40 ΜΕΡΕΣ

Περιπου περασαν από τον θανατο του πατερα μου.

Δεν θελω σε καμια περιπτωση να αρχισω τα δακρυβρεχτα, τα τεθλιμμενα και τα επικολυρικα γιατι το πενθος είναι μια βαθια και εσωτερικη διαδικασια που δεν προσφερεται για εκθεση.

Αυτό που με ενδιαφερει εν προκειμενω είναι να μεταφερω τρεις σκεψεις μου με την ελπιδα να ωφελησουν οσους μου κανουν την τιμη και δαπανουν λιγο από το χρονο τους για να μπουν στο παρον μπλογκ να με διαβασουν. Καλως ή κακως επειδη δεν υπαρχει ανθρωπος που να εκτιθεται και να μην τον ενδιαφερει η απηχηση του ειτε είναι μουσικος, ειτε είναι τραγουδιαρης, ειτε ηθοποιος, ειτε δημοσιογραφος, ειτε ειτε ειτε ακομα και μπλογκερ. Αφου τα στατιστικα του google analytics μου λενε πως 400 νοματαιοι κατά μεσο ορο ημερησιως ερχονται κατά δω, θελω να σκεφτω πιθανως ματαιοδοξα αλλα σιγουρα μεγαλοφωνως

1. Οσοι εχετε γονεις εν ζωη, σημερα κιολας να τους πειτε ένα ευχαριστω. Ποσο τους αγαπατε, ποσο ευγνωμονες τους ειστε που σας μεγαλωσαν με κοπο και θυσιες και πως θα ειστε διπλα τους σε ότι χρειαστουν. Ξερω. Είναι δυσκολο. Την πρωτη φορα που πηγα να πω κατι τετοιο στον πατερα μου ο λαιμος μου εγινε κομπος, οι λεξεις δεν εβγαιναν και ουτε καν θυμαμαι τι ειπα και αν αυτό που ειπα βγηκε με σωστο συντακτικο ώστε να βγαζει νοημα. Η ανταμοιβη μου ηταν το χαμογελο, η συγκινηση, η αγαπη και είναι στιγμες που θα εχω παντα μαζι μου ως ζωντανη αναμνηση. Είναι αν θελετε και η μεγαλυτερη παρηγορια μου ότι προλαβα και τον αποχαιρετησα όπως επρεπε. Δεν εχω τυψεις και ξερω ότι εκανα ότι μπορουσα. Η οικογενεια μου εχει περασει από χιλια κυμματα, δεν εχω να διηγηθω πολλες ευχαριστες στγμες και δεν ημουν ουτε στη χλιδη, ουτε στην ανεση. Το χαος ηταν αυτό που υπηρχε παρα η αρμονια. Παρολα αυτά υπακουσα στο καθηκον και τωρα νοιωθω γαληνιος και ανακουφισμενος. Είναι από τις ομορφες δυσκολιες να καταφερει κανεις να αρθρωσει δυο λογια αγαπης στους γονεις του. Είναι όμως και από τις στιγμες που ο πλουτος των συναισθηματων που πηγαζει από αυτές είναι ευσημα ζωης. Και εν τελει είναι ένα καθηκον. Ιερο.
   
   
2. Οποιος και αν είναι ο χαρακτηρας του καθενος μας, όπως και αν αντιλαμβανεται τα πραγματα, όπως και αν αντιδρα, δεν υπαρχει ανθρωπος στον πλανητη που να μη χρειαζεται τη συμπαρασταση και την παρουσια σε αυτές τις στιγμες. Μην αφηνετε μονους τους φιλους σας και τους ανθρωπους που νοιαζεστε και μην επιτρεψετε σκεψεις τυπου «δεν θελω να ενοχλησω». Αν ο φιλος δεν είναι παρων στα δυσκολα τοτε που στο κερατο θα είναι; Στις μπυρες και στους καφεδες; Ναι μεν, την ωρα της κρισης μπορεις οντως για να μην ενοχλησεις να στειλεις ένα μηνυμα ή να παρεις ένα τηλεφωνο χωρις πολλα πολλα αλλα με την παροδο των ημερων να δηλωσεις παρουσια. Με το τηλεφωνο σου, με το ενδιαφερον σου, με το να πεις κατι εντελως απλο «θελεις να παμε για ένα καφε/ποτο να ξεσκασεις?» και ας αρνηθει ο άλλος. Και σε λιγες μερες να το ξανακανεις. Και ας αρνηθει. Και να το ξανακανεις. Υπαρχουν ανθρωποι που θελουν να αντιμετωπιζουν μονοι τους τις δυσκολιες της ζωης και πρεπει να το σεβαστουμε. Όμως ολοι θα σημειωσουν το ενδιαφερον και την καλη προαιρεση. Και δεν χρειαζονται ερωτηματικα τυπου «τι λενε σε αυτές τις περιπωσεις ?». Τιποτα το συγκλονιστικο. Ανθρωπια χρειαζεται. «καλη δυναμη», «ζωη σε σενα», «μπορω να κανω κατι για σενα, χρειαζεσαι κατι ?» είναι μια χαρα. Το πιο σημαντικο ειναι η παρουσια, εστω δυο αφτια απλως να ακουν και να προσφερουν συντροφια. Στις δυσκολες στιγμες δεν υπαρχει χωρος για ψευτοδιακριτικοτητα, απουσια, αδρανεια και αμηχανια. Υπαρχει δραση, αγαπη και ενδιαφερον. Οποιος διαπνεεται από τετοια συναισθηματα θα βρει και τι μπορει να κανει. Στο κατω κατω της γραφης είναι καλυτερο να σου πει ο φιλος σου «ευχαριστω για το ενδιαφερον σου αλλα δεν θελω να δω ανθρωπο αυτή την περιοδο, αστο να σε παρω εγω όταν νοιωσω λιγο καλυτερα» παρα να σου πει «περασα μια μαυριλα και δεν υπηρχες πουθενα….»
   
   
3. Αν ειστε ένα βημα πριν κανετε οικογενεια, ή φρεσκοι οικογενειαρχες ΜΗΝ ΚΑΝΕΤΕ ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ. Είναι εγκλημα για το παιδι σας. Το τι εχω τραβηξει ως μοναχοπαιδι να αντιμετωπιζω τα παντα μονος μου, δεν το ευχομαι ουτε στον χειροτερο δολοφονο του κοσμου. Ναι, οι καιροι είναι δυσκολοι. Ναι, αφου μαζευτηκαμε ολοι στην Αθηνα υπαρχουν πολλα προβληματα. Καμια αντιρρηση. Όμως είναι απειρως καλυτερο να εχετε λιγοτερα χρηματα παρα να αφησετε ένα παιδι μονο του να τραβηξει έναν γολγοθα. Δεν λεω, μου σταθηκαν φιλοι, λιγοι ( και παλι καλα ) συγγενεις, από τη δουλεια μου ειχα αμεριστη κατανοηση, ακομα και ασχετοι ανθρωποι ( πχ ο δικηγορος μου είναι εξαιρετικος ανθρωπος ) με βοηθησαν ανελπιστα και ποικιλοτροπως. Όμως όταν η αυλαια πεσει ο καθενας παει σπιτι του και αντιμετωπιζει τις δικες του εννοιες. Όταν πρεπει κατά σειρα να παω στο σουπερμαρκετ, στο μαναβικο, στο φουρνο και να πληρωσω τους λογιαριασμους εκει μου λειπει ενας αδελφος/μια αδελφη να τα μοιραστουμε. Όπως αντιμετωπισα μονος μου ολες τις γραφειοκρατιες στο αθανατο ελληνικο δημοσιο ( καποια στιγμη θα συγγραψω πονημα με οδηγιες χρησεως ) και ξερω πως εχω να φροντισω ότι εχει να κανει με ένα σπιτι αισθανομαι πολλες φορες μεγαλη πιεση και αγχος. Ξερω ότι δεν δικαιουμαι ουτε να απουσιασω, ουτε να παραλειψω, ουτε να αμελησω, ουτε να αρρωστησω. Ακομα και ανικανοι να μεινειτε, να υιοθετησετε.
   
   

ΜΗΝ ΑΦΗΣΕΤΕ ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ, ΜΟΝΟ ΤΟΥ…