40 ΜΕΡΕΣ

Περιπου περασαν από τον θανατο του πατερα μου.

Δεν θελω σε καμια περιπτωση να αρχισω τα δακρυβρεχτα, τα τεθλιμμενα και τα επικολυρικα γιατι το πενθος είναι μια βαθια και εσωτερικη διαδικασια που δεν προσφερεται για εκθεση.

Αυτό που με ενδιαφερει εν προκειμενω είναι να μεταφερω τρεις σκεψεις μου με την ελπιδα να ωφελησουν οσους μου κανουν την τιμη και δαπανουν λιγο από το χρονο τους για να μπουν στο παρον μπλογκ να με διαβασουν. Καλως ή κακως επειδη δεν υπαρχει ανθρωπος που να εκτιθεται και να μην τον ενδιαφερει η απηχηση του ειτε είναι μουσικος, ειτε είναι τραγουδιαρης, ειτε ηθοποιος, ειτε δημοσιογραφος, ειτε ειτε ειτε ακομα και μπλογκερ. Αφου τα στατιστικα του google analytics μου λενε πως 400 νοματαιοι κατά μεσο ορο ημερησιως ερχονται κατά δω, θελω να σκεφτω πιθανως ματαιοδοξα αλλα σιγουρα μεγαλοφωνως

1. Οσοι εχετε γονεις εν ζωη, σημερα κιολας να τους πειτε ένα ευχαριστω. Ποσο τους αγαπατε, ποσο ευγνωμονες τους ειστε που σας μεγαλωσαν με κοπο και θυσιες και πως θα ειστε διπλα τους σε ότι χρειαστουν. Ξερω. Είναι δυσκολο. Την πρωτη φορα που πηγα να πω κατι τετοιο στον πατερα μου ο λαιμος μου εγινε κομπος, οι λεξεις δεν εβγαιναν και ουτε καν θυμαμαι τι ειπα και αν αυτό που ειπα βγηκε με σωστο συντακτικο ώστε να βγαζει νοημα. Η ανταμοιβη μου ηταν το χαμογελο, η συγκινηση, η αγαπη και είναι στιγμες που θα εχω παντα μαζι μου ως ζωντανη αναμνηση. Είναι αν θελετε και η μεγαλυτερη παρηγορια μου ότι προλαβα και τον αποχαιρετησα όπως επρεπε. Δεν εχω τυψεις και ξερω ότι εκανα ότι μπορουσα. Η οικογενεια μου εχει περασει από χιλια κυμματα, δεν εχω να διηγηθω πολλες ευχαριστες στγμες και δεν ημουν ουτε στη χλιδη, ουτε στην ανεση. Το χαος ηταν αυτό που υπηρχε παρα η αρμονια. Παρολα αυτά υπακουσα στο καθηκον και τωρα νοιωθω γαληνιος και ανακουφισμενος. Είναι από τις ομορφες δυσκολιες να καταφερει κανεις να αρθρωσει δυο λογια αγαπης στους γονεις του. Είναι όμως και από τις στιγμες που ο πλουτος των συναισθηματων που πηγαζει από αυτές είναι ευσημα ζωης. Και εν τελει είναι ένα καθηκον. Ιερο.
   
   
2. Οποιος και αν είναι ο χαρακτηρας του καθενος μας, όπως και αν αντιλαμβανεται τα πραγματα, όπως και αν αντιδρα, δεν υπαρχει ανθρωπος στον πλανητη που να μη χρειαζεται τη συμπαρασταση και την παρουσια σε αυτές τις στιγμες. Μην αφηνετε μονους τους φιλους σας και τους ανθρωπους που νοιαζεστε και μην επιτρεψετε σκεψεις τυπου «δεν θελω να ενοχλησω». Αν ο φιλος δεν είναι παρων στα δυσκολα τοτε που στο κερατο θα είναι; Στις μπυρες και στους καφεδες; Ναι μεν, την ωρα της κρισης μπορεις οντως για να μην ενοχλησεις να στειλεις ένα μηνυμα ή να παρεις ένα τηλεφωνο χωρις πολλα πολλα αλλα με την παροδο των ημερων να δηλωσεις παρουσια. Με το τηλεφωνο σου, με το ενδιαφερον σου, με το να πεις κατι εντελως απλο «θελεις να παμε για ένα καφε/ποτο να ξεσκασεις?» και ας αρνηθει ο άλλος. Και σε λιγες μερες να το ξανακανεις. Και ας αρνηθει. Και να το ξανακανεις. Υπαρχουν ανθρωποι που θελουν να αντιμετωπιζουν μονοι τους τις δυσκολιες της ζωης και πρεπει να το σεβαστουμε. Όμως ολοι θα σημειωσουν το ενδιαφερον και την καλη προαιρεση. Και δεν χρειαζονται ερωτηματικα τυπου «τι λενε σε αυτές τις περιπωσεις ?». Τιποτα το συγκλονιστικο. Ανθρωπια χρειαζεται. «καλη δυναμη», «ζωη σε σενα», «μπορω να κανω κατι για σενα, χρειαζεσαι κατι ?» είναι μια χαρα. Το πιο σημαντικο ειναι η παρουσια, εστω δυο αφτια απλως να ακουν και να προσφερουν συντροφια. Στις δυσκολες στιγμες δεν υπαρχει χωρος για ψευτοδιακριτικοτητα, απουσια, αδρανεια και αμηχανια. Υπαρχει δραση, αγαπη και ενδιαφερον. Οποιος διαπνεεται από τετοια συναισθηματα θα βρει και τι μπορει να κανει. Στο κατω κατω της γραφης είναι καλυτερο να σου πει ο φιλος σου «ευχαριστω για το ενδιαφερον σου αλλα δεν θελω να δω ανθρωπο αυτή την περιοδο, αστο να σε παρω εγω όταν νοιωσω λιγο καλυτερα» παρα να σου πει «περασα μια μαυριλα και δεν υπηρχες πουθενα….»
   
   
3. Αν ειστε ένα βημα πριν κανετε οικογενεια, ή φρεσκοι οικογενειαρχες ΜΗΝ ΚΑΝΕΤΕ ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ. Είναι εγκλημα για το παιδι σας. Το τι εχω τραβηξει ως μοναχοπαιδι να αντιμετωπιζω τα παντα μονος μου, δεν το ευχομαι ουτε στον χειροτερο δολοφονο του κοσμου. Ναι, οι καιροι είναι δυσκολοι. Ναι, αφου μαζευτηκαμε ολοι στην Αθηνα υπαρχουν πολλα προβληματα. Καμια αντιρρηση. Όμως είναι απειρως καλυτερο να εχετε λιγοτερα χρηματα παρα να αφησετε ένα παιδι μονο του να τραβηξει έναν γολγοθα. Δεν λεω, μου σταθηκαν φιλοι, λιγοι ( και παλι καλα ) συγγενεις, από τη δουλεια μου ειχα αμεριστη κατανοηση, ακομα και ασχετοι ανθρωποι ( πχ ο δικηγορος μου είναι εξαιρετικος ανθρωπος ) με βοηθησαν ανελπιστα και ποικιλοτροπως. Όμως όταν η αυλαια πεσει ο καθενας παει σπιτι του και αντιμετωπιζει τις δικες του εννοιες. Όταν πρεπει κατά σειρα να παω στο σουπερμαρκετ, στο μαναβικο, στο φουρνο και να πληρωσω τους λογιαριασμους εκει μου λειπει ενας αδελφος/μια αδελφη να τα μοιραστουμε. Όπως αντιμετωπισα μονος μου ολες τις γραφειοκρατιες στο αθανατο ελληνικο δημοσιο ( καποια στιγμη θα συγγραψω πονημα με οδηγιες χρησεως ) και ξερω πως εχω να φροντισω ότι εχει να κανει με ένα σπιτι αισθανομαι πολλες φορες μεγαλη πιεση και αγχος. Ξερω ότι δεν δικαιουμαι ουτε να απουσιασω, ουτε να παραλειψω, ουτε να αμελησω, ουτε να αρρωστησω. Ακομα και ανικανοι να μεινειτε, να υιοθετησετε.
   
   

ΜΗΝ ΑΦΗΣΕΤΕ ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ, ΜΟΝΟ ΤΟΥ…

ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ

Αγαπητέ ύποπτε,

Με λένε Μυρσινη και τον τελευταίο καιρο επισκέπτομαι συχνά το blog σου. Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου μια ιστορία που με έχει προβληματίσει τις τελευταίες μέρες.

Πριν από λιγες μερες ηρθα σε επαφη με έναν άλλο χρηστη σε ένα φορουμ που συμμετεχω που ο τρόπος γραφής αλλά και το περιεχόμενο των αναρτήσεών του μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον. Αφορμή ήταν μια ανάρτησή του ή οποία δεν ήταν συνεπής στα δικά μου μάτια με την εικόνα που είχα σχηματίσει γι αυτόν. Εκείνος ανταποκρίθηκε και το ίδιο βράδυ μιλήσαμε αρκετές ώρες στο msn... Μου έδωσε το τηλέφωνό του και η πρώτη τηλεφωνική μας επικοινωνία την επόμενη μέρα, πρώτα στο κινητό και ύστερα στο σταθερό, ήταν επίσης μακρά σε διάρκεια και αρκετά ενδιαφέρουσα. Αποφασίσαμε λοιπόν να συναντηθούμε αν και δεν σου κρύβω ότι η ιδέα να συναντηθώ με έναν άγνωστο όσο με προκαλούσε άλλο τόσο με τρόμαζε.

Φόρεσα παρόλα αυτά την καλύτερη μου διάθεση, με μερικά αξεσουάρ επιφύλαξης, και πήγα στο συμφωνημένο ραντεβού. Αρκετά συμπαθής με την πρώτη ματιά, χαρούμενος, μολονότι γνώριζα ότι περνά μια δύσκολη φάση, χαλαρός και άνετος. Δυστυχώς υπερβολικά. Τόσο που δεν ήμουν έτοιμη να το διαχειριστώ. Θύμωσα αρχικά, μετά αφέθηκα, λίγο. Του το έδειξα, όχι με τον καλύτερο τρόπο αλλά το ερωτικό στοιχείο ενώ δεν είχε κάνει την εμφάνισή του στις συνομιλίες μας εισέβαλε βίαια σε μία πολύ γλυκιά και τρυφερή μέχρι εκείνη τη στιγμή σχέση και αντί να με κάνει να νιώσω επιθυμητή με έκανε μάλλον να νιώσω φτηνή.

Δεν θυμάμαι πως ακριβώς τελείωσε εκείνη η βραδιά, πολύ κουρασμένη, λίγο πιωμένη και μάλλον απογοητευμένη, περισσότερο με τον εαυτό μου. Η επόμενη μέρα, της συνειδητοποίησης, ήταν αρκετά δύσκολη. Προσπαθούσα να δω που έκανα λάθος και πότε ακριβώς ξεκίνησε. Μήπως έπρεπε να έχω διατηρήσει την ανωνυμία μου, μήπως έπρεπε ή πρώτη μας συνάντηση να γίνει σε άλλο χρόνο και χώρο, μήπως δεν έπρεπε να γίνει καθόλου, μήπως θα έπρεπε να ήμουν πιο επιφυλακτική, μήπώς, μήπως...

Την μεθεπόμενη έδωσα ένα χλιαρό σημείο ζωής για να λάβω μια αντίστοιχα χλιαρή απάντηση. Και ξαναπροσπάθησα και το ίδιο βράδυ και την επόμενη και τη μεθεπόμενη. Υπενθυμίζω ότι ο ίδιος περνά μια δύσκολη φάση και σίγουρα δεν περίμενα και πολλά πράγματα. Ήθελα όμως να μοιραστώ μαζί του τα συναίσθημα που τον αφορούσαν και με αφορμή ένα δικό του «παράπονο» του είπα ότι προβληματίστηκα και ότι όσα έγιναν μεταξύ μας ήταν πολλά για μένα. Δεν προσπάθησε να μάθει κάτι περισσότερο γι αυτό αλλά πρότεινε μια συνάντηση την ίδια ή την επόμενη εβδομάδα και απάντησα θετικά. Και μετά σιωπή. Τίποτα. Και φυσικά κι εγώ δεν μπορώ να επικοινωνήσω πια μαζί του. Δεν έχω κάτι συγκεκριμένο να του πω και έχω εξαντλήσει τα «όλα καλά;» και τα σχόλια για τις αναρτήσεις του. Και ίσως δεν πρέπει να ασχοληθώ άλλο αφού θεωρώ ότι και την αυτοκριτική μου έχω κάνει και την προσπάθεια να μην το κλείσουμε έτσι, άρα ότι μπορούσα έκανα. Αλλά από την άλλη μεριά... Υπάρχει μια παρεξήγηση. Και γιατί κάτι που μπορεί να μην άφηνε τίποτα ή να άφηνε κάτι γλυκό, να αφήσει κάτι πικρό σε εμένα και ίσως και σε εκείνον;

Θα αναρωτιέσαι γιατί τα γράφω όλα αυτά. Γιατί ίσως ένας άντρας μου εξηγήσει κάτι για την ανδρική συμπεριφορά που εγώ δεν μπορώ να δω.

Ελπίζω να μην ήμουν κουραστική..

Φιλικά,

Μυρσίνη

Αγαπητη Μυρσινη

Σε ευχαριστω πολυ για την επικοινωνια και για την εμπιστοσυνη.

Μου φαινεται οτι η ιστορια σου εχει πολλα κενα αλλα θα προσπαθησω να σου γραψω τη γνωμη μου που το πολυ πολυ να ειναι λαθος. Ενας ανδρας δεν ξερει τους ανδρες οπως και μια γυναικα δεν ξερει τις γυναικες. Υπαρχουν βεβαια μερικες παγκοσμιες σταθερες βαση των οποιων και οσων μου εγραψες, ειναι ευδιακριτα μερικα στοιχεια.

ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ

Μιλας μεσω ιντερνετ. Μιλας στο τηλεφωνο. Συναντηση.

Τιποτα το κακο μεχρι εδω. Ειμαι υπερ της αποψης πως αφου δυο ανθρωποι εχουν καλη επικοινωνια εκ του μακροθεν μπορουν να την εχουν και απο κοντα. Οποτε καλως επραξες και γνωριστηκες. Δε θα ειχε και νοημα αλλωστε να διαιωνισεις μια επικοινωνια με ενα τιποτα. Τουλαχιστον τωρα ξερεις με τι εχεις να κανεις.

Αφου βγηκες λοιπον, ο τυπος απο οτι καταλαβα «χωθηκε» και εσυ δεν εφερες καμια αντιρρηση. Δεν σε βιασε. Ηθελε κατι ερωτικο/σεξουαλικο απο σενα και με τη θεληση σου του το εδωσες. Δεν βρισκω ουτε εδω κατι κακο. Ετσι κινηθηκε, ετσι ανταποκριθηκες. Μετα εσυ μεν αισθανθηκες αμηχανα και περιεργα, εκεινος δεν εδειξε να ξετρελαινεται κιολας και σε προβληματιζει. Ανθρωπινο αλλα οχι τραγικο οπως το διηγεισαι.

ΕΣΥ

Απο το γραμμα σου καταλαβα οτι ο τυπος σου αρεσει. Αλλιως δεν θα το σχολιαζες, δεν θα σε ενοιαζε, δεν θα μου γραφες. Αν ηταν κατι απλως «εκατσε η φαση» στην καλυτερη θα διηγουσουν περιφανη στις φιλες σου μια ξεπετα με έναν ομορφο ( και χαλια να ηταν, στις φιλες ποτε δεν λεμε τις αποτυχιες μας γιατι το γυναικειο κουτσομπολιο δεν αντεχεται) αγνωστο που τον τρελανες με το καλησπερα και στη χειροτερη θα το μετανοιωνες και θα το εθαβες.

Σου αρεσει αλλα τα πραγματα δεν εγιναν με τον τροπο σου. Για αυτο και εχασες τη μπαλα. Πολλες φορες μας συμβαινει και αυτο που μετραει δεν ειναι η κλαψα και το γαμω την ατυχια μου αλλα η διαχειριση.

Πως μπορεις να του επιρριπτεις ευθυνη οταν στο βαθμο που σου αναλογουσε γραφεις πως εδωσες «χλιαρο σημειο ζωης;» Χλιαρο δινεις, χλιαρο παιρνεις.

Οταν λες «του ειπα οτι προβληματιστηκα» φανταζομαι οτι εννοεις στο ιντερνετ.

Στο ιντερνετ;

Αυτα τα θεματα καλη μου δεν ειναι για το ιντερνετ.

Το ιντερνετ ειναι το μεσο. Οχι ο σκοπος. Μεσω του ιντερνετ γνωριστηκατε. Αν φτασετε να λυνετε τους προβληματισμους σας απο κει, καληνυχτα σας.

Απο οτι μου γραφεις, σου προτεινε εκ νεου συναντηση. Αρα γιατι παραπονιεσαι;

Και γιατι δεν την επιδιωξες;

Μηπως δεν παιρνεις την κατασταση στα χερια σου και θελεις να σε παιρνουν απο το χερακι;

Μηπως θελεις να αποποιηθεις της δικης σου ευθυνης σε οτι αφορα τι ακριβως θελεις απο αυτον τον ανθρωπο και προτιμας να πεσει στα ποδια σου για να κρινεις αν τον θες ή οχι;

ΑΥΤΟΣ

Η συμπεριφορα του εχει σιγουρα διακριτικοτητα που φτανει στα ορια της αδιαφοριας. Τα σεναρια που παιζουν σε αυτο το εργο ειναι ολα και ολα τρια.

Καταρχην, μην πολυμετρας τη δυσκολη φαση που περναει. Οποιος περναει δυσκολες φασεις και δεν θελει, καθεται σπιτι του και βλεπει ειτε σιριαλ ειτε μπαλα.

Η δικαιολογια της δυσκολης φασης να ξερεις οτι παντοτε στεκει οταν θελουμε να αποφυγουμε καποιον. Οπως και οι γυναικες οταν δεν θελουν εναν επιδοξο εραστη του λενε οτι «δεν ειναι σε φαση», "ειμαι μπερδεμενη", «ειναι ακομα κολλημενες στον πρωην» ( και το χειροτερο ολων «σε βλεπω σαν φιλο» ) και λοιπες χαζαμαρες ετσι και οι αντρες οταν θελουμε βελουδινες αποχωρησεις το ριχνουμε στην ατιμη κενωνια.

Σεναριο 1.

Ο τυπος καταλαβε με το καλησπερα οτι τον γουσταρες, δεν τον χαλαγες, σου ορμηξε, του κατσες και δεν ενδιαφερεται για τιποτα αλλο απο σενα.

Το μονο που ηθελε απο σενα ηταν να περασει καλα, το πετυχε, χαιρετε

Δεν τον συγκινησες σε επιπεδο προσωπικοτητας και συνολικης παρουσιας παρα ως κομματι κρεας και μονο. Το γευθηκε, αυτοεπιβεβαιωθηκε και παει για αλλο.

Σεναριο 2.

Καταλαβε τον προβληματισμο σου και σου αφηνει το περιθωριο και το χρονικο διαστημα ωστε να αφομοιωσεις την εμπειρια μαζι του και να μη σε πιεσει και φορτισει. Για αυτο αλλωστε και δεν αρνηθηκε συναντηση αλλα σου την προτεινε.

Σε θελει αλλα ειναι ευγενικος και δεν σου επιτιθεται.

Σεναριο 3.

Δεν ξερει και αυτος τι θελει απο σενα, πιθανως να το μετανοιωσε και να περιμενει απο σενα οτι και συ απο αυτον. Ανταποκριση. Τη δειχνεις χλιαρα, στη δειχνει χλιαρα. Σε πληρωνει με το ιδιο νομισμα ειτε για λογους τακτικης ειτε για λογους ανασφαλειας.

Η ιδια ανδρικη παρορμηση που τον οδηγησε στην εκτονωση ειναι και η ιδια που τον θολωνει και δεν ξερει τι να κανει.

ΑΠΟ ΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ

Οτι εγινε, εγινε.

Καλο, κακο, κουτσο, στραβο, τελειο, αυτο ειναι και δεν αλλαζει.

Πιστευω οτι οι σχεσεις μεταξυ των ανθρωπων πρεπει να ειναι ξεκαθαρες,

Πιστευω επισης οτι ειναι καλυτερη η ατομικη διαχειριση και η ατομικη ευθυνη παρα η κλαψα, η μιζερια και η μετακυλιση των ευθυνων.

Τι θα εκανα αν ημουν στη θεση σου;

Τολμη, γοητεια και αποφασιστικοτητα.

Προσωπικοτητα εν ολιγοις χωρις τα κλισε των περιοδικων τυπου «ποτε δεν παιρνει τηλεφωνο η γυναικα αλλα ο ανδρας, ψηστον λιγο να τον εχεις ζεστο [ λες και ειναι μπριζολα ] μη δειξεις αδυναμια» και λοιπες βλακολογιες.

Ειναι καλυτερα να σε χαλασει κατι αλλα να εχεις τη γνωση, να το απομυθοποιησεις και να συνεχισεις τον δρομο σου παρα να το αφησεις σε μια αιωνια απορια και σε εναν διαρκη προβληματισμο που θα συσσωρευσει νευρωση και θα σου βγει σε κατι αλλο, σε καποιον αλλον που μπορει να ειναι απειρως καλυτερος απο αυτον που γνωρισες τωρα αλλα να τον καψεις.

Να τον καλεσεις να βγειτε.

Να προτεινεις συναντηση.

Συγκεκριμενα. «τι κανεις αυριο βραδι;»

Μην κολλησεις παλι στο οτι περναει δυσκολα.

Αν περναγε δυσκολα δεν θα ειχε μπει καν στον κοπο να σε γνωρισει και να σε συναντησει.

Αν διαπιστωσεις οτι θελει να σε αποφυγει τοτε ο τυπος ανηκει στο πρωτο σεναριο, εσυ εκανες αυτο που μπορουσες και συνεχισε τον δρομο σου.

Αν διαπιστωσεις οτι θελει να σε συναντησει τοτε ανηκει ειτε στο σεναριο 2 ειτε στο 3.

Βγειτε.

Σε χαλαρο μερος που δεν σε ξεκουφαινει η μουσικη ωστε να μπορειτε να μιλησετε.

Αν σου αντιπροτεινει θεατρο ή σινεμα να αρνηθεις.

Πας για να γνωρισεις ουσιαστικα εναν ανθρωπο που η πρωτη εμπειρια σε προβληματισε. Τον χρονο πρεπει να τον κερδισεις σε διαπροσωπικη γνωριμια και όχι να τον σπαταλησεις σε παρακολουθηση ενός θεαματος. Αν μπειτε σε διαδικασια σχεσης, μπορειτε να πατε τοτε.

Να πας λοιπον στη συναντηση με εναν και μονο σκοπο.

Να επικοινωνησετε.

Αν παει να σου ξαναορμηξει να το ξεκοψεις με τη μια. Αμεσα και αποφασιστικα.

Και φυσικα ουτε εσυ να κανεις ιχνος ερωτικης κινησης.

Όταν θα καθησετε, φροντισε να μην ειστε πολύ κοντα ώστε υποσυνειδητα να καταλαβει ότι δεν εχει πηδημα αποψε ( αν ο σκοπος του είναι αυτος που μπορει να μην το ξερεις αλλα παρε τα μετρα σου )

Μην πεσεις επισης στην παγιδα να του ζητησεις εξηγησεις με το καλησπερα.

Συζητηστε, ( σκεψου τριτα και χαλαρα θεματα – δουλεια, προυπηρεσια, σπουδες, διακοπες ) και αν διαστωσεις οτι υπαρχει κωδικας επικοινωνιας, τοτε μπορεις να συζητησεις την πρωτη σας εμπειρια ωστε να δεις τι σκεφτεται. Μην τον φερεις ομως σε απολογια γιατι θα το εκλαβει ως επιθεση τυπου με εκμεταλλευθηκες αλλα να τον «βοηθησεις» να εκφραστει.

Φιληθειτε σταυρωτα στα μαγουλα – και μονο αυτό - και ειμαι σιγουρος πως απο το ιδιο κιολας βραδι θα ξερεις και τι σου γινεται και τι ακριβως αισθανεσαι για αυτον.

Go !

ΦΙΛΙΑ ΦΙΛΙΑ

Η Φίλια είναι μια γυναικα που φανταζει απλησιαστο ιδανικο. Πανεμορφη, επαγγελματικα καταξιωμενη, εξαιρετικα ευφυης, καταπληκτικη μαγειρισσα και μεγαλη καρδια… Εκμεταλλευομενος τη φιλια μας – το παραδεχομαι - την παρακαλεσα να μου χαρισει μια νοτα της, ένα δικο της κειμενο και δεν μου αρνηθηκε. Τιμη μου που εισαι φιλη μου ακριβη και μοναδικη Φίλια, χαρα μου που θα «σε φιλοξενησω» Απολαυστε το.

= = = =

THE GAME

Αθήνα Λάρνακα πτήση Aegean Airlines, Νοέμβριος 2007 Σημερα θα σας διηγηθώ μια μικρή ιστορία. Καθίστε. Έτσι και αλλιώς δε νομίζω να σκρολάρετε όρθιοι... Μην πετάγεστε στα ενδιάμεσα. Αφήστε τη διήγηση να ανθίσει όπως οι φρέζες και οι πετούγιες στις γλάστρες. Δεν χρειάζεται να το διαδώσετε. Έχει πολλούς καταδότες ο ρομαντισμός στις μέρες μας. Παρακαλώ κλείστε τα κινητά σας. Τρελαίνετε τα ραντάρ και τους δορυφόρους με τα καμώματά σας. Αντε, απογειωνόμαστε. Νοέμβριος 2007 Σε είδα Δευτέρα μεσημέρι. Χειμωνιάτικη ζέστη. Ήλιος δυνατός. Βαλίτσες που σέρνονται στα καλογυαλισμένα πατώματα του αεροδρομίου μαζί με προσδοκίες, έννοιες, χαρτιά και τσιγάρα από τα Duty free.

Περαστικοί, όλοι, με κάποιες προσεκτικά διαλεγμένες λεπτομέρειες να τους χαρακτηρίζουν - που ακόμη κι ένας έμπειρος σκηνοθέτης ίσως να μην πρόσθετε στο καρέ του: λαδωμένο μαλλί δήθεν φυγαδευμένο προς τα πίσω, μετανάστης πόντος από γαλλικό καλτσόν μέχρι το μηρό, χωρίς επικυρωμένο διαβατήριο, ήχος κινητού που απομακρύνεται στις κυλιώμενες σκάλες, μάτια με μαύρους κύκλους αποτύπωμα Jetlang αλλά και ευχάριστες, πολυτελείς μυρωδιές ακριβών αρωμάτων, φουλάρια Hermes, η μικρή ανυποψίαστη και λατρεμένη ζωή μας στα χέρια μας με i-pod και laptop... Κάπου εκεί σε είδα. Μόνη, εγώ, εσύ, το πάτωμα, οι βαλίτσες που γλυστρούσαν απαλά, ο μουντός ήχος του αεροδρομίου, οι βραχνές ανακοινώσεις σε άθλια αγγλικά, ξανά εγώ, εσύ, τα βλέμματά μας. Εκατομμύρια μικρές βελόνες τσιμπούσαν τα μάγουλά μου σα βροχή: το χαμόγελό σου. Η συνάντηση. Μέσα από τα trendy οχυρά μας...

Τα μαύρα γυαλιά είναι σαν την λέξη “ίσως”... Δεν σε αφήνουν να δεις ξεκάθαρα αλλά έχεις και μια ελπίδα. Πολύ μεγάλη για να γεννήσει μια ολόκληρη μέρα προσμονής, πολύ μικρή για να σε αφήσει ξάγρυπνο με μια εικόνα, να κοιμηθείς ήσυχος. Το παιχνίδι. Χωρίς κανόνες. Τέλειος σύμμαχος για να νικήσεις την ώρα της αναμονής. “Τώρα θα ξαναπεράσει από μπροστά μου, σίγουρα θα πάρει καφέ, εσπρέσσο, σκέτο, χμμμ, θα με κοιτάξει; Με κοιτάζει!” και άλλα τέτοια ανάλαφρα για να αιφνιάζεις τον εαυτό σου ηθελημένα. (Εδώ να προσθέσω στους αμετανόητους αναγνώστες ότι ο χρόνος μου είναι τελείως διαφορετικός από τον δικό σας. Επιμένω πως όλα πρέπει να πέφτουν σαν τα πέπλα: ένα - ένα, κάνει καλό στη λίμπιντο).

On plain

Συνηθίζω να ανεβαίνω πάντα τελευταία στο αεροπλάνο. Στο προθάλαμο του φευγιού τις βαριέμαι τις διαδικασίες: μπες, “καλώς ήρθατε στην πτήση μας”, χαμόγελο κολλημένη καρφίτσα στο πέτο, περίμενε στο διάδρομο να βολευτούν οι άλλοι, βρες τη θέση σου, δες αστραπιαία το άλλο πρόσωπο που σου φαγε το παράθυρο, βάλε τα πράγματα στο ντουλάπι που αιωρείται από πάνω σου, πες “συγνώμη” μέσα από τα δόντια σου, σήκωσε όσους έχουν ήδη πάρει θέση, ξαναπές “sorry” αυτή τη φορά με αγγλοσαξωνική προφορά, ξανασήκω να πάρεις το i-pod, ξανακάθισε, δέσε ζώνη, δες ράθυμα τις οδηγίες για τα σωσίβια και σε περίπτωση ανάγκης πως θα βάλεις τη μάσκα οξυγόνου, κλείσε μάτια, σφίξε χείλη, κρατήσου και αφέσου στην επιτάχυνση... Απογείωση...

Τελευταία επιβάτις. Με τη σκέψη σου... Με το εισιτήριο για τη θέση 8b. Με την εικόνα σου.... Με τον μπροστινό μου να με καθυστερεί. Και ύστερα ξαφνικά να μου αφήνει το πεδίο ανοιχτό. Με το βλέμμα σου, να διασταυρώνεται ξανά. Με έκπληξη! Φανερή. Με τύχη ή, ατυχία: καθόσουν ήδη στη θέση 8 d. Αυτό, στο λεξιλογιο του καλού ταξιδιώτη σημαίνει ότι μας χώριζε ένας επιβάτης, αυτός που καθόταν δίπλα μου, και ο διαδρομος... Πολύ κοντά, πολύ μακριά....Και οι σκέψεις (σιγά μην και δεν καθόταν ανάμεσά μας οι κουφάλες). Και το παιχνίδι.

Σε βλέπω, με κοιτάς, γέρνω μπροστά γιατί ο διπλανός σε κρύβει από το οπτικό μου πεδίο, γέρνεις προς τα πίσω να δεις τις τούφες των μαλλιών μου, σου ζητώ τον Economist, μου τον παραχωρείς ευγενικά. Ταξιδεύουμε μαζί, με μια θέση, έναν διάδρομο και πολλές σκέψεις που μας χωρίζουν. Θέλω να σε ακούσω να μιλάς. Κάθε λέξη έχει τις δικές της ορμόνες, τη δική της μυρωδιά, και όλες μαζί αν μπουν σε μια υπέροχη σειρά είναι ικανές να με κάνουν να λιποθυμήσω... Μιαμιση ώρα από Αθήνα – Λάρνακα. Μιάμιση ώρα πετώντας στα σύννεφα κυριολεκτικά. Αυτό που λείπει από τη ζωή μας: το πέταγμα, το να αρκούμαστε στα ελάχιστα τυχαία και να τρεφόμαστε με τα ανύπαρκτα, να προβάρουμε τα καινούργια μας φτερά χωρίς το φόβο ότι έστω και ένας θα τσαλακώσει ένα από τα πούπουλά του... Προσγείωση Εϊμαι ακριβώς πίσω σου. Και το νιώθεις.

Σαν δυο καυτά τόξα να έχουν καρφωθεί στην πλάτη σου. Σε ακολουθώ. Περιμένω την ώρα που θα σταματήσεις απότομα, θα γυρίσεις στο μέρος μου και θα μου ανταποδώσεις τα βέλη ή θα τα εναποθέσεις στα χέρια μου. Θέλω να τρυπώσεις κάτω από το δέρμα μου και να μολύνεις το αίμα μου, θέλω να θολώσεις, να υγράνεις και να καθαρίσεις τα κουρασμένα μάτια μου από την αυπνία, θέλω να γνωρίσω τις γεύσεις του κόσμου σου, θέλω να με συνεπάρεις με κάτι αληθινά συναρπαστικό. Τα βήματά μας είναι ίδια. Πρώτα το δεξί, έπειτα το αριστερό, μαλακό πάτημα εσύ αλλά σταθερό, χαριτωμένο το δικό μου με τον ήχο του τακουνιού σαν μυστικού θιάσου να διαφημίζει τον ερχομό του...

Δεν μου μίλησες. Με κοίταζες καθώς απομακρυνόμουν από τις αποσκευές. Δεν ήρθες κάν να με ρωτήσεις. Με άφησες να φύγω. Δεν φύτεψες καν μια λέξη στο δόξα πατρί. Ούτε ένα χαρτάκι που να γράφει αντίο. Τί θολωμένα τζάμια και ταξίδια στο διηνεκές. Η ζωή είναι πολύ καργιόλα μερικές φορές... Και εγώ που λατρεύω τα κλισέ να φεύγω χωρίς μια λέξη σου... Δρόμοι ανοιχτοί Πήρα ένα χάρτη της Λευκωσίας με την πράσινη γραμμή. Και ένα μπουκάλι νερό. Η ώρα πέρασε, το ταξίδι τέλειωσε, και να βγαινα στο δρόμο δεν θα χα κάνεναν να κατηγόρησω ότι ήταν πτωχό σε συκγινήσεις. Μόνο τον εαυτό μου. Κοντοστάθηκα. Η ζέστη με έκανε να αναπνέω με σχετική δυσκολία. Δυσφορία. Γύρισα πίσω. Πήγα στο γκισέ. Ρώτησα μια φιλότιμη ξανθιά για το ποιος καθόταν στην θέση 8 d, στην πτήση από Αθήνα. Στην αρχή δεν ήθελε να με εξυπηρετήσει, γαμώ τα προσωπικά μου δεδομένα, μετά της έδειξα ταυτότητα, σκαρφίστηκα μια γελοία ιστορία. Με τόση πείρα στις στροφές και τόση σοφία στις ευθείες, δεν σκέφτεσαι όταν πατάς το γκάζι για το που θα σε βγάλει. Πας. Και πήρα την απάντηση που χρειαζόμουν. Το όνομά του. ....Έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι ανοιχτοί... Βγήκα έξω και ανάπνευσα ξανά. Οι ρόδες της μαύρης μερσεντές του ταξί ήδη κυλούσαν στον εθνικό δρόμο της Κύπρου. Και εσύ, ήσουν κάπου εκεί προπορευόμενος... στο ταξίδι της επιστροφής σου. Φεβρουάριος 2008 Λευκωσία. Ξανά. Με μια βαλίτσα, ένα όνομα και ένα τηλέφωνο. Και διάθεση για αμαρτία. Στέλνω ένα “κοριτσίστικο” sms. Απαντάς με ένα “αγορίστικο”. Και ξεκινάμε ένα τύπου mobile chat. Οι αμαρτίες όμως πρέπει να ξε-πληρώνονται άμεσα και τοις μετητροίς. (Δεν παίρνουμε που δεν παίρνουμε κανά σοβαρό επιτόκιο να τα κρατάμε και μέσα μας;) Η πρόσκληση είναι διαλεγμένη: βόλτα στην παλιά πόλη της Λευκωσίας, “θα σου πάρω ένα κόκκινο μπαλόνι, και μια σοκολάτα, αν είσαι καλό παιδί...”. “Βρήκες τα κουμπιά μου” απαντάς.

Τι αξίζει σε αυτόν τον άθλιο μίζερο κόσμο από το να ανακαλύπτεις τις οδηγίες χρήσης μόνος σου και να συναρμολογείς την εικόνα σα τα έπιπλα της IKEA; Τι αξίζει, αν όχι το παιχνίδι; Κράτα το και όρμα (μην ντρέπεσαι που λέει και φίλος μου ο suspect) με τα μανίκια σηκωμένα, το βλέμμα θολό από έξαψη και τα μάτια κόκκινα από τον πυρετό της συμμετοχής. Πολλά μπορούν να μας εκπλήξουν αρκεί να τα αφήσουμε να ανθίσουν.

Δεν χρειάζεται να “υποκλιθούμε -από τώρα- στο προφανές” και να συνθηκολογήσουμε με τα δεδομένα. Η πολυτέλεια μας έγκειται αν θα αποφασίσουμε να παραμείνουμε στο παιχνίδι. Και αυτή η πολυτέλεια δεν κρατάει πολύ...

I don't know why it always comes as a surprise

To find I'm here with you You smile,

and I am rubbing my eyes At a dream come true Smile,

and I am rubbing my eyes

At a dream come true....

Φίλια ( τονίζεται παντού)

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ

….Να απεργουν οι δημοσιοι υπαλληλοι.

Γραφω από την αιωρα μου στη βορεια Βραζιλια που βρισκομαι ως μανατζερ και ψαχνω παικτες για λογιαριασμο μεγαλης βαλκανικης ομαδας καγχαζοντας για τις κοινωνικες εξελιξεις στη μητερα πατριδα.

Ο υπαλληλικος κοσμος χωριζεται σε δυο κρατη.

Τον ιδιωτικο και τον δημοσιο.

Στη χωρα μας αυτοι που απεργουν είναι οι ….προνομιουχοι!!!

Οι δημοσιοι υπαλληλοι.

Οι δημοσιοι υπαλληλοι μπηκαν στον δημοσιο τομεα στη συντριπτικη τους πλειοψηφια με μεσο, αξιολογουνται από τον κανεναν, εργαζονται λιγοτερες ωρες, αν θελουν πανε στα γραφεια τους, αν δεν θελουν ενταξει τα παιδια δεν πειραζει, για τη δουλεια του ενός αντιστοιχουν πεντε, παραγουν τιποτα και αναλογα με τις καιρικες συνθηκες εχουν και τα αντιστοιχα επιδοματα. Επιδομα για το χιονι, τον ηλιο, τον αερα, τη θαλασσα, το ταβλι , το σκακι και το σουμπουτεο. Ιδιαιτερα δε στην αυτοκρατορια της ΔΕΗ που εφτασαν σε σημειο να κοβουν το ρευμα στον κοσμο, αν κατσει καποιος και μετρησει τις επιτροπες, τους προεδρους, τους γραμματεις και τους φαρισαιους, πιστευω ότι περισσοτεροι είναι οι «αξιωματουχοι» παρα το προσωπικο!

Οι δημοσιοι υπαλληλοι εχουν το αποκλειστικο προνομιο της απεργιας, ( ας τολμησει να κανει καποιος ιδιωτικος και θα παραλαβει δωρεαν τη χρυση ευκαιρια για το ψαξιμο του επομενου εργοδοτη ) οποτε θελουν, οσο θελουν, κοβουν αδειες στους εαυτους τους. Και αν ζορισουν τα πραγματα, πανε στη δουλεια τους αλλα του ελληνος ο τραχηλος ζυγον δεν υπομενει και αν θελουν παλι να βγαλουν καποιο τριημερο, κανουν μια απεργια.

Αιτηματα;

Δεν χρειαζονται.

Συνθηματα θελουμε και αυτά συνοψιζονται σε μια λεξη. Αυξηση.

Μετα πεταμε μια γενικουρα τυπου και λοιπα θεσμικα αιτηματα και καθαρισαμε.

Οι δημοσιοι υπαλληλοι εχουν τους μεγαλοσυνδιακαλιστες οι οποιοι διαφεντευουν την κοινωνικη ζωη, την ημερησια ταλαιπωρια και χρησιμευουν στο να αποπροσανατολιζουν την κοινη γνωμη. Ηδη ξεχασαμε τον Ζαχοπουλο, τον Θεμο, τις μιζες, τη siemens κλπ.

Nobody rides for free γραφει εξω απο το προσωπικο μου ελικοπτερο και ως εκ τουτου, οι μεγαλοσυνδικαλιστες που κοβουν το ρευμα και αφηνουν τα σκουπιδια να κανουν παρτι στους δρομους, τους περιμενει μια λαμπρη καριερα στην πολιτικη ζωη την οποια βεβαιως βεβαιως επενδυουν με τον χιτωνα των “κοινωνικων αγωνων»

Αν θελεις να κανεις κοινωνικο αγωνα μαστορα, κατηργησε τις επιτροπες, τα αξιωματα και τα εξτρα επιδοματα και κοψε το ρευμα στους πολιτικους. Όχι σε μενα. Γιατι εγω σε πληρωνω με τους φορους μου.

Στη χωρα μας απεργιες κανουν αυτοι που εργαζονται λιγοτερες ωρες, δεν εχουν μεγαλη ευθυνη αλλα κατ ουσιαν διεκπεραιωνουν τη γραφειοκρατια, είναι μονιμοι και δεν κινδυνευουν να χασουν τη δουλεια τους ποτε και αν κατά λαθος τυχει και δεν τα βρουν στη μοιρασια και ρουφιανεψουν καποιο σkανδαλο που βγει στην επιφανεια, δεν τρεχει μια.

Η οδος είναι χρονια δοκιμασμενη και επιτυχης.

Κανουμε μια ΕΔΕ και το θεμα σε 5 μερες εχει ξεχαστει.

Είναι καταμετρημενη η μνημη του κοινου που διαρκει στην καλυτερη 3 εβδομαδες.

Δειτε ποσα πραγματα εχουν ξεσπασει και τι συζηταμε σημερα.

Εγινε κατι με τις υποκλοπες;

Με τη siemens?

Με τους κουμπαρους;

Με τα ομολογα;

Με την Ολυμπιακη αεροπορια;

Ποσα και ποσα δεν εχουν γινει και με τι τελικα ασχολουμαστε;

Ντορος, τηλεοπτικες παραθυροφασαριες, πρωτοσελιδα και μετα, χαιρετε ο επομενος.

Το μονο αξιολογο που εγινε τα τελευταια χρονια στον δημοσιο τομεα προς οφελος του πολιτη ηταν τα ΚΕΠ.

Απομενουν οι ιδιωτικοι υπαλληλοι οι οποιοι δεν εκφραζονται από καμια πολιτικη παραταξη, προσπαθουν να εργαστουν εχοντας να τα βαλουν και με τα σαμποταζ των δημοσιων [ ΣΣ μη μου πει κανεις ότι οι απεργιες βλαπτουν αυτους που πρεπει να βλαψουν γιατι θα εκραγω και θα ριξω μια βουτια διπλα μου στην παραλια και θα παραγγειλω άλλο ένα καϊπιρινια ] και σαφως προσφερουν πολλα περισσοτερα στα εσοδα του κρατους.

Οσο για το ασφαλιστικο που υποτιθεται πως γινεται ολος αυτος ο σαματας, συμφωνω ότι είναι για τα μαυρα δραγκαλα και την αποψη μου την εχω καταγραψει εδώ: http://suspect-enjoys-the-silence.blogspot.com/2007/10/blog-post_19.html

Δεν ξερω τι τελικα θα γινει.
Αυτό που ξερω είναι ότι δεν βλεπω ελπιδα από κανεναν θεσμο, φορεα, προσωπο.

Ακομα και ο συμπαθης Τσιπρας που αυτή τη στιγμη τιναζει την μπανκα στον αερα δεν ειμαι σιγουρος αν κερδιζει λογω εικονας ή γιατι ειπε κατι πραγματικα σημαντικο….

ΤΑΧΥΤΗΤΑ ΔΗΜΟΣΙΟΥ

Πριν από λιγες μερες στειλα στον ΟΤΕ, στη ΔΕΗ και στην ΕΥΔΑΠ mail ρωτωντας τι χρειαζεται και τι πρεπει να κανω ώστε να αλλαξει το ονομα στους λογαριασμους και να εμφανιζεται πια το δικο μου.

Ελαβον.

ΟΤΕ: Με πηραν τηλεφωνο την επομενη μερα και μου απαντησαν

ΔΕΗ: Επισης την επομενη μερα μου απαντησαν με μεϊλ

ΕΥΔΑΠ: Στην ΕΥΔΑΠ περιμενουν το ουισκι να γινει 15 ετων. Ξαναστειλα μεϊλ μπας και μηπως και ακοοοοομα περιμενω….

Παλι καλα.

Χειροτερα τα περιμενα…

ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Ένα από τα πολλα ψυχολογικα μου προβληματα είναι το nickname μου. Ουτε καν θυμαμαι πως μου κολλησε το suspect ( σιγουρα παντως δεν ηταν από την ταινια ) και το χρησιμοποιω στον παγκοσμιο ιστο από το 2000 όταν πρωτογραφηκα σε ένα φορουμ της ΑΕΚ και απεκτησα mail στο κλασικο και ανεπαναληπτο hotmail.

Εκτοτε οπου βρεθηκα σε διαφορα webmails, φορουμ, τσατ, μπατ, κλαν ειμαι με το ιδιο ψευδωνυμο. Και όταν είναι πιασμενο χρησιμοποιω μια μικρη παραλλαγη.

Πριν από 3 περιπου χρονια, στην εταιρεια που εργαζομουν υπηρχε ενας τεχνικος που εκανε και παραλληλες δουλιτσες για το χαρτζιλικι του και μεταξυ αυτων ηταν να εχει σερβερς, να κανει χοστινγκ, ρουτινγκ και λοιπα κινεζικα για μενα.

Του ρθε λοιπον μια μερα να με ρωτησει αν ηθελα url διευθυνση με το suspect

Απαντησα πως θα ειχε πλακα αλλα ημουν βεβαιος πως θα ηταν σαν το τηλεφωνο μιας δημοσιας υπηρεσιας. Κατειλημμενο. Όπως μου συμβαινει συνηθως, για τα πραγματα που ειμαι βεβαιος να κανω λαθος, ετσι και εν προκειμενω.

Εκλεισα το suspect.gr, αφου ηταν ελευθερο, για δυο χρονια και οποιος εμπαινε εκει αυτοματα μεταφεροταν ( redirect το λεμε στα νεα ελληνικα ) στο παρον μπλογκ.

Περασε ο καιρος, αλλαξα δουλεια, χαθηκαμε και καποια στιγμη ενας φιλος που προτιμουσε να μπαινει στο συντομο λινκ από το μακρυναρι του μπλογκ με ενημερωσε ότι το suspect.gr δεν λειτουργουσε.

Ηρθα σε επικοινωνια με το παλικαρι, μου ειπε ότι ναι, χμ, οντως, εληξε ( και γιατι δεν με ενημερωσες ρε τυπε; ) και θελησα να το ανανεωσω.

Όχι όμως στον ιδιον.

Εχω έναν αδελφικο φιλο ο οποιος εχει εταιρεια πληροφορικης, με εχει εξυπηρετησει σε ότι εχω χρειαστει αψογα όπως και οσους φιλους του εχω συστησει και αποφασισα να συνεχισω σε εκεινον.

Σε αυτό το σημειο ξεκιναει η αρχη του τελους γιατι όπως πολύ σωστα μολις σκεφτηκαν οι υποψιασμενοι ανδρες, ενεπλακη γυνη. Γυνη ασχετη.

Μου ειπε λοιπον ότι εχουμε 15 μερες περιθωριο να περιμενουμε με ανενεργο το url και θα το ανανεωναμε μετα. Ο μικρος φοβος που υπηρχε θα ηταν καποιος να κατοχυρωνε το www.suspect.gr τα μεσανυχτα της 15 ης μερας μεχρι που η ασχετη γυνη νωρις το πρωι της 16 ης θα το ανανεωνε.

Ο μικρος φοβος εγινε όπως το ευφυες και εμπειρο αναγνωστικο μου κοινο κατανοησε ηδη, μη αναστρεψιμο γεγονος. Καποιος μαγκας το ειχε βαλει στο ματι και μετα τα μεσανυχτα μπηκε και το αρπαξε. Ποια μεσανυχτα δηλαδη, στις 5 τα χαραματα το εκανε! Καλα ρε γιγαντα, κοινωνικη ζωη δεν εχεις;

Οι πιθανοτητες που ειχα να το ξαναπαρω ηταν οσες και το να παραδοθεί γράμμα στον σωστό παραλήπτη στην Κορεα με μόνη ένδειξη το επίθετο Παρκ. Επικοινωνησε η ασχετη γυνη με την εταιρεια που το πηρε, αυτοι απαντησαν ότι θα απαντησουν, εγραψα και εγω ένα δακρυβρεχτο mail ώστε να γινει forward παλι σε αυτή την εταιρεια μπας και τους συγκινησω ( όχι, δεν εγραψα ουτε καταρες ότι θα μεινουν για παντα ανεραστοι αν δεν το κανουν αμεσα, ουτε τους υποσχεθηκα επιταγη δυο δις δολλαριων ) και η απαντηση μετα από αρκετες μερες ηταν ότι «μπορειτε αν θελετε να απευθυνθειτε στην ΕΕΤ»

Πηρα ένα φιλοσοφικο τηλεφωνο και μια ευγενικη κυρια μου απαντησε πως ειχα δυο επιλογες

1. ή να ερχομουν σε επαφη με τον νέο ιδιοκτητη και να ερχομουν σε έναν συμβιβασμο
2. ή να απευθυνομουν στον εισαγγελεα να εκανα αγωγη, να πηγαινα σε δικαστικη λυση αφου κατοπιν εισαγγελικης παραγγελιας θα βλεπαμε ποιος είναι ο ιδιοκτητης και όχι τον παροχο όπως βλεπουμε τωρα.
   
   

Οι επιλογες ηταν για τα μαυρα δραγκαλα.

Τη μεν πρωτη τη δοκιμασα και δεν πετυχα τιποτα.

Τη δε δευτερη τη βαριομουν και ως σκεψη.

Επρεπε λοιπν να βρω για την τιμη των οπλων και τη χαμενη μου μαγκια ένα καινουριο ονομα. Ένα καινουριο url.

Στο οποιο θα κυριαρχουσε το suspect αλλα θα ειχε και κατι άλλο ώστε να μην πεφτω πανω σε αυτόν που μου βουτηξε το προηγουμενο. Και να μου αρεσει κιολας. Ρωτησα για ιδεες 3-4 φιλους κομπιουτεραδες καναμε ένα μπρεην στορμιν ( λατρευω όταν γραφω με ελληνικους χαρακτηρες ξενους ορους ) καταληξαμε σε 2-3 από τα οποια διαλεξα το υποφερτο. Δεν μου αρεσε αλλα δεν μου εκοβε και τιποτα καλυτερο να βρω.

Μεχρι που εντελως τελειως ασχετοξεκαρφωτα όταν το συζητησα με έναν φιλο μου ειπε πολύ πολύ απλα «στασου ρε υποπτε, τι βλακειες είναι αυτές; Δηλαδη το www.suspectblog.gr σε χαλαει ??!!!!»

Αν ημουν κομικ θα εμφανιζοταν προβολεας πανω από το κεφαλι μου

Αν ημουν ΟΑΚΑ θα αστραφταν 6875644566 πυροτεχνηματα

Αν ημουν ουρανος θα με εκοβαν σε χιλια κομματια οι κεραυνοι

Αυτό είναι!

Και το suspect πρωτη μουρη κα το blog που ουσιαστικα αυτό είναι και το αντικειμενο της εν λογω παρουσιας μου στο νετ.΄

Ετσι κατοχυρωσα το www.suspectblog.gr το οποιο μπορειτε να επσκεπτεσθε στις διακοπες σας, στις μοναξιες σας, στα επαγγελματικα σας meetings, στο βουνο, στη θαλασσα, στο ραφτινγκ, στο τρεκινγκ, στο πινγκ πονγκ και στο μπιλιαρδο. Όταν δεν θυμαστε ή ο υπολογιστης σας βαριεται να εμφανιζει το suspect enjoys the silence με τις παυλες ενδιαμεσα, όταν θελετε να με συστησετε σε απεγνωσμενους φιλους σας για παρηγορια και ψυχαγωγια, όταν θελετε να μου προξενεψετε καλλονες, όταν θελετε να με προωθησετε επαγγελματικα σε μεγαλους συγγραφικους και δημοσιογραφικους οικους μπορειτε να το θυμαστε.

Γιατι συνεβησαν όλα αυτά;

Για έναν και μονο λογο:

Αυτό που επρεπε να κανω ( και αφου δεν το ηξερα να με ενημερωναν οι ειδικοι ) ηταν να ανανεωνα το λινκ στον προηγουμενο παροχο και μετα εκ του ασφαλους να το μετεφερα στον καινουριο. Ετσι θα τη γλιτωνα.

Αν σας τυχει, μην το αφησετε στην τυχη του όπως εκανα εν αγνοια μου.

Ας προσεχα.

Βεβαια, για να μην κλαιγομαι, το suspectblog μου αρεσει και το θεωρω περισσοτερο αντιπροσωπευτικο μου.

Αν εχετε ένα λινκ για να αποφυγετε τη δικη μου περιπετεια, όταν ληξει, να το ανανεωσετε σε αυτόν που σας το πρωτοκατοχυρωσε και αν θελετε να το μεταφερετε, να το κανετε ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΝΕΩΣΗ

Υγ1. Σε ευχαριστω πολύ ΘΑΝΑΣΗ !!!

Το ότι μου βρηκες το ονομα και τη χαρη είναι αρκετο για να διαγραψει τις περισσοτερες των αμαρτιων σου.

Υγ2. Ευχομαι ολοψυχα στο suspect.gr να του διαλυθουν οι σερβερς, να το χακευουν καθημερινα, να πιξελαρουν ολες οι οθονες και σε ένα χρονο ( γιατι τωρα ολο και κατι θα τσιμπησει χαρη στη δικη μου αιγλη και ομορφια ) να μην το βλεπει ανθρωπος.

Όταν γινομαι τοσο μεγαλοψυχος ουτε εγω δεν με αντεχω!

ΓΗΠΕΔΟ ΑΕΚ - ΑΕΚ LAND

Με κατεπληξε όταν διαβασα στον ιντερνετικο τυπο ότι ο κ. Δημητρης Χατζηχρηστος δηλωσε ότι κατι θα περασει πανω από το πτωμα του σχετικα με το γηπεδο της ΑΕΚ και ότι δεν θελει τις εγκαταστασεις του ΟΔΔΥ αλλα της Ν. Φιλαδελφειας και ότι θα συναντησει τον υπουργο Εθνικης Οικονομιας για το θεμα. 

Επειδη είναι κοινωνικο ζητημα και όχι αυστηρα ποδοσφαιρικο θελω να το σχολιασω γιατι είναι ένα ακομα σημειο της παρακμης της χωρας μας. 

Αν δεν κανω λαθος, οι συνδεσμοι πριν από λιγο καιρο καταργηθηκαν. Αρα με ποια ακριβως ιδιοτητα θα γινει η συναντηση του αρχηγου των οργανωμενω οπαδων με τον υπουργο; Του απλου πολιτη; Αν είναι με αυτή, θα καλεσω και εγω στο γραφειο του να τον δω και να τον ρωτησω γιατι εχουμε αυτά τα χαλια ως κρατος. 

Ποια είναι η αρμοδιοτητα και που αρχιζει και που φτανει η εξουσια των αργανωμενων οπαδων σε μια ποδοσφαιρικη ανωνυμη εταιρεια; 

Αν η μεριδα του κοσμου που εκπροσωπειται από τον Δημητρη Χατζηχρηστο θελει, ας βαλει λεφτα να αγορασει την ομαδα. Αν δεν της αρεσει ο κ. Νικολαϊδης και η τακτικη του, μπορουν να απεχουν από τις δραστηριοτητες της. 

Σο σημειο αυτό, θα ηταν πολύ ενδιαφερον να ξεραμε και ποσους εκπροσωπει ο κ.Χατζηχρηστος γιατι εχω την αισθηση πως απεχουν παρασαγγας οι βαρυγδουπιες για τα εκατομμυρια των οπαδων της Ενωσης καθως:

- στο μπασκετ που υποτιθεται ότι οι οργανωμενοι το εχουν αγκαλιασει δεν ξερω αν πανε πανω από 200 ατομα

- στο ποδοσφαιρο όταν ειχαμε τον ιερο αγωνα κατά του Μπαγεβιτς, οι αγωνιστες του Δικεφαλου ηταν περιπου 300

- και στα τελευταια ετη, η παρουσια τους στο ποδοσφαιρικο στερεωμα, δεν ειμαι σιγουρος αν υπεβαινει τους 500 νοματαιους. Δεν αναφερομαι βεβαια σε αυτους που προμηθευηκαν εισιτηρια από τους συνδεσμους γιατι ηταν φτηνα αλλα σε αυτους που συμπορευονται και συντασσονται οργανωμενα. 

Η εμμονη στον ιστορικο χωρο της Νεας Φιλαδελφειας πασχει από 100 μεριες. 

Οι ιδιοι οι κατοικοι δεν το θελουν αφου όταν εγινε η συζητηση πριν από μερικα χρονια, υπηρχαν αγωγες και δικαστικες κωλλλυσιεργιες. Στη Νεα Φιλαδελφεια δεν μπορει να γινει γηπεδο ικανοποιητικης χωρητικοτητας για τα ευρωπαϊκα δεδομενα, με καταστηματα και χρησεις που να επιτρεπουν παραπλευρα εσοδα και το κυκλοφοριακο κομφουζιο που θα δημιουργειται όταν παιζει η ΑΕΚ στην περιοχη, δεν μπορω να καταλαβω σε τι ακριβως θα οφελησει τετοια στειρα επιστροφη.

Τα κοκκαλα των προγονων και οι ριζες των πατερων μου φαινονται ιστοριες για τον Χαρι Ποτερ καθως στη Ν. Φιλαδελφεια οι περισσοτεροι ΔΕΝ είναι ΑΕΚτζηδες και η προοδος και η εξελιξη των καιρων απαιτει δημιουργικη ενασχοληση και όχι κολλημα στο παρελθον. Η δικη μου αποψη χωρις να μπορω να την αποδειξω, είναι πως αυτή η διαμαχη για το νέο γηπεδο της ΑΕΚ δεν αφορα βεβαια το κινημα των πατροπαραδοτων και των μεταμοντερνων αλλα οικονομικα συμφεροντα. 

Συγγνωμη κιολας αλλα ο ΟΔΔΥ από τη Νεα Φιλαδελφεια δεν νομιζω ότι απεχουν δα και 150 χιλιομετρα. Ένα τεταρτο αποσταση είναι. 

Δεν ειδα τοσον καιρο οι κυριοι Χατζηχρηστος και Ανατολιωτακης να παρουσιασουν μια μελετη που να εξασφαλιζει βιωσιμοτητα σε ένα τοσο μεγαλο εργο, να εχει την καθολικη αποδοχη των κατοικων της περιοχης αλλα ένα συνεχες κραξιμο και μια διαρκη γκρινια. 

Αν παρουμε παραδειγμα και από τις άλλες ομαδες, ο Παναθηναϊκος προχωραει σχεδια για γηπεδο 50.000 θεατων και ο Ολυμπιακος μετανοιωσε για το μικρο Καραϊσκακη. Σε σημειο που να εχει κουρασει η διαρκης και αγωνιωδης προσπαθεια για ευρεση εισιτηριου για αυτό και σε αδιαφορα παιχνιδια δεν γεμιζει. 

Όταν εισαι ΠΑΕ ΑΕΚ και βλεπεις ότι εχεις 25.000 διαρκειας, δεν είναι σαν να καταδικαζεις την ιδια σου την προσπαθεια με το να κατασκευασεις ένα γηπεδο για μολις 5.000 παραπανω εκτακτους; Εκτος και αν χωρανε 50.000 στη Φιλαδελφεια και δεν το ξερω. 

Θελω να υπαρχουν και βιωσιμα τμηματα της ερασιτεχνικης, θελω να μην είναι ΑΕΚ μονο το ποδοσφαιρο και θελω η ΑΕΚ να είναι ενας μεγαλος οργανισμος που θα προσφερει αθλητικη διεξοδο στους νεους και όχι μονο ως θεατες αλλα ως συμμετεχοντες. 

Επειδη λοιπον τα ονειρα δεν κοστιζουν σε τιποτα ( αντε να κοστιζουν λιγο χρονο σε μενα που τα πληκτρολογω ) θα ηθελα μια ΑΕΚ – land στην οποια θα υπηρχαν γηπεδο ποδοσφαιρου, μπασκετ, κολυμβητηριο, προπονητηριο, λουνα παρκ, εστιατορια, σινεμα, θεατρα, καφε, μπαρ, καταστηματα, ανετα παρκινγκ και ότι μπορει να φανταστει κανεις γυρω από τον αθλητισμο και την ψυχαγωγια. Να πηγαινεις το πρωι και να φευγεις το βραδι. 

Δεν εχω τη γνωση να ξερω αν η ΠΑΕ ΑΕΚ είναι συνεπης απεναντι στην Ερασιτεχνικη σε ότι αφορα τις οικονομικες της υποχρεωσεις. Πριν τρεξω να ψεξω τον κ. Νικολαϊδη, σκεπτομαι πως αν ημουν στη θεση του δεν ειμαι σιγουρος αν θα μπορουσα να συννενοηθω από τη μια με τον κ. Ανατολιωτακη και με τον κ. Χατζηχρηστο. 

Για μια ερασιστεχνικη που δεν ξερω καν αν εχει πανω από 500 μελη…

ΦΑΡΜΑΚΑ

Μετα τον θανατο του πατερα μου, ανοιξε ενας κυκεωνας εργασιων, καθηκοντων και υποχρεωσεων που πρεπει να διεκπεραιωσω. Το πρωτο πραγμα που ξεκινησα το ξεσκαρταρισμα είναι τα πολλα φαρμακα που εχουμε στο σπιτι.

Αφου τα μαζεψα σε μια μεγαλη σακουλα, στην αρχη σκεφτηκα να τα πεταξω.

Μετα αφου ηπια έναν καφε, ( τις καλες μου σκεψεις τις κανω στον καφε και τις ακομα καλυτερες στο πικρο ουισκι ) καλεσα τους γιατρους χωρις συνορα μηπως τα ηθελαν.

Η απαντηση που ελαβα ηταν πως αυτοι εχουν μερικα τυποποιημενα σκευασματα για αμεση αναγκη και με συμβουλεψαν να απευθυνθω στους γιατρους του κοσμου.

Οπερ και εγενετω.

Ειδα στο site τους, http://www.mdmgreece.gr/ ότι τα δεχονται, επικοινωνησα και ηρθαν και τα πηραν.

Αντι να τα πεταξω προτιμησα να τα δωσω καπου να πιασουν τοπο και αυτό προτεινω σε οσους εχουν φαρμακα που τους είναι αχρηστα και είναι μια καλη λυση που μπορει να βοηθησει συνανθρωπους μας που εχουν αναγκη.

Ένα από τα αγαπημενα μας χομπι ως φυλη είναι η πολυφαρμακια και η συσσωρευση σκευασματων στο σπιτι. Οι ηλικιωμενοι δε, εχουν στοκ!

Οποτε, αν ερθει η ωρα να κανετε μια γερη καθαριοτητα μην τα πεταξετε.

Χαριστε τα στους γιατρους του κοσμου.

Υγ. Τωρα που ξαναπινω καφε, πρεπει να θυμηθω να το πω στον φαρμακοποιο μου ώστε και εκεινος αν εχει περισσευουμενα να τους τα δωσει.