MILLION DOLLAR BABY
ο λόγος. Βγαινοντας εξω ενοιωσα οτι ειχα φαει τοση δυνατη σφαλιαρα που γυρναγα 15 σβουρες.
Τα φρου φρου: ο πιο δυνατος κρικος ακουει στο ονομα Μοργκαν Φριμαν. Η υποβλητικη φωνη του ως αφηγητης ακομα και η σιωπηρη του παρουσια σχεδον διαμορφωνει την ταινια. Δινουν τον ρυθμο στον θεατη και τον προετοιμαζουν για τις μεγαλες ερμηνειες της εντυπωσιακης Χιλαρι Σουανκ και του παλαιου καλου κρασιου που οσο παλιωνει γινεται καλυτερου, του πρωην πιστολα, Κλιντ Ιστιγουντ. Σχεδον απλοϊκη σκηνοθεσια που τονιζει το βιωματικο της ταινιας. Σημασια δεν εχουν τα λογια αλλα η σταση ζωης. Εξαιρετικο το σεναριο που ξεδιπλώνει με χειρουργική ακρίβεια την εξέλιξη της ιστορίας ανατρέποντας τα πάντα.
Το στόρι: Βετεράνος πυγμάχος διατηρεί γυμναστήριο προετοιμάζοντας τους αυριανούς πρωταθλήτες. Αποτυχημένος συμφωνα με το αμερικαν ντριμ, γιατι ποτέ δεν κατάφερε να κερδίσει καποιον τίτλο είτε λόγω δικης του ατολμίας είτε λόγω της υφαρπαγής των καλύτερων του πυγμαχων, που αυτος τους δημιουργουσε, απο επιτήδειους μανατζερς. Στωικα υπομένοντας, συνεχίζει έχοντας ως στήριγμα τον καλό του φίλο Μοργκαν Φριμαν για τον οποιο νοιώθει τύψεις αφου κάποτε δεν σταμάτησε τον αγώνα οντας προπονητης του, με αποτέλεσμα ο φίλος του να χάσει το μάτι του. Τον πλησιάζει μια σερβιτόρα και του ζητά να την προπονήσει. Αρνείται γιατί δεν προπονεί γυναίκες λέει. Εκείνη επιμένει πεισματικά μεχρι που τελικά ενδίδει. Στο προσωπό της, πέραν μιας καλής αθλήτριας, βλέπει και την κόρη του η οποια τον περιφρονει και του επιστρέφει τα γράμματα του. Αναπτύσσεται αγνη αγάπη και οι αγώνες καταλήγουν με συνεχη νοκ αουτ απο τον πρωτο γυρο. Η μέρα για τον τίτλο του παγκοσμίου πρωταθλητή έφτασε....
Between the lines: δεν υπάρχει χαπι εντ, δεν υπάρχει ο καλος που σκοτωνει 100 εχθρους και πηδαει και την καλυτερη γκομενα. Επιφανειακα το θέμα ειναι η πυγμαχία μονο που ...δεν είναι! Οι άνθρωποι που παλεύουν στην αφάνεια. Οι χαμενοι ηρωες που μεγαλουργουν αθορυβα και συνεχιζουν απροσκοπτα το δρομο τους. Μαυρη η ζωή του πυγμαχου, χωρις οικογενεια, χωρις κοινωνικη ζωη. Ο δρόμος του πρωταθλητισμου μοναχικός, με αφοσίωση στο γυμναστήριο. Μια ζωή γεμάτη τύψεις που προσπαθεί να καθαρθεί πηγαίνοντας καθημερινα στην εκκλησία σπαζοντας τα νευρα του ιερα με της «βλασφημες» ερωτήσεις του. Μαυρη και αυτη της σερβιτορας. Οικογενεια κουκουρουκου, μοναξια και καθαρση μεσω του αθληματος. Ο λαος με το υψηλο κοινωνικο φρονημα που αγωνιζεται χωρις ο τραχηλος να υπομενει ζυγο. Tough ain’t enough baby...
Ωραιες αντιθεσεις: πυγμαχια – γυναικα, γυμναστηριο τρωγλη – μεγαλειο ανθρωπων, σκληρο αθλημα- μεγαλα αισθηματα, αυτοπροστασια – αυτοθυσια, βια – καρδια. Με άριστα το δεκα: 9
A very long engagment – Ατέλειωτοι αρραβώνες
Η στροφή που βλέπω στον κινηματογράφο τον τελευταίο καιρό δεν έχει να κάνει με τις ταινίες αυτές κάθε αυτές αλλά με το πώς γυρίζονται. Είτε προέρχονται από την Ασία ( old boy – ιπτάμενα στιλέτα - 2046 ) είτε από την Ευρώπη με τους ατέλειωτους αρραβώνες. Πως αλλάζουν οι καιροί… Οι Αμερικάνοι το γύρισαν στο ανθρώπινο με το «πλαγίως» και το «million dollar baby» και οι Ευρωπαίοι στις μεγάλες παραγωγες.
Between the lines η ταινια δεν εχει να πει απολύτως τίποτα. Η δύναμη του έρωτα που καταφέρνει τα πάντα παρά τις αντιξοότητες. Χαρηκα Καλιαμάγκουρας. Το ξέρουμε, το έχουμε ξαναδει. Το στόρι επίσης το έχουμε ξαναδει. Ερωτευμένη νεαρά αναζητά επιζώντα από τον πόλεμο και ενώ όλοι τον έχουν πεθαμένο αυτή επιμένει. Όλα τα λεφτά είναι τα φρου – φρου. Όταν πρωτοείχα δει την Τοτου στο Αμελι είπα «κοίτα μια φατσούλα». Τώρα λέω «κοίτα μια μεγάλη ηθοποιό». Φοβερή όπως και όλο το καστ. Ο Μπανταλαμέντι στις μουσικές δεν χρειάζεται να δώσει τώρα εξετάσεις. Δεν ξέρω αν το cd ακούγεται χωρίς τις εικόνες τις ταινίας αλλά σε συνδυσμό με την οπτική πανδαισία σε απογειώνει.
Η σκηνοθεσία είναι πινακας ζωγραφικης. Από τις μικρές λεπτομέρειες ( η Τοτου σχεδόν ανάπηρη – το τέλος που δεν ολοκληρώνεται σαν ένα γνήσιο μελό ) μέχρι τις εναλλαγές μεταξύ του έρωτα και του πολέμου, την πλοκή της ταινίας και το κουβάρι που σιγά σιγα ξετυλίγεται, τα ρετρό πλάνα και την καλαισθησία που κυριαρχεί. Σίγουρα περνά η ώρα ευχάριστα με σεβασμό στον θεατή. Με άριστα το δέκα: 7
Το ονειρο του σκυλου
είναι από τις ταινιες που δεν μου αφηνουν ξεκαθαρα συναισθηματα. Δεν ξερω αν θελει κατι να πει τω ποιητη ή αν τω ποιητη κανει την πλακα του και οποιος γουσταρει. Μπορει να είναι και τα δυο. Στα δικα μου ματια από όλα τα ειχε ο μπαξες. Βαρεμαρα, πληξη, εκπληξη, ενδιαφερον, πανω, κατω, πλακα, ταξιδι, ονειρο και εφιαλτης. Από τις ταινιες που δεν τις εξηγεις αλλα τις αισθανεσαι. Αν δεν, περνουν και χανονται. Αν κορυφωνοταν καπου ισως να μιλαγαμε για τον Ελληνα Ντεϊβιντ Λιντς.
Προς το παρον είναι σε καλο δρομο αλλα θελει και δρομο ακομα. Με τη σχετικη αγαπη για τον ελληνα καλλιτεχνη, την επιεικεια του πειραματος, το αξιεπαινον του εγχειρηματος και το διαφορετικον της ταινιας, βαθμολογειται με 6,5. χμ… μπορει και με 7,5…ισως και με 5,5….
Στην αρχη σκεφτηκα, καθως εβλεπα το Les choristes (τα παιδια της χορωδιας)
«καλωστα τα 400 χτυπηματα, καλωστα 3-0» Διαπιστωσα ότι το ένα συμπληρωνει το άλλο. Ή για να το πω καλύτερα, το ένα υμνει το αλλο. Από τις μεγαλες ταινιες του ευρωπαϊκου κινηματογραφου που περασαν ως συνηθως στα ψιλα. Tο ονομα του bruno coulais στις μουσικες, μου εφερε στο νου τη γλυκυτητα και το αγερωχον των «Ιμαλαϊων». Εδώ απογειωθηκε και συνισταται να το αποκτησετε μετα μανιας! Στο σινε είναι ζητημα αν ειμασταν 10 ατομα. Και τα 10 φυγαμε με δακρυα στα ματια.
Η αγαπη που είναι υπογεια και αληθινη. Που επιβαλλεται όχι με τον νομο αλλα απλως γιατι αγαπαει. Ο πολιτισμος που είναι το μεγαλυτερο οπλο των απανταχου καταφρομενων και «αποβλητων». Και το τελος που μονο happy δεν είναι και παρολα αυτά αφηνει μια περιεργη ελπιδα. Από τις ταινιες που νοιωθω ότι γινομαι λιγο καλυτερος ανθρωπος ασχετα αν την επομενη μερα συνεχιζω να ειμαι ο ιδιος καφρος. Δεν είναι μελο, δεν είναι Νικολουλη, ουτε Δρουζα, ουτε Μικρουτσικος. Είναι μια νοσταλγικη μελαγχολια και ένα μαθημα ζωης. Συνισταται και για κοινωνιολογικη αναλυση ( αριστερα και δεξια, σκοταδισμος και διαφωτισμος ) που αν δεν τον κανουμε δεν χανουμε και τιποτα. Σχεδον υποδηλώνεται παρα είναι στην πρωτη γραμμη. Με αριστα το δεκα: 8,5
Ο Γουντι Αλλεν ειναι ο μοναδικος σκηνοθετης που εχει αποτυπωσει καλυτερα απο τον καθεναν τις νευρωσεις, τα συμπλεγματα και τις ανασφαλειες των κατοικων της μεγαλουπολης. Παρακολουθω πιστα τις ταινιες του και οι κωμωδιες του είναι από τις ελαχιστες συγχρονες που αντεχω. Εν προκειμενω στο
Μελιντα και Μελιντα
απογοητευθηκα. Ειχε στα χερια του μια καταπληκτικη ιδεα, την περασε ξωφαλτσα και καθαρισε. Συρραφη απο παλιοτερες ταινιες του, λιγες οι εξυπνες ατακες, ηθελε πολυ να παιξει και εβαλε καποιον αλλον να κανει οτι θα εκανε ο ιδιος ( ευτυχως επεκρατησε η λογικη. Θα ηταν τουλαχιστον φαιδρο να εβαζε τον εαυτο του μηλο της εριδos μεταξυ 2 πολυ νεων και ομορφων γυναικων ) και το χαπι εντ εδωσε τελος στην πληξη.
Γερασε; Μας τελειωσε; Δεν ξερω. Αυτο που ξερω οτι ειναι οτι ο Γουντι μοιαζει να ξεφτιζει. Με αριστα το δεκα: 5 και 0,5 γιατι παραμεινει πιστος στα jazzy vibes υγ. τι ωραια γυναικα ειναι αυτη η Αμαντα Πιτ..... υγ2. Ελεος και ημαρτον ρε αδερφε. Μεχρι και η βασικη πρωταγωνιστρια λες και ηταν κλωνος της Μια Φαροου
Ευτυχως αξιωθηκα να δω το ΡΑΝ εστω και αν μιλαμε για μια ταινια του 1985.Αριστουργημα. Η εξουσια, η επιθυμια, ο εγωισμος που τυφλωνει τον ανθρωπο. Ναι, φυσικα. Πηρε οσκαρ. …ενδυμασιας!!!Δανειστειτε το, γραψτε το, δειτε το. Οπωσδηποτε. Φοβερο. Με αριστα το δεκα: 9
Οσες τελευταιες παραγωγες εχω δει του αγγλικου κινηματογραφου μου αφηνουν την ιδια γευση. Ανοστο, αοσμο, αγευστο. Όπως και το intermission
Ενταξει, καλη σκηνοθεσια, γρηγορη, με ρυθμο αλλα…Μηδεν σεναριο, μηδεν αισθηματα, όλα είναι σουπα, μερικοι τυποι αγονται και φερονται χωρις νοημα και χωρις σημασια. Βια, χαζαμαρα, επιπολαιοτητες και δεν αφηνει τιποτα να θυμαται κανεις. Δεν ξερω αν απεικονιζει την αγγλικη κοινωνια, εγω παντως βαρεθηκα. Με αριστα το δεκα: 3
Ζatoichi
Όταν η βία γίνεται τέχνη.Κομψότητα, αισθητική και μαθήματα σε ταραντίνους και στον κιλι μπίλι.Δεξιοτεχνία, ακροβασία και χορογραφία.Ο λουμίδης στους καφέδες, ο Τζόρνταν στο μπάσκετ και οι ασιάτες στις πολεμικές τέχνες. Με άριστα το δέκα: 7
Οι συμμορίες της Ν.Υορκης
Ουφ, επιτέλους τέλειωσε!Κάτι λίγο από όλα ήθελε να κάνει ο Σκορτσέζε. Λίγο επική ταινία, λίγο δράμα, λίγο ιστορία, λίγο ρομάντζο ουφ! Με κούρασε και με ζάλισε. Εντάξει, μέγας κινηματογραφιστής αλλά τι το ξηλώνεις ρε φίλε… Στα θετικά: εντυπωσιακός ο, my left foot, Ντάνιελ Ντεϊ Λιους. Τεράστιος. Ο Ντι Κάπριο και η Ντιαζ είτε έπαιζαν είτε όχι, δεν πειράζει. Μια άλλη φορά. Από ιστορικής πλευράς που ο Μάρτιν την πέρασε ξώφαλτσα, αξίζει να σταθεί κανείς στο πως πραγματικά ιδρύθηκε η αυτοκρατορία που μας τυραννά τη σήμερον. Χιλιάδες Ιρλανδοί συρρέουν στη Νεα Υόρκη ως μοναδική ελπίδα για να γλιτώσουν από την Αγγλική αποκοικρατία και να βγάλουν ένα κομμάτι ψωμί. Είναι μιας πρώτης τάξεως υλικό για να χρησιμοποιηθεί στον εμφύλιο των αμερικάνων.
Τρελαίνονται γιατι στο αμέρικα δεν πήγαν να σκοτωθούν, ούτε τους αρέσει η «εθελοντική κατάταξη» και ξεσηκώνονται. Κάνουν τη ΝΥ κάμπριο μέχρι που καταπνίγει τη στάση τους ο στρατός. Ενδιαφέρον είναι ότι σφάζουν ακόμα και τους μαύρους γιατί θεωρούν πως αυτοί είναι η αιτία που γίνεται ο πόλεμος και γιατί τους παίρνουν τις δουλειές. Τέλοσπαντων, λίγες οι καλές στιγμές σε μια τόοοοοοοοοοοοοοσο μεγάλη ταινία που ήθελε να είναι και ιστορία και μυθιστόρημα και ντοκιμαντέρ και μεγάλη παραγωγή. Με άριστα το δέκα: 5,5
Η αποστολή
Μουσικές από τον ( ολε ολε ολε ολε ) Μορικόνε, ωραίες ερμηνείες από τους Ντε Νιρο και Τζερεμι Αϊρονς σε μια περιπέτεια επανάστασης των ινδιάνων στους λευκούς δουλεμπόρους. Σέβεται τον θεατή γιατί δεν καταφεύγει σε αμερικανιές και λέει την αλήθεια. Ίσως κάποιος άλλος σκηνοθέτης να το χειριζόταν ακόμα καλύτερα εμβαθύνοντας λίγο παραπάνω στους χαρακτήρες έναντι του καρτ ποστάλ με την άγρια φύση. Με άριστα το δέκα: 6.
Ενας αμερικανoς φίλος.
Ο ύπνος ο ίδιος. Μεγάλη λέει δημιουργία του Βέντερς και κουκουρούκου μανταλάκια. Ασυνάρτητο, άνευρο, άοσμο και βαρετό. Με μεγάλη, πολύ μεγάλη, πάρα πολύ μεγάλη διάρκεια… Κρίμα και είχε ωραίο σενάριο στα χέρια του. Η έκδοση με τον Τζον Μάλκοβιτς ( ο ταλαντούχος κύριος ρίπλεϊ ) είχε καλύτερο στιλ. Υποτίθεται φιλμ νουαρ με έναν τύπο που είναι συλλέκτης έργων τέχνης και εξαγοράζει έναν φουκαρά, που σε λίγο θα πεθάνει λόγω ανίατης ασθένειας, να γίνει δολοφόνος. Κερασμένο μπουκάλι jack daniels σε σκυλάδικο της αρεσκείας σας σε όποιον καταφέρει και το δει χωρίς να χασμουρηθεί ή να δει το ρολοϊ του τουλάχιστον πέντε φορες. Με άριστα το δεκα: 3 ( λόγω ελάχιστων καλών πλάνων )
Lemony Snicket's A Series of Unfortunate Events
ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ! Από τις ταινίες που «έχουν τα πάντα» Μαύρο χιούμορ, φαντασία, συμβολισμούς, θέαμα, σαρκασμό, σκέτη απόλαυση!Φοβερή σκηνοθεσία, ευρυματική, σπουδαίας αισθητικής σε μια ταινία που την αγαπάς και στις αναληθοφάνειες της σε σημείο που να παρακαλάω να μην τελειώσει.
Ο Τζιμ Κάρεϊ μετά το «τρουμαν σοου» είναι η δεύτερη και καλύτερη φορά που με αφήνει άναυδο. Εντυπωσιακή ερμηνεία όπως και από τους πιτσιρικάδες που έπαιζαν.Το στορι περιληπτικα αναφέρει τις περιπέτειες 3 πλουσιόπαιδων που μένουν ορφανά και αναλαμβάνουν τη φροντίδα τους συγγενείς της οικογένειας. Οι συμβολισμοί: τα 3 παιδιά. Η κοπέλα το μυαλό. Το αγόρι τη γνώση. Το μωρό τη δυναμική. Και τα 3 παιδιά βγαίνουν στον κόσμο των μεγάλων και έχουν να αντιμετωπίσουν τους τύπους που κυνηγούν το χρήμα εις βάρος των συνανθρώπων τους, τους τύπους με τις φοβίες και τις ψυχοπάθειες τους και τους βλάκες. Ακολουθούν οι κύριοι της τράπεζας και της ασυνομίας ως στυλοβάτες αυτού του κόσμου κωφεύοντας στην αλήθεια και παραδίδοντας τον κόσμο στο στόμα του λύκου. Με άριστα το δεκα: 9
0 Λογομαχιες:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψε ότι θέλεις με ευπρέπεια