ΣΙΡΑΝΟ ΝΤΕ ΜΠΕΡΖΕΡΑΚ

Σε σύντομο χρονικό διάστημα είδα στο Εθνικό καταρχήν τη Φρεναπάτη και τώρα το ΣΙΡΑΝΟ ΝΤΕ ΜΠΕΡΖΕΡΑΚ.

Πάνω κάτω στο ίδιο concept. Εμμετρος λόγος, θεαματική παραγωγή και ένα ερωτικό δράμα να πλανάται. Μόνο που τη Φρεναπάτη θα τη χαρακτήριζα σαν έναν αγώνα του ευρωπαϊκού μπάσκετ και το Σιρανό ντε Μπερζεράκ σαν ένα αγώνα από το ΝΒΑ. 

Πολλά συγχαρητήρια πρέπει να πάρει  η Λουίζα Μητσάκου για τη μετάφραση. Ο έμμετρος λόγος είναι δίκοπο μαχαίρι. Η θα σου αρέσει ή θα ψάχνεις την έξοδο. Η Μητσάκου έκανε σπουδαία δουλειά που κράτησε το ενδιαφέρον αμείωτο μέχρι τέλους.

Δεν θα έλεγα ότι ενθουσιάστηκα στην αρχή όταν έβλεπα τους μουσικούς με μποξεράκια και κατά τη διάρκεια της παράστασης με …γούνες αλλά μικρό το κακό. Στην αρχη ειπώθηκε ένα «σκάσε ρε μαλάκα» που το κοινό του αθηνοράματος που ποτέ δεν βωμολοχεί, σοκαρίστηκε – προφανώς αυτή τη λέξη δεν την εχουν ξανακούσει – αλλά καταλαβαίνω τη σημασία της. Ξυπνήσαμε ολοι! Ηταν κάπως υποτονικό το ξεκίνημα..

Το στόρι συνοπτικά είναι πως κακάσχημος υπερλόγιος ρομαντικός, δεν μπορεί να έχει τη γυναίκα που αγαπά γιατί αυτή προτιμά τον σιξ πακ Λούλη. Ο Λούλης όμως όπως και σχεδόν ολοι οι σιξ πακ δεν ξέρουν να σταυρώσουν λέξη και ο άσχημος αναλαμβάνει το γραφείο τύπου του Λούλη. Να τα γράμματα στην κοπέλα και να τα ποιήματα και να το απάνεμο λιμάνι της ζωής μου για σενα λατρεμένη και ηταν ολοι τρισευτυχισμένοι. Ο Λούλης με το κορίτσι και τα δανεικά υπέροχα λόγια, η κοπέλα με τον κούκλο και ποιητη και ο άσχημος τουλάχιστον να εκφράζεται στην αγαπημενη μέσω του Λούλη. Γίνεται μια μάχη, μας τελειώνει ο Λούλης, και όταν κάποια στιγμή έμαθε η κοπέλα για το ποιος έγραφε τα γράμματα, πεθαίνει και ο Συρανο και μας τελειώνει η παράσταση…

Το μόνο αρνητικό είναι ότι ουσιαστικά πρόκετιαι για one man show. Αν μια μέρα βασικός πρωταγωνιστής Καραθάνος, στενοχωρηθεί γιατί αφου έπλυνε το αυτοκίνητό του, έβρεξε, τότε η παράσταση πάει άκλαφτη. Ας προσευχηθούμε να μη βρέξει ποτέ τη μέρα που ο Νίκος Καραθάνος πλύνει το αυτοκίνητο του.

Με εντυπωσίασε ολη η παρέα των «Γασκόνων», περί τους 10 ηθοποιούς που χόρευαν, έπαιζαν μουσικά οργανα και εκει, όσο και άσχετος να είσαι με το θέατρο, καταλαβαίνεις πόσο δούλεψαν αυτά τα παιδιά. 10 άνθρωποι σε ένα σώμα, μια κίνηση, συντονισμένοι με ακρίβεια χιλιοστού. Μου άρεσαν οι σκηνοθετικές «απόψεις» που με τα λευκά πανιά μεγάλωναν τη σκηνή, τα μαύρα να τη μικραίνουν, το στήσιμο του «ζαχαροπλαστείου» και το παιχνίδι των στρωμάτων. Σκηνογραφικά ηταν άψογή.

Ο Καραθάνος τα δίνει όλα στη σκηνή. Ζωη να εχει ο άνθρωπος, μπράβο του και κάνει κάτι τόσο δύσκολο που είμαι σίγουρος πως μετά από κάθε παράσταση θα χάνει τουλάχιστον 5 κιλά. Καλό κουράγιο. Μπορείς να του βρεις το ψευδό «σ», μπορείς να του προσάψεις ότι δεν έπειθε απολύτως δραματουργικά αλλά κράτησε ολη την παράσταση και στην πλάκα της και στο σοβαρό της, και στο δράμα της και στην κωμωδία της και αν μη τι άλλο, σεβασμός στον ηθοποιό που καταθέτει την ψυχή του στη σκηνή. 

Ο Λούλης ηταν μια χαρά. Καλύτερος από ότι στη Φρεναπάτη και νομίζω πως βρήκε το σωστό χρόνο που θα εμφανίζεται και ο ρόλος του ψιλοαγροίκου εραστή του πήγε μια χαρά. Χωρίς υπερβολές και μελοδράματα. Η Κιτσοπούλου προσπάθησε πολύ η κοπέλα αλλά δεν είμαι σίγουρος αν ετσι αντιλήφθηκε το ρόλο ή της το υπέδειξε ο σκηνοθέτης. Τελικά αυτό το όνομα «Ρωξάνη» εχει μια δυσκολία στο Εθνικό Θέατρο.

Η Εμιλη Κολιανδρή της Φρεναπάτης ήταν σοφτ. Η Κιτσοπούλου του Συρανό ηταν πολύ βαριά και κλαίουσα. Και οι δυο ξανθιές και οι δύο τόσο διαφορετικές. Ελπίζω η επομενη να είναι ακριβώς ανάμεσα!

Από τις υπόλοιπες δημοκρατικές δυνάμεις, ο Αγγελος Παπαδημητρίου ηταν εκνευριστικά υπέροχος, ο Γιάννης Κότσιφας εχει καταπληκτική κίνηση και «γεμίζει τη σκηνή» αλλά το μουστάκι με παραπέμπει στον ανδρισμό του Φώτη Σεργουλόπουλου και ο Κοσμάς Φουντούκης ηταν ιδιαίτερα συμπαθής και για το ρόλο αλλά και γιατί μοιάζει πολύ στον ….Σωτήρη Καλυβάτση – που ισως τον ψιλομιμείται..!

Απορώ με τις απαιτήσεις του κοινού ότι και καλά το Εθνικό θέατρο δεν επιτρέπεται να παίζει «τέτοιες παραστάσεις». Δηλαδή τι θα έπρεπε, να ανεβαίνουν παραστάσεις που οι ηθοποιοί θα πρέπει να κάνουν λες και τους βάρεσε εγκεφαλικό και να επιδίδονται σε υπερβατικούς και ακατάληπτους συνειρμούς;

Ισα ισα που είναι μια χορταστική παράσταση, ένα ωραίο εικαστικό δρώμενο, με πλοκή, δράμα, γέλιο, συγκίνηση, σου κρατάει το ενδιαφέρον μέχρι τέλους και απευθύνεται σε μικρούς και μεγάλους ανεξαρτήτως ηλικίας ή αν θα πας με φίλους ή το έτερον ήμισυ.

Σύμφωνοι, δεν σε σημαδεύει για πάντα, αλλά είναι ένα «γεμάτο» θέαμα σε μια προσεγμένη και καλοδουλεμένη παραγωγή.

Σημείωση: Η καλύτερη θέση για να δεις οποιαδηποτε παράσταση στο Εθνικό, είναι στον εξώστη στο κέντρο.