ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΙΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

Με αφορμη την προσφατη ποινικη διωξη σε Χαλκια, Παναγιωτοπουλο και σια.

Την αποψη μου για το ντοπινγκ στον πρωταθλητισμο την εχω καταγραψει εδώ:

http://suspect-enjoys-the-silence.blogspot.com/2005/09/blog-post_16.html

 

Το θεμα μου τη σημερον είναι η αποτυχια της ελληνικης αποστολης στο Πεκινο.

Αισθανομαι πως η αντιπροσωπευτικη μας ομαδα ιδιως από το 2000 και μετα, υπεστη ένα ανελεητο κυνηγι. Επειδη δεν εχουμε ουτε τον πληθυσμο της Κινας ουτε τη βιομηχανια παραγωγης πρωταθλητων της Αμερικης αλλα διαθετουμε μεγαλη διασπορα, τα κουκια είναι εντελως τελειως μετρημενα. Με τον ορο μεγαλη διασπορα εννοω πως είναι πρωτοφανες μια χωρα με τον πληθυσμο της Ελλαδας να εχει τοσες επιτυχιες σε παρα πολλα αθληματα στον παγκοσμιο αθλητισμο. Αυτό σημαινει όμως πως σε κάθε αθλημα δεν εχουμε μεγαλο βαθος αλλα λιγους και καλους. Οριζοντιοι ως προς το ευρος αλλα όχι καθετοι ως προς το βαθος. 

Ετσι λοιπον όταν σου ξεκληριζουν ολοκληρη την αρση βαρων, μια μεγαλη ελπιδα στην κολυμβηση και 2-3 του στιβου σαφως και σε πετσοκοβουν [ το ψαλιδιζουν είναι πολύ κομψο ].

Τα τελευταια 100.000 χρονια 1+1=2.

Θελω σε διεθνεις διοργανωσεις η Ελλαδα να ακουγεται και να δοξαζεται.

Ξερω ότι αυτος ο δρομος περναει και από τη χημικη υποστηριξη. Ερασιτεχνικο αθλητισμο κανω εγω με τους φιλους μου στα 5χ5 ή στα ανοιχτα του μπασκετ αλλα στην Ολυμπιαδα δεν φτανει.

Τι να γινει με αυτους που πιανονται ντοπαρισμενοι;

Ας προσεχαν.

Στεγνα και απλα. 

Πιθανως μας αφησαν να χαρουμε αλλα μαλλον το καταχαρηκαμε και το καταχραστηκαμε και τους μπηκαμε στο ματι. Ο τροπος που δεν επετρεψαν στην Θανου να συμμετασχει, οι συνεχεις ελεγχοι επι ελεγχων, ο αποκεφαλισμος της Χαλκια, το ξυρισμα της αρσης βαρων, τα παραπονα του Ιακωβακη για  τις συνεχεις τοποθετησεις του κατοπιν «κληρωσης» στον χειροτερο διαδρομο του κουλουαρ, είναι συγκυριες που χρειαζεται μεγαλη προσπαθεια να τις ομαδοποιησεις με τη λεξη «συμπτωση».

 

Αυτό που διαπιστωνω είναι μια κρατικη αμηχανια. Παλιοτερα υπηρχε μια πολιτικη συνεργασιας και καλυψης με τους εμπλεκομενους φορεις και ειχαμε σημαντικες επιτυχιες αρχης γενομενης από την Ατλαντα μεχρι και την Αθηνα.

Τωρα πατωσαμε.

 

Αν το παμε στο καθαρο καθαρο, δεν νομιζω ότι θα πανηγυρισουμε τιποτα και οι διακρισεις που ηρθαν, ηταν τυχη ή ικανοτητες συγκεκριμενων ανθρωπων.

Μηπως λεω, μηπως θα πρεπει να επιστρεψουμε στον Χρηστο Τζεκο και στον Χρηστο Ιακωβου μια και αυτοι μας εχουν χαρισει τα περισσοτερα μεταλλια σε αυτό το επιπεδο των αγωνων;

 

Εκτος βεβαια και αν πιστευει κανεις ότι εμεις θα πρεπει τους δικους μας να τους ξεσκιζουμε ή να τους αφηνουμε να τους ξετιναζουν και από την άλλη βεβαια, χαρη στο αρχαιο αθανατο πνευμα των Ολυμπιακων αγωνων να χειροκροταμε μαγεμενοι τον τυπο από την πατριδα του Μπομπ Μαρλεϊ να κανει ένα τρομακτικο παγκοσμιο ρεκορ στα 100 μετρα με κατω τα χερια…..

 

Υγ1. επιτελους με το νέο νομοσχεδιο κατά του ντοπινγκ σταματα και μια εντελως τελειως χαζαμαρα που ειχαμε σε ότι αφορα τις βραβευσεις. Δεν μπορει να δινεις προνομια σε καποιον που ερχεται ογδοος! Λεγαμε μαλιστα και τις ελληνικουρες, εβδομος ή εκτος ολυμπιονικης! Ολυμπιονικης είναι μεχρι την τριτη θεση και για αυτό παιρνει μεταλλιο!

 

Υγ2. Καγχαζα όταν ακουγα δικαιολογιες των αθλητων όταν τους επιαναν ότι «δεν ξεραμε τι παιρναμε». Λες και είναι παιδακια που η μαμα βαζει στο χυμο το φαρμακο ώστε να είναι ευληπτο για να σπαει την πικρα και καπως να ξεγελα το παιδι. Είναι δυνατον να μην ξερει κανεις τι παιρνει; Αυτιστικος είναι;