίνητο που ένας απερίσκεπτος αγόρασε χωρίς να είναι σε θέση να το συντηρήσει. 

Όπως όμως βλέπεις γύρω σου, προφανώς ακόμα τη βγάζουμε μια χαρά και ας κλαιγόμαστε. 

Υποτίθεται πως φωνάζει, κάνει φασαρία και εξεγείρεται ο πεινασμένος.

Ακούς εσύ σήμερα κάποιον να φωνάζει;