CINE CITY 3

21 γραμμαρια

Eιχα παει σε θερινο σινε να δω την εν λογω ταινια. Δροσια, αμστελινη, κανα γαρο και ζητω η θανατολαγνεια!

φρου φρου: Σκηνοθεσια, ερμηνειες, σαουντρακ κλπ: κεντημα. Καθε σκηνη μικρη ιστορια, εμπλεξε τοσο πολυ τη ροη της ιστοριας χωρις ομως να μπερδευει τον θεατη αλλα το εκανε με μοναδικο και πρωτοτυπο τροπο. Συνηθως οι ιστοριες εχουν τη σειρα 1, 2, 3, 4, 5. αυτος πηγε ως εξης 4, 2 , 3, 1, 5 και δεν κουρασε καθολου.

Απο ερμηνειες ο Σον Πεν ειναι απο τους αγαπημενους μου. Η Ναομι Γουοτς συνεχισε την πορεια του μαλχολαντ ντραϊβ. Ο Μπενιτσιο Ντελ Τορο, η ευχαριστη εκπληξη.

Το στορι. Ενδιαφερον. Ενας τυπος παθαινει απο τροχαιο, μαζι με τα δυο του κοριτσακια. Η γυναικα του δωριζει την καρδια του σε εναν τυπο που οδευει στο θανατο απο καρδιακη ανεπαρκεια. Ο ευεργετημενος ψαχνει να τη γνωρισει η καρδια τον οδηγει να την ερωτευτει παραφορα και να παρατησει τη γυναικα του. Τον οδηγει επισης να παρει εκδικηση και να σκοτωσει τον δολοφονο του συζυγου και των παιδιων. Μονο που..... ( σιγα μην πω και ολο το στορι )

το φιλοσοφικο – between the lines. Ξεκαθαρα αυτο που ενοιωσα, ηταν οτι ο Χαρος αποφασισε να ασχοληθει με την τεχνη και γυρισε ταινια. Ειμαι καθετα, οριζονται και διαγωνια αντιθετος με αυτο το επιτηδευμενο θανατοπανηγυρι. Υπαρχει ψυχοπλακωμα που σου βγαζει δημιουργικη διαθεση, μια μελαγχολια διεγειροντας τον σναισθηματικο κοσμο αλλα αυτο το πραγμα ηταν ανυποφορο. Δεν υπηρχε στην ταινια ιχνος ελπιδας, τα παντα ο θανατος, ο θανατος με πολλες μορφες. Απο αυτοκινητο, απο σφαιρα, απο πρεζα, αυτοκτονια. Δεν υπαρχει τιποτα παρα μονο ο θανατος! Νομοτελεια ισοπεδωτικη που στερει τη δημιουργια και τη συνθεση. Οχι ευχαριστω, δεν θα παρω. Αν ασπαστω αυτη την ψευτοφιλοσοφια, θα πρεπει να ανοιξω ενα λακκο, να πεσω μεσα και να περιμενω το τελος.

"Μη αναστρεψιμος"

Με την Μονικα Μπελουτσι και τον Βενσαν Κασελ. Σκηνοθετικα, προσπαθησε να μιμηθει τον Στανλεϊ Κιουμπρικ με την οδυσσεια του διαστηματος αλλα επειδη σε καμια περιπτωση δεν ειναι τοσο μεγαλος δημιουργος, το τρικ δεν του βγηκε. Ξεκινωντας την προβολη μιας ταινιας απο το τελος, απο τη μεση σχεδον και μετα ηταν εντελως τελειως προβλεψιμη και ηξερες τι θα γινοταν. Μεγαλη δοση βιας χωρις λογο (αναφερομαι στη σκηνη του gay club) και παρατραβηγμενη η σκηνη του βιασμου. Η μουσικη ηταν αδιαφορη και η φωτογραφια ηταν προσεγμενη.

Σε ζαλιζε λιγο, αλλα μπορω να αναγνωρισω μια προσπαθεια διαφορετικης οπτικης γωνιας. Εξαιρετικες οι ερμηνειες σε μια ταινια χωρις καμια πρωτοτυπια και χωρις να μας λεει κατι καινουριο. Το στορι συνοψιζεται στην εξης φραση: μια κουκλαρα βιαζεται και το αγορι της σκοτωνει τον βιαστη με 4 σημαντικα μειονεκτηματα:

α) η αφελεια του πως ο βιαστης εχει στην υπογεια διαβαση τουλαχιστον μιση ωρα στη διαθεση του για να βιασει και να κλωτσησει στη μαπα καμια 40αρια φορες ( οχι τη θεα ρε αρχιδαμε!!! ) τη μονικα. Οι βιασμοι ξερουμε οτι διαρκουν στη χειροτερη 5-10' , ιδιαιτερα δε οταν μιλαμε για μια δημοσια υπογεια διαβαση και οχι για μια πχ απαγωγη.

β) η αφελεια του πως ο μαστουρωμενο-μεθυσμενος γκομενος φτανει στον βιαστη. Μολις παρελαβε αιμοφυρτη τη μονικα το ασθενοφορο, τον πλησιασε ενας μαφιοζος και του ειπε "εγω θα σε βοηθησω" και αφου ρωτησε ενα τραβελι, σε ενα τεταρτο τον βρηκε.... Αστειοτητες.

γ) Η σκηνη του βιασμου εχει μια αξιοπρεπεια αφου θα μπορουσε να μας δειξει ( θα χαρακτηριζα τον σκηνοθετη απανθρωπο γιατι από αυτά τα «καλλιτεχνικα» περιμενουμε να δουμε τη Μπελουτσι. Γιατι την κρυβεις ρε αθλιε;) αλλα ειναι εκδηλον το αναληθες. Αντ’ αυτου, ο σκηνοθετης βγαζει απο τη μυγα ξυγκι κανοντας τη συγκεκριμενη σκηνη, extended....

δ) σε ενα τοσο κλειστο γκετο που ειναι το gay club ενας "αρχιμαστροπος" δεν μπορει να γινει θυμα στις ορεξεις ενος "κοινου θνητου" Με την ιδια λογικη, ο οποιοσδηποτε μπορει να μπει μεσα και σπασει τα μουτρα σε ολο τον υποκοσμο.... Βetween the lines δεν αφηνει τιποτα στον θεατη. ο Κασελ παιζει πολυ καλα εναν μαστουρο μεθυστακα που η ζωη του εχει χαμογελασει και πηδαει το σουπερ νι-μου ( και μαλιστα στο παρτι το φτυνει κιολας ) ενας φιλος του με προβληματικη σεξουαλικη ζωη ( μαλλον gay ) αλλα την κρισιμη ωρα η αρρενωποτητα του Φωτη Σεργουλοπουλου δινει τη θεση της στον Κοναν τον Βαρβαρο κανοντας τη μαπα κιμα στον νταβατζη που βιασε τη γκομενα ( και μαλλον δικο του ερωτα ) και χτυπησε τον φιλο του, και η Μονικα που παιζει με την εμφανιση της ακροβατωντας αναμεσα στη μοιραια γυναικα με παθη που στον ερωτα καθοδηγειται απο ενα κλικ και ουχι απο την εμφανιση της ( που θα μπορουσε να εχει οποιονδηποτε πριγκιψ και οχι το ρεμαλι της φωκιωνος νεγρη) και στη γυναικα που ειναι σιγουρη και αυτονομη.

Συνοψιζοντας, μιλαμε για μια απλοϊκη ιστορια που ο καλος σκοτωνει την αδικη κοινωνια στο προσωπο του νταβατζη και ο θεατης φευγει ευτυχισμενος απο την αιθουσα γιατι μετα το εγκλημα η τιμωρια ηταν αμεση και ισοποσα σκληρη με την αρχικη πραξη....

Συνισταται για:

Τους λατρεις της μονικα μπελουτσι. Πρεπει ομως να εχετε υπομονη καθως τα καλλη της μονικα μας τα δειχνει στο τελος της ταινιας

Τους αργοσχολους

Τους βιτσιοζους με απαραιτητη την παρουσια του ετερου ημισεως ωστε να ακολουθησει after ειτε με παρηγορητικο σεξ λογω συγκινησης ειτε με σκληρο λογω καποιας ενδεχομενης αποκρυφης φαντασιωσης

Για τους υπολοιπους: Αναζητηστε τα στιγμιοτυτα των ερωτικων περιπτυξεων της μονικα με τον κασελ και για να νοιωσετε το ανω και κατω σκιρτημα and nothing more....

Με αριστα το 10 = 3 ( ενα για τη φωτογραφια, ενα για τη μονικα και αλλο ενα για τη μονικα.... )

lost in translation

ΓΙΑΤΙ μου αρεσε.

1. Καταρχην ηταν απλη ταινια. Μεγαλο πραγμα η απλοτης... Χωρις φανφαρες, χωρις πιασαρικα, χωρις προβλεψιμη αρχη και τελος και χωρις θορυβο.

2. μου αρεσαν πολυ οι αντιθεσεις της. Πολυτελεια/πληξη, χλιδη/μοναξια, χαλια μερος/ δυνατα συναισθηματα, ερωτας/ αποχωρισμος, μεσηλικας/κοπελα

3. θα μπορουσε να εκμεταλλευθει την ομορφια της Γιοχανσον και να μας δειξει κανα πικαντικο. Και μαλιστα «καλλιτεχνικο». Ενας τροπος για να δειχνεις τσοντα ανωδυνα είναι η «καλλιτεχνικη» επενδυση. Οι Γαλλοι σε αυτά είναι πρωτοποροι. Τι πιο ωραιο ομως απο μια ερωτικη ιστορια που δειχνει μονο ενα φιλι... [ ΣΣ. Γουονγκ καρ βαϊ – in the mood 4 love ]

4. οι φαινομενικα αστειες σκηνες στην ιαπωνια εχουν μια θλιψη. Τη θλιψη της μεγαλουπολης. Η υπερσυγχρονη και ασφυκτικη κοινωνια του τοκιο και η μοναξια.

5. σε επιπεδο σκηνοθεσιας – ερμηνειων – μουσικης κλπ ηταν σπουδαια. Ιδιαιτερα ο χαμηλος φωτισμος μου αρεσε πολυ.

6. σε επιπεδο στορι, δεν ελεγε τιποτα. Σε μια σειρα εχεις περιγραψει το εργο.

7. σε επιπεδο between the lines μου αφησε εξαιρετικες εντυπωσεις για τη συγχρονη ματια στις σχεσεις των ανθρωπων, στην καθημερινοτητα και στο παγιωση της ζωης στην πολη. Πως ο φαινομενικος κυνισμος και η βαρεμαρα περιεχουν τοση ευαισθησια και ειναι τοσο ευθραυστα....

Με αριστα το δεκα: 7

monty python and the holly grail

Οι μοντι παϊθον πυροβολουν αδιακριτως και δεν αφηνουν τιποτα ορθιο ταξικες διαφορες μεσαιωνικη αγγλια αγγλογαλλικη διαμαχη παραδοσεις μυθους και θρυλους μοναδικος σουρεαλισμος σε ολο του το μεγαλειο! οπωσδηποτε: 8

[ ΣΣ και ΥΓ μαζι. Εχοντας γαλουχηθει με παλιες καλες ελληνικες κωμωδιες δεν αντεχω αυτες τυπου: πεφτει ο τυπος απο το μπαλκονι, τον βουταει ελικοπτερο και τον αφηνει για να πεσει σε ενα κοτερο που εχει 15 σουηδεζες. Προτιμω τις κωμωδιες λογου. Τις μονες που μπορω να παρακολουθησω πια απο τα νεα φρουτα ειναι του γουντι αλλεν – αντε και των κοεν. ]

Hannah and her sisters

Μια σχεδον αυτοβιογραφια του Γουντι Αλλεν που βλεπεται ευχαριστα. O μοναδικος ανθρωπος στον πλανητη που μπορει να αποτυπωσει καλυτερα απο οποιονδηποτε αλλον στο πανι τις νευρωσεις και τα αδιεξοδα ενος κατοικου της πολης. βαθμος: 6,5 ( το 0,5 επιπλεον για την jazz που ρεει αφθονα )

edges of the lord

Απορω πως αυτή η ταινια ουδεποτε προβληθηκε στην τηλεοραση και στις ελληνικες κινηματογραφικες αιθουσες ( αν θυμαμαι καλα ) . Ομολογω πως την πηρα με λιγο τζογο βλεποντας στο εξωφυλλο του dvd τον οσμεντ και τον νταφοε. Προφανως επειδη είναι πολωνικης παραγωγης σε συνεργασια με το canal +

Το στορι εχει ως εξης: Οικογενεια σε επαρχια της πολωνιας φιλοξενει και ουσιαστικα υιοθετει ένα αγορι εβραϊκης καταγωγης με σκοπο να το προφυλαξει από τους γερμανους. Ηρωες της ταινιας είναι ουσιαστικα 5 πιτσιρικια και οι ενηλικες εχουν δευτερευοντες ρολους. Ο Νταφοε στο ρολο του παπα είναι καπως αχαρος αλλα και ο σκηνοθετης τον εθεσε στο περιθωριο.

Γλυκυτατη ταινια με πολλα συναισθηματικα σκαμπανεβασματα, σεβεται και δεν κουραζει τον θεατη. Τα παιδια δινουν άλλο χρωμα, μια εντελως τελειως διαφορετικη διασταση σε ένα τοσο χιλιοπειπωμενο και χιλιογυρισμενο θεμα. Η αθωοτητα, η παιδικη αγαπη, η θυσια, ακομα και το πώς τα παιδια μπορουν να γινουν πολύ σκληρα… Λιστα του σιντλερ δεν είναι, αλλα αξιζει τον κοπο και με το παραπανω!

Βαθμος: 7/10

Τhe assassination of Richard Nixon

Αν αλλαζα τον τιτλο σε αυτη την ταινια, θα εβαζα το «οχι αλλο καρβουνο» Δεν με πειραζει η μαυρη ατμοσφαιρα, η θλιψη κλπ. Με πειραζει ο αποπροσανατολισμος και η προπαγανδα της μαυριλας.

Τα φρου φρου: Σον πεν. Σον πεν. Σον πεν. Αυτος και ο Ντεπ οι αγαπημενοι μου. Φοβερη ερμηνεια που γραφει στο φακο ακομα και η ελαχιστη ρυτιδα του προσωπου του. Σπουδαιος. Ολη η ταινια στηθηκε γυρω απο τον ηθοποιο. Δεν χρειαστηκε και πολυς κοπος.

Το στορι: Ενας αδυναμος ανθρωπακος ( κατι σαν τον υπαλληλακο του Λαζοπουλου ) πιστευει στην αξια του αμερικανικου ονειρου, στις ισες ευκαιριες, στον καλο που ανεβαινει με την αξια του και τη σκληρη δουλεια κλπ. Ομως σιγα σιγα απομυθοποιει αυτη την αντιληψη, η οικογενεια του τον εγκαταλειπει, οι φιλοι του τον αποστρεφονται, η τραπεζα δεν του δινει δανειο για να κανει κατι δικο του, στη δουλεια του το αφεντικο τον ειρωνευεται και τον αναγκαζει να κοψει το μουστακι του και.... οδηγειται στην τρελα. Τα βαζει με τον προεδρο Νιξον που τον βλεπει συνεχεια στην τηλεοραση και λεει ολα τα ευχολογια των πολιτικων, αισθανεται προδομενος και αποφασιζει να τον σκοτωσει. Το τελος της ταινιας βρισκει τον ανθρωπακο στο αεροπλανο να βρισκει τον θανατο απο τα πυρα αστυνομικων αφου εχει προλαβει να καθαρισει 4 ατομα.

Between the lines: Οχι ευχαριστω δεν θα παρω. Οχι. Το οτι το συστημα νοσει, οτι η αξιοκρατια, η διαφανεια και η ισοτητα ειναι δυσκολα πραγματα το ξερουμε. Σημασια εχει τι προτεινεις. Αν η προταση ειναι τρελα, πιστολι και βουρ για τον πατσα κρατα τη για παρτη σου. Στην ιστορια υπαρχει και ενα κομβικο σημειο που περναει στα ψιλα. Ο ανθρωπακος ειναι ψευτης. Θελει να παρει μια ευκαιρια αλλα στη δουλεια του δεν προσπαθει. Στη γυναικα του ( πριν τον εγκαταλειψει τελειως ) λεει ψεμματα οτι ειναι ο πρωτος στη δουλεια του. Προσπαθει να κλεψει τον αδελφο του και εξαιτιας του ο μοναδικος του φιλος μπαινει για λιγο στη φυλακη. Ειναι πολυ ευκολο να πετας απο το παραθυρο του αυτοκινητου σου φαγωσιμα, κουτακια απο αναψυκτικα, αδεια πακετα απο τσιγαρα και μετα να κατηγορεις το κρατος για τη ρυπανση στην πολη.

Σημασια εχει στο μεριδιο που σου αναλογει, εσυ τι κανεις ? Η λυση του αχρηστου, του looser και του ανικανου ειναι να σκοτωσει ? Ωραια, ετσι θα εχει και μια ικανοποιηση οτι εγινε γνωστος. Εστω και μετα θανατον.

Βαθμολογια: 5 ( και μονο για τον σον πεν ) χωρις αυτον η ταινια παει στον ασο.

FIGHT CLUB

Καλη η σκηνοθεσια, οι ερμηνειες, το στορι, η ατμοσφαιρα και τα φωτα ΑΛΛΑ….. Δεν μου αρεσε το συνηθες, να λεμε 5 αληθειες και να πεταμε μπολικο δηλητηριο. Οπου δηλητηριο βαλε

1. την εκμεταλλευση ανθρωπου σε ανθρωπο

2. τη δημιουργια « στρατου»

3. την καταστροφη περιουσιων και ανθρωπων

4. την υποδουλωση του ανθρωπου και το ότι υπακουγαν αβουλα, τυφλα και εις βαρος της ακεραιοτητας τους

5. το απολυτο τιποτα. Δηλαδη λυτρωση ειναι να βαραμε ο ενας τον αλλον ? Συγγνωμη αλλα εγω αγαπω το σωμα μου και δεν θα ηθελα σε καμια των περιπτωσεων να γινει πειραματικο αντικειμενο για crash tests

6. αποριας αξιον ( ως προς την αληθοφανεια της ταινιας ) οι πρωταγωνιστες τις ταινιας πως επιβιωναν; Ο μεν ενας τα εκανε μανταρα στη δουλεια του και την εβγαλε καθαρη με εκβιασμο (κατι που δεν ειναι στη ζωη τοσο ευκολο και απλοϊκα δοσμενο οπως στην ταινια ) και ο δε αλλος με …σαπουνια, πραγμα που ΔΕΝ γινεται καθως αυτα τα εχουν αναλαβει βιομηχανιες. Πως ειναι ας πουμε οι σαπουνοπερες που ολοι ειναι νεοι ωραιοι και επιτυχημενοι... ιδεολογιουλες εκ του ασφαλους.

7. Δεν νομιζω ότι ειναι λυτρωση να ανατιναζεις τα αρχεια με τις πιστωτικες. Αυτο ειναι εμποριο λυτρωσης ή λαϊκισμος ή πιασαρικο. Ουτως ή αλλως οι ανθρωποι θα ξαναδανειστουν...

8. φτανουμε στην επικινδυνη «θεωση» του ανθρωπου. Ο ανθρωπος δεν ειναι θεος. Δεν μπορει ουτε να αποφασιζει να σκοτωνει ανθρωπους ουτε να διαλυει τις περιουσιες τους.

9. η κοινωνικη λυτρωση δεν ερχεται απο τον ουρανο αλλα απο τον καθενα μας ΑΤΟΜΙΚΑ. Αν το ατομο ειναι νεκρο, τοτε ειναι και η κοινωνια.

10. η βια δεν καθαγιαζεται. Ειναι βια. Το αιμα δεν κρασακι. Ειναι αιμα. Και το εγκλημα ειναι εγκλημα.

11. η προταση λοιπον ειναι οτι απο τα σκατα για να σωθουμε, να ιδρυσουμε ενα fight club να πλακωνομαστε να σπαμε τα δοντια μας και να υποκλινομαστε στον αρχηγο που θα μας οδηγησει στο project chaos για το οποιο ΔΕΝ ΘΑ ΡΩΤΑΜΕ...

12. απο το project chaos να θυμηθω να μην κρατησω τιποτα. οταν πχ ενα φιλαρακι δεν εχει λεφτα, προτιμω να κερναω για να παμε να πιουμε ενα ποτακι και οχι να του σπαω τα δοντια γιατι τολμαει να θελει να πιει εξω ποτο ενω θα επρεπε να τρωει κατσαριδες.

13. αυτα ειναι επαναστασεις της πλακας και του απλυτου κωλου. Για τηλεορασουλα, μπολικο ξυλο, ποπ κορν, κοκα κολα, το κανουμε και λιγο σοφιστικε (ομολογουμενως ερμηνειες, φωτογραφια, ατμοσφαιρα, σκηνοθεσια = σουπερ) και χαβαλες να γινεται. Δεν είναι αυτη η πραγματικη ζωη που ζουμε ουτε με αυτα τα προτυπα θα γινουμε καλυτεροι...

14. Για μενα η πραγματικη επανασταση ειναι απεναντι στον εαυτο μας που ειναι ο μεγαλυτερος εχθρος μας. Fin...

Υγ1. δεν μου αρεσε που προς το τελος ταυτιστηκαν ο Νορτονας με τον Πιτ. Με ξενερωσε αυτη η εξελιξη του σεναριου και μου θυμισε λιγο 6η αισθηση

Υγ2. Μηπως ολως τυχαιως εγινε αντιληπτο οτι ΟΛΟΙ ΗΤΑΝ ΑΝΕΡΑΣΤΟΙ ?

Υγ3. Ο ρολος της γυναικας στην ταινια ειναι επιτηδες απαισιος. Η γνωμη μου: Δεν είναι τυχαιο, και ειναι ετσι γιατι ειναι κατα της Δημιουργιας... της αληθινης ομως δημιουργιας και οχι του «στρατου»...

The hours

Σεβομαι τον αγγλικο κινηματογραφο. Οι Αγγλοι δεν κανουν απλως ταινιες. Εχουν παιδεια και κανουν τεχνη. Μου αρεσει πολυ η προσεγμενη τους παραγωγη, η ατμοσφαιρα οι φωτογραφια, το οτι δεν αφηνουν τιποτα στην τυχη και δεν καταφευγουν σε εντυπωσιακες σκηνες για το θεαμα.

Εν προκειμενω μιλαμε και για τις ερμηνειες των Μεριλ Στριπ, Νικολ Κιντμαν και Τζουλιαν Μουρ όπως και για τις μουσικες του Φιλιπ Γκλας. Παρακολουθησα τις συνεντευξεις ηθοποιων και συντελεστων στο dvd για να δω και κατι αλλο που ισως με τη θεαση της ταινιας δεν καταλαβα. Πρωτοτυπη ιδεα αλλα δεν μου αρεσε. Θα το πω ωμα οπως το νοιωθω: 3 ομοφυλοφιλοι αποφασισαν να κανουν ταινια για το πως θα ηθελαν να ειναι ο κοσμος των 2 φυλων. Και ετσι εβαλαν 6 γυναικες να φιλιουνται μεταξυ τους, 3 ανδρες να ειναι ειτε αμετοχοι, ειτε αποντες, ειτε ανημποροι. Για αυτους η απελευθρωση της γυναικας εχει να κανει ειτε με λεσβιακο ερωτα, ειτε με εγκαταλειψη παιδιων ειτε με αυτοκτονια. Σας ευχαριστω πολυ, να ειστε καλα, στην υγεια σας και δεν θα παρω Βαθμος: 4 για την προσπαθεια

Συνηθως οταν πηγαινω για να παρακολουθησω ελληνικη ταινια στο σινε, ο πρωτος λογος ειναι πατριωτικος. Ενισχυουμε και υποστηριζουμε ελληνικο κιν/φο ελπιζοντας. Με αυτο το σκεπτικο εχω δει διαμαντια ( υψωμα 33, η εαρινη συναξη των αγροφυλακων, αυτη η νυχτα μενει ) και σουπερ μουφες ( ο οργασμος της αγελαδας ). Αποφευγω τον Λαζοπουλο και συνηθως παω στον Βουλγαρη. Ετσι λοιπον τα βηματα μου με οδηγησαν στο

αληθινη ζωη

Τα φρου φρου: ο Νικος Κουρης ειναι απο τους νεους ηθοποιους ο αγαπημενος μου. Τον πρωτοειδα στη μεγαλη του «εμπρος» σχολη και εκτοτε τον παρακολουθω με ενδιαφερον. Συνεπης, δεν ειναι μαϊντανος στις τηλεορασεις και πολυ καλυτερος στο θεατρο.

Τον Κουτρα, τον σκηνοθετη δεν τον ηξερα. Θα τολμησω να πω οτι ηταν μια ευχαριστη εκπληξη η σκηνοθεσια του με δοσεις απο Κρονεμπεργκ και Ντεϊβιντ Λιντς. Την Μπαζακα, δεν την εχω ξεχωρισει ποτε για κατι αλλα οφειλω να ομολογησω πως σε αυτον τον ρολο ηταν εξαιρετικη. Κουκλαρα η Μαρινα Καλογηρου που την ειδα επισης για πρωτη φορα.

Το στορι: Νεαρος πλουσιος γονος οικογενειας επιστρεφει στην πολυτελη γονικη κατοικια εχοντας αναρρωσει πληρως απο σοβαρο αυτοκινητιστικο ατυχημα και εχοντας κανει αποτοξινωση απο κοκα. Εστιαζει το ενδιαφερον του στο να ανακαλυψει το who is who και την εξιχνιαση του μυστηριωδους θανατου του πατρος. Γνωριζει και ερωτευεται σφοδρα μια απλη κοπελα με της οποιας τον αδελφο ειχε ομοφυλοφιλικες σχεσεις.

Η μαμα μεγαιρα θελοντας να τους χωρισει της προτεινει σπουδες πληρωμενες στο Παρισι και ο γιος την ξεχναει γρηγορα βουτωντας στα μονοπατια που ξερει καλα. Τρελες μυτιες και σεξ με μια παιδικη φιλη. Επισης μαθαινει οτι τελικα ειναι γιος του κωφαλαλου υπηρετη ο οποιος ειναι ετεροθαλης αδελφος της μανας του και ο πατερας του δολοφονηθηξε κατα λαθος απο τον ιδιο στην προσπαθεια του να σωσει τη μανα του οταν ηταν πιτσιρικας απο το ξυλο του πατρος. Η ιστορια κλεινει με ενα παρτι οι 2 νεοι ξαναβρισκονται και αρμενιζουν στα πελαγα του ερωτα Between the lines: Οσο εξελισονταν η ιστορια αναρωτηθηκα αν πηγα να δω Λαμψη, Καλημερα ζωη, Παρατραγουδα, Ανιτα Πανια οε οε, Τολμω, Τατιανα, Πρωινο Κους Κους, Λαμπιρη κλπ σε mega mix Στη συνεχεια διασκεδασα με την ειρωνια που εβγαζε η ταινια σε ολο αυτο που αποκαλουν οι μαϊντανοι, ελληνικη show biz. Ψευτικες σχεσεις, που μου φεραν λιγο απο active member στο νου: «και κεινες οι παλιαδερφες που κρατανε θεσεις
αν θες να πας και συ μπροστα πρεπει να τους την πεσεις
και ολες αυτες οι γκομενες που ναι μασκαρεμενες
με κοκα ταξιδευουνε ολες οι τελειωμενες»

ΟΦΑ ( οπου φυσα ο ανεμος ) rulz σε χαρτινο και ψευτικο τσιρκο. Ιδανικο για οσους/ες εμβαθυνουν στις ζωες των «σταρς» απο τα πρωιναδικα, τα μεσημβρινα, την τραφικ και την εσπρεσσο και μονολογουν με ζηλεια «αχ να ημουν και εγω σαν αυτον/ην...»

Καθως βγηκα από το σινε και χαζεψα την αφισα της ταινιας επιβεβαιωσα την ειρωνια της. «Αληθινη Ζωη»…..

Με αριστα το δεκα: 6