Για
να πω την black
truth, αισθάνομαι
ολίγον ζαλισμένος από τις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις. Πιο πολύ όμως,
αισθάνομαι πως τίποτα καλό δεν πρόκειται να βγει από την ιστορία αυτού του
κυβερνητικού μορφώματος.
Παρα
τη γενική ανακούφιση, αφου μας έβγαλαν το λάδι και πήγαν να μας στείλουν στο
βαθύ παραδοσιακό ΠΑΣΟΚ του Πετσάλνικου, δεν μπορώ να υποστηρίξω ότι τη
συμμερίζομαι, πρυτάνευσε η λογική και πήρε τη σκυτάλη ο Παπαδήμος.
Το
πρώτο πράγμα που καταλαβαίνουμε είναι ότι η νεα κυβέρνηση εχει …ευρωπαϊκό
προσανατολισμό. Να υπογράψει ότι άφησε μισό ο πρόεδρος της σοσιαλιστικής
διεθνούς ωστε να πάρουμε τα χρήματα για να επιβιώσουμε.
Αυτό
που με προβληματίζει είναι τι θα κάνει η κυβέρνηση στο εσωτερικό. Θα ασχοληθεί
πραγματικά με το τι γίνεται στην Ελλάδα
ή ο καθένας θα προετοιμάζει τον προεκλογικό του αγώνα;
Λέμε
ότι καιγόμαστε και πως έχουμε προβλήματα να λύσουμε. Πως είναι δυνατόν να
βάζουμε σε ένα υπουργείο, υπουργό, αναπληρωτή υπουργό και δυο υφυπουργούς; Ολοι
αυτοί είναι πιο πιθανό να στριμώχνονται
για το ποιος θα πάρει πρώτος καφέ από το κυλικείο παρά να συννενοηθούν μεταξύ
τους για να φτιάξουν κάτι. Τι σημαίνει αναπληρωτής υπουργός; Ο υπουργός και ο
υφυπουργός δεν φτάνουν; Για ποιον λόγο θα πρέπει να μοιράσουμε καρέκλες και
μεροκάμματα;
Ουσιαστικά
πάντως δεν βλέπω ότι εχει αλλάξει κάτι δραματικά. Το ΠΑΣΟΚ συνεχίζει και μπήκαν
και μερικοί άλλοι.
Τοσο
καιρό το συζητούσαν για να πάνε σε εκλογές;
Ολο
το θέμα ηταν να φύγει ο Παπανδρέου;
Μα,
ολοι οι υπόλοιποι είναι οι ίδιοι!
Ο
Παπαδήμος δηλαδή τι είναι, η παρένθετη μητέρα;
Οσο
και αν εχει βαρύ βιογραφικό και τον παραδέχονται στην Ευρωπη, στην Ελλάδα
εχουμε σοβαρά θέματα καθημερινότητας. Τι θα κάνει και τι θα πρωτοκάνει; Πως θα συννενοηθεί με 48 νοματαίους;
Για
το μόνο μέλος που χάρηκα είναι ο Γιαννίτσης. Οταν ο άνθρωπος είπε μερικές
αλήθειες για το ασφαλιστικό, έκαναν την Αθήνα κάμπριο οι συνδικαλιστές με
αποτέλεσμα ο Σημίτης να τον στείλει στα αποδυτήρια. Λυπήθηκα για τον Μπεγλίτη
που θεωρώ ότι προσπάθησε να αλλάξει κάτι αλλά τον έφαγαν. Ηδη ο απευθείας
δίαυλος επικοινωνίας των στρατιωτικών χωρις την αθλιότητα της παράβασης
ιεραρχίας, καταργήθηκε από τον Αβραμόπουλο.
Ένα
από τα θετικά στοιχεία της υπόθεσης είναι πως ευτυχώς δεν παρασυρθήκαμε από τα
τσεγκεβαρικά του Αλέξη και της Αλέκας, να γίνουμε το απόλυτο μπάχαλο και να
πέσουν οι τίτλοι τέλους σε ότι απέμεινε από το ελληνικό έθνος. Βέβαια, ας μη
γράφω μεγάλες κουβέντες, εχουμε μπροστά μας το Πολυτεχνείο και τον Γρηγορόπουλο
που τείνει να γίνει εθνική επέτειος επεισοδίων.
Βλέπω
με χαρά ότι το ΣΔΟΕ δραστηριοποιείται – επιτέλους – και κάνει ελέγχους στις
ποδοσφαιρικές ομάδες και σε επιχειρήσεις που χρωστάνε πολλά. Θα έπρεπε να είχε
γίνει θα μου πεις, αλλά εστω και λίγο αργα, κάτι είναι και αυτό.
Ο
Παπανδρέου έκανε δυο κόλπα. Το πρώτο ηταν στις δημοτικές εκλογές. Απείλησε με
εκλογές και το ΠΑΣΟΚ πήρε μια μεγάλη και ανέλπιστη νίκη. Το δεύτερο με το δημοψήφισμα
δεν του έπιασε. Προσωπικά, ημουν σύμφωνος με το δημοψήφισμα. Ολοι το είχαμε
βρει εύκολο να βρίζουμε τους πολτικούς. Βλέπω ανθρώπους που σταματάνε να
δουλεύουν με το άλλοθι της κρίσης. Η κρίση είναι η χαρά του ρεμαλιού. Ας ερθει
και μια στιγμή να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Να δούμε πόσοι υποστηρίζουν
σοβαρά να γυρίσουμε στη δραχμή για να γίνουν Τουρκμενιστάν, πόσοι
ευαγγελίζονται τη μονομερή άρνηση πληρωμής του χρέους ( λες και μας παίρνει )
και οσοι πιστεύουν ότι εχουμε το περιθώριο επαναδιαπραγμάτευσης. Λες και είναι
τόσο απλό ζητηματάκι. Για αυτό οι Ευρωπαίοι κάνουν συναντήσεις επι συναντήσεων.
Αν ο πολίτης, δεν ξέρει, ή δεν θέλει να διαβάσει να μάθει να ξεστραβωθεί, και
παρασύρεται από εύκολα συνθήματα, ας τα ψηφίσει και να είναι με τη δική του
συγκατάθεση άξιος της μοίρας του. Αυτά δεν έλεγαν και οι επαναστάτες
αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα; Αμεση δημοκρατία! Ε, αυτό πήγε να κάνει και ο
Παπανδρέου.
Στην
Ελλάδα θέλαμε ηγέτη. Δεν είχαμε. Ο Παπανδρέου, θα περάσει στην ιστορία πως ο
πρωθυπουργός με το μεγαλύτερο τρέξιμο που εχει κάνει ποτέ πολιτικός. Τα ταξίδια
του και μόνο είναι από δω μέχρι τον Κένταυρο 8. Τον θαυμάζω για τη φυσική του
αντοχή. Εβδομαδιαία επαγγελματικά ταξίδια πήγαινα πέρυσι και όταν επέστρεφα στη
μεγάλη πόλη, ήθελα 2 μέρες να συνέλθω.
Ηγέτης όμως δεν ήταν.
Τελικά
βάλαμε τεχνοκράτη με πολιτικάντηδες.
Στη
χώρας μας τόσα χρόνια δεν διαμαρτηρηθήκαμε για το πώς φτάσαμε μέχρι εδώ. Ολοι
οπου μπορέσαμε, φάγαμε. Διαμαρτυρόμαστε όμως γιατι πρέπει να πληρώσουμε.
Οι
εκλογές που έρχονται νομίζω ότι θα είναι οι πρώτες στην ιστορία που δεν εχουν
κανένα ενδιαφέρον ως προς το αποτέλεσμα. Το ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να κάνει γλέντι
στον Ρεμο αν φτάσει στο 27%, ο Αντώνης Σαμαράς που βρίσκεται αρχηγός στη ΝΔ με
μοναδικό προσόν του ότι έλειπε από την κυβέρνηση του επανιδρυτή του κράτους,
Κώστα Καραμανλή, έρχεται μετα βαϊων και κλάδων.
Το
μόνο που αξίζει στις επερχόμενες εκλογές είναι να διαπιστώσουμε αν η ΝΔ θα
πάρει αυτοδυναμία ή θα αναγκαστεί να συγκυβερνήσει με τον Καρατζαφέρη.
Επι
της ουσίας όμως όταν εχεις 360 δις χρέος, είτε πρωθυπουργός είναι ο Παπανδρέου,
είτε ο Σαμαράς, είτε ο Παπαδήμος, τι το διαφορετικό θα κάνει;
