ΜΑΥΡΟ ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ

Το πιο σκοτεινο μερος της νυχτας είναι λιγο πριν την αυγη μονολογησε κουρασμενος και αναψε ένα τσιγαρο.

Ποσες και ποσες λυπες, καταθλιψεις, ενοχες..

Η ελπιδα.

Η προσμονη.

Η συνεχεια.

Για ένα άλλο λιμανι, για μια άλλη ελπιδα, για άλλη μια θλιψη.

Το λαθος.

Τα λαθη.

Πολλα λαθη.

Αντιφατικη συμπεριφορα, μανιοκαταθλιπτικη αποκρουση γευσεων και αισθησεων μεχρι το τελος. Μπρος πισω.

Λειπει.

Μια καλη συγκυρια λεει.

Σαμπως προσπαθησε να εξαντλησει τις μετριες συγκυριες πριν τις στειλει μακρια;

Εικονα.

Αυταπατη.

Η αγωνια της αυτοεπιβεβαιωσης.

Η ληθη σκεπαζει τα παντα. Εμαθε να ξεχνα. Θελει να ξεχνα αλλα να αρχειοθετει. Για να τα θυμηθει όλα μαζι μετα.

Ισως η προσκρουση από την πτωση να είναι πιο δυνατη.

Και τι εγινε;

Η ζωη συνεχιζεται.

Περνα και χανεται.

Ο επομενος κυκλος μπορει να είναι πιο μεγαλος. Μπορει και πιο μικρος.

Θα εχει όμως το ιδιο κεντρο και θα είναι για μια ακομα φορα χωρις αρχη, μεση και τελος.

Κομπαρσος

Και πρωταγωνιστης.

its always the same
i m running towards nothing
and again, and again, and again...

Προσαρμογη.

«στην κηδεια μου δεν προκειται να ερθει κανενας»

Σκεφτηκε και εκλεισε τα ματια….

The enless river
For ever and ever…