Πηγα στο σινε κυριως απο περιεργεια. Αμερικανικουρα με Κλιντ Ιστγουντ, παει φουλ για Οσκαρ, το παιζουν τα Village ε, ημουν σιγουρος πως θα ηταν μεγαλη μουφα. Περι του
MILLION DOLLAR BABY
ο λόγος. Βγαινοντας εξω ενοιωσα οτι ειχα φαει τοση δυνατη σφαλιαρα που γυρναγα 15 σβουρες.
Τα φρου φρου: ο πιο δυνατος κρικος ακουει στο ονομα Μοργκαν Φριμαν. Η υποβλητικη φωνη του ως αφηγητης ακομα και η σιωπηρη του παρουσια σχεδον διαμορφωνει την ταινια. Δινουν τον ρυθμο στον θεατη και τον προετοιμαζουν για τις μεγαλες ερμηνειες της εντυπωσιακης Χιλαρι Σουανκ και του παλαιου καλου κρασιου που οσο παλιωνει γινεται καλυτερου, του πρωην πιστολα, Κλιντ Ιστιγουντ. Σχεδον απλοϊκη σκηνοθεσια που τονιζει το βιωματικο της ταινιας. Σημασια δεν εχουν τα λογια αλλα η σταση ζωης. Εξαιρετικο το σεναριο που ξεδιπλώνει με χειρουργική ακρίβεια την εξέλιξη της ιστορίας ανατρέποντας τα πάντα.
Το στόρι: Βετεράνος πυγμάχος διατηρεί γυμναστήριο προετοιμάζοντας τους αυριανούς πρωταθλήτες. Αποτυχημένος συμφωνα με το αμερικαν ντριμ, γιατι ποτέ δεν κατάφερε να κερδίσει καποιον τίτλο είτε λόγω δικης του ατολμίας είτε λόγω της υφαρπαγής των καλύτερων του πυγμαχων, που αυτος τους δημιουργουσε, απο επιτήδειους μανατζερς. Στωικα υπομένοντας, συνεχίζει έχοντας ως στήριγμα τον καλό του φίλο Μοργκαν Φριμαν για τον οποιο νοιώθει τύψεις αφου κάποτε δεν σταμάτησε τον αγώνα οντας προπονητης του, με αποτέλεσμα ο φίλος του να χάσει το μάτι του. Τον πλησιάζει μια σερβιτόρα και του ζητά να την προπονήσει. Αρνείται γιατί δεν προπονεί γυναίκες λέει. Εκείνη επιμένει πεισματικά μεχρι που τελικά ενδίδει. Στο προσωπό της, πέραν μιας καλής αθλήτριας, βλέπει και την κόρη του η οποια τον περιφρονει και του επιστρέφει τα γράμματα του. Αναπτύσσεται αγνη αγάπη και οι αγώνες καταλήγουν με συνεχη νοκ αουτ απο τον πρωτο γυρο. Η μέρα για τον τίτλο του παγκοσμίου πρωταθλητή έφτασε....
Between the lines: δεν υπάρχει χαπι εντ, δεν υπάρχει ο καλος που σκοτωνει 100 εχθρους και πηδαει και την καλυτερη γκομενα. Επιφανειακα το θέμα ειναι η πυγμαχία μονο που ...δεν είναι! Οι άνθρωποι που παλεύουν στην αφάνεια. Οι χαμενοι ηρωες που μεγαλουργουν αθορυβα και συνεχιζουν απροσκοπτα το δρομο τους. Μαυρη η ζωή του πυγμαχου, χωρις οικογενεια, χωρις κοινωνικη ζωη. Ο δρόμος του πρωταθλητισμου μοναχικός, με αφοσίωση στο γυμναστήριο. Μια ζωή γεμάτη τύψεις που προσπαθεί να καθαρθεί πηγαίνοντας καθημερινα στην εκκλησία σπαζοντας τα νευρα του ιερα με της «βλασφημες» ερωτήσεις του. Μαυρη και αυτη της σερβιτορας. Οικογενεια κουκουρουκου, μοναξια και καθαρση μεσω του αθληματος. Ο λαος με το υψηλο κοινωνικο φρονημα που αγωνιζεται χωρις ο τραχηλος να υπομενει ζυγο. Tough ain’t enough baby...
Ωραιες αντιθεσεις: πυγμαχια – γυναικα, γυμναστηριο τρωγλη – μεγαλειο ανθρωπων, σκληρο αθλημα- μεγαλα αισθηματα, αυτοπροστασια – αυτοθυσια, βια – καρδια. Με άριστα το δεκα: 9
A very long engagment – Ατέλειωτοι αρραβώνες
Η στροφή που βλέπω στον κινηματογράφο τον τελευταίο καιρό δεν έχει να κάνει με τις ταινίες αυτές κάθε αυτές αλλά με το πώς γυρίζονται. Είτε προέρχονται από την Ασία ( old boy – ιπτάμενα στιλέτα - 2046 ) είτε από την Ευρώπη με τους ατέλειωτους αρραβώνες. Πως αλλάζουν οι καιροί… Οι Αμερικάνοι το γύρισαν στο ανθρώπινο με το «πλαγίως» και το «million dollar baby» και οι Ευρωπαίοι στις μεγάλες παραγωγες.
Between the lines η ταινια δεν εχει να πει απολύτως τίποτα. Η δύναμη του έρωτα που καταφέρνει τα πάντα παρά τις αντιξοότητες. Χαρηκα Καλιαμάγκουρας. Το ξέρουμε, το έχουμε ξαναδει. Το στόρι επίσης το έχουμε ξαναδει. Ερωτευμένη νεαρά αναζητά επιζώντα από τον πόλεμο και ενώ όλοι τον έχουν πεθαμένο αυτή επιμένει. Όλα τα λεφτά είναι τα φρου – φρου. Όταν πρωτοείχα δει την Τοτου στο Αμελι είπα «κοίτα μια φατσούλα». Τώρα λέω «κοίτα μια μεγάλη ηθοποιό». Φοβερή όπως και όλο το καστ. Ο Μπανταλαμέντι στις μουσικές δεν χρειάζεται να δώσει τώρα εξετάσεις. Δεν ξέρω αν το cd ακούγεται χωρίς τις εικόνες τις ταινίας αλλά σε συνδυσμό με την οπτική πανδαισία σε απογειώνει.
Η σκηνοθεσία είναι πινακας ζωγραφικης. Από τις μικρές λεπτομέρειες ( η Τοτου σχεδόν ανάπηρη – το τέλος που δεν ολοκληρώνεται σαν ένα γνήσιο μελό ) μέχρι τις εναλλαγές μεταξύ του έρωτα και του πολέμου, την πλοκή της ταινίας και το κουβάρι που σιγά σιγα ξετυλίγεται, τα ρετρό πλάνα και την καλαισθησία που κυριαρχεί. Σίγουρα περνά η ώρα ευχάριστα με σεβασμό στον θεατή. Με άριστα το δέκα: 7
Το ονειρο του σκυλου
είναι από τις ταινιες που δεν μου αφηνουν ξεκαθαρα συναισθηματα. Δεν ξερω αν θελει κατι να πει τω ποιητη ή αν τω ποιητη κανει την πλακα του και οποιος γουσταρει. Μπορει να είναι και τα δυο. Στα δικα μου ματια από όλα τα ειχε ο μπαξες. Βαρεμαρα, πληξη, εκπληξη, ενδιαφερον, πανω, κατω, πλακα, ταξιδι, ονειρο και εφιαλτης. Από τις ταινιες που δεν τις εξηγεις αλλα τις αισθανεσαι. Αν δεν, περνουν και χανονται. Αν κορυφωνοταν καπου ισως να μιλαγαμε για τον Ελληνα Ντεϊβιντ Λιντς.
Προς το παρον είναι σε καλο δρομο αλλα θελει και δρομο ακομα. Με τη σχετικη αγαπη για τον ελληνα καλλιτεχνη, την επιεικεια του πειραματος, το αξιεπαινον του εγχειρηματος και το διαφορετικον της ταινιας, βαθμολογειται με 6,5. χμ… μπορει και με 7,5…ισως και με 5,5….
Στην αρχη σκεφτηκα, καθως εβλεπα το Les choristes (τα παιδια της χορωδιας)
«καλωστα τα 400 χτυπηματα, καλωστα 3-0» Διαπιστωσα ότι το ένα συμπληρωνει το άλλο. Ή για να το πω καλύτερα, το ένα υμνει το αλλο. Από τις μεγαλες ταινιες του ευρωπαϊκου κινηματογραφου που περασαν ως συνηθως στα ψιλα. Tο ονομα του bruno coulais στις μουσικες, μου εφερε στο νου τη γλυκυτητα και το αγερωχον των «Ιμαλαϊων». Εδώ απογειωθηκε και συνισταται να το αποκτησετε μετα μανιας! Στο σινε είναι ζητημα αν ειμασταν 10 ατομα. Και τα 10 φυγαμε με δακρυα στα ματια.
Η αγαπη που είναι υπογεια και αληθινη. Που επιβαλλεται όχι με τον νομο αλλα απλως γιατι αγαπαει. Ο πολιτισμος που είναι το μεγαλυτερο οπλο των απανταχου καταφρομενων και «αποβλητων». Και το τελος που μονο happy δεν είναι και παρολα αυτά αφηνει μια περιεργη ελπιδα. Από τις ταινιες που νοιωθω ότι γινομαι λιγο καλυτερος ανθρωπος ασχετα αν την επομενη μερα συνεχιζω να ειμαι ο ιδιος καφρος. Δεν είναι μελο, δεν είναι Νικολουλη, ουτε Δρουζα, ουτε Μικρουτσικος. Είναι μια νοσταλγικη μελαγχολια και ένα μαθημα ζωης. Συνισταται και για κοινωνιολογικη αναλυση ( αριστερα και δεξια, σκοταδισμος και διαφωτισμος ) που αν δεν τον κανουμε δεν χανουμε και τιποτα. Σχεδον υποδηλώνεται παρα είναι στην πρωτη γραμμη. Με αριστα το δεκα: 8,5
Ο Γουντι Αλλεν ειναι ο μοναδικος σκηνοθετης που εχει αποτυπωσει καλυτερα απο τον καθεναν τις νευρωσεις, τα συμπλεγματα και τις ανασφαλειες των κατοικων της μεγαλουπολης. Παρακολουθω πιστα τις ταινιες του και οι κωμωδιες του είναι από τις ελαχιστες συγχρονες που αντεχω. Εν προκειμενω στο
Μελιντα και Μελιντα
απογοητευθηκα. Ειχε στα χερια του μια καταπληκτικη ιδεα, την περασε ξωφαλτσα και καθαρισε. Συρραφη απο παλιοτερες ταινιες του, λιγες οι εξυπνες ατακες, ηθελε πολυ να παιξει και εβαλε καποιον αλλον να κανει οτι θα εκανε ο ιδιος ( ευτυχως επεκρατησε η λογικη. Θα ηταν τουλαχιστον φαιδρο να εβαζε τον εαυτο του μηλο της εριδos μεταξυ 2 πολυ νεων και ομορφων γυναικων ) και το χαπι εντ εδωσε τελος στην πληξη.
Γερασε; Μας τελειωσε; Δεν ξερω. Αυτο που ξερω οτι ειναι οτι ο Γουντι μοιαζει να ξεφτιζει. Με αριστα το δεκα: 5 και 0,5 γιατι παραμεινει πιστος στα jazzy vibes υγ. τι ωραια γυναικα ειναι αυτη η Αμαντα Πιτ..... υγ2. Ελεος και ημαρτον ρε αδερφε. Μεχρι και η βασικη πρωταγωνιστρια λες και ηταν κλωνος της Μια Φαροου
Ευτυχως αξιωθηκα να δω το ΡΑΝ εστω και αν μιλαμε για μια ταινια του 1985.Αριστουργημα. Η εξουσια, η επιθυμια, ο εγωισμος που τυφλωνει τον ανθρωπο. Ναι, φυσικα. Πηρε οσκαρ. …ενδυμασιας!!!Δανειστειτε το, γραψτε το, δειτε το. Οπωσδηποτε. Φοβερο. Με αριστα το δεκα: 9
Οσες τελευταιες παραγωγες εχω δει του αγγλικου κινηματογραφου μου αφηνουν την ιδια γευση. Ανοστο, αοσμο, αγευστο. Όπως και το intermission
Ενταξει, καλη σκηνοθεσια, γρηγορη, με ρυθμο αλλα…Μηδεν σεναριο, μηδεν αισθηματα, όλα είναι σουπα, μερικοι τυποι αγονται και φερονται χωρις νοημα και χωρις σημασια. Βια, χαζαμαρα, επιπολαιοτητες και δεν αφηνει τιποτα να θυμαται κανεις. Δεν ξερω αν απεικονιζει την αγγλικη κοινωνια, εγω παντως βαρεθηκα. Με αριστα το δεκα: 3
Ζatoichi
Όταν η βία γίνεται τέχνη.Κομψότητα, αισθητική και μαθήματα σε ταραντίνους και στον κιλι μπίλι.Δεξιοτεχνία, ακροβασία και χορογραφία.Ο λουμίδης στους καφέδες, ο Τζόρνταν στο μπάσκετ και οι ασιάτες στις πολεμικές τέχνες. Με άριστα το δέκα: 7
Οι συμμορίες της Ν.Υορκης
Ουφ, επιτέλους τέλειωσε!Κάτι λίγο από όλα ήθελε να κάνει ο Σκορτσέζε. Λίγο επική ταινία, λίγο δράμα, λίγο ιστορία, λίγο ρομάντζο ουφ! Με κούρασε και με ζάλισε. Εντάξει, μέγας κινηματογραφιστής αλλά τι το ξηλώνεις ρε φίλε… Στα θετικά: εντυπωσιακός ο, my left foot, Ντάνιελ Ντεϊ Λιους. Τεράστιος. Ο Ντι Κάπριο και η Ντιαζ είτε έπαιζαν είτε όχι, δεν πειράζει. Μια άλλη φορά. Από ιστορικής πλευράς που ο Μάρτιν την πέρασε ξώφαλτσα, αξίζει να σταθεί κανείς στο πως πραγματικά ιδρύθηκε η αυτοκρατορία που μας τυραννά τη σήμερον. Χιλιάδες Ιρλανδοί συρρέουν στη Νεα Υόρκη ως μοναδική ελπίδα για να γλιτώσουν από την Αγγλική αποκοικρατία και να βγάλουν ένα κομμάτι ψωμί. Είναι μιας πρώτης τάξεως υλικό για να χρησιμοποιηθεί στον εμφύλιο των αμερικάνων.
Τρελαίνονται γιατι στο αμέρικα δεν πήγαν να σκοτωθούν, ούτε τους αρέσει η «εθελοντική κατάταξη» και ξεσηκώνονται. Κάνουν τη ΝΥ κάμπριο μέχρι που καταπνίγει τη στάση τους ο στρατός. Ενδιαφέρον είναι ότι σφάζουν ακόμα και τους μαύρους γιατί θεωρούν πως αυτοί είναι η αιτία που γίνεται ο πόλεμος και γιατί τους παίρνουν τις δουλειές. Τέλοσπαντων, λίγες οι καλές στιγμές σε μια τόοοοοοοοοοοοοοσο μεγάλη ταινία που ήθελε να είναι και ιστορία και μυθιστόρημα και ντοκιμαντέρ και μεγάλη παραγωγή. Με άριστα το δέκα: 5,5
Η αποστολή
Μουσικές από τον ( ολε ολε ολε ολε ) Μορικόνε, ωραίες ερμηνείες από τους Ντε Νιρο και Τζερεμι Αϊρονς σε μια περιπέτεια επανάστασης των ινδιάνων στους λευκούς δουλεμπόρους. Σέβεται τον θεατή γιατί δεν καταφεύγει σε αμερικανιές και λέει την αλήθεια. Ίσως κάποιος άλλος σκηνοθέτης να το χειριζόταν ακόμα καλύτερα εμβαθύνοντας λίγο παραπάνω στους χαρακτήρες έναντι του καρτ ποστάλ με την άγρια φύση. Με άριστα το δέκα: 6.
Ενας αμερικανoς φίλος.
Ο ύπνος ο ίδιος. Μεγάλη λέει δημιουργία του Βέντερς και κουκουρούκου μανταλάκια. Ασυνάρτητο, άνευρο, άοσμο και βαρετό. Με μεγάλη, πολύ μεγάλη, πάρα πολύ μεγάλη διάρκεια… Κρίμα και είχε ωραίο σενάριο στα χέρια του. Η έκδοση με τον Τζον Μάλκοβιτς ( ο ταλαντούχος κύριος ρίπλεϊ ) είχε καλύτερο στιλ. Υποτίθεται φιλμ νουαρ με έναν τύπο που είναι συλλέκτης έργων τέχνης και εξαγοράζει έναν φουκαρά, που σε λίγο θα πεθάνει λόγω ανίατης ασθένειας, να γίνει δολοφόνος. Κερασμένο μπουκάλι jack daniels σε σκυλάδικο της αρεσκείας σας σε όποιον καταφέρει και το δει χωρίς να χασμουρηθεί ή να δει το ρολοϊ του τουλάχιστον πέντε φορες. Με άριστα το δεκα: 3 ( λόγω ελάχιστων καλών πλάνων )
Lemony Snicket's A Series of Unfortunate Events
ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ! Από τις ταινίες που «έχουν τα πάντα» Μαύρο χιούμορ, φαντασία, συμβολισμούς, θέαμα, σαρκασμό, σκέτη απόλαυση!Φοβερή σκηνοθεσία, ευρυματική, σπουδαίας αισθητικής σε μια ταινία που την αγαπάς και στις αναληθοφάνειες της σε σημείο που να παρακαλάω να μην τελειώσει.
Ο Τζιμ Κάρεϊ μετά το «τρουμαν σοου» είναι η δεύτερη και καλύτερη φορά που με αφήνει άναυδο. Εντυπωσιακή ερμηνεία όπως και από τους πιτσιρικάδες που έπαιζαν.Το στορι περιληπτικα αναφέρει τις περιπέτειες 3 πλουσιόπαιδων που μένουν ορφανά και αναλαμβάνουν τη φροντίδα τους συγγενείς της οικογένειας. Οι συμβολισμοί: τα 3 παιδιά. Η κοπέλα το μυαλό. Το αγόρι τη γνώση. Το μωρό τη δυναμική. Και τα 3 παιδιά βγαίνουν στον κόσμο των μεγάλων και έχουν να αντιμετωπίσουν τους τύπους που κυνηγούν το χρήμα εις βάρος των συνανθρώπων τους, τους τύπους με τις φοβίες και τις ψυχοπάθειες τους και τους βλάκες. Ακολουθούν οι κύριοι της τράπεζας και της ασυνομίας ως στυλοβάτες αυτού του κόσμου κωφεύοντας στην αλήθεια και παραδίδοντας τον κόσμο στο στόμα του λύκου. Με άριστα το δεκα: 9
Τρίτη 28 Μαρτίου 2006
Κυριακή 19 Μαρτίου 2006
ΡΗΤΑ ΚΑΙ ΓΝΩΜΙΚΑ part 8
οι γυναικες παραπονουνται μονιμως για δυο πραματα : οτι δεν εχουν τιποτα να φορεσουν και οτι η ντουλαπα τους δεν χωραει ολα τους τα ρουχα
το προβλημα μου ειναι η αναποφασιστικοτητα...ή, ισως, η αναβλητικοτητα...τελος παντων,θα το ξανασκεφτω αυριο...
Αν μπορούσα να δω το μέλλον, δεν θα μιλούσα σε σας τους βλάκες. Θα επένδυα στο χρηματιστήριο". Κέβιν ΜακΧέιλ
Σε λατρευω. Είσαι ειλικρινής. Βλέπω μια σκέψη που έχεις στο μυαλό σου να βγαίνει από το στόμα σου, χωρίς να σταματάει πουθενά ενδιάμεσα.
Στο ταμειο κανει κρυο
Ο ρόλος του μάνατζερ είναι να παίρνει ό,τι καλύτερο από τους συνεργάτες του και δεν βαζει τις προσωπικές του ευασθησίες πάνω από τα συμφέροντα του συνολου..
το προβλημα μου ειναι η αναποφασιστικοτητα...ή, ισως, η αναβλητικοτητα...τελος παντων,θα το ξανασκεφτω αυριο...
Αν μπορούσα να δω το μέλλον, δεν θα μιλούσα σε σας τους βλάκες. Θα επένδυα στο χρηματιστήριο". Κέβιν ΜακΧέιλ
Σε λατρευω. Είσαι ειλικρινής. Βλέπω μια σκέψη που έχεις στο μυαλό σου να βγαίνει από το στόμα σου, χωρίς να σταματάει πουθενά ενδιάμεσα.
Στο ταμειο κανει κρυο
Ο ρόλος του μάνατζερ είναι να παίρνει ό,τι καλύτερο από τους συνεργάτες του και δεν βαζει τις προσωπικές του ευασθησίες πάνω από τα συμφέροντα του συνολου..
Οσο για τις προσωπικές του ανασφάλειες και πίκρες, γι’ αυτό εφευρέθηκε το ουίσκι.
Εισαι συναρπαστικη. Συναρπαστικη βεβαια ηταν και η βυθιση του Τιτανικου
Ήταν σαν τον Άμλετ. Είχε σασπένς, αγωνία και στο τέλος τον σκότωσα
''Ηταν μια καλη βραδια για μας τους αποφοιτους του Νορθ Καρολαινα.Βαλαμε κι οι 2 μαζι 55π.'' Σκοτ Γουιλιαμς
Εισαι συναρπαστικη. Συναρπαστικη βεβαια ηταν και η βυθιση του Τιτανικου
Ήταν σαν τον Άμλετ. Είχε σασπένς, αγωνία και στο τέλος τον σκότωσα
''Ηταν μια καλη βραδια για μας τους αποφοιτους του Νορθ Καρολαινα.Βαλαμε κι οι 2 μαζι 55π.'' Σκοτ Γουιλιαμς
Ο Τζορνταν ειχε πετυχει 54 κι αυτος 1
μ`εναν τρύγο δυο ζμπαρόνια
μπρος λαιμος και πισω ζβερκος
ιδου το πιπερι ιδου και το φταρνισμα
Ηξερα καποιον που εκοψε το καπνισμα,το ποτο,το γαμησι και το καλο φαι...ηταν απολυτως υγιης μεχρι τη στιγμη της αυτοκτονιας του...
Η σημερινη μερα εχει μεγαλη σημασια για μενα...
μ`εναν τρύγο δυο ζμπαρόνια
μπρος λαιμος και πισω ζβερκος
ιδου το πιπερι ιδου και το φταρνισμα
Ηξερα καποιον που εκοψε το καπνισμα,το ποτο,το γαμησι και το καλο φαι...ηταν απολυτως υγιης μεχρι τη στιγμη της αυτοκτονιας του...
Η σημερινη μερα εχει μεγαλη σημασια για μενα...
Ηταν ακριβως σαν σημερα,δυο χρονια πριν, που εχασα τη γυναικα μου και τα παιδια μου ...........δεν θα ξεχασω ποτε αυτη την παρτιδα...
Για οτι χρειαστεις.. λεφτα, παρεα, βοηθεια, ηθικη υποστηριξη, κατανοηση, αγαπη, ψυχικη αναταση, ειλικρινεια,σεβασμο, μια χαρη βρε αδελφε, μη τυχον και με ενοχλησεις.
Δεν μου δινεις δειγματα απαστραπτουσας ευφυιας
Βλεπω οτι εχεις χρονο αντιδρασης ραν ταν πλαν.
Για οτι χρειαστεις.. λεφτα, παρεα, βοηθεια, ηθικη υποστηριξη, κατανοηση, αγαπη, ψυχικη αναταση, ειλικρινεια,σεβασμο, μια χαρη βρε αδελφε, μη τυχον και με ενοχλησεις.
Δεν μου δινεις δειγματα απαστραπτουσας ευφυιας
Βλεπω οτι εχεις χρονο αντιδρασης ραν ταν πλαν.
Σε κλωτσαω τωρα και γαβγιζεις μετα απο 2 σελιδες...
κατω απ το φως του φεγγαριου
κατω απ το φως του φεγγαριου
σε σκεφτομαι και κλαιω
μετα το ξανασκεφτομαι
βρε δε γαμιεσαι λεω
τσι θαλασσας τα κυματα χτυπουνε βραχο βραχο
και τσι κουβεντες που μου λες στ' αρχιδια μου τσι γραφω
Οι παλιοί στρατιώτες ξεθωριάζουν, αλλά δεν πεθαίνουν
Στη σημερινή απρόσωπη εποχή, για να ενδιαφερθούν κάποιοι για το πού είσαι και τι κάνεις, πρέπει να έχεις πάρει το χρυσό στα 200 μέτρα και να είναι γιατροί της WADA
Οι παλιοί στρατιώτες ξεθωριάζουν, αλλά δεν πεθαίνουν
Στη σημερινή απρόσωπη εποχή, για να ενδιαφερθούν κάποιοι για το πού είσαι και τι κάνεις, πρέπει να έχεις πάρει το χρυσό στα 200 μέτρα και να είναι γιατροί της WADA
Δευτέρα 13 Μαρτίου 2006
CINE CITY 4
Υπαρχουν μερικες ταινιες που λες « Αδερφε πρεπει να τη δεις. Και ας μη σου αρεσει, και ας την απορριψεις. Δες τη όμως, δες κατι άλλο, κατι διαφορετικο» Μια από αυτές τις ταινιες είναι και το
old boy.
Εκει που η μαζα συναντα την ποιοτητα, εκει που η αρχαια τραγωδια συναντα ένα ειδους φουτουριστικου κινηματογραφου, εκει που μια μεγαλη παραγωγη συναντα το χολιγουντ και το κανει να φαινεται όπως το μυρμηγκι μπροστα στον ελεφαντα. Προηγηθηκαν οι μεγαλοι ευρωπαιοι δημιουργοι, προηγηθηκε το χολιγουντ και η Αμερικη που αγαπησαμε.
Ας υποδεχθουμε τη νεα μεγαλη δυναμη που ακουει στο ονομα Κορεα με τον Κιμ Κι Ντουκ, τον Γουονγκ Καρ Βαϊ και τωρα έναν αγνωστο αλλα απιθανο σκηνοθετη που ακουει στο ονομα Τσαν Γουκ Παρκ Θεμα της ταινιας η εκδικηση.
Στο πρωτο ημιχρονο αισθανθηκα ότι εβλεπα κατι μεταξυ χαζαμαρας και παραμυθιου. Επειδη όμως οι μεγαλες ομαδες εχουν δυναμεις στο τελος, στο β ημιχρονο αισθανθηκα ότι ετρωγα τη μια σφαλιαρα μετα την άλλη. Δεν μπορω να πω τιποτα για σκηνοθεσια, ερμηνειες, μουσικες, φωτογραφια. Απλως καθεσαι, κοιτας και εκστασιαζεσαι….
Ουτε για το στορι θελω να πω. Να πατε να το δειτε. Ολους σας χωραει. Και σε αυτους που τους αρεσει μια καλη ιστορια με αγωνια και αιμα και αυτους που κοιτανε και στην dark side of the moon, και σε αυτους που ψαχνονται σε καινουριους δρομους. «ειμαι χειροτερος από κτηνος αλλα δεν εχω το δικαιωμα να ζησω ?»
Πως γινεται το να φτανεις από ( δικαιολογημενο) μισος να εκδικεισαι θελοντας να σκοτωσεις το άλλο σου μισο…. «όταν γελας θα γελανε και οι αλλοι μαζι σου. Όταν θα κλαις θα εισαι μονος» Η σημαντικη μου και μεγαλη διαφορα με το κορεατικο σινεμα ( και δεν νομιζω να την ξεπερασω ποτε ) είναι η σταση απεναντι στη ζωη και στο θανατο. Απολυτα μεν συνυφασμενο με τη δικη τους κουλτουρα αλλα ξενο ως προς εμε το ποσο λιγο υπολογιζουν την ανθρωπινη ζωη και δεν δυσκολευονται ιδιαιτερα να αυτοκτονησουν.
Περα αυτου όμως βλεπεις πως η παιδεια, ο πολιτισμος και εσχατως τα μεσα, τους οδηγουν σε μεγαλες δημιουργιες που δεν εχουν καμια σχεση με το προτυπα τυπου ο καλος σκοτωνει 300 και πηδαει την καλυτερη γκομενα, με τα οποια εχουμε στουμπωσει. Με αριστα το 10: 9
2 μαλκοβιτς ξερω στη ζωη μου. Τον Μποζινταρ και τον Τζον. Και οι 2 χαμηλων τονων, με εξαιρετικα αποτελεσματα στη δουλεια τους. Εν προκειμενω μιλαω για το
Ripley's game
μια μετρια ταινια, με λιγες καλες στιγμες αλλα χωρις τον Τζον Μαλκοβιτς δεν θα την εβλεπε οτι αυτη που τη σκηνοθετησε. Τα φρου φρου: τζον μαλκοβιτς. η αρχη, η μεση και το τελος.
Το στορι: Δολοφονος χωρις κανεναν ενδοιασμο, που συλλεγει εργα τεχνης, ακουει εκλεπτισμενες μουσικες και ολοι τον ξερουν σαν αριστοκρατη, παιζει ενα παιχνιδι με καποιον φουκαρα που τολμησε να ειρωνευτει το καλλιτεχνικο του γουστο. Ο φουκαρας εντος ολιγου πεθαινει απο λευχαιμια και του προτεινει συμβολαιο θανατου και τον δελεαζει οτι με τα χρηματα θα εξασφαλισει μετα θανατον τη γυναικα του και το παιδι τους. Μετα τις πρωτες πετυχημενες δολοφονιες, ο φουκαρας σκοτωνεται και η ζωη συνεχιζεται...
Βetween the lines: "το χειροτερο απο ολα ειναι οτι διαπραττουμε τα πιο φρικτα πραγματα και μετα τα ξεχναμε". Ολοι και ολα εχουν την τιμη τους, το σκοτεινο προσωπο του ανθρωπου που απευχεται το εγκλημα αλλα νομοτελειακα ερχεται η ωρα που συνεργαζεται με τον διαβολο για να ικανοποιησει τις επιθυμιες του. Θα με ενθουσιαζε αν το σκηνοθετουσε καποιος αλλος, για αυτο και με αριστα το δεκα: 5,5
Βλεποντας τον "Ηρωα" αποκομισα την ιδια εντυπωση οπως και με το "τιγρης και δρακος" Δεν ηταν απλα μια περιπετεια αλλα μια επαφη με εναν αλλο πολιτισμο. Υπεροχες χορογραφιες, εικαστικη μαγεια, κινεζικη φιλοσοφια και συμβολισμοι. Βαθμος: 8
Hardcore
Οταν τελειωσε η ταινια επιασα τον εαυτο μου να κατακλυζεται απο διαφορα φιλοσοφικα ερωτηματα που με βασανιζουν ανεκαθεν Υπαρχει θεος; Τι ειναι αγαπη; Υπαρχει αγνη φιλια; Σε ποια θεση παιζει ο Ζιοβανι; Ποιος θα δειρει τον Σουγκλακο; Τι ειναι το ματριξ; Και εν προκειμενω, τι θελει να πει τω ποιητη;
Τσοντα; Την περασε στα πεταχτα Κοινωνικη κατακραυγη; Την περασε στα πεταχτα. Κατι αλλο; Σορι δεν το επιασα... Αντε και καλα τα πλανα, και οι φωτισμοι και το κομματι των raining pleasure μετα χαος.
Χωρις αρχη, μεση και τελος και εμεινα να παρακολουθω μια ιστορια μερικων τυπων που ανηκουν στην κατηγορια των καμμενων χαρτιων. Με αφησε τοσο αδιαφορο που κατα τη διαρκεια της παρακολουθησης της, αναρωτηθηκα αν την σταματησω να τη βλεπω και επιστρεψω το dvd στον προσωπικο μου videoκλαμπερ αν θα με νοιαξει. Απαντησα οχι αλλα για λογους παραδοσης δεν το εκανα. Σαν να λεμε, «περασε και δεν ακουμπησε».
Η συγκεκριμενη ταινια, ουτε σε διασκεδαζει, ουτε σε προβληματιζει. Μαλλον καταχραται το χρονο σου. Με αριστα το δεκα: 2 ( και αυτο για το dancing queen των raining pleasure)
Boogie nights
Εχοντας δει το magnolia, δεν μπορουσα να το αγνοησω και το πηρα. Πολ τομας αντερσον και τα μυαλα στα μπλεντερ! Πας αμερικανος μη χολιγουντιανος, καλλιτεχνης! Τα φρουφρου: Κεντημα! Σε σκηνοθεσια, μουσικες, πλανα, και αξιοποιηση ηθοποιων που δεν το περιμενα οπως ο Μπαρτ Ρεϊνολντς.
Το στορι: οι περιπετειες πτωχου πλην τιμιου νεου ο οποιος γινεται σταρ διαθετοντας μεγαλο πεος, ξεκινωντας τη μεγαλη του καριερα απο τσοντες. Παραλληλη συνθεση με μια ματια σε ολο το τσοντο κυκλωμα.
Between the lines: Κατι που θαυμαζα πχ στους παλαι ποτε 10 μικρους Μητσους. Το υπογειο χιουμορ που τα τιναζει ολα στον αερα. Ετσι και εδω. Υπογεια και μαεστρικα δειχνει την αναδειξη ως φυσικη συνεχεια της εκπορνευσης. Τι; Υπερβολικο; Μπα! Τι εμπορευονται σημερα με μεγαλη επιτυχια τα μαζικα μεσα επιρροης; Την εκπορνευση του ανθρωπινου σωματος, της ψυχης, των συναισθηματων με τη δυστυχια, τον πονο, το αιμα και το σπερμα! Και φυσικα υπαρχει μετα η κοινωνικη αναγνωριση ως σταρ και ως καθωσπρεπει κοινωνικου παραγοντα. Ασχετα αν ειναι βουτηγμενοι στην κοκα. Σημασια εχει η εξιδανικευμενη εικονα, η λαμψη και το προτυπο που περναει στη μαζα. Και στο τελος η πορνεια ( με την ευρεια εννοια ) καταντα κατι εντελως φυσιολογικο! Χωρις καμια ντροπη κανεις τα παντα και εισαι προοδευτικος. Και αν βρεθει καποιος να πει μια αληθεια περι «κουσουριου» τον περναμε γεννεες 14. Τον αθλιο που τολμαει να μας χαλαει το παρτι!
Εξαιρετικα συμβολικο και το ποτ πουρι απο τα τραγουδια που παραπεμπει στην αρχη ολων αυτων τη δεκαετια του 70 Με αριστα το δεκα: 8
Και παω στο θεϊκο 2046
«ολες οι μνημες ειναι ιχνη δακρυων» Πανδαισια εικονων, μουσικης, χρωματων, παραστασεων. Ο καθενας μπορει να το δει απο πολλες πλευρες. Αλλος θα σταθει στην τελειοτητα του εικαστικου θεαματος. Αλλος θα πει για ενα ατελειωτο και εντυπωσιακο βιντεοκλιπ. Πλημμυρα.
Ειναι σαν να μιλαμε για μπασκετ. Λεμε «εδω ειναι ο Michael Jordan» Μετα ψαχνουμε με το κυαλι, κατεβαινουμε πολυ πιο κατω και λεμε: «εδω ο Larry Bird, o Magic Johnson, o Jabar κλπ»
Ευθεια αναφορα σε προηγουμενη ταινια του, το αριστουργηματικο in the mood 4 love και στο παρον μου φανηκε οτι ο Γουονγκ Καρ Βαϊ περναει τις ενοχες του και τις τυψεις του. Μια ελεγεια στη γυναικα χωρις ιχνος χυδαιοτητας και διαφορων πλαστικοποιημενων στερεοτυπων. Ο αντρας μπορει να καταγραφει την ιστορια αλλα η γυναικα ειναι η εμπνευση και η πηγη. Ο ανδρας χωρις τη γυναικα δεν υφισταται. Ο ανδρας οδηγει το αυτοκινητο αλλα η γυναικα καθοριζει το δρομο.
Προχειρα δεν μπορω να θυμηθω αλλη ταινια που καθε της πλανο να ειναι και ενας ξεχωριστος πινακας ζωγραφικης. Μια ομορφια. Με αριστα το δεκα: 9
Στην αρχη το spun με ξενερωσε.
Ιστοριες πρεζοπαρεας. Οσο περναγε η ωρα το ψιλοσυμπαθησα. Λιγο μαυρο, λιγο απο αρονοφσκι, λιγο χαβαλε, λιγο σαρκαστικο με πρωτοτυπη σκηνοθεσια. Χωρις διδαγματα και υψηλες θεωριες. Το φλιπ σαϊντ του trainspotting. Με αριστα το δεκα: 6
Ο Ντεϊβιντ Λιντς μεταμορφωμενος. Απο τα ψυχοπαρανοϊκα στο ανθρωπινο.
Straight story
και το πιο συγκινητικο road mοovie που εχω δει. Η επιλογη ενος υπεργηρου στον πρωταγωνιστικο ρολο, η καταπληκτικη φωτογραφια και το σαουντρακ του Μπανταλαμεντι δινουν μια ταινια γεματη συναισθημα και αγαπη. Με αριστα το δεκα: 7
Εχω ακουσει αρκετες φορες να γινεται σημειο αναφορας το θελμα και λουιζ και με το που το ειδα μπροστα μου στο βιντεοκλαμπ, ειπα να το παρω.
Δεν ξερω αν σημαινε κατι σε κοινωνικο επιπεδο οταν πρωτοπροβληθηκε αλλα εμενα δεν μου εκανε ιδιαιτερη αισθηση. Καλογυρισμενο road moovie με σοβαρες ερμηνειες και σκηνοθεσια που το βλεπεις ευχαριστα. Με αριστα το δεκα: 5,5
Λεμε για μελοδραματα, συγκινητικες και συναισθηματικες ιστοριες. Μολις είδα το the road home μου ηρθε να καψω ότι εχω δει μεχρι σημερα. Εγχρωμο παρελθον, ασπρομαυρο παρον. Εκπληκτικη η φυσικη ( non plastic ) ομορφια της Ζανγκ Ζιγι. Ο Δρομος για το σπιτι.
Για την αγαπη, τον πονο, την αλληλεγγυη, τον ανθρωπο και τον ερωτα. Από τις ταινιες που με κανουν να αισθανομαι ότι γινομαι λιγο καλυτερος ( ή ετσι νομιζω τουλαχιστον ). Βαθμολογια: 9
Από τον Σαμ Πεκινπα ειχα δει μονο το «αγρια συμμορια» που το θεωρω το καλυτερο western ολων των εποχων. Στο καθιερωμενο βιντεοκλαμπινγκ επεσε το ματι μου στο straw dogs με τον Νταστιν Χοφμαν.
Η ιστορια επαναλαμβανεται. Δεν υπαρχουν καλοι και κακοι αλλα ολοι είναι ( ειμαστε ) καθαρματα που προσπαθουν να επιβιωσουν. Ο φιλησυχος αμερικανος που σκοτωνει 5 ανθρωπους, η συζυγος που προκαλει ανερυθριαστα και βιαζεται κλαιουσα, διανοητικα καθυστερημενος που σκοτωνει τον ερωτα του και η παρεα που δεν υποκειται σε κανεναν νομο. Δυνατες εντασεις και υπογεια εκρηξη ή πώς να τρεμετε χωρις σταγονα αιματος. Θελει τουλαχιστον 100 σημερινΑ θριλερακια και ταινιακια μυστηριου στην καθησια του Βαθμολογια: 7,5
Μια και είναι επικαιρο, ειδα και το a nightmare before christmas
Τιμ μπαρτον και τα μυαλα στα μπλεντερ. Μιουζικαλ με καρτουνοειδη. Γλυκο και διασκεδαστικο. Στις μουσικες ο σπουδαιος Ντανι Ελφμαν. Βαθμολογια: 7
Εχοντας δει στην αρχη με δυσπιστια τα «τιγρης και δρακος» και «ηρωας» πηγα για τα ιπταμενα στιλετα με την εντυπωση που αποκομισα όταν ειδα τις 2 ανωτερω ταινιες.
Να ερθω σε επαφη με έναν αλλον μακρινο και γοητευτικο πολιτισμο. Με ξενερωσαν όμως 2 σημεια.
Α) ενοιωσα ότι εβλεπα το ματριξ σε traditional mode.
Β) καποιες τραβηγμενες αναληθοφανειες. Θελω να διαμαρτυρηθω για τον τιτλο της ταινιας που παραπεμπει κάθε ανυποψιαστο σε τρελες σφαιρες και Τσακι Τσαν. Εικαστικο θεαμα που αγγιζει την αισθητικη τελειοτητα. Η συναισθηματικη πλευρα των πολεμικων τεχνων. Σκηνοθεσια χειρουργειο και ωρες ωρες δεν μπορουσα να ξεχωρισω που σταματαει η ανθρωπινη ερμηνεια και που αρχιζουν τα εφε. Όπως επισης δεν μπορουσα να ξεχωρισω που σταματαει η πολεμικη τεχνη και που αρχιζει η χορογραφια.
Η Ζαγκ Ζιγι θελει 500 πλαστικες δυτικες κουκλες στην καθησια της ( αντε να εξαιρεσω τη Μονικα Μπελουτσι ). Between the lines: ένα αιωνιο διλημμα. Το καθηκον ή το συναισθημα; Όπως επισης και το ότι ολοι δεν είναι τιποτα από αυτό που φαινονται. Η τυφλη που βλέπει, ο λοχαγος που είναι κατασκοπος, η τσατσα που είναι ηρωιδα, ο βλουρος και αυστηρα πειθαρχημενος στρατιωτης που ερωτευεται. Ακομα και σε εμπορικες ταινιες ο ασιατικος κιν/φος είναι 10 κλασεις πιο πανω από τα χολιγουντιανα τυπου «μερα ανεξαρτησιας» κλπ. Με αριστα το δεκα: 9
Οι γενναιοι της σαμοθρακης
Το φλιπ σαϊντ του λουφα και παραλλαγη. Σαφως υποδεεστερο αλλα χαριτωμενο. Ενδεικνυται για αντροπαρεα με εκπληρωμενες στρατιωτικες υποχρεωσεις, αναπαυτικο καναπε, παγωμενες μπυρες και αρκετα σουβλακια. Στο τελος, το δακρυ που κυλησε στο μαγουλο του διοικητη κυλησε και στο δικο μου. Με αριστα το δεκα: 6,5
Wild at heart
Καλωσηλθατε στον παρανοϊκο, ψυχοπαθη, νοσηρο, σκοτεινο και αβυσσαλεο κοσμο του Ντεϊβιντ Λιντς. Ο Νικολας Κεϊτζ καποτε. Ή το παρακολουθεις διασκεδαζοντας με το υποσυνειδητο σου ή πατας στοπ στον ψηφιακο πολυμορφικο δισκο στο πρωτο τεταρτο. Με αριστα το δεκα: 6
Virgin suicides
Αυτό που εχω παρατηρησει στη Σοφια Κοπολα είναι ότι μπορει να διηγειται το πιο καταστροφικο συμβαν στην ιστορια του πλανητη αλλα το κανει με τοσο υπογειο και διακριτικο τροπο που το τσουναμι στην Ινδονησια μοιαζει για 3 μποφορ. Η εφηβεια και δει των γυναικων που αντιμετωπιζει πολλα, διερωταται ακομα περισσοτερα και πραττει εντελως τελειως διαφορετικα. Μετα οι γονεις -ιδιοκτητες των παιδιων, στα διαφορα ριαλιτι αναζητησης και κοινωνικης αρωγης αναρωτιουνται: «γιατι να κανει το παιδι μου αυτό αφου ειχε τοση αγαπη και όλα τα καλα του θεου». Χαρηκα, Καλιαμαγκουρας. Ωμο και δυνατο χωρις ηθικολογιες και χωρις αρωματα. Σπουδαια η Κιρστεν Ντανστ. Με αριστα το δεκα: 7
Ελέφαντας
του Γκας Βαν Σαντ: Πιο πολύ φέρνει σε ντοκιμαντερ. Μακελειο σε σχολείο από 2 μαθητές που άνετοι παραγγέλνουν τα όπλα τους από το νετ και σκορπιζουν τον θανατο χωρις κανεις να τους εμποδισει. Μικροι και μεγαλοι σε αποβλάκωση. Τα αγόρια μονοδιαστατοι φλώροι , οι κοπελες να τρωνε και μετα να ξερνανε για να κρατανε τη σιλουετα τους και οι μεγάλοι να μην μπορουν να προσφερουν τιποτα. Άδειοι από περιεχόμενο, αδειοι από ζωη. Ενδιαφέρον. Με άριστα το δέκα: 6,5
Τα 400 χτυπηματα.
Με τα δεδομενα της σημερινης εποχης ( η ταινια είναι του 1959 ) δεν μου ειπε κατι συνταρακτικο. Ενταξει, παιδεια, ποίηση, αγάπη για τη ζωή, ωμο χωρις χαπι εντ και χωρις αμερικανιες, Τα ονειρα μας δεν μας τα παιρνει κανεις αλλα δεν με γοητευσε ιδιαιτερα.. Με αριστα το δεκα: 6
The elephant man
Η σοβαρότητα της αγγλικής παραγωγης, η επιβλητικη παρουσια του Αντονι Χοπκινς, η επιμελεια του Ντεϊβιντ Λιντς δινουν μια συγκινητικη και δυνατη ταινια. Με αριστα το δεκα: 7,5
Les cotelettes
παρασυρθηκα από την περιληψη της ταινιας στο βιντεοκλαμπ και εκανα μεγαλο λαθος. Υποτιθεται πως είναι κωμωδια και δεν βγάζει ουτε ανθυποχαμόγελο. Μερικα σκηνοθετικα ευρυματα, 2 γεροι να προσπαθουν να πεισουν εαυτους και αλληλους ότι εχουν το ιδιο αντικειμενο του ποθου και το χασμουρητο να πεφτει συννεφο. Με αριστα το δεκα: 2
old boy.
Εκει που η μαζα συναντα την ποιοτητα, εκει που η αρχαια τραγωδια συναντα ένα ειδους φουτουριστικου κινηματογραφου, εκει που μια μεγαλη παραγωγη συναντα το χολιγουντ και το κανει να φαινεται όπως το μυρμηγκι μπροστα στον ελεφαντα. Προηγηθηκαν οι μεγαλοι ευρωπαιοι δημιουργοι, προηγηθηκε το χολιγουντ και η Αμερικη που αγαπησαμε.
Ας υποδεχθουμε τη νεα μεγαλη δυναμη που ακουει στο ονομα Κορεα με τον Κιμ Κι Ντουκ, τον Γουονγκ Καρ Βαϊ και τωρα έναν αγνωστο αλλα απιθανο σκηνοθετη που ακουει στο ονομα Τσαν Γουκ Παρκ Θεμα της ταινιας η εκδικηση.
Στο πρωτο ημιχρονο αισθανθηκα ότι εβλεπα κατι μεταξυ χαζαμαρας και παραμυθιου. Επειδη όμως οι μεγαλες ομαδες εχουν δυναμεις στο τελος, στο β ημιχρονο αισθανθηκα ότι ετρωγα τη μια σφαλιαρα μετα την άλλη. Δεν μπορω να πω τιποτα για σκηνοθεσια, ερμηνειες, μουσικες, φωτογραφια. Απλως καθεσαι, κοιτας και εκστασιαζεσαι….
Ουτε για το στορι θελω να πω. Να πατε να το δειτε. Ολους σας χωραει. Και σε αυτους που τους αρεσει μια καλη ιστορια με αγωνια και αιμα και αυτους που κοιτανε και στην dark side of the moon, και σε αυτους που ψαχνονται σε καινουριους δρομους. «ειμαι χειροτερος από κτηνος αλλα δεν εχω το δικαιωμα να ζησω ?»
Πως γινεται το να φτανεις από ( δικαιολογημενο) μισος να εκδικεισαι θελοντας να σκοτωσεις το άλλο σου μισο…. «όταν γελας θα γελανε και οι αλλοι μαζι σου. Όταν θα κλαις θα εισαι μονος» Η σημαντικη μου και μεγαλη διαφορα με το κορεατικο σινεμα ( και δεν νομιζω να την ξεπερασω ποτε ) είναι η σταση απεναντι στη ζωη και στο θανατο. Απολυτα μεν συνυφασμενο με τη δικη τους κουλτουρα αλλα ξενο ως προς εμε το ποσο λιγο υπολογιζουν την ανθρωπινη ζωη και δεν δυσκολευονται ιδιαιτερα να αυτοκτονησουν.
Περα αυτου όμως βλεπεις πως η παιδεια, ο πολιτισμος και εσχατως τα μεσα, τους οδηγουν σε μεγαλες δημιουργιες που δεν εχουν καμια σχεση με το προτυπα τυπου ο καλος σκοτωνει 300 και πηδαει την καλυτερη γκομενα, με τα οποια εχουμε στουμπωσει. Με αριστα το 10: 9
2 μαλκοβιτς ξερω στη ζωη μου. Τον Μποζινταρ και τον Τζον. Και οι 2 χαμηλων τονων, με εξαιρετικα αποτελεσματα στη δουλεια τους. Εν προκειμενω μιλαω για το
Ripley's game
μια μετρια ταινια, με λιγες καλες στιγμες αλλα χωρις τον Τζον Μαλκοβιτς δεν θα την εβλεπε οτι αυτη που τη σκηνοθετησε. Τα φρου φρου: τζον μαλκοβιτς. η αρχη, η μεση και το τελος.
Το στορι: Δολοφονος χωρις κανεναν ενδοιασμο, που συλλεγει εργα τεχνης, ακουει εκλεπτισμενες μουσικες και ολοι τον ξερουν σαν αριστοκρατη, παιζει ενα παιχνιδι με καποιον φουκαρα που τολμησε να ειρωνευτει το καλλιτεχνικο του γουστο. Ο φουκαρας εντος ολιγου πεθαινει απο λευχαιμια και του προτεινει συμβολαιο θανατου και τον δελεαζει οτι με τα χρηματα θα εξασφαλισει μετα θανατον τη γυναικα του και το παιδι τους. Μετα τις πρωτες πετυχημενες δολοφονιες, ο φουκαρας σκοτωνεται και η ζωη συνεχιζεται...
Βetween the lines: "το χειροτερο απο ολα ειναι οτι διαπραττουμε τα πιο φρικτα πραγματα και μετα τα ξεχναμε". Ολοι και ολα εχουν την τιμη τους, το σκοτεινο προσωπο του ανθρωπου που απευχεται το εγκλημα αλλα νομοτελειακα ερχεται η ωρα που συνεργαζεται με τον διαβολο για να ικανοποιησει τις επιθυμιες του. Θα με ενθουσιαζε αν το σκηνοθετουσε καποιος αλλος, για αυτο και με αριστα το δεκα: 5,5
Βλεποντας τον "Ηρωα" αποκομισα την ιδια εντυπωση οπως και με το "τιγρης και δρακος" Δεν ηταν απλα μια περιπετεια αλλα μια επαφη με εναν αλλο πολιτισμο. Υπεροχες χορογραφιες, εικαστικη μαγεια, κινεζικη φιλοσοφια και συμβολισμοι. Βαθμος: 8
Hardcore
Οταν τελειωσε η ταινια επιασα τον εαυτο μου να κατακλυζεται απο διαφορα φιλοσοφικα ερωτηματα που με βασανιζουν ανεκαθεν Υπαρχει θεος; Τι ειναι αγαπη; Υπαρχει αγνη φιλια; Σε ποια θεση παιζει ο Ζιοβανι; Ποιος θα δειρει τον Σουγκλακο; Τι ειναι το ματριξ; Και εν προκειμενω, τι θελει να πει τω ποιητη;
Τσοντα; Την περασε στα πεταχτα Κοινωνικη κατακραυγη; Την περασε στα πεταχτα. Κατι αλλο; Σορι δεν το επιασα... Αντε και καλα τα πλανα, και οι φωτισμοι και το κομματι των raining pleasure μετα χαος.
Χωρις αρχη, μεση και τελος και εμεινα να παρακολουθω μια ιστορια μερικων τυπων που ανηκουν στην κατηγορια των καμμενων χαρτιων. Με αφησε τοσο αδιαφορο που κατα τη διαρκεια της παρακολουθησης της, αναρωτηθηκα αν την σταματησω να τη βλεπω και επιστρεψω το dvd στον προσωπικο μου videoκλαμπερ αν θα με νοιαξει. Απαντησα οχι αλλα για λογους παραδοσης δεν το εκανα. Σαν να λεμε, «περασε και δεν ακουμπησε».
Η συγκεκριμενη ταινια, ουτε σε διασκεδαζει, ουτε σε προβληματιζει. Μαλλον καταχραται το χρονο σου. Με αριστα το δεκα: 2 ( και αυτο για το dancing queen των raining pleasure)
Boogie nights
Εχοντας δει το magnolia, δεν μπορουσα να το αγνοησω και το πηρα. Πολ τομας αντερσον και τα μυαλα στα μπλεντερ! Πας αμερικανος μη χολιγουντιανος, καλλιτεχνης! Τα φρουφρου: Κεντημα! Σε σκηνοθεσια, μουσικες, πλανα, και αξιοποιηση ηθοποιων που δεν το περιμενα οπως ο Μπαρτ Ρεϊνολντς.
Το στορι: οι περιπετειες πτωχου πλην τιμιου νεου ο οποιος γινεται σταρ διαθετοντας μεγαλο πεος, ξεκινωντας τη μεγαλη του καριερα απο τσοντες. Παραλληλη συνθεση με μια ματια σε ολο το τσοντο κυκλωμα.
Between the lines: Κατι που θαυμαζα πχ στους παλαι ποτε 10 μικρους Μητσους. Το υπογειο χιουμορ που τα τιναζει ολα στον αερα. Ετσι και εδω. Υπογεια και μαεστρικα δειχνει την αναδειξη ως φυσικη συνεχεια της εκπορνευσης. Τι; Υπερβολικο; Μπα! Τι εμπορευονται σημερα με μεγαλη επιτυχια τα μαζικα μεσα επιρροης; Την εκπορνευση του ανθρωπινου σωματος, της ψυχης, των συναισθηματων με τη δυστυχια, τον πονο, το αιμα και το σπερμα! Και φυσικα υπαρχει μετα η κοινωνικη αναγνωριση ως σταρ και ως καθωσπρεπει κοινωνικου παραγοντα. Ασχετα αν ειναι βουτηγμενοι στην κοκα. Σημασια εχει η εξιδανικευμενη εικονα, η λαμψη και το προτυπο που περναει στη μαζα. Και στο τελος η πορνεια ( με την ευρεια εννοια ) καταντα κατι εντελως φυσιολογικο! Χωρις καμια ντροπη κανεις τα παντα και εισαι προοδευτικος. Και αν βρεθει καποιος να πει μια αληθεια περι «κουσουριου» τον περναμε γεννεες 14. Τον αθλιο που τολμαει να μας χαλαει το παρτι!
Εξαιρετικα συμβολικο και το ποτ πουρι απο τα τραγουδια που παραπεμπει στην αρχη ολων αυτων τη δεκαετια του 70 Με αριστα το δεκα: 8
Και παω στο θεϊκο 2046
«ολες οι μνημες ειναι ιχνη δακρυων» Πανδαισια εικονων, μουσικης, χρωματων, παραστασεων. Ο καθενας μπορει να το δει απο πολλες πλευρες. Αλλος θα σταθει στην τελειοτητα του εικαστικου θεαματος. Αλλος θα πει για ενα ατελειωτο και εντυπωσιακο βιντεοκλιπ. Πλημμυρα.
Ειναι σαν να μιλαμε για μπασκετ. Λεμε «εδω ειναι ο Michael Jordan» Μετα ψαχνουμε με το κυαλι, κατεβαινουμε πολυ πιο κατω και λεμε: «εδω ο Larry Bird, o Magic Johnson, o Jabar κλπ»
Ευθεια αναφορα σε προηγουμενη ταινια του, το αριστουργηματικο in the mood 4 love και στο παρον μου φανηκε οτι ο Γουονγκ Καρ Βαϊ περναει τις ενοχες του και τις τυψεις του. Μια ελεγεια στη γυναικα χωρις ιχνος χυδαιοτητας και διαφορων πλαστικοποιημενων στερεοτυπων. Ο αντρας μπορει να καταγραφει την ιστορια αλλα η γυναικα ειναι η εμπνευση και η πηγη. Ο ανδρας χωρις τη γυναικα δεν υφισταται. Ο ανδρας οδηγει το αυτοκινητο αλλα η γυναικα καθοριζει το δρομο.
Προχειρα δεν μπορω να θυμηθω αλλη ταινια που καθε της πλανο να ειναι και ενας ξεχωριστος πινακας ζωγραφικης. Μια ομορφια. Με αριστα το δεκα: 9
Στην αρχη το spun με ξενερωσε.
Ιστοριες πρεζοπαρεας. Οσο περναγε η ωρα το ψιλοσυμπαθησα. Λιγο μαυρο, λιγο απο αρονοφσκι, λιγο χαβαλε, λιγο σαρκαστικο με πρωτοτυπη σκηνοθεσια. Χωρις διδαγματα και υψηλες θεωριες. Το φλιπ σαϊντ του trainspotting. Με αριστα το δεκα: 6
Ο Ντεϊβιντ Λιντς μεταμορφωμενος. Απο τα ψυχοπαρανοϊκα στο ανθρωπινο.
Straight story
και το πιο συγκινητικο road mοovie που εχω δει. Η επιλογη ενος υπεργηρου στον πρωταγωνιστικο ρολο, η καταπληκτικη φωτογραφια και το σαουντρακ του Μπανταλαμεντι δινουν μια ταινια γεματη συναισθημα και αγαπη. Με αριστα το δεκα: 7
Εχω ακουσει αρκετες φορες να γινεται σημειο αναφορας το θελμα και λουιζ και με το που το ειδα μπροστα μου στο βιντεοκλαμπ, ειπα να το παρω.
Δεν ξερω αν σημαινε κατι σε κοινωνικο επιπεδο οταν πρωτοπροβληθηκε αλλα εμενα δεν μου εκανε ιδιαιτερη αισθηση. Καλογυρισμενο road moovie με σοβαρες ερμηνειες και σκηνοθεσια που το βλεπεις ευχαριστα. Με αριστα το δεκα: 5,5
Λεμε για μελοδραματα, συγκινητικες και συναισθηματικες ιστοριες. Μολις είδα το the road home μου ηρθε να καψω ότι εχω δει μεχρι σημερα. Εγχρωμο παρελθον, ασπρομαυρο παρον. Εκπληκτικη η φυσικη ( non plastic ) ομορφια της Ζανγκ Ζιγι. Ο Δρομος για το σπιτι.
Για την αγαπη, τον πονο, την αλληλεγγυη, τον ανθρωπο και τον ερωτα. Από τις ταινιες που με κανουν να αισθανομαι ότι γινομαι λιγο καλυτερος ( ή ετσι νομιζω τουλαχιστον ). Βαθμολογια: 9
Από τον Σαμ Πεκινπα ειχα δει μονο το «αγρια συμμορια» που το θεωρω το καλυτερο western ολων των εποχων. Στο καθιερωμενο βιντεοκλαμπινγκ επεσε το ματι μου στο straw dogs με τον Νταστιν Χοφμαν.
Η ιστορια επαναλαμβανεται. Δεν υπαρχουν καλοι και κακοι αλλα ολοι είναι ( ειμαστε ) καθαρματα που προσπαθουν να επιβιωσουν. Ο φιλησυχος αμερικανος που σκοτωνει 5 ανθρωπους, η συζυγος που προκαλει ανερυθριαστα και βιαζεται κλαιουσα, διανοητικα καθυστερημενος που σκοτωνει τον ερωτα του και η παρεα που δεν υποκειται σε κανεναν νομο. Δυνατες εντασεις και υπογεια εκρηξη ή πώς να τρεμετε χωρις σταγονα αιματος. Θελει τουλαχιστον 100 σημερινΑ θριλερακια και ταινιακια μυστηριου στην καθησια του Βαθμολογια: 7,5
Μια και είναι επικαιρο, ειδα και το a nightmare before christmas
Τιμ μπαρτον και τα μυαλα στα μπλεντερ. Μιουζικαλ με καρτουνοειδη. Γλυκο και διασκεδαστικο. Στις μουσικες ο σπουδαιος Ντανι Ελφμαν. Βαθμολογια: 7
Εχοντας δει στην αρχη με δυσπιστια τα «τιγρης και δρακος» και «ηρωας» πηγα για τα ιπταμενα στιλετα με την εντυπωση που αποκομισα όταν ειδα τις 2 ανωτερω ταινιες.
Να ερθω σε επαφη με έναν αλλον μακρινο και γοητευτικο πολιτισμο. Με ξενερωσαν όμως 2 σημεια.
Α) ενοιωσα ότι εβλεπα το ματριξ σε traditional mode.
Β) καποιες τραβηγμενες αναληθοφανειες. Θελω να διαμαρτυρηθω για τον τιτλο της ταινιας που παραπεμπει κάθε ανυποψιαστο σε τρελες σφαιρες και Τσακι Τσαν. Εικαστικο θεαμα που αγγιζει την αισθητικη τελειοτητα. Η συναισθηματικη πλευρα των πολεμικων τεχνων. Σκηνοθεσια χειρουργειο και ωρες ωρες δεν μπορουσα να ξεχωρισω που σταματαει η ανθρωπινη ερμηνεια και που αρχιζουν τα εφε. Όπως επισης δεν μπορουσα να ξεχωρισω που σταματαει η πολεμικη τεχνη και που αρχιζει η χορογραφια.
Η Ζαγκ Ζιγι θελει 500 πλαστικες δυτικες κουκλες στην καθησια της ( αντε να εξαιρεσω τη Μονικα Μπελουτσι ). Between the lines: ένα αιωνιο διλημμα. Το καθηκον ή το συναισθημα; Όπως επισης και το ότι ολοι δεν είναι τιποτα από αυτό που φαινονται. Η τυφλη που βλέπει, ο λοχαγος που είναι κατασκοπος, η τσατσα που είναι ηρωιδα, ο βλουρος και αυστηρα πειθαρχημενος στρατιωτης που ερωτευεται. Ακομα και σε εμπορικες ταινιες ο ασιατικος κιν/φος είναι 10 κλασεις πιο πανω από τα χολιγουντιανα τυπου «μερα ανεξαρτησιας» κλπ. Με αριστα το δεκα: 9
Οι γενναιοι της σαμοθρακης
Το φλιπ σαϊντ του λουφα και παραλλαγη. Σαφως υποδεεστερο αλλα χαριτωμενο. Ενδεικνυται για αντροπαρεα με εκπληρωμενες στρατιωτικες υποχρεωσεις, αναπαυτικο καναπε, παγωμενες μπυρες και αρκετα σουβλακια. Στο τελος, το δακρυ που κυλησε στο μαγουλο του διοικητη κυλησε και στο δικο μου. Με αριστα το δεκα: 6,5
Wild at heart
Καλωσηλθατε στον παρανοϊκο, ψυχοπαθη, νοσηρο, σκοτεινο και αβυσσαλεο κοσμο του Ντεϊβιντ Λιντς. Ο Νικολας Κεϊτζ καποτε. Ή το παρακολουθεις διασκεδαζοντας με το υποσυνειδητο σου ή πατας στοπ στον ψηφιακο πολυμορφικο δισκο στο πρωτο τεταρτο. Με αριστα το δεκα: 6
Virgin suicides
Αυτό που εχω παρατηρησει στη Σοφια Κοπολα είναι ότι μπορει να διηγειται το πιο καταστροφικο συμβαν στην ιστορια του πλανητη αλλα το κανει με τοσο υπογειο και διακριτικο τροπο που το τσουναμι στην Ινδονησια μοιαζει για 3 μποφορ. Η εφηβεια και δει των γυναικων που αντιμετωπιζει πολλα, διερωταται ακομα περισσοτερα και πραττει εντελως τελειως διαφορετικα. Μετα οι γονεις -ιδιοκτητες των παιδιων, στα διαφορα ριαλιτι αναζητησης και κοινωνικης αρωγης αναρωτιουνται: «γιατι να κανει το παιδι μου αυτό αφου ειχε τοση αγαπη και όλα τα καλα του θεου». Χαρηκα, Καλιαμαγκουρας. Ωμο και δυνατο χωρις ηθικολογιες και χωρις αρωματα. Σπουδαια η Κιρστεν Ντανστ. Με αριστα το δεκα: 7
Ελέφαντας
του Γκας Βαν Σαντ: Πιο πολύ φέρνει σε ντοκιμαντερ. Μακελειο σε σχολείο από 2 μαθητές που άνετοι παραγγέλνουν τα όπλα τους από το νετ και σκορπιζουν τον θανατο χωρις κανεις να τους εμποδισει. Μικροι και μεγαλοι σε αποβλάκωση. Τα αγόρια μονοδιαστατοι φλώροι , οι κοπελες να τρωνε και μετα να ξερνανε για να κρατανε τη σιλουετα τους και οι μεγάλοι να μην μπορουν να προσφερουν τιποτα. Άδειοι από περιεχόμενο, αδειοι από ζωη. Ενδιαφέρον. Με άριστα το δέκα: 6,5
Τα 400 χτυπηματα.
Με τα δεδομενα της σημερινης εποχης ( η ταινια είναι του 1959 ) δεν μου ειπε κατι συνταρακτικο. Ενταξει, παιδεια, ποίηση, αγάπη για τη ζωή, ωμο χωρις χαπι εντ και χωρις αμερικανιες, Τα ονειρα μας δεν μας τα παιρνει κανεις αλλα δεν με γοητευσε ιδιαιτερα.. Με αριστα το δεκα: 6
The elephant man
Η σοβαρότητα της αγγλικής παραγωγης, η επιβλητικη παρουσια του Αντονι Χοπκινς, η επιμελεια του Ντεϊβιντ Λιντς δινουν μια συγκινητικη και δυνατη ταινια. Με αριστα το δεκα: 7,5
Les cotelettes
παρασυρθηκα από την περιληψη της ταινιας στο βιντεοκλαμπ και εκανα μεγαλο λαθος. Υποτιθεται πως είναι κωμωδια και δεν βγάζει ουτε ανθυποχαμόγελο. Μερικα σκηνοθετικα ευρυματα, 2 γεροι να προσπαθουν να πεισουν εαυτους και αλληλους ότι εχουν το ιδιο αντικειμενο του ποθου και το χασμουρητο να πεφτει συννεφο. Με αριστα το δεκα: 2
Παρασκευή 10 Μαρτίου 2006
10.000
Μια απο τις πιο σημαντικες διαδικτυακες μου ενασχολησεις ειναι το www.aek.com Σημερα, συμπληρωσα 10.000 posts. Το παρακατω πονημα ειναι ενα επετειακο αφιερωμα που εγραψα για τα 6 χρονια παρουσιας και συμμετοχης μου εκει...
= = = = =
Ποτέ μέχρι σήμερα δεν έγραψα κάτι για τον αριθμό των ποστς μου. Γενικά το θεωρώ ανευ σημασίας. Nicknames πάνε και έρχονται, ποστς περνουν και χάνονται. Να λοιπόν που σε αυτόν το δικό μου κανόνα ήρθε και το παραθυράκι 1
0.000 Πλάκα πλάκα αν τα έβαζα σε μια ευθεία γραμμή δεν ξέρω ουτε καν που θα έφτανε.
10.000 Ζωή ολόκληρη.... Σαν να πέρασε απο μπροστά μου ενα φιλμ. Ενα φιλμ με ολη τη φορουμοπορεία με τις πολλές καλές και ελάχιστες κακές στιγμές που πνιγονται στις καλες. Και αυτο το μικρό οδοιπορικό θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας. Πρέπει να ήταν φθινόπωρο του 2000. Είχα πρωτοπιάσει δουλειά σε μια εταιρεία πληροφορικής οντας άσχετος με τους υπολογιστές και οταν μου έγινε η πρόταση το θεώρησα μια καλή ευκαιρία να μάθω και κάτι παραπάνω. Εκει γνώρισα ως συνάδελφο τον Χρηστο Μανουσόπουλο. Εκείνος ήξερε το φόρουμ και μου το πρότεινε. Είχα πρωτοαντιδράσει αρνητικά. «ασε ρε Χρησταρα, αμα είναι τιποτα καφροι του ιντερνετ, βαριέμαι». Μπήκα να δω τι παίζεται και ο Χρήστος ( ασχετος εγω) μου έκανε ενα πρώτο registration με το παρον nick αλλά στα κεφαλαία. Δεν έγραφα τίποτα παρολο που παρακολουθούσα καθημερινά με σκοπό να «κόψω κίνηση». Λίγους μήνες αργότερα οταν πια είχα μάθει και λίγα πράγματα γύρω απο τη χρήση του νετ μπήκα και έγραψα το πρώτο μου ποστ κάνοντας δευτερο reg με τον nick μου όπως το ξέρετε. Θυμάμαι τότε να με είχαν καλωσορίσει ο aekman, o ashton, o ardizoglou, o rowman, o deminho, o rigas και καθημερινά δεν παρέλειπα να περάσω μια βόλτα απο το φορουμ να ρίξω μια ματιά και να συμμετέχω. Είναι ζήτημα αν είμασταν όλοι και όλοι καμια 20αρια.
Περνούσαν οι μήνες και όλο και περισσότερο μου άρεσε να συμμετέχω, να συζητάω και να γράφω. Πρωτόγονα τότε. Με κεφαλαία... Κάποια στιγμή μου σκάει μια φλασιά όπως το στρομπόνι τότε στο battery και σκέφτηκα γιατι να μη γνωριστούμε απο κοντά. Γιατί αφου τα λέμε τόσο καλά απο το νετ γιατί να μείνουμε άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Και μου ήρθε λοιπόν να πετάξω μια ιδέα περί 5χ5. το είχαμε συζητήσει και με τον Χρήστο και «βάλτο μωρε και τι έγινε; Το πολύ πολύ να μην έρθει κανείς» Τότε δεν υπήρχαν "προσωπικα μυνηματα". Στο mail μου απρόσμενα έσκασαν πάνω απο 15 μυνηματα τύπου «ελα φίλε για το 5χ5 θέλω να έρθω και εγω, με λένε τάδε και το τηλ μου είναι αυτό» Αυτή ήταν η μεγάλη αρχη. Γνωριστήκαμε, παίξαμε μια, δυο, δέκα φορές και άρχισε σιγά σιγά να γίνεται συνείδηση οτι δεν έιμαστε καποιοι ξέμπαρκοι απο το ιντερνετ αλλά κάποιοι φίλοι που ανταλλάσουν απόψεις. Η παρέα σιγά σιγά όλο και μεγάλωνε. Καποιοι έφυγαν – χάθηκαν, κάποιοι άλλοι καινούριοι μπήκαν.
Η δευτερη φλασιά ήταν το πρώτο μας τραπέζι. Ιούλιος 2002. Ποστ στο φορουμ, μελια, τηλεφωνα, ταβερνα και να σου περι τα 15 ατομα. Συγκινητικη η στιγμη με τον «Δικεφαλο» εξ Αμερικης να έρχεται κατευθειαν μετα το αεροδρόμιο να μοιραζεται το τραπεζι μας και να μας μοιραζει αναμνηστικα. Ατομα που σταματησαν πια να συμμετεχουν οπως ο θειος και ο αναρχικος αεκτζης. Ατομα που εξακολουθουν να παρακολουθουν διακριτικα οπως ο moukie και ο dimor. Φιλοι καλοι και αγαπημένοι. Καλομάθαμε όμως τις οινοφαγοποσιες και το συνεχίσαμε.
Η αγαπημενη μας ομάδα έγινε πια ο Ακρατητος. Συνάντηση με κομβοϊ αυτοκινήτων στους αγιους αναργυρους, βουρ για το κρατος της Χασιας και μετα στο γηπεδο. Ωραιες εποχες...
Κάποια στιγμή είδα στην τηλεοραση την περιφημη συνέντευξη του Ντέμη στον Τσιμα, τοτε που πρωτοξεστομισε το περι μεγαλης λιμνης. Οπως αρκετοι άλλοι του έστειλα ενα mail στο site του. Σχεδόν 3 μήνες αργότερα, μου απάντησε!!! Στην αρχη νόμισα οτι ήταν κάποιος εκπρόσωπος του και απάντησα προσεκτικά. Ξαναπάντησε σε απλό ύφος ( «ασε τους πληθυντικούς mr suspect» ηταν η εισαγωγικη του φραση ) και μου είχε γράψει μάλιστα οτι με διαβαζε στο φορουμ (!!!) και του αρεσαν οι απόψεις μου!!! Εμεινα ξερός! Στρόφαρα γρήγορα και του πρότεινα αναπάντεχα να μας έδινε μια συνέντευξη χωρις ουτε καν να σκεφτώ πως θα το οργάνωνα και αυτο. Του άρεσε η ιδεα, μου ζήτησε τηλ και οταν άκουσα «αν κρίνω απο το νουμερο σου τοτε πρεπει να σου αρεσει ο Λάκης» μου επεσε η συσκευη απο τα χέρια!!! Τα είπαμε για πάνω απο 3 ωρες τοτε.... Χωρις να μου αφησει πολλα περιθώρια «φτιαξε μου ενα λογαριασμο και αυριο μπαινω να απαντησω», εχασα τα αυγα και τα πασχαλια... Πανικος. Εκανα reg και προσπαθουσα να βρω τι nick να του βάλω. Πηρα τηλ φιλους και τοτε θυμαμαι που ελεγα τι συνεβη στον deminho και μου προτεινε το “νο 11” που εγινε μετεπειτα lock εις αναμνησιν.. Εβγαλα τοπικ και ετρεμα στην ιδεα μη γινει social, πηρα τηλ ολο τον κοσμο να βαλουν ερωτησεις για να μη νομιστει οτι ειναι πλακα και την επομενη μερα ημουν στο γραφειο αλλα σιγα μη δουλευα ( σορι πρωην αφεντικο ) καθως ειχα το μυαλο μου εκει… «και αν δεν μπει;» «θα γινω ρομπα» «θα ξεφτιλιστω τελειως» «λες να μου την κανει» «λες να μην τα καταφερει» «λες να με δουλευει» και πηγε 3 η ωρα το μεσημερι οπως ειχαμε πει οτι θα εμπαινε... 3:05. πουθενα 3:10. τιποτα 3:15. το πρωτο τηλ «ελα ρε, θα μπει τελικα?» που να ξέρω... 3:20 αφαντος. Ειχα αρχίσει να απογοητευομαι και ετοιμαζα το «σορι ποστ» συντετριμμενος. Χτυπησε το τηλ. Αποκρυψη. Λες να; «Ρε μαλ...α υποπτε, τι password μου εδωσες και προσπαθω τοση ωρα και δεν μπορω να μπω;» Ουφ! Κοιταξα τα κιταπια μου και ενα γραμματακι αντι για κεφαλαια ήταν με μικρα... Στα διαλα. Και με κοψοχολιασες... Για πρωτη φορα στη ζωη μου ( και μεχρι στιγμης τελευταια ) την επομενη μερα αγορασα 5 αθλητικες εφημεριδες. Σε ολες πρωτοσελιδο με τις δηλωσεις του και προβολη στο φορουμ. Ισως για πρωτη φορα ( και μαλλον τελευταια) εχει γινει απο τον ημερησιο τυπο τετοια προβολη σε ενα οπαδικο φορουμ με πρωτοσελιδα. Ειλικρινα δεν ξερω τι ακριβως αισθανομουν.
Περηφανια, ενθουσιασμο, τρελα, απο τι, απο μια φλασια. Απο ενα τιποτα, απο μια πρωτοβουλια, χωρις βισμα, χωρις να ξερω κανεναν, χωρις να εχω τα κονε. Ετσι απλα. Εμαθα οτι εγινε συζητηση και ενδοοικογενειακη επι του θεματος. Η ταδε εκφανση του aifc στραβωσε λεει γιατι δεν ενημερωθηκε ( λες και ηταν οργανωμενο σχεδιο μηνα. Μιλαμε απο τη φλασια μου μεχρι το πρωτο του ποστ ειναι ζητημα αν περασαν 12 ωρες ) ή άλλοι ειχαν ζητησει την παρουσια του καπου αλλου και στραβωσαν γιατι πηγε δεν εκει αλλα σε εμας. Αλλος μου ελεγε να του πω το α και το β, αλλος να του δωσω μια επιστολη. Που να εξηγεις. Αλλα και οταν εξηγουσα οτι δεν ειναι φιλος μου «αντε ρε, δεν μπορεις να κανεις μια εξυπηρετηση» Δεν πειραζει. Λογικα παρελκομενα ειναι αυτα.
Τοτε στη συνεντευξη τον ειχε ρωτησει ο lord αν θα ερχόταν σε καμια κρασοκατανυξη μας και ειχε απαντησει θετικα. Η φλασια δεν αργησε να ξανασκασει. Σε μια μαζωξη μας στην Καισαριανη τον ειχα καλεσει με mail Ειχε απαντησει με τροπο που ημουν σιγουρος οτι θα ρχοταν αλλα δεν ηθελε να γινει μπαχαλο και να πλακωσουν 1000 ατομα. Το σεβαστηκα και δεν ανακοινωσα κατι. Του εστειλα οδηγιες χρησεως και οχι μονο ηρθε αλλα εφτασε πρώτος απο ολους μας!!!
Ενας ενας που ερχοταν στο τραπεζι, εκανα τις συστασεις. Τους περισσοτερους τους θυμοταν απο τις ερωτησεις τους και απο τα γραπτα τους στο φορουμ. Ενα περιστατικο που καμια φορα το θυμαμαι και γελαω ακομα ηταν αυτο με τον – ποιον αλλον – lord. Οπως καθομασταν στην ταβερνα, ο προεδρος πια Ντεμης ειχε πλατη στην εισοδο και οποιος εμπαινε ετρωγε το σοκ της απροσμενης επισκεψης. Οταν ηρθε λοιπον ο βυρωνας του λεω «τον ξερεις αυτον;» Τον κοιταξε με γουρλωμενα ματια αλλα δεν εχασε την ψυχραιμια του... «χμμμ... εσενα καπου μου φαινεται οτι ισως σε εχω ξαναδει...» ειπε και επεσε η ταβερνα απο τα γελια!!!!
Ειχε κατσει μαζι μας περι τις 2 ωρες. Αναμνηστικα απο τον menzo με mousepad, aifc μπλουζακι κλπ, φωτογραφιες βγαλαμε μαζι, ηταν μεγαλη στιγμη για ολους μας...
Φτασαμε στις αρχες του 2003. Η φλασια ηρθε αυτη τη φορα απο τον θαναση εξ αμερικης. Να καναμε μια φιλανθρωπια ενεκα χριστουγεννων. Εκεινο το ποστ ειχε γεμισει απο θετικα replies και ολοι περιμεναμε να δουμε πως θα διοργανωθει. Ο κληρος ελαχε σε μενα. Με τη συνεργασια όλων ( ο μενζο ετρεξε πολυ με τα της τραπεζας και τα της εκτυπωσης των καρτων ) τα καταφέραμε και μαζέψαμε 1300 περιπου ευρω. Αλλο τρεξιμο και απο κει. Αποτανθηκα σε 2 γραφιστες, να ετοιμασουν 2 καρτες να τις φτιαξουν να τις στειλω στη επιτροπη του aifc προς εγκριση, να κανονισω το τραπεζι να πεσουν τα πι εμ και τα τηλ για το που θα ειμαστε, να μαζευτουν τα λεφτα, να αποφασισουμε που θα τα δωσουμε, να τα παμε, να περασουμε και απο τους θρακομακεδονες να δωσουμε ευχετηριες καρτες στους ποδοσφαιριστες... Ταλαιπωρια αλλα ομορφη ταλαιπωρια.
Για τη ιστορια βοηθησαν σημαντικα οι tornado – mavros 21 ( οι γραφιστες ) – dimor – demis ( οι ανθρωποι που μοιραστηκαν ταλαιπωρια 6 ωρων στα πηγαινε ελα μεταξυ της ενωσης πολυτεκνων που τα δωσαμε τοτε και των θρακομακεδονων) . Και σε εκεινο το τρομερο τραπεζι των 40 περιπου ατομων ειχαμε τη χαρα να υποδεχθουμε και τον εμπνευστη mr t και τον τρελοδοντιατρο απο την χιο συν γυναιξι και τεκνοις. Και χαιρομαι γιατι αυτη η κινηση εμεινε τελικα ως θεσμος που γινεται καθε χρονο και ακομα και οι ευχετηριες καρτες ειναι οι ιδιες. Τοτε περιπου ηταν και η περιοδος που το φορουμ περνουσε τη χειροτερη στιγμη απο καταβολης του. Ας οψεται ο πριγκιψ.... Μου μπηκε η ιδεα να γινει κατι διαφορετικο απο το να μπαινω καθε μερα μεσα και να διαβαζω τσακωμους και φαγωμαρες. Και εγενετω ...ερασιτεχνικη!
Πηγα, συστηθηκα, και τους ειπα οτι ηθελα να κανω ενα αφιερωμα για το φορουμ. Στην αρχη μαλλον δεν με καταλαβαν αλλα οταν ειδαν οτι το εννοουσα με βοηθησαν. 3 συναντησεις και πολυωρη μετα πληκτρολογηση και βγηκε το αφιερωμα που υπαρχει ακομα στις συνεντευξεις. Δεν περιμενα οτι θα ειχε τοση αποδοχη. Μετεφερα το ενδιαφερον των μελων και βρηκαμε μια φορμουλα να εγγραφουν νεα μελη στο κλειστο κλαμπ του γιαν – γραν τοτε. Ειχαν μπει πανω απο 30 ατομα απο το φορουμ στην ερασιτεχνικη ΑΕΚ εξαιτιας μιας συνεντευξης...
Παρολα αυτα ομως και μεχρι να μας τελειωσει ο σερβος, το φορουμ περνουσε χαλεπους καιρους και δεν υπηρχε η διαθεση για πολλα πολλα. Εκει που εμπαινες καθε μερα και καραγουσταρες εβλεπες στρατοπεδα και πεδια μαχης. Λες και κρινοταν η εκβαση του β παγκοσμιου πολεμου ωστε να μην υπαρχει ενας αμοιβαιος σεβασμος αλλα επιθεσεις ενθεν και ενθεν. Τοτε ξενερωσαν αρκετοι και τα παρατησαν ή μερικοι αποστασιωποιηθηκαν καπως οπως ο γραφων. Σιγα σιγα ομως ο πανδαματωρ χρονος εφερε παλι ενα καλο επιπεδο. Στην παρεα της οποιας ο πυρηνας ειναι παλιος, προστεθηκαν καινουρια αξιολογα προσωπα οπως ο peacemaker, o ryl, o speedy και o rounder. Υστερα μου εσκασε φλασια για μπασκετακι. Καλο το 5χ5 αλλα να υπαρχει και λιγη ποικιλια.
Ο δρομος ηταν πια γνωστος. Τοπικ, συμμετοχες, το κανονισαμε εγινε. Αξεχαστη θα μου μεινει η πρωτη συναντηση memory και Μανου που στο φορουμ ελεω πριγκιψ δεν ειχαν και τις καλυτερες σχεσεις. Μολις ειδε ο memory τον Μανο, ετσι θηριωδης οπως ειναι: «ω φιλε μου, τι κανεις, εισαι καλα, ποσο χαιρομαι που σε βλεπω»....
Γυρίζω πάλι 3 χρόνια πριν. Τότε τα λέγαμε πολύ με τον ARH. Εμπνευσμένος απο την συνέντευξη του Ντέμη, ημουν ο πρώτος που μου εξομολογήθηκε την ιδεα που αρκετά αργότερα εξελίχθηκε στην Ενωση 1924. Συζητουσαμε τις αποψεις του, μου λεγε για τα της Αγγλιας που τα εψαχνε και οταν καποια στιγμη εφτασε να τους δωσει μια μορφη μου ζητησε τη γνωμη μου αν επρεπε να το βάλει ποστ στο φορουμ. Ηθελε να γινει κατι μεσα απο το φορουμ να γινει μια προσπαθεια απο κοινου καθως μονος του να δημιουργησει ενα σωματειο δεν θα ειχε τυχη. Του ειχα πει λοιπον οτι αν εκανε καποιο τοπικ στο ξεκαρφωτο, θα τον επαιρνε ο κοσμος με τις ντοματες. Για αυτο και η καλυτερη λυση θα ηταν να απευθυνοταν σε αεκμαν, μενζο, λισταρχο και ashton να συζητειτο το θεμα «κλειστα» και αν η ιδεα του εβρισκε αφενος ανταποκριση αφετερου διαμορφωνοταν και επαιρνε μια αρχικη μορφη, θα μπορουσε να δημοσιοποιηθει. Και βεβαια μετα το πρωτο σχεδιο θα επρεπε πλην του φορουμ να βρεθουν και μερικοι διασημοι ( κυριως ο Ντεμης ) ωστε να εχει ενα κυρος η προσπαθεια. Τα πραγματα εγιναν ετσι ακριβως. Λιγο αργοτερα μπηκα και εγω σε εκεινο το φορουμ βρισκοντας και τους ektorjr καθως και τον johnnyg. Σε μια αποστροφη του λόγου του πολύ αργοτερα ο ARHS μου ειχε πει: «α, ρε Γρηγορη, χωρις εσενα σιγα μη γινοταν η Ε24...» Χαθηκε και αυτος...
Προσφατα, η φαση με μποουλινγκ και μπιλιαρδο με τη συμμετοχη 7 ατομων και 4 ωρη χαβαλεδοπαιδικη χαρα, ηταν μια επισης πολυ καλη στιγμη που ειχε και συνεχεια χαρη στον speedy.
Περυσι έκανα 2 συνεντευξεις για το μπασκετ με την αδεια της ΚΑΕ ΑΕΚ.
Τη μια με το πουλεν μου, τον Τομπι Μπεϊλι και την αλλη με τους Μπουρουση και Τσιαρα. Ειδικα για την τελευταια ειμαι περηφανος καθως η φωτογραφηση του Αβρααμ αλλα και η διαθεση των παιδιων ηταν τα στοιχεια που τολμω να υποστηριξω οτι ειναι η καλυτερη που εχει ανεβει στο φορουμ. Λίγο αργότερα επέδωσα και το βραβείο του πολυτιμοτερου παικτη για το 2004, συμφωνα με τα ratings, στον Νικο Χατζη...
Τιμη μου επισης που βοηθαω και στο moderation σε καποια φορουμ και ευχαριστω τους admins για την επιλογη. Αναφερθηκα μεχρι τωρα σε στιγμες που λιγο ως πολυ τις απολαυσαμε πολλοι. Αν κερδισα κατι σε προσωπικο επιπεδο αυτο ειναι 5 αδελφικοι φιλοι, πολλοι καλοι γνωστοι, οτι βρηκα παρεα για 5χ5, οτι περασα ωραιες στιγμες ψυχαγωγιας και διασκεδασης και στην εταιρεια που εργαζομαι τωρα, αυτος που με προσελαβε γνωριζομαστε απο ...το φορουμ! Δοξα τω θεω.
Πιστευω οτι εδωσα αλλα και πηρα πολλα. Κακές στιγμές; Σαφως και υπηρξαν. Οποιος εκτιθεται, ειναι λογικο να κανει και λαθη. Aυτες ομως προτιμω να μην τις παραθεσω. Περαν της προσωπικης αυτοκριτικης δεν εχουν αξια για κανεναν. Εξαλλου σημερα ειναι γιορτη για μενα... Ουφ, τελος. Σας κουρασα και περιαυτολογησα. Μια φορα ειναι, συγχωρεστε τη σας παρακαλω. Ενοιωσα ομως την αναγκη να γραψω πραγματα που μου αφησαν σημαδια. 6 χρονια – 10.000 ποστς. Θα χω να θυμαμαι ωραια πραγματα και χαιρομαι που βλεπω οτι μερικες «φλασιες» εγιναν μια καλη αρχη για ολους μας και η παρεα του φορουμ συνεχως εξελισσεται, εμπλουτιζεται, ανανεωνεται με καινουρια πραγματα, νεες πρωτοβουλιες, νεες ιδεες και δεν σταματησε σε ενα προσωπο και σε ενα σημειο.
The endless river.....
For ever and ever….
= = = = =
Ποτέ μέχρι σήμερα δεν έγραψα κάτι για τον αριθμό των ποστς μου. Γενικά το θεωρώ ανευ σημασίας. Nicknames πάνε και έρχονται, ποστς περνουν και χάνονται. Να λοιπόν που σε αυτόν το δικό μου κανόνα ήρθε και το παραθυράκι 1
0.000 Πλάκα πλάκα αν τα έβαζα σε μια ευθεία γραμμή δεν ξέρω ουτε καν που θα έφτανε.
10.000 Ζωή ολόκληρη.... Σαν να πέρασε απο μπροστά μου ενα φιλμ. Ενα φιλμ με ολη τη φορουμοπορεία με τις πολλές καλές και ελάχιστες κακές στιγμές που πνιγονται στις καλες. Και αυτο το μικρό οδοιπορικό θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας. Πρέπει να ήταν φθινόπωρο του 2000. Είχα πρωτοπιάσει δουλειά σε μια εταιρεία πληροφορικής οντας άσχετος με τους υπολογιστές και οταν μου έγινε η πρόταση το θεώρησα μια καλή ευκαιρία να μάθω και κάτι παραπάνω. Εκει γνώρισα ως συνάδελφο τον Χρηστο Μανουσόπουλο. Εκείνος ήξερε το φόρουμ και μου το πρότεινε. Είχα πρωτοαντιδράσει αρνητικά. «ασε ρε Χρησταρα, αμα είναι τιποτα καφροι του ιντερνετ, βαριέμαι». Μπήκα να δω τι παίζεται και ο Χρήστος ( ασχετος εγω) μου έκανε ενα πρώτο registration με το παρον nick αλλά στα κεφαλαία. Δεν έγραφα τίποτα παρολο που παρακολουθούσα καθημερινά με σκοπό να «κόψω κίνηση». Λίγους μήνες αργότερα οταν πια είχα μάθει και λίγα πράγματα γύρω απο τη χρήση του νετ μπήκα και έγραψα το πρώτο μου ποστ κάνοντας δευτερο reg με τον nick μου όπως το ξέρετε. Θυμάμαι τότε να με είχαν καλωσορίσει ο aekman, o ashton, o ardizoglou, o rowman, o deminho, o rigas και καθημερινά δεν παρέλειπα να περάσω μια βόλτα απο το φορουμ να ρίξω μια ματιά και να συμμετέχω. Είναι ζήτημα αν είμασταν όλοι και όλοι καμια 20αρια.
Περνούσαν οι μήνες και όλο και περισσότερο μου άρεσε να συμμετέχω, να συζητάω και να γράφω. Πρωτόγονα τότε. Με κεφαλαία... Κάποια στιγμή μου σκάει μια φλασιά όπως το στρομπόνι τότε στο battery και σκέφτηκα γιατι να μη γνωριστούμε απο κοντά. Γιατί αφου τα λέμε τόσο καλά απο το νετ γιατί να μείνουμε άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Και μου ήρθε λοιπόν να πετάξω μια ιδέα περί 5χ5. το είχαμε συζητήσει και με τον Χρήστο και «βάλτο μωρε και τι έγινε; Το πολύ πολύ να μην έρθει κανείς» Τότε δεν υπήρχαν "προσωπικα μυνηματα". Στο mail μου απρόσμενα έσκασαν πάνω απο 15 μυνηματα τύπου «ελα φίλε για το 5χ5 θέλω να έρθω και εγω, με λένε τάδε και το τηλ μου είναι αυτό» Αυτή ήταν η μεγάλη αρχη. Γνωριστήκαμε, παίξαμε μια, δυο, δέκα φορές και άρχισε σιγά σιγά να γίνεται συνείδηση οτι δεν έιμαστε καποιοι ξέμπαρκοι απο το ιντερνετ αλλά κάποιοι φίλοι που ανταλλάσουν απόψεις. Η παρέα σιγά σιγά όλο και μεγάλωνε. Καποιοι έφυγαν – χάθηκαν, κάποιοι άλλοι καινούριοι μπήκαν.
Η δευτερη φλασιά ήταν το πρώτο μας τραπέζι. Ιούλιος 2002. Ποστ στο φορουμ, μελια, τηλεφωνα, ταβερνα και να σου περι τα 15 ατομα. Συγκινητικη η στιγμη με τον «Δικεφαλο» εξ Αμερικης να έρχεται κατευθειαν μετα το αεροδρόμιο να μοιραζεται το τραπεζι μας και να μας μοιραζει αναμνηστικα. Ατομα που σταματησαν πια να συμμετεχουν οπως ο θειος και ο αναρχικος αεκτζης. Ατομα που εξακολουθουν να παρακολουθουν διακριτικα οπως ο moukie και ο dimor. Φιλοι καλοι και αγαπημένοι. Καλομάθαμε όμως τις οινοφαγοποσιες και το συνεχίσαμε.
Η αγαπημενη μας ομάδα έγινε πια ο Ακρατητος. Συνάντηση με κομβοϊ αυτοκινήτων στους αγιους αναργυρους, βουρ για το κρατος της Χασιας και μετα στο γηπεδο. Ωραιες εποχες...
Κάποια στιγμή είδα στην τηλεοραση την περιφημη συνέντευξη του Ντέμη στον Τσιμα, τοτε που πρωτοξεστομισε το περι μεγαλης λιμνης. Οπως αρκετοι άλλοι του έστειλα ενα mail στο site του. Σχεδόν 3 μήνες αργότερα, μου απάντησε!!! Στην αρχη νόμισα οτι ήταν κάποιος εκπρόσωπος του και απάντησα προσεκτικά. Ξαναπάντησε σε απλό ύφος ( «ασε τους πληθυντικούς mr suspect» ηταν η εισαγωγικη του φραση ) και μου είχε γράψει μάλιστα οτι με διαβαζε στο φορουμ (!!!) και του αρεσαν οι απόψεις μου!!! Εμεινα ξερός! Στρόφαρα γρήγορα και του πρότεινα αναπάντεχα να μας έδινε μια συνέντευξη χωρις ουτε καν να σκεφτώ πως θα το οργάνωνα και αυτο. Του άρεσε η ιδεα, μου ζήτησε τηλ και οταν άκουσα «αν κρίνω απο το νουμερο σου τοτε πρεπει να σου αρεσει ο Λάκης» μου επεσε η συσκευη απο τα χέρια!!! Τα είπαμε για πάνω απο 3 ωρες τοτε.... Χωρις να μου αφησει πολλα περιθώρια «φτιαξε μου ενα λογαριασμο και αυριο μπαινω να απαντησω», εχασα τα αυγα και τα πασχαλια... Πανικος. Εκανα reg και προσπαθουσα να βρω τι nick να του βάλω. Πηρα τηλ φιλους και τοτε θυμαμαι που ελεγα τι συνεβη στον deminho και μου προτεινε το “νο 11” που εγινε μετεπειτα lock εις αναμνησιν.. Εβγαλα τοπικ και ετρεμα στην ιδεα μη γινει social, πηρα τηλ ολο τον κοσμο να βαλουν ερωτησεις για να μη νομιστει οτι ειναι πλακα και την επομενη μερα ημουν στο γραφειο αλλα σιγα μη δουλευα ( σορι πρωην αφεντικο ) καθως ειχα το μυαλο μου εκει… «και αν δεν μπει;» «θα γινω ρομπα» «θα ξεφτιλιστω τελειως» «λες να μου την κανει» «λες να μην τα καταφερει» «λες να με δουλευει» και πηγε 3 η ωρα το μεσημερι οπως ειχαμε πει οτι θα εμπαινε... 3:05. πουθενα 3:10. τιποτα 3:15. το πρωτο τηλ «ελα ρε, θα μπει τελικα?» που να ξέρω... 3:20 αφαντος. Ειχα αρχίσει να απογοητευομαι και ετοιμαζα το «σορι ποστ» συντετριμμενος. Χτυπησε το τηλ. Αποκρυψη. Λες να; «Ρε μαλ...α υποπτε, τι password μου εδωσες και προσπαθω τοση ωρα και δεν μπορω να μπω;» Ουφ! Κοιταξα τα κιταπια μου και ενα γραμματακι αντι για κεφαλαια ήταν με μικρα... Στα διαλα. Και με κοψοχολιασες... Για πρωτη φορα στη ζωη μου ( και μεχρι στιγμης τελευταια ) την επομενη μερα αγορασα 5 αθλητικες εφημεριδες. Σε ολες πρωτοσελιδο με τις δηλωσεις του και προβολη στο φορουμ. Ισως για πρωτη φορα ( και μαλλον τελευταια) εχει γινει απο τον ημερησιο τυπο τετοια προβολη σε ενα οπαδικο φορουμ με πρωτοσελιδα. Ειλικρινα δεν ξερω τι ακριβως αισθανομουν.
Περηφανια, ενθουσιασμο, τρελα, απο τι, απο μια φλασια. Απο ενα τιποτα, απο μια πρωτοβουλια, χωρις βισμα, χωρις να ξερω κανεναν, χωρις να εχω τα κονε. Ετσι απλα. Εμαθα οτι εγινε συζητηση και ενδοοικογενειακη επι του θεματος. Η ταδε εκφανση του aifc στραβωσε λεει γιατι δεν ενημερωθηκε ( λες και ηταν οργανωμενο σχεδιο μηνα. Μιλαμε απο τη φλασια μου μεχρι το πρωτο του ποστ ειναι ζητημα αν περασαν 12 ωρες ) ή άλλοι ειχαν ζητησει την παρουσια του καπου αλλου και στραβωσαν γιατι πηγε δεν εκει αλλα σε εμας. Αλλος μου ελεγε να του πω το α και το β, αλλος να του δωσω μια επιστολη. Που να εξηγεις. Αλλα και οταν εξηγουσα οτι δεν ειναι φιλος μου «αντε ρε, δεν μπορεις να κανεις μια εξυπηρετηση» Δεν πειραζει. Λογικα παρελκομενα ειναι αυτα.
Τοτε στη συνεντευξη τον ειχε ρωτησει ο lord αν θα ερχόταν σε καμια κρασοκατανυξη μας και ειχε απαντησει θετικα. Η φλασια δεν αργησε να ξανασκασει. Σε μια μαζωξη μας στην Καισαριανη τον ειχα καλεσει με mail Ειχε απαντησει με τροπο που ημουν σιγουρος οτι θα ρχοταν αλλα δεν ηθελε να γινει μπαχαλο και να πλακωσουν 1000 ατομα. Το σεβαστηκα και δεν ανακοινωσα κατι. Του εστειλα οδηγιες χρησεως και οχι μονο ηρθε αλλα εφτασε πρώτος απο ολους μας!!!
Ενας ενας που ερχοταν στο τραπεζι, εκανα τις συστασεις. Τους περισσοτερους τους θυμοταν απο τις ερωτησεις τους και απο τα γραπτα τους στο φορουμ. Ενα περιστατικο που καμια φορα το θυμαμαι και γελαω ακομα ηταν αυτο με τον – ποιον αλλον – lord. Οπως καθομασταν στην ταβερνα, ο προεδρος πια Ντεμης ειχε πλατη στην εισοδο και οποιος εμπαινε ετρωγε το σοκ της απροσμενης επισκεψης. Οταν ηρθε λοιπον ο βυρωνας του λεω «τον ξερεις αυτον;» Τον κοιταξε με γουρλωμενα ματια αλλα δεν εχασε την ψυχραιμια του... «χμμμ... εσενα καπου μου φαινεται οτι ισως σε εχω ξαναδει...» ειπε και επεσε η ταβερνα απο τα γελια!!!!
Ειχε κατσει μαζι μας περι τις 2 ωρες. Αναμνηστικα απο τον menzo με mousepad, aifc μπλουζακι κλπ, φωτογραφιες βγαλαμε μαζι, ηταν μεγαλη στιγμη για ολους μας...
Φτασαμε στις αρχες του 2003. Η φλασια ηρθε αυτη τη φορα απο τον θαναση εξ αμερικης. Να καναμε μια φιλανθρωπια ενεκα χριστουγεννων. Εκεινο το ποστ ειχε γεμισει απο θετικα replies και ολοι περιμεναμε να δουμε πως θα διοργανωθει. Ο κληρος ελαχε σε μενα. Με τη συνεργασια όλων ( ο μενζο ετρεξε πολυ με τα της τραπεζας και τα της εκτυπωσης των καρτων ) τα καταφέραμε και μαζέψαμε 1300 περιπου ευρω. Αλλο τρεξιμο και απο κει. Αποτανθηκα σε 2 γραφιστες, να ετοιμασουν 2 καρτες να τις φτιαξουν να τις στειλω στη επιτροπη του aifc προς εγκριση, να κανονισω το τραπεζι να πεσουν τα πι εμ και τα τηλ για το που θα ειμαστε, να μαζευτουν τα λεφτα, να αποφασισουμε που θα τα δωσουμε, να τα παμε, να περασουμε και απο τους θρακομακεδονες να δωσουμε ευχετηριες καρτες στους ποδοσφαιριστες... Ταλαιπωρια αλλα ομορφη ταλαιπωρια.
Για τη ιστορια βοηθησαν σημαντικα οι tornado – mavros 21 ( οι γραφιστες ) – dimor – demis ( οι ανθρωποι που μοιραστηκαν ταλαιπωρια 6 ωρων στα πηγαινε ελα μεταξυ της ενωσης πολυτεκνων που τα δωσαμε τοτε και των θρακομακεδονων) . Και σε εκεινο το τρομερο τραπεζι των 40 περιπου ατομων ειχαμε τη χαρα να υποδεχθουμε και τον εμπνευστη mr t και τον τρελοδοντιατρο απο την χιο συν γυναιξι και τεκνοις. Και χαιρομαι γιατι αυτη η κινηση εμεινε τελικα ως θεσμος που γινεται καθε χρονο και ακομα και οι ευχετηριες καρτες ειναι οι ιδιες. Τοτε περιπου ηταν και η περιοδος που το φορουμ περνουσε τη χειροτερη στιγμη απο καταβολης του. Ας οψεται ο πριγκιψ.... Μου μπηκε η ιδεα να γινει κατι διαφορετικο απο το να μπαινω καθε μερα μεσα και να διαβαζω τσακωμους και φαγωμαρες. Και εγενετω ...ερασιτεχνικη!
Πηγα, συστηθηκα, και τους ειπα οτι ηθελα να κανω ενα αφιερωμα για το φορουμ. Στην αρχη μαλλον δεν με καταλαβαν αλλα οταν ειδαν οτι το εννοουσα με βοηθησαν. 3 συναντησεις και πολυωρη μετα πληκτρολογηση και βγηκε το αφιερωμα που υπαρχει ακομα στις συνεντευξεις. Δεν περιμενα οτι θα ειχε τοση αποδοχη. Μετεφερα το ενδιαφερον των μελων και βρηκαμε μια φορμουλα να εγγραφουν νεα μελη στο κλειστο κλαμπ του γιαν – γραν τοτε. Ειχαν μπει πανω απο 30 ατομα απο το φορουμ στην ερασιτεχνικη ΑΕΚ εξαιτιας μιας συνεντευξης...
Παρολα αυτα ομως και μεχρι να μας τελειωσει ο σερβος, το φορουμ περνουσε χαλεπους καιρους και δεν υπηρχε η διαθεση για πολλα πολλα. Εκει που εμπαινες καθε μερα και καραγουσταρες εβλεπες στρατοπεδα και πεδια μαχης. Λες και κρινοταν η εκβαση του β παγκοσμιου πολεμου ωστε να μην υπαρχει ενας αμοιβαιος σεβασμος αλλα επιθεσεις ενθεν και ενθεν. Τοτε ξενερωσαν αρκετοι και τα παρατησαν ή μερικοι αποστασιωποιηθηκαν καπως οπως ο γραφων. Σιγα σιγα ομως ο πανδαματωρ χρονος εφερε παλι ενα καλο επιπεδο. Στην παρεα της οποιας ο πυρηνας ειναι παλιος, προστεθηκαν καινουρια αξιολογα προσωπα οπως ο peacemaker, o ryl, o speedy και o rounder. Υστερα μου εσκασε φλασια για μπασκετακι. Καλο το 5χ5 αλλα να υπαρχει και λιγη ποικιλια.
Ο δρομος ηταν πια γνωστος. Τοπικ, συμμετοχες, το κανονισαμε εγινε. Αξεχαστη θα μου μεινει η πρωτη συναντηση memory και Μανου που στο φορουμ ελεω πριγκιψ δεν ειχαν και τις καλυτερες σχεσεις. Μολις ειδε ο memory τον Μανο, ετσι θηριωδης οπως ειναι: «ω φιλε μου, τι κανεις, εισαι καλα, ποσο χαιρομαι που σε βλεπω»....
Γυρίζω πάλι 3 χρόνια πριν. Τότε τα λέγαμε πολύ με τον ARH. Εμπνευσμένος απο την συνέντευξη του Ντέμη, ημουν ο πρώτος που μου εξομολογήθηκε την ιδεα που αρκετά αργότερα εξελίχθηκε στην Ενωση 1924. Συζητουσαμε τις αποψεις του, μου λεγε για τα της Αγγλιας που τα εψαχνε και οταν καποια στιγμη εφτασε να τους δωσει μια μορφη μου ζητησε τη γνωμη μου αν επρεπε να το βάλει ποστ στο φορουμ. Ηθελε να γινει κατι μεσα απο το φορουμ να γινει μια προσπαθεια απο κοινου καθως μονος του να δημιουργησει ενα σωματειο δεν θα ειχε τυχη. Του ειχα πει λοιπον οτι αν εκανε καποιο τοπικ στο ξεκαρφωτο, θα τον επαιρνε ο κοσμος με τις ντοματες. Για αυτο και η καλυτερη λυση θα ηταν να απευθυνοταν σε αεκμαν, μενζο, λισταρχο και ashton να συζητειτο το θεμα «κλειστα» και αν η ιδεα του εβρισκε αφενος ανταποκριση αφετερου διαμορφωνοταν και επαιρνε μια αρχικη μορφη, θα μπορουσε να δημοσιοποιηθει. Και βεβαια μετα το πρωτο σχεδιο θα επρεπε πλην του φορουμ να βρεθουν και μερικοι διασημοι ( κυριως ο Ντεμης ) ωστε να εχει ενα κυρος η προσπαθεια. Τα πραγματα εγιναν ετσι ακριβως. Λιγο αργοτερα μπηκα και εγω σε εκεινο το φορουμ βρισκοντας και τους ektorjr καθως και τον johnnyg. Σε μια αποστροφη του λόγου του πολύ αργοτερα ο ARHS μου ειχε πει: «α, ρε Γρηγορη, χωρις εσενα σιγα μη γινοταν η Ε24...» Χαθηκε και αυτος...
Προσφατα, η φαση με μποουλινγκ και μπιλιαρδο με τη συμμετοχη 7 ατομων και 4 ωρη χαβαλεδοπαιδικη χαρα, ηταν μια επισης πολυ καλη στιγμη που ειχε και συνεχεια χαρη στον speedy.
Περυσι έκανα 2 συνεντευξεις για το μπασκετ με την αδεια της ΚΑΕ ΑΕΚ.
Τη μια με το πουλεν μου, τον Τομπι Μπεϊλι και την αλλη με τους Μπουρουση και Τσιαρα. Ειδικα για την τελευταια ειμαι περηφανος καθως η φωτογραφηση του Αβρααμ αλλα και η διαθεση των παιδιων ηταν τα στοιχεια που τολμω να υποστηριξω οτι ειναι η καλυτερη που εχει ανεβει στο φορουμ. Λίγο αργότερα επέδωσα και το βραβείο του πολυτιμοτερου παικτη για το 2004, συμφωνα με τα ratings, στον Νικο Χατζη...
Τιμη μου επισης που βοηθαω και στο moderation σε καποια φορουμ και ευχαριστω τους admins για την επιλογη. Αναφερθηκα μεχρι τωρα σε στιγμες που λιγο ως πολυ τις απολαυσαμε πολλοι. Αν κερδισα κατι σε προσωπικο επιπεδο αυτο ειναι 5 αδελφικοι φιλοι, πολλοι καλοι γνωστοι, οτι βρηκα παρεα για 5χ5, οτι περασα ωραιες στιγμες ψυχαγωγιας και διασκεδασης και στην εταιρεια που εργαζομαι τωρα, αυτος που με προσελαβε γνωριζομαστε απο ...το φορουμ! Δοξα τω θεω.
Πιστευω οτι εδωσα αλλα και πηρα πολλα. Κακές στιγμές; Σαφως και υπηρξαν. Οποιος εκτιθεται, ειναι λογικο να κανει και λαθη. Aυτες ομως προτιμω να μην τις παραθεσω. Περαν της προσωπικης αυτοκριτικης δεν εχουν αξια για κανεναν. Εξαλλου σημερα ειναι γιορτη για μενα... Ουφ, τελος. Σας κουρασα και περιαυτολογησα. Μια φορα ειναι, συγχωρεστε τη σας παρακαλω. Ενοιωσα ομως την αναγκη να γραψω πραγματα που μου αφησαν σημαδια. 6 χρονια – 10.000 ποστς. Θα χω να θυμαμαι ωραια πραγματα και χαιρομαι που βλεπω οτι μερικες «φλασιες» εγιναν μια καλη αρχη για ολους μας και η παρεα του φορουμ συνεχως εξελισσεται, εμπλουτιζεται, ανανεωνεται με καινουρια πραγματα, νεες πρωτοβουλιες, νεες ιδεες και δεν σταματησε σε ενα προσωπο και σε ενα σημειο.
The endless river.....
For ever and ever….
Τετάρτη 8 Μαρτίου 2006
CINE CITY 3
21 γραμμαρια
Eιχα παει σε θερινο σινε να δω την εν λογω ταινια. Δροσια, αμστελινη, κανα γαρο και ζητω η θανατολαγνεια!
φρου φρου: Σκηνοθεσια, ερμηνειες, σαουντρακ κλπ: κεντημα. Καθε σκηνη μικρη ιστορια, εμπλεξε τοσο πολυ τη ροη της ιστοριας χωρις ομως να μπερδευει τον θεατη αλλα το εκανε με μοναδικο και πρωτοτυπο τροπο. Συνηθως οι ιστοριες εχουν τη σειρα 1, 2, 3, 4, 5. αυτος πηγε ως εξης 4, 2 , 3, 1, 5 και δεν κουρασε καθολου.
Απο ερμηνειες ο Σον Πεν ειναι απο τους αγαπημενους μου. Η Ναομι Γουοτς συνεχισε την πορεια του μαλχολαντ ντραϊβ. Ο Μπενιτσιο Ντελ Τορο, η ευχαριστη εκπληξη.
Το στορι. Ενδιαφερον. Ενας τυπος παθαινει απο τροχαιο, μαζι με τα δυο του κοριτσακια. Η γυναικα του δωριζει την καρδια του σε εναν τυπο που οδευει στο θανατο απο καρδιακη ανεπαρκεια. Ο ευεργετημενος ψαχνει να τη γνωρισει η καρδια τον οδηγει να την ερωτευτει παραφορα και να παρατησει τη γυναικα του. Τον οδηγει επισης να παρει εκδικηση και να σκοτωσει τον δολοφονο του συζυγου και των παιδιων. Μονο που..... ( σιγα μην πω και ολο το στορι )
το φιλοσοφικο – between the lines. Ξεκαθαρα αυτο που ενοιωσα, ηταν οτι ο Χαρος αποφασισε να ασχοληθει με την τεχνη και γυρισε ταινια. Ειμαι καθετα, οριζονται και διαγωνια αντιθετος με αυτο το επιτηδευμενο θανατοπανηγυρι. Υπαρχει ψυχοπλακωμα που σου βγαζει δημιουργικη διαθεση, μια μελαγχολια διεγειροντας τον σναισθηματικο κοσμο αλλα αυτο το πραγμα ηταν ανυποφορο. Δεν υπηρχε στην ταινια ιχνος ελπιδας, τα παντα ο θανατος, ο θανατος με πολλες μορφες. Απο αυτοκινητο, απο σφαιρα, απο πρεζα, αυτοκτονια. Δεν υπαρχει τιποτα παρα μονο ο θανατος! Νομοτελεια ισοπεδωτικη που στερει τη δημιουργια και τη συνθεση. Οχι ευχαριστω, δεν θα παρω. Αν ασπαστω αυτη την ψευτοφιλοσοφια, θα πρεπει να ανοιξω ενα λακκο, να πεσω μεσα και να περιμενω το τελος.
"Μη αναστρεψιμος"
Με την Μονικα Μπελουτσι και τον Βενσαν Κασελ. Σκηνοθετικα, προσπαθησε να μιμηθει τον Στανλεϊ Κιουμπρικ με την οδυσσεια του διαστηματος αλλα επειδη σε καμια περιπτωση δεν ειναι τοσο μεγαλος δημιουργος, το τρικ δεν του βγηκε. Ξεκινωντας την προβολη μιας ταινιας απο το τελος, απο τη μεση σχεδον και μετα ηταν εντελως τελειως προβλεψιμη και ηξερες τι θα γινοταν. Μεγαλη δοση βιας χωρις λογο (αναφερομαι στη σκηνη του gay club) και παρατραβηγμενη η σκηνη του βιασμου. Η μουσικη ηταν αδιαφορη και η φωτογραφια ηταν προσεγμενη.
Σε ζαλιζε λιγο, αλλα μπορω να αναγνωρισω μια προσπαθεια διαφορετικης οπτικης γωνιας. Εξαιρετικες οι ερμηνειες σε μια ταινια χωρις καμια πρωτοτυπια και χωρις να μας λεει κατι καινουριο. Το στορι συνοψιζεται στην εξης φραση: μια κουκλαρα βιαζεται και το αγορι της σκοτωνει τον βιαστη με 4 σημαντικα μειονεκτηματα:
α) η αφελεια του πως ο βιαστης εχει στην υπογεια διαβαση τουλαχιστον μιση ωρα στη διαθεση του για να βιασει και να κλωτσησει στη μαπα καμια 40αρια φορες ( οχι τη θεα ρε αρχιδαμε!!! ) τη μονικα. Οι βιασμοι ξερουμε οτι διαρκουν στη χειροτερη 5-10' , ιδιαιτερα δε οταν μιλαμε για μια δημοσια υπογεια διαβαση και οχι για μια πχ απαγωγη.
β) η αφελεια του πως ο μαστουρωμενο-μεθυσμενος γκομενος φτανει στον βιαστη. Μολις παρελαβε αιμοφυρτη τη μονικα το ασθενοφορο, τον πλησιασε ενας μαφιοζος και του ειπε "εγω θα σε βοηθησω" και αφου ρωτησε ενα τραβελι, σε ενα τεταρτο τον βρηκε.... Αστειοτητες.
γ) Η σκηνη του βιασμου εχει μια αξιοπρεπεια αφου θα μπορουσε να μας δειξει ( θα χαρακτηριζα τον σκηνοθετη απανθρωπο γιατι από αυτά τα «καλλιτεχνικα» περιμενουμε να δουμε τη Μπελουτσι. Γιατι την κρυβεις ρε αθλιε;) αλλα ειναι εκδηλον το αναληθες. Αντ’ αυτου, ο σκηνοθετης βγαζει απο τη μυγα ξυγκι κανοντας τη συγκεκριμενη σκηνη, extended....
δ) σε ενα τοσο κλειστο γκετο που ειναι το gay club ενας "αρχιμαστροπος" δεν μπορει να γινει θυμα στις ορεξεις ενος "κοινου θνητου" Με την ιδια λογικη, ο οποιοσδηποτε μπορει να μπει μεσα και σπασει τα μουτρα σε ολο τον υποκοσμο.... Βetween the lines δεν αφηνει τιποτα στον θεατη. ο Κασελ παιζει πολυ καλα εναν μαστουρο μεθυστακα που η ζωη του εχει χαμογελασει και πηδαει το σουπερ νι-μου ( και μαλιστα στο παρτι το φτυνει κιολας ) ενας φιλος του με προβληματικη σεξουαλικη ζωη ( μαλλον gay ) αλλα την κρισιμη ωρα η αρρενωποτητα του Φωτη Σεργουλοπουλου δινει τη θεση της στον Κοναν τον Βαρβαρο κανοντας τη μαπα κιμα στον νταβατζη που βιασε τη γκομενα ( και μαλλον δικο του ερωτα ) και χτυπησε τον φιλο του, και η Μονικα που παιζει με την εμφανιση της ακροβατωντας αναμεσα στη μοιραια γυναικα με παθη που στον ερωτα καθοδηγειται απο ενα κλικ και ουχι απο την εμφανιση της ( που θα μπορουσε να εχει οποιονδηποτε πριγκιψ και οχι το ρεμαλι της φωκιωνος νεγρη) και στη γυναικα που ειναι σιγουρη και αυτονομη.
Συνοψιζοντας, μιλαμε για μια απλοϊκη ιστορια που ο καλος σκοτωνει την αδικη κοινωνια στο προσωπο του νταβατζη και ο θεατης φευγει ευτυχισμενος απο την αιθουσα γιατι μετα το εγκλημα η τιμωρια ηταν αμεση και ισοποσα σκληρη με την αρχικη πραξη....
Συνισταται για:
Τους λατρεις της μονικα μπελουτσι. Πρεπει ομως να εχετε υπομονη καθως τα καλλη της μονικα μας τα δειχνει στο τελος της ταινιας
Τους αργοσχολους
Τους βιτσιοζους με απαραιτητη την παρουσια του ετερου ημισεως ωστε να ακολουθησει after ειτε με παρηγορητικο σεξ λογω συγκινησης ειτε με σκληρο λογω καποιας ενδεχομενης αποκρυφης φαντασιωσης
Για τους υπολοιπους: Αναζητηστε τα στιγμιοτυτα των ερωτικων περιπτυξεων της μονικα με τον κασελ και για να νοιωσετε το ανω και κατω σκιρτημα and nothing more....
Με αριστα το 10 = 3 ( ενα για τη φωτογραφια, ενα για τη μονικα και αλλο ενα για τη μονικα.... )
lost in translation
ΓΙΑΤΙ μου αρεσε.
1. Καταρχην ηταν απλη ταινια. Μεγαλο πραγμα η απλοτης... Χωρις φανφαρες, χωρις πιασαρικα, χωρις προβλεψιμη αρχη και τελος και χωρις θορυβο.
2. μου αρεσαν πολυ οι αντιθεσεις της. Πολυτελεια/πληξη, χλιδη/μοναξια, χαλια μερος/ δυνατα συναισθηματα, ερωτας/ αποχωρισμος, μεσηλικας/κοπελα
3. θα μπορουσε να εκμεταλλευθει την ομορφια της Γιοχανσον και να μας δειξει κανα πικαντικο. Και μαλιστα «καλλιτεχνικο». Ενας τροπος για να δειχνεις τσοντα ανωδυνα είναι η «καλλιτεχνικη» επενδυση. Οι Γαλλοι σε αυτά είναι πρωτοποροι. Τι πιο ωραιο ομως απο μια ερωτικη ιστορια που δειχνει μονο ενα φιλι... [ ΣΣ. Γουονγκ καρ βαϊ – in the mood 4 love ]
4. οι φαινομενικα αστειες σκηνες στην ιαπωνια εχουν μια θλιψη. Τη θλιψη της μεγαλουπολης. Η υπερσυγχρονη και ασφυκτικη κοινωνια του τοκιο και η μοναξια.
5. σε επιπεδο σκηνοθεσιας – ερμηνειων – μουσικης κλπ ηταν σπουδαια. Ιδιαιτερα ο χαμηλος φωτισμος μου αρεσε πολυ.
6. σε επιπεδο στορι, δεν ελεγε τιποτα. Σε μια σειρα εχεις περιγραψει το εργο.
7. σε επιπεδο between the lines μου αφησε εξαιρετικες εντυπωσεις για τη συγχρονη ματια στις σχεσεις των ανθρωπων, στην καθημερινοτητα και στο παγιωση της ζωης στην πολη. Πως ο φαινομενικος κυνισμος και η βαρεμαρα περιεχουν τοση ευαισθησια και ειναι τοσο ευθραυστα....
Με αριστα το δεκα: 7
monty python and the holly grail
Οι μοντι παϊθον πυροβολουν αδιακριτως και δεν αφηνουν τιποτα ορθιο ταξικες διαφορες μεσαιωνικη αγγλια αγγλογαλλικη διαμαχη παραδοσεις μυθους και θρυλους μοναδικος σουρεαλισμος σε ολο του το μεγαλειο! οπωσδηποτε: 8
[ ΣΣ και ΥΓ μαζι. Εχοντας γαλουχηθει με παλιες καλες ελληνικες κωμωδιες δεν αντεχω αυτες τυπου: πεφτει ο τυπος απο το μπαλκονι, τον βουταει ελικοπτερο και τον αφηνει για να πεσει σε ενα κοτερο που εχει 15 σουηδεζες. Προτιμω τις κωμωδιες λογου. Τις μονες που μπορω να παρακολουθησω πια απο τα νεα φρουτα ειναι του γουντι αλλεν – αντε και των κοεν. ]
Hannah and her sisters
Μια σχεδον αυτοβιογραφια του Γουντι Αλλεν που βλεπεται ευχαριστα. O μοναδικος ανθρωπος στον πλανητη που μπορει να αποτυπωσει καλυτερα απο οποιονδηποτε αλλον στο πανι τις νευρωσεις και τα αδιεξοδα ενος κατοικου της πολης. βαθμος: 6,5 ( το 0,5 επιπλεον για την jazz που ρεει αφθονα )
edges of the lord
Απορω πως αυτή η ταινια ουδεποτε προβληθηκε στην τηλεοραση και στις ελληνικες κινηματογραφικες αιθουσες ( αν θυμαμαι καλα ) . Ομολογω πως την πηρα με λιγο τζογο βλεποντας στο εξωφυλλο του dvd τον οσμεντ και τον νταφοε. Προφανως επειδη είναι πολωνικης παραγωγης σε συνεργασια με το canal +
Το στορι εχει ως εξης: Οικογενεια σε επαρχια της πολωνιας φιλοξενει και ουσιαστικα υιοθετει ένα αγορι εβραϊκης καταγωγης με σκοπο να το προφυλαξει από τους γερμανους. Ηρωες της ταινιας είναι ουσιαστικα 5 πιτσιρικια και οι ενηλικες εχουν δευτερευοντες ρολους. Ο Νταφοε στο ρολο του παπα είναι καπως αχαρος αλλα και ο σκηνοθετης τον εθεσε στο περιθωριο.
Γλυκυτατη ταινια με πολλα συναισθηματικα σκαμπανεβασματα, σεβεται και δεν κουραζει τον θεατη. Τα παιδια δινουν άλλο χρωμα, μια εντελως τελειως διαφορετικη διασταση σε ένα τοσο χιλιοπειπωμενο και χιλιογυρισμενο θεμα. Η αθωοτητα, η παιδικη αγαπη, η θυσια, ακομα και το πώς τα παιδια μπορουν να γινουν πολύ σκληρα… Λιστα του σιντλερ δεν είναι, αλλα αξιζει τον κοπο και με το παραπανω!
Βαθμος: 7/10
Τhe assassination of Richard Nixon
Αν αλλαζα τον τιτλο σε αυτη την ταινια, θα εβαζα το «οχι αλλο καρβουνο» Δεν με πειραζει η μαυρη ατμοσφαιρα, η θλιψη κλπ. Με πειραζει ο αποπροσανατολισμος και η προπαγανδα της μαυριλας.
Τα φρου φρου: Σον πεν. Σον πεν. Σον πεν. Αυτος και ο Ντεπ οι αγαπημενοι μου. Φοβερη ερμηνεια που γραφει στο φακο ακομα και η ελαχιστη ρυτιδα του προσωπου του. Σπουδαιος. Ολη η ταινια στηθηκε γυρω απο τον ηθοποιο. Δεν χρειαστηκε και πολυς κοπος.
Το στορι: Ενας αδυναμος ανθρωπακος ( κατι σαν τον υπαλληλακο του Λαζοπουλου ) πιστευει στην αξια του αμερικανικου ονειρου, στις ισες ευκαιριες, στον καλο που ανεβαινει με την αξια του και τη σκληρη δουλεια κλπ. Ομως σιγα σιγα απομυθοποιει αυτη την αντιληψη, η οικογενεια του τον εγκαταλειπει, οι φιλοι του τον αποστρεφονται, η τραπεζα δεν του δινει δανειο για να κανει κατι δικο του, στη δουλεια του το αφεντικο τον ειρωνευεται και τον αναγκαζει να κοψει το μουστακι του και.... οδηγειται στην τρελα. Τα βαζει με τον προεδρο Νιξον που τον βλεπει συνεχεια στην τηλεοραση και λεει ολα τα ευχολογια των πολιτικων, αισθανεται προδομενος και αποφασιζει να τον σκοτωσει. Το τελος της ταινιας βρισκει τον ανθρωπακο στο αεροπλανο να βρισκει τον θανατο απο τα πυρα αστυνομικων αφου εχει προλαβει να καθαρισει 4 ατομα.
Between the lines: Οχι ευχαριστω δεν θα παρω. Οχι. Το οτι το συστημα νοσει, οτι η αξιοκρατια, η διαφανεια και η ισοτητα ειναι δυσκολα πραγματα το ξερουμε. Σημασια εχει τι προτεινεις. Αν η προταση ειναι τρελα, πιστολι και βουρ για τον πατσα κρατα τη για παρτη σου. Στην ιστορια υπαρχει και ενα κομβικο σημειο που περναει στα ψιλα. Ο ανθρωπακος ειναι ψευτης. Θελει να παρει μια ευκαιρια αλλα στη δουλεια του δεν προσπαθει. Στη γυναικα του ( πριν τον εγκαταλειψει τελειως ) λεει ψεμματα οτι ειναι ο πρωτος στη δουλεια του. Προσπαθει να κλεψει τον αδελφο του και εξαιτιας του ο μοναδικος του φιλος μπαινει για λιγο στη φυλακη. Ειναι πολυ ευκολο να πετας απο το παραθυρο του αυτοκινητου σου φαγωσιμα, κουτακια απο αναψυκτικα, αδεια πακετα απο τσιγαρα και μετα να κατηγορεις το κρατος για τη ρυπανση στην πολη.
Σημασια εχει στο μεριδιο που σου αναλογει, εσυ τι κανεις ? Η λυση του αχρηστου, του looser και του ανικανου ειναι να σκοτωσει ? Ωραια, ετσι θα εχει και μια ικανοποιηση οτι εγινε γνωστος. Εστω και μετα θανατον.
Βαθμολογια: 5 ( και μονο για τον σον πεν ) χωρις αυτον η ταινια παει στον ασο.
FIGHT CLUB
Καλη η σκηνοθεσια, οι ερμηνειες, το στορι, η ατμοσφαιρα και τα φωτα ΑΛΛΑ….. Δεν μου αρεσε το συνηθες, να λεμε 5 αληθειες και να πεταμε μπολικο δηλητηριο. Οπου δηλητηριο βαλε
1. την εκμεταλλευση ανθρωπου σε ανθρωπο
2. τη δημιουργια « στρατου»
3. την καταστροφη περιουσιων και ανθρωπων
4. την υποδουλωση του ανθρωπου και το ότι υπακουγαν αβουλα, τυφλα και εις βαρος της ακεραιοτητας τους
5. το απολυτο τιποτα. Δηλαδη λυτρωση ειναι να βαραμε ο ενας τον αλλον ? Συγγνωμη αλλα εγω αγαπω το σωμα μου και δεν θα ηθελα σε καμια των περιπτωσεων να γινει πειραματικο αντικειμενο για crash tests
6. αποριας αξιον ( ως προς την αληθοφανεια της ταινιας ) οι πρωταγωνιστες τις ταινιας πως επιβιωναν; Ο μεν ενας τα εκανε μανταρα στη δουλεια του και την εβγαλε καθαρη με εκβιασμο (κατι που δεν ειναι στη ζωη τοσο ευκολο και απλοϊκα δοσμενο οπως στην ταινια ) και ο δε αλλος με …σαπουνια, πραγμα που ΔΕΝ γινεται καθως αυτα τα εχουν αναλαβει βιομηχανιες. Πως ειναι ας πουμε οι σαπουνοπερες που ολοι ειναι νεοι ωραιοι και επιτυχημενοι... ιδεολογιουλες εκ του ασφαλους.
7. Δεν νομιζω ότι ειναι λυτρωση να ανατιναζεις τα αρχεια με τις πιστωτικες. Αυτο ειναι εμποριο λυτρωσης ή λαϊκισμος ή πιασαρικο. Ουτως ή αλλως οι ανθρωποι θα ξαναδανειστουν...
8. φτανουμε στην επικινδυνη «θεωση» του ανθρωπου. Ο ανθρωπος δεν ειναι θεος. Δεν μπορει ουτε να αποφασιζει να σκοτωνει ανθρωπους ουτε να διαλυει τις περιουσιες τους.
9. η κοινωνικη λυτρωση δεν ερχεται απο τον ουρανο αλλα απο τον καθενα μας ΑΤΟΜΙΚΑ. Αν το ατομο ειναι νεκρο, τοτε ειναι και η κοινωνια.
10. η βια δεν καθαγιαζεται. Ειναι βια. Το αιμα δεν κρασακι. Ειναι αιμα. Και το εγκλημα ειναι εγκλημα.
11. η προταση λοιπον ειναι οτι απο τα σκατα για να σωθουμε, να ιδρυσουμε ενα fight club να πλακωνομαστε να σπαμε τα δοντια μας και να υποκλινομαστε στον αρχηγο που θα μας οδηγησει στο project chaos για το οποιο ΔΕΝ ΘΑ ΡΩΤΑΜΕ...
12. απο το project chaos να θυμηθω να μην κρατησω τιποτα. οταν πχ ενα φιλαρακι δεν εχει λεφτα, προτιμω να κερναω για να παμε να πιουμε ενα ποτακι και οχι να του σπαω τα δοντια γιατι τολμαει να θελει να πιει εξω ποτο ενω θα επρεπε να τρωει κατσαριδες.
13. αυτα ειναι επαναστασεις της πλακας και του απλυτου κωλου. Για τηλεορασουλα, μπολικο ξυλο, ποπ κορν, κοκα κολα, το κανουμε και λιγο σοφιστικε (ομολογουμενως ερμηνειες, φωτογραφια, ατμοσφαιρα, σκηνοθεσια = σουπερ) και χαβαλες να γινεται. Δεν είναι αυτη η πραγματικη ζωη που ζουμε ουτε με αυτα τα προτυπα θα γινουμε καλυτεροι...
14. Για μενα η πραγματικη επανασταση ειναι απεναντι στον εαυτο μας που ειναι ο μεγαλυτερος εχθρος μας. Fin...
Υγ1. δεν μου αρεσε που προς το τελος ταυτιστηκαν ο Νορτονας με τον Πιτ. Με ξενερωσε αυτη η εξελιξη του σεναριου και μου θυμισε λιγο 6η αισθηση
Υγ2. Μηπως ολως τυχαιως εγινε αντιληπτο οτι ΟΛΟΙ ΗΤΑΝ ΑΝΕΡΑΣΤΟΙ ?
Υγ3. Ο ρολος της γυναικας στην ταινια ειναι επιτηδες απαισιος. Η γνωμη μου: Δεν είναι τυχαιο, και ειναι ετσι γιατι ειναι κατα της Δημιουργιας... της αληθινης ομως δημιουργιας και οχι του «στρατου»...
The hours
Σεβομαι τον αγγλικο κινηματογραφο. Οι Αγγλοι δεν κανουν απλως ταινιες. Εχουν παιδεια και κανουν τεχνη. Μου αρεσει πολυ η προσεγμενη τους παραγωγη, η ατμοσφαιρα οι φωτογραφια, το οτι δεν αφηνουν τιποτα στην τυχη και δεν καταφευγουν σε εντυπωσιακες σκηνες για το θεαμα.
Εν προκειμενω μιλαμε και για τις ερμηνειες των Μεριλ Στριπ, Νικολ Κιντμαν και Τζουλιαν Μουρ όπως και για τις μουσικες του Φιλιπ Γκλας. Παρακολουθησα τις συνεντευξεις ηθοποιων και συντελεστων στο dvd για να δω και κατι αλλο που ισως με τη θεαση της ταινιας δεν καταλαβα. Πρωτοτυπη ιδεα αλλα δεν μου αρεσε. Θα το πω ωμα οπως το νοιωθω: 3 ομοφυλοφιλοι αποφασισαν να κανουν ταινια για το πως θα ηθελαν να ειναι ο κοσμος των 2 φυλων. Και ετσι εβαλαν 6 γυναικες να φιλιουνται μεταξυ τους, 3 ανδρες να ειναι ειτε αμετοχοι, ειτε αποντες, ειτε ανημποροι. Για αυτους η απελευθρωση της γυναικας εχει να κανει ειτε με λεσβιακο ερωτα, ειτε με εγκαταλειψη παιδιων ειτε με αυτοκτονια. Σας ευχαριστω πολυ, να ειστε καλα, στην υγεια σας και δεν θα παρω Βαθμος: 4 για την προσπαθεια
Συνηθως οταν πηγαινω για να παρακολουθησω ελληνικη ταινια στο σινε, ο πρωτος λογος ειναι πατριωτικος. Ενισχυουμε και υποστηριζουμε ελληνικο κιν/φο ελπιζοντας. Με αυτο το σκεπτικο εχω δει διαμαντια ( υψωμα 33, η εαρινη συναξη των αγροφυλακων, αυτη η νυχτα μενει ) και σουπερ μουφες ( ο οργασμος της αγελαδας ). Αποφευγω τον Λαζοπουλο και συνηθως παω στον Βουλγαρη. Ετσι λοιπον τα βηματα μου με οδηγησαν στο
αληθινη ζωη
Τα φρου φρου: ο Νικος Κουρης ειναι απο τους νεους ηθοποιους ο αγαπημενος μου. Τον πρωτοειδα στη μεγαλη του «εμπρος» σχολη και εκτοτε τον παρακολουθω με ενδιαφερον. Συνεπης, δεν ειναι μαϊντανος στις τηλεορασεις και πολυ καλυτερος στο θεατρο.
Τον Κουτρα, τον σκηνοθετη δεν τον ηξερα. Θα τολμησω να πω οτι ηταν μια ευχαριστη εκπληξη η σκηνοθεσια του με δοσεις απο Κρονεμπεργκ και Ντεϊβιντ Λιντς. Την Μπαζακα, δεν την εχω ξεχωρισει ποτε για κατι αλλα οφειλω να ομολογησω πως σε αυτον τον ρολο ηταν εξαιρετικη. Κουκλαρα η Μαρινα Καλογηρου που την ειδα επισης για πρωτη φορα.
Το στορι: Νεαρος πλουσιος γονος οικογενειας επιστρεφει στην πολυτελη γονικη κατοικια εχοντας αναρρωσει πληρως απο σοβαρο αυτοκινητιστικο ατυχημα και εχοντας κανει αποτοξινωση απο κοκα. Εστιαζει το ενδιαφερον του στο να ανακαλυψει το who is who και την εξιχνιαση του μυστηριωδους θανατου του πατρος. Γνωριζει και ερωτευεται σφοδρα μια απλη κοπελα με της οποιας τον αδελφο ειχε ομοφυλοφιλικες σχεσεις.
Η μαμα μεγαιρα θελοντας να τους χωρισει της προτεινει σπουδες πληρωμενες στο Παρισι και ο γιος την ξεχναει γρηγορα βουτωντας στα μονοπατια που ξερει καλα. Τρελες μυτιες και σεξ με μια παιδικη φιλη. Επισης μαθαινει οτι τελικα ειναι γιος του κωφαλαλου υπηρετη ο οποιος ειναι ετεροθαλης αδελφος της μανας του και ο πατερας του δολοφονηθηξε κατα λαθος απο τον ιδιο στην προσπαθεια του να σωσει τη μανα του οταν ηταν πιτσιρικας απο το ξυλο του πατρος. Η ιστορια κλεινει με ενα παρτι οι 2 νεοι ξαναβρισκονται και αρμενιζουν στα πελαγα του ερωτα Between the lines: Οσο εξελισονταν η ιστορια αναρωτηθηκα αν πηγα να δω Λαμψη, Καλημερα ζωη, Παρατραγουδα, Ανιτα Πανια οε οε, Τολμω, Τατιανα, Πρωινο Κους Κους, Λαμπιρη κλπ σε mega mix Στη συνεχεια διασκεδασα με την ειρωνια που εβγαζε η ταινια σε ολο αυτο που αποκαλουν οι μαϊντανοι, ελληνικη show biz. Ψευτικες σχεσεις, που μου φεραν λιγο απο active member στο νου: «και κεινες οι παλιαδερφες που κρατανε θεσεις
αν θες να πας και συ μπροστα πρεπει να τους την πεσεις
και ολες αυτες οι γκομενες που ναι μασκαρεμενες
με κοκα ταξιδευουνε ολες οι τελειωμενες»
ΟΦΑ ( οπου φυσα ο ανεμος ) rulz σε χαρτινο και ψευτικο τσιρκο. Ιδανικο για οσους/ες εμβαθυνουν στις ζωες των «σταρς» απο τα πρωιναδικα, τα μεσημβρινα, την τραφικ και την εσπρεσσο και μονολογουν με ζηλεια «αχ να ημουν και εγω σαν αυτον/ην...»
Καθως βγηκα από το σινε και χαζεψα την αφισα της ταινιας επιβεβαιωσα την ειρωνια της. «Αληθινη Ζωη»…..
Με αριστα το δεκα: 6
Eιχα παει σε θερινο σινε να δω την εν λογω ταινια. Δροσια, αμστελινη, κανα γαρο και ζητω η θανατολαγνεια!
φρου φρου: Σκηνοθεσια, ερμηνειες, σαουντρακ κλπ: κεντημα. Καθε σκηνη μικρη ιστορια, εμπλεξε τοσο πολυ τη ροη της ιστοριας χωρις ομως να μπερδευει τον θεατη αλλα το εκανε με μοναδικο και πρωτοτυπο τροπο. Συνηθως οι ιστοριες εχουν τη σειρα 1, 2, 3, 4, 5. αυτος πηγε ως εξης 4, 2 , 3, 1, 5 και δεν κουρασε καθολου.
Απο ερμηνειες ο Σον Πεν ειναι απο τους αγαπημενους μου. Η Ναομι Γουοτς συνεχισε την πορεια του μαλχολαντ ντραϊβ. Ο Μπενιτσιο Ντελ Τορο, η ευχαριστη εκπληξη.
Το στορι. Ενδιαφερον. Ενας τυπος παθαινει απο τροχαιο, μαζι με τα δυο του κοριτσακια. Η γυναικα του δωριζει την καρδια του σε εναν τυπο που οδευει στο θανατο απο καρδιακη ανεπαρκεια. Ο ευεργετημενος ψαχνει να τη γνωρισει η καρδια τον οδηγει να την ερωτευτει παραφορα και να παρατησει τη γυναικα του. Τον οδηγει επισης να παρει εκδικηση και να σκοτωσει τον δολοφονο του συζυγου και των παιδιων. Μονο που..... ( σιγα μην πω και ολο το στορι )
το φιλοσοφικο – between the lines. Ξεκαθαρα αυτο που ενοιωσα, ηταν οτι ο Χαρος αποφασισε να ασχοληθει με την τεχνη και γυρισε ταινια. Ειμαι καθετα, οριζονται και διαγωνια αντιθετος με αυτο το επιτηδευμενο θανατοπανηγυρι. Υπαρχει ψυχοπλακωμα που σου βγαζει δημιουργικη διαθεση, μια μελαγχολια διεγειροντας τον σναισθηματικο κοσμο αλλα αυτο το πραγμα ηταν ανυποφορο. Δεν υπηρχε στην ταινια ιχνος ελπιδας, τα παντα ο θανατος, ο θανατος με πολλες μορφες. Απο αυτοκινητο, απο σφαιρα, απο πρεζα, αυτοκτονια. Δεν υπαρχει τιποτα παρα μονο ο θανατος! Νομοτελεια ισοπεδωτικη που στερει τη δημιουργια και τη συνθεση. Οχι ευχαριστω, δεν θα παρω. Αν ασπαστω αυτη την ψευτοφιλοσοφια, θα πρεπει να ανοιξω ενα λακκο, να πεσω μεσα και να περιμενω το τελος.
"Μη αναστρεψιμος"
Με την Μονικα Μπελουτσι και τον Βενσαν Κασελ. Σκηνοθετικα, προσπαθησε να μιμηθει τον Στανλεϊ Κιουμπρικ με την οδυσσεια του διαστηματος αλλα επειδη σε καμια περιπτωση δεν ειναι τοσο μεγαλος δημιουργος, το τρικ δεν του βγηκε. Ξεκινωντας την προβολη μιας ταινιας απο το τελος, απο τη μεση σχεδον και μετα ηταν εντελως τελειως προβλεψιμη και ηξερες τι θα γινοταν. Μεγαλη δοση βιας χωρις λογο (αναφερομαι στη σκηνη του gay club) και παρατραβηγμενη η σκηνη του βιασμου. Η μουσικη ηταν αδιαφορη και η φωτογραφια ηταν προσεγμενη.
Σε ζαλιζε λιγο, αλλα μπορω να αναγνωρισω μια προσπαθεια διαφορετικης οπτικης γωνιας. Εξαιρετικες οι ερμηνειες σε μια ταινια χωρις καμια πρωτοτυπια και χωρις να μας λεει κατι καινουριο. Το στορι συνοψιζεται στην εξης φραση: μια κουκλαρα βιαζεται και το αγορι της σκοτωνει τον βιαστη με 4 σημαντικα μειονεκτηματα:
α) η αφελεια του πως ο βιαστης εχει στην υπογεια διαβαση τουλαχιστον μιση ωρα στη διαθεση του για να βιασει και να κλωτσησει στη μαπα καμια 40αρια φορες ( οχι τη θεα ρε αρχιδαμε!!! ) τη μονικα. Οι βιασμοι ξερουμε οτι διαρκουν στη χειροτερη 5-10' , ιδιαιτερα δε οταν μιλαμε για μια δημοσια υπογεια διαβαση και οχι για μια πχ απαγωγη.
β) η αφελεια του πως ο μαστουρωμενο-μεθυσμενος γκομενος φτανει στον βιαστη. Μολις παρελαβε αιμοφυρτη τη μονικα το ασθενοφορο, τον πλησιασε ενας μαφιοζος και του ειπε "εγω θα σε βοηθησω" και αφου ρωτησε ενα τραβελι, σε ενα τεταρτο τον βρηκε.... Αστειοτητες.
γ) Η σκηνη του βιασμου εχει μια αξιοπρεπεια αφου θα μπορουσε να μας δειξει ( θα χαρακτηριζα τον σκηνοθετη απανθρωπο γιατι από αυτά τα «καλλιτεχνικα» περιμενουμε να δουμε τη Μπελουτσι. Γιατι την κρυβεις ρε αθλιε;) αλλα ειναι εκδηλον το αναληθες. Αντ’ αυτου, ο σκηνοθετης βγαζει απο τη μυγα ξυγκι κανοντας τη συγκεκριμενη σκηνη, extended....
δ) σε ενα τοσο κλειστο γκετο που ειναι το gay club ενας "αρχιμαστροπος" δεν μπορει να γινει θυμα στις ορεξεις ενος "κοινου θνητου" Με την ιδια λογικη, ο οποιοσδηποτε μπορει να μπει μεσα και σπασει τα μουτρα σε ολο τον υποκοσμο.... Βetween the lines δεν αφηνει τιποτα στον θεατη. ο Κασελ παιζει πολυ καλα εναν μαστουρο μεθυστακα που η ζωη του εχει χαμογελασει και πηδαει το σουπερ νι-μου ( και μαλιστα στο παρτι το φτυνει κιολας ) ενας φιλος του με προβληματικη σεξουαλικη ζωη ( μαλλον gay ) αλλα την κρισιμη ωρα η αρρενωποτητα του Φωτη Σεργουλοπουλου δινει τη θεση της στον Κοναν τον Βαρβαρο κανοντας τη μαπα κιμα στον νταβατζη που βιασε τη γκομενα ( και μαλλον δικο του ερωτα ) και χτυπησε τον φιλο του, και η Μονικα που παιζει με την εμφανιση της ακροβατωντας αναμεσα στη μοιραια γυναικα με παθη που στον ερωτα καθοδηγειται απο ενα κλικ και ουχι απο την εμφανιση της ( που θα μπορουσε να εχει οποιονδηποτε πριγκιψ και οχι το ρεμαλι της φωκιωνος νεγρη) και στη γυναικα που ειναι σιγουρη και αυτονομη.
Συνοψιζοντας, μιλαμε για μια απλοϊκη ιστορια που ο καλος σκοτωνει την αδικη κοινωνια στο προσωπο του νταβατζη και ο θεατης φευγει ευτυχισμενος απο την αιθουσα γιατι μετα το εγκλημα η τιμωρια ηταν αμεση και ισοποσα σκληρη με την αρχικη πραξη....
Συνισταται για:
Τους λατρεις της μονικα μπελουτσι. Πρεπει ομως να εχετε υπομονη καθως τα καλλη της μονικα μας τα δειχνει στο τελος της ταινιας
Τους αργοσχολους
Τους βιτσιοζους με απαραιτητη την παρουσια του ετερου ημισεως ωστε να ακολουθησει after ειτε με παρηγορητικο σεξ λογω συγκινησης ειτε με σκληρο λογω καποιας ενδεχομενης αποκρυφης φαντασιωσης
Για τους υπολοιπους: Αναζητηστε τα στιγμιοτυτα των ερωτικων περιπτυξεων της μονικα με τον κασελ και για να νοιωσετε το ανω και κατω σκιρτημα and nothing more....
Με αριστα το 10 = 3 ( ενα για τη φωτογραφια, ενα για τη μονικα και αλλο ενα για τη μονικα.... )
lost in translation
ΓΙΑΤΙ μου αρεσε.
1. Καταρχην ηταν απλη ταινια. Μεγαλο πραγμα η απλοτης... Χωρις φανφαρες, χωρις πιασαρικα, χωρις προβλεψιμη αρχη και τελος και χωρις θορυβο.
2. μου αρεσαν πολυ οι αντιθεσεις της. Πολυτελεια/πληξη, χλιδη/μοναξια, χαλια μερος/ δυνατα συναισθηματα, ερωτας/ αποχωρισμος, μεσηλικας/κοπελα
3. θα μπορουσε να εκμεταλλευθει την ομορφια της Γιοχανσον και να μας δειξει κανα πικαντικο. Και μαλιστα «καλλιτεχνικο». Ενας τροπος για να δειχνεις τσοντα ανωδυνα είναι η «καλλιτεχνικη» επενδυση. Οι Γαλλοι σε αυτά είναι πρωτοποροι. Τι πιο ωραιο ομως απο μια ερωτικη ιστορια που δειχνει μονο ενα φιλι... [ ΣΣ. Γουονγκ καρ βαϊ – in the mood 4 love ]
4. οι φαινομενικα αστειες σκηνες στην ιαπωνια εχουν μια θλιψη. Τη θλιψη της μεγαλουπολης. Η υπερσυγχρονη και ασφυκτικη κοινωνια του τοκιο και η μοναξια.
5. σε επιπεδο σκηνοθεσιας – ερμηνειων – μουσικης κλπ ηταν σπουδαια. Ιδιαιτερα ο χαμηλος φωτισμος μου αρεσε πολυ.
6. σε επιπεδο στορι, δεν ελεγε τιποτα. Σε μια σειρα εχεις περιγραψει το εργο.
7. σε επιπεδο between the lines μου αφησε εξαιρετικες εντυπωσεις για τη συγχρονη ματια στις σχεσεις των ανθρωπων, στην καθημερινοτητα και στο παγιωση της ζωης στην πολη. Πως ο φαινομενικος κυνισμος και η βαρεμαρα περιεχουν τοση ευαισθησια και ειναι τοσο ευθραυστα....
Με αριστα το δεκα: 7
monty python and the holly grail
Οι μοντι παϊθον πυροβολουν αδιακριτως και δεν αφηνουν τιποτα ορθιο ταξικες διαφορες μεσαιωνικη αγγλια αγγλογαλλικη διαμαχη παραδοσεις μυθους και θρυλους μοναδικος σουρεαλισμος σε ολο του το μεγαλειο! οπωσδηποτε: 8
[ ΣΣ και ΥΓ μαζι. Εχοντας γαλουχηθει με παλιες καλες ελληνικες κωμωδιες δεν αντεχω αυτες τυπου: πεφτει ο τυπος απο το μπαλκονι, τον βουταει ελικοπτερο και τον αφηνει για να πεσει σε ενα κοτερο που εχει 15 σουηδεζες. Προτιμω τις κωμωδιες λογου. Τις μονες που μπορω να παρακολουθησω πια απο τα νεα φρουτα ειναι του γουντι αλλεν – αντε και των κοεν. ]
Hannah and her sisters
Μια σχεδον αυτοβιογραφια του Γουντι Αλλεν που βλεπεται ευχαριστα. O μοναδικος ανθρωπος στον πλανητη που μπορει να αποτυπωσει καλυτερα απο οποιονδηποτε αλλον στο πανι τις νευρωσεις και τα αδιεξοδα ενος κατοικου της πολης. βαθμος: 6,5 ( το 0,5 επιπλεον για την jazz που ρεει αφθονα )
edges of the lord
Απορω πως αυτή η ταινια ουδεποτε προβληθηκε στην τηλεοραση και στις ελληνικες κινηματογραφικες αιθουσες ( αν θυμαμαι καλα ) . Ομολογω πως την πηρα με λιγο τζογο βλεποντας στο εξωφυλλο του dvd τον οσμεντ και τον νταφοε. Προφανως επειδη είναι πολωνικης παραγωγης σε συνεργασια με το canal +
Το στορι εχει ως εξης: Οικογενεια σε επαρχια της πολωνιας φιλοξενει και ουσιαστικα υιοθετει ένα αγορι εβραϊκης καταγωγης με σκοπο να το προφυλαξει από τους γερμανους. Ηρωες της ταινιας είναι ουσιαστικα 5 πιτσιρικια και οι ενηλικες εχουν δευτερευοντες ρολους. Ο Νταφοε στο ρολο του παπα είναι καπως αχαρος αλλα και ο σκηνοθετης τον εθεσε στο περιθωριο.
Γλυκυτατη ταινια με πολλα συναισθηματικα σκαμπανεβασματα, σεβεται και δεν κουραζει τον θεατη. Τα παιδια δινουν άλλο χρωμα, μια εντελως τελειως διαφορετικη διασταση σε ένα τοσο χιλιοπειπωμενο και χιλιογυρισμενο θεμα. Η αθωοτητα, η παιδικη αγαπη, η θυσια, ακομα και το πώς τα παιδια μπορουν να γινουν πολύ σκληρα… Λιστα του σιντλερ δεν είναι, αλλα αξιζει τον κοπο και με το παραπανω!
Βαθμος: 7/10
Τhe assassination of Richard Nixon
Αν αλλαζα τον τιτλο σε αυτη την ταινια, θα εβαζα το «οχι αλλο καρβουνο» Δεν με πειραζει η μαυρη ατμοσφαιρα, η θλιψη κλπ. Με πειραζει ο αποπροσανατολισμος και η προπαγανδα της μαυριλας.
Τα φρου φρου: Σον πεν. Σον πεν. Σον πεν. Αυτος και ο Ντεπ οι αγαπημενοι μου. Φοβερη ερμηνεια που γραφει στο φακο ακομα και η ελαχιστη ρυτιδα του προσωπου του. Σπουδαιος. Ολη η ταινια στηθηκε γυρω απο τον ηθοποιο. Δεν χρειαστηκε και πολυς κοπος.
Το στορι: Ενας αδυναμος ανθρωπακος ( κατι σαν τον υπαλληλακο του Λαζοπουλου ) πιστευει στην αξια του αμερικανικου ονειρου, στις ισες ευκαιριες, στον καλο που ανεβαινει με την αξια του και τη σκληρη δουλεια κλπ. Ομως σιγα σιγα απομυθοποιει αυτη την αντιληψη, η οικογενεια του τον εγκαταλειπει, οι φιλοι του τον αποστρεφονται, η τραπεζα δεν του δινει δανειο για να κανει κατι δικο του, στη δουλεια του το αφεντικο τον ειρωνευεται και τον αναγκαζει να κοψει το μουστακι του και.... οδηγειται στην τρελα. Τα βαζει με τον προεδρο Νιξον που τον βλεπει συνεχεια στην τηλεοραση και λεει ολα τα ευχολογια των πολιτικων, αισθανεται προδομενος και αποφασιζει να τον σκοτωσει. Το τελος της ταινιας βρισκει τον ανθρωπακο στο αεροπλανο να βρισκει τον θανατο απο τα πυρα αστυνομικων αφου εχει προλαβει να καθαρισει 4 ατομα.
Between the lines: Οχι ευχαριστω δεν θα παρω. Οχι. Το οτι το συστημα νοσει, οτι η αξιοκρατια, η διαφανεια και η ισοτητα ειναι δυσκολα πραγματα το ξερουμε. Σημασια εχει τι προτεινεις. Αν η προταση ειναι τρελα, πιστολι και βουρ για τον πατσα κρατα τη για παρτη σου. Στην ιστορια υπαρχει και ενα κομβικο σημειο που περναει στα ψιλα. Ο ανθρωπακος ειναι ψευτης. Θελει να παρει μια ευκαιρια αλλα στη δουλεια του δεν προσπαθει. Στη γυναικα του ( πριν τον εγκαταλειψει τελειως ) λεει ψεμματα οτι ειναι ο πρωτος στη δουλεια του. Προσπαθει να κλεψει τον αδελφο του και εξαιτιας του ο μοναδικος του φιλος μπαινει για λιγο στη φυλακη. Ειναι πολυ ευκολο να πετας απο το παραθυρο του αυτοκινητου σου φαγωσιμα, κουτακια απο αναψυκτικα, αδεια πακετα απο τσιγαρα και μετα να κατηγορεις το κρατος για τη ρυπανση στην πολη.
Σημασια εχει στο μεριδιο που σου αναλογει, εσυ τι κανεις ? Η λυση του αχρηστου, του looser και του ανικανου ειναι να σκοτωσει ? Ωραια, ετσι θα εχει και μια ικανοποιηση οτι εγινε γνωστος. Εστω και μετα θανατον.
Βαθμολογια: 5 ( και μονο για τον σον πεν ) χωρις αυτον η ταινια παει στον ασο.
FIGHT CLUB
Καλη η σκηνοθεσια, οι ερμηνειες, το στορι, η ατμοσφαιρα και τα φωτα ΑΛΛΑ….. Δεν μου αρεσε το συνηθες, να λεμε 5 αληθειες και να πεταμε μπολικο δηλητηριο. Οπου δηλητηριο βαλε
1. την εκμεταλλευση ανθρωπου σε ανθρωπο
2. τη δημιουργια « στρατου»
3. την καταστροφη περιουσιων και ανθρωπων
4. την υποδουλωση του ανθρωπου και το ότι υπακουγαν αβουλα, τυφλα και εις βαρος της ακεραιοτητας τους
5. το απολυτο τιποτα. Δηλαδη λυτρωση ειναι να βαραμε ο ενας τον αλλον ? Συγγνωμη αλλα εγω αγαπω το σωμα μου και δεν θα ηθελα σε καμια των περιπτωσεων να γινει πειραματικο αντικειμενο για crash tests
6. αποριας αξιον ( ως προς την αληθοφανεια της ταινιας ) οι πρωταγωνιστες τις ταινιας πως επιβιωναν; Ο μεν ενας τα εκανε μανταρα στη δουλεια του και την εβγαλε καθαρη με εκβιασμο (κατι που δεν ειναι στη ζωη τοσο ευκολο και απλοϊκα δοσμενο οπως στην ταινια ) και ο δε αλλος με …σαπουνια, πραγμα που ΔΕΝ γινεται καθως αυτα τα εχουν αναλαβει βιομηχανιες. Πως ειναι ας πουμε οι σαπουνοπερες που ολοι ειναι νεοι ωραιοι και επιτυχημενοι... ιδεολογιουλες εκ του ασφαλους.
7. Δεν νομιζω ότι ειναι λυτρωση να ανατιναζεις τα αρχεια με τις πιστωτικες. Αυτο ειναι εμποριο λυτρωσης ή λαϊκισμος ή πιασαρικο. Ουτως ή αλλως οι ανθρωποι θα ξαναδανειστουν...
8. φτανουμε στην επικινδυνη «θεωση» του ανθρωπου. Ο ανθρωπος δεν ειναι θεος. Δεν μπορει ουτε να αποφασιζει να σκοτωνει ανθρωπους ουτε να διαλυει τις περιουσιες τους.
9. η κοινωνικη λυτρωση δεν ερχεται απο τον ουρανο αλλα απο τον καθενα μας ΑΤΟΜΙΚΑ. Αν το ατομο ειναι νεκρο, τοτε ειναι και η κοινωνια.
10. η βια δεν καθαγιαζεται. Ειναι βια. Το αιμα δεν κρασακι. Ειναι αιμα. Και το εγκλημα ειναι εγκλημα.
11. η προταση λοιπον ειναι οτι απο τα σκατα για να σωθουμε, να ιδρυσουμε ενα fight club να πλακωνομαστε να σπαμε τα δοντια μας και να υποκλινομαστε στον αρχηγο που θα μας οδηγησει στο project chaos για το οποιο ΔΕΝ ΘΑ ΡΩΤΑΜΕ...
12. απο το project chaos να θυμηθω να μην κρατησω τιποτα. οταν πχ ενα φιλαρακι δεν εχει λεφτα, προτιμω να κερναω για να παμε να πιουμε ενα ποτακι και οχι να του σπαω τα δοντια γιατι τολμαει να θελει να πιει εξω ποτο ενω θα επρεπε να τρωει κατσαριδες.
13. αυτα ειναι επαναστασεις της πλακας και του απλυτου κωλου. Για τηλεορασουλα, μπολικο ξυλο, ποπ κορν, κοκα κολα, το κανουμε και λιγο σοφιστικε (ομολογουμενως ερμηνειες, φωτογραφια, ατμοσφαιρα, σκηνοθεσια = σουπερ) και χαβαλες να γινεται. Δεν είναι αυτη η πραγματικη ζωη που ζουμε ουτε με αυτα τα προτυπα θα γινουμε καλυτεροι...
14. Για μενα η πραγματικη επανασταση ειναι απεναντι στον εαυτο μας που ειναι ο μεγαλυτερος εχθρος μας. Fin...
Υγ1. δεν μου αρεσε που προς το τελος ταυτιστηκαν ο Νορτονας με τον Πιτ. Με ξενερωσε αυτη η εξελιξη του σεναριου και μου θυμισε λιγο 6η αισθηση
Υγ2. Μηπως ολως τυχαιως εγινε αντιληπτο οτι ΟΛΟΙ ΗΤΑΝ ΑΝΕΡΑΣΤΟΙ ?
Υγ3. Ο ρολος της γυναικας στην ταινια ειναι επιτηδες απαισιος. Η γνωμη μου: Δεν είναι τυχαιο, και ειναι ετσι γιατι ειναι κατα της Δημιουργιας... της αληθινης ομως δημιουργιας και οχι του «στρατου»...
The hours
Σεβομαι τον αγγλικο κινηματογραφο. Οι Αγγλοι δεν κανουν απλως ταινιες. Εχουν παιδεια και κανουν τεχνη. Μου αρεσει πολυ η προσεγμενη τους παραγωγη, η ατμοσφαιρα οι φωτογραφια, το οτι δεν αφηνουν τιποτα στην τυχη και δεν καταφευγουν σε εντυπωσιακες σκηνες για το θεαμα.
Εν προκειμενω μιλαμε και για τις ερμηνειες των Μεριλ Στριπ, Νικολ Κιντμαν και Τζουλιαν Μουρ όπως και για τις μουσικες του Φιλιπ Γκλας. Παρακολουθησα τις συνεντευξεις ηθοποιων και συντελεστων στο dvd για να δω και κατι αλλο που ισως με τη θεαση της ταινιας δεν καταλαβα. Πρωτοτυπη ιδεα αλλα δεν μου αρεσε. Θα το πω ωμα οπως το νοιωθω: 3 ομοφυλοφιλοι αποφασισαν να κανουν ταινια για το πως θα ηθελαν να ειναι ο κοσμος των 2 φυλων. Και ετσι εβαλαν 6 γυναικες να φιλιουνται μεταξυ τους, 3 ανδρες να ειναι ειτε αμετοχοι, ειτε αποντες, ειτε ανημποροι. Για αυτους η απελευθρωση της γυναικας εχει να κανει ειτε με λεσβιακο ερωτα, ειτε με εγκαταλειψη παιδιων ειτε με αυτοκτονια. Σας ευχαριστω πολυ, να ειστε καλα, στην υγεια σας και δεν θα παρω Βαθμος: 4 για την προσπαθεια
Συνηθως οταν πηγαινω για να παρακολουθησω ελληνικη ταινια στο σινε, ο πρωτος λογος ειναι πατριωτικος. Ενισχυουμε και υποστηριζουμε ελληνικο κιν/φο ελπιζοντας. Με αυτο το σκεπτικο εχω δει διαμαντια ( υψωμα 33, η εαρινη συναξη των αγροφυλακων, αυτη η νυχτα μενει ) και σουπερ μουφες ( ο οργασμος της αγελαδας ). Αποφευγω τον Λαζοπουλο και συνηθως παω στον Βουλγαρη. Ετσι λοιπον τα βηματα μου με οδηγησαν στο
αληθινη ζωη
Τα φρου φρου: ο Νικος Κουρης ειναι απο τους νεους ηθοποιους ο αγαπημενος μου. Τον πρωτοειδα στη μεγαλη του «εμπρος» σχολη και εκτοτε τον παρακολουθω με ενδιαφερον. Συνεπης, δεν ειναι μαϊντανος στις τηλεορασεις και πολυ καλυτερος στο θεατρο.
Τον Κουτρα, τον σκηνοθετη δεν τον ηξερα. Θα τολμησω να πω οτι ηταν μια ευχαριστη εκπληξη η σκηνοθεσια του με δοσεις απο Κρονεμπεργκ και Ντεϊβιντ Λιντς. Την Μπαζακα, δεν την εχω ξεχωρισει ποτε για κατι αλλα οφειλω να ομολογησω πως σε αυτον τον ρολο ηταν εξαιρετικη. Κουκλαρα η Μαρινα Καλογηρου που την ειδα επισης για πρωτη φορα.
Το στορι: Νεαρος πλουσιος γονος οικογενειας επιστρεφει στην πολυτελη γονικη κατοικια εχοντας αναρρωσει πληρως απο σοβαρο αυτοκινητιστικο ατυχημα και εχοντας κανει αποτοξινωση απο κοκα. Εστιαζει το ενδιαφερον του στο να ανακαλυψει το who is who και την εξιχνιαση του μυστηριωδους θανατου του πατρος. Γνωριζει και ερωτευεται σφοδρα μια απλη κοπελα με της οποιας τον αδελφο ειχε ομοφυλοφιλικες σχεσεις.
Η μαμα μεγαιρα θελοντας να τους χωρισει της προτεινει σπουδες πληρωμενες στο Παρισι και ο γιος την ξεχναει γρηγορα βουτωντας στα μονοπατια που ξερει καλα. Τρελες μυτιες και σεξ με μια παιδικη φιλη. Επισης μαθαινει οτι τελικα ειναι γιος του κωφαλαλου υπηρετη ο οποιος ειναι ετεροθαλης αδελφος της μανας του και ο πατερας του δολοφονηθηξε κατα λαθος απο τον ιδιο στην προσπαθεια του να σωσει τη μανα του οταν ηταν πιτσιρικας απο το ξυλο του πατρος. Η ιστορια κλεινει με ενα παρτι οι 2 νεοι ξαναβρισκονται και αρμενιζουν στα πελαγα του ερωτα Between the lines: Οσο εξελισονταν η ιστορια αναρωτηθηκα αν πηγα να δω Λαμψη, Καλημερα ζωη, Παρατραγουδα, Ανιτα Πανια οε οε, Τολμω, Τατιανα, Πρωινο Κους Κους, Λαμπιρη κλπ σε mega mix Στη συνεχεια διασκεδασα με την ειρωνια που εβγαζε η ταινια σε ολο αυτο που αποκαλουν οι μαϊντανοι, ελληνικη show biz. Ψευτικες σχεσεις, που μου φεραν λιγο απο active member στο νου: «και κεινες οι παλιαδερφες που κρατανε θεσεις
αν θες να πας και συ μπροστα πρεπει να τους την πεσεις
και ολες αυτες οι γκομενες που ναι μασκαρεμενες
με κοκα ταξιδευουνε ολες οι τελειωμενες»
ΟΦΑ ( οπου φυσα ο ανεμος ) rulz σε χαρτινο και ψευτικο τσιρκο. Ιδανικο για οσους/ες εμβαθυνουν στις ζωες των «σταρς» απο τα πρωιναδικα, τα μεσημβρινα, την τραφικ και την εσπρεσσο και μονολογουν με ζηλεια «αχ να ημουν και εγω σαν αυτον/ην...»
Καθως βγηκα από το σινε και χαζεψα την αφισα της ταινιας επιβεβαιωσα την ειρωνια της. «Αληθινη Ζωη»…..
Με αριστα το δεκα: 6
CINE CITY 2
Ο ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΤΗΣ ΑΓΓΕΛΟΣ
Η αληθεια ειναι πως υπαρχουν μερικοι τυποι που ο μονος κανονας που τους διεπει ειναι ο «no rulz» Καπως ετσι εχω νοιωσει απο οσες ταινιες εχω δει του λουις μπουνιουελ. Ο ανθρωπος δεν εχει κανενα κανονα, καμια σειρα, καμια σταθερα. Ειναι μοναδικος. Και δυσπροσιτος. Βαζει τους δικους του συμβολισμους, το σουρεαλισμο του μετα συμβολων, τη δικη του φαντασια και οστις προλαβε τον κυριον ειδε.
Μου αρεσει αυτος ο κινηματογραφος. Οχι τοσο γιατι εχω την παιδεια ή την καλλιεργεια να καταλαβω το 100% απο αυτα που βλεπω. Οσο γιατι εμπλουτιζομαι σε παραστασεις και διευρυνω τα γνωστικα μου ενδιαφεροντα. Βλεπω κατι διαφορετικο, το αλλο, που με παει σε αγνωστο κοσμο και με βασανιζει λιγο. Και απο κει και περα οτι μεινει. 1, 2, 100, οτι και να ναι, καλο ειναι. Ο σουρεαλισμος ειναι και απο τα αγαπημενα μου ειδη. Γιατι ακριβως δεν εχει κανονες. Ειναι μια πολυ γοητευτικη αναρχια, το απροσδοκητο, χωρις κανενα οριο. Ευτυχως που εχω δει και αλλες του μπουνιουελ και κατι μπορεσα να πιασω. Αν ξεκινουσα απο τον εξoλοθρευτη αγγελο που ειδα χθες, το πιο πιθανο ειναι σημερα το πρωι να με ξυπνουσε καποιος φυλακας του κιν/φου.
Τα σημεια:
1. απολαυστικη η κριτικη των μεγαλοαστων και το πως η ευγενεια, ο «πολιτισμος», οι λεπτοι τροποι και το σαβουαρ βιβρ γινονται κανιβαλισμος και βαρβαροτητα και πως καταργουνται τα προσχηματα
2. για να διατηρηθουν στην εξουσια πρεπει να γυρισουν πισω. Η διεξοδος των εξουσιαστων για αν εδραιωθουν στην καρεκλα, ειναι η οπισθοδρομηση. Αυτο τουλαχιστον καταλαβα απο το «απελευθερωτικο» φλας μπακ
3. η μαζα ειναι αβουλη, ανημπορη και χαλιναγωγειται πολυ ευκολα. Ο συμβολισμος των προβατων.
Ο κύριος Ιμπραΐμ και τα λουλούδια του Κορανίου
Φτανοντας στο cine με εναν φιλο, ειδα αλλους 3 υποψηφιους θεατες που λιγοστεψαν κατα 1. Αρχιζαν να με ζωνουν τα φιδια μηπως ηταν ατυχης η επιλογη μου. Τελικα εμεινα ενθουσιασμενος επιβεβαιωνοντας τις πηγες και το ενστικτο μου
Το στορι: Νεαρος εβραιος μενει μονος στον πλανητη. Η μανα τον εγκατελειψε και ο πατερας αυτοκτονησε. Οχι, μη βιαστειτε να πειτε για Νικολουλη με γευση Δρουζα και Μικρουτσικου!!! Ενας μοναχικος γερος μουσουλμανος γινεται φιλος πατερας και αδερφος. Και το στορι τελειωνει γλυκοπικρα.
Τα φρου φρου:Τον Ομαρ Σαριφ δεν τον ειχα σε μεγαλη εκτιμηση. Του εδωσα respect. Ο γαλλος πιτσιρικας ηταν καταπληκτικος. Μια ταινια καλοστημενη χωρις χολιγουντιανες φανφαρες με απολυτη αρμονια. Πως τον ειπαμε τον σηνοθετη ? Φρανσουα Ντιπερον. Χμμ θα τον προσεχω εφεξης! Between the lines: Ομορφες αντιθεσεις: νεος - γερος, μουσουλμανος – εβραιος, ελβετια-αλβανια, επιφανειακη γνωση – καρδια, αυτοκτονια - ζωη
Σοφια: [ πληγωμενος ο νεαρος καθως η κοπελα που υποτιθεται πως τον αγαπουσε και την αγαπουσε ανακαλυψε τυχαια πως βρηκε αλλο λιμανι ] «Μη στενοχωριεσαι. Την αγαπη σου δεν προκειται να σου την αλλαξει. Η αγαπη σου ειναι καθαρα δικο σου συναισθημα. Απλως εκεινη δεν προκειται να ωφεληθει...» Μηνυματα:
1. εκανε ενα εξαιρετικο περασμα απο ολες τις θρησκειες με μεγαλο σεβασμο τονιζοντας την ουσια.Της καρδιας, της προσφορας και της ανθρωπιας.
2. οι διαχωριστικες γραμμες των εθνικοτητων, ιδεολογιων, κοινωνικων ταξεων υπαρχουν μονο μεσα στο μυαλο μας. Και συνηθως μας εμποδιζουν απο το να δουμε πισω απο αυτα και να κανουμε ενα κοπο μηπως εκει απεναντι υπαρχει ο αδερφος. Απο τις ταινιες που ενοιωσα οτι εγινα λιγο καλυτερος. Ασχετα αν η καθημερινοτητα θα με διαψευσει...
Με αριστα το δεκα: 8,5
Ειχα παρακολουθησει σχεδον κατά τυχη το ανοιξη καλοκαιρι φθινοπωρο χειμωνας του Κιμ Κι Ντουκ. Με το που εμαθα για «το κοριτσι με το αγγελικο προσωπο», δεν το σκεφτηκα και πολύ. Πολύ μεγαλος κινηματογραφιστης. Καλλιτεχνης. Λεμε για τον ευρωπαϊκο κινηματογραφο αλλα το μεγαλο αντιπαλο δεος στο χολιγουντοσκουπιδι είναι ο ασιατικος. Το μεγαλο μου παραπονο εναντι στα σουπερ μαρκετ village δεν είναι οι τανιες που παιζουν. Αν δεν υπαρχαν θεατες για τα κλασικα τυπου ο καλος σκοτωνει 300 και πηδαει και την καλυτερη γκομενα, πολύ απλα αυτά δεν θα υπηρχαν.
Το παραπονο μου είναι ότι ρε φιλε, εχεις 20 αιθουσες. Βαλε σε μια, ΕΣΤΩ ΣΕ ΜΟΝΟ ΜΙΑ, να παιζονται ταινιες της προκοπης. Να βλεπει και ο άλλος κατι διαφορετικο. Και ας το απορριψει. Να δει μια διαφορετικη εικονα, μια άλλη διασταση. Τελοσπαντων.
Το κοριτσι με το αγγελικο προσωπο.
Δυσκολη τανια. Τα φρου - φρου: απιστευτη σκηνοθεσια, στιλ και φωτογραφια. Ο ορισμος της τεχνης. Πολλα συμβολικα πλανα και εικονες που μενουν και μετα τους τιτλους τελους. Οι ερμηνειες σε καθηλωνουν και η μουσικη πλαισιωνει ( που το θυμηθηκε ο ατιμος το «υπνοπαιδεια» του σατιε) το εργο στις δοσεις που απαιτειται.
Το στορι: 2 κοριτσακια εκδιδονται. Η μια υποδυεται τη «μανατζερ» και η άλλη «κανονιζει» τους πελατες. Η αντιληψη της δευτερης είναι ότι με αυτό προσφερει ευτυχια στους ανδρες και η πρωτη κανει τη διαχειριση των χρηματων για να πραγματοποιησουν το παιδικο τους ονειρο. [ ΣΣ. Δεν μιλαμε για τσοντα. Οι λαγνοι ας νοικιασουν dvd ] Καποια στιγμη όμως για να μην πεσει στα χερια των μπατσων πεφτει από ένα μπαλκονι ενός μοτελ και πεθαινει. Το άλλο κοριτσακι από ενοχες παει με ολους τους πελατες για να τους δωσει μια στιγμη χαρας προσφεροντας τα χρηματα τους πισω! Ο πατερας της, μπατσος, ανακαλυπτει το χομπι της κορης του και αυτοδικει. Χτυπαει, απειλει, οδηγει σε αυτοκτονια και σκοτωνει τους πελατες.
Μετα πανε με την κορη ταξιδι και εδώ εχουμε τις βουδιστικες καταβολες του κιμ κι ντουκ ( μεσα στον κοσμο ο πονος και η θλιψη, εξω από αυτόν η αρμονια ) και εκει που βλεπεις να «φτιαχνουν τα πραγματα», ο πατερας παραδιδεται στην αστυνομια και η κορη εχοντας μολις μαθει να οδηγει, κολλαει με το αυτοκινητο στο βαλτο στην προσπαθεια της να ακολουθησει το μπατσικο...
between the lines: η ταινια μοιαζει λιγο με εσωτερικη υποθεση των κορεατων. 500.000 ανηλικες κοπελες στην πορνεια, ακομα και η γλωσσα τους στην αρχη σου δινει την αισθηση ότι προκειται για κατι μακρινο. Αυτό που μου εδωσε εμενα είναι πως ο σκηνοθετης μοιραζεται τις αναζητησεις του μαζι με τον θεατη. Δεν καταφευγει σε ευκολιες, σε ηθικολογιες και σε αφ υψηλου διδαγματα. Αν δεν κανω λαθος ο ιδιος είναι καθολικος και σε συνδιασμο με τον βουδισμο δινει μια ιστορια που ο καθενας μπορει να βαλει ελευθερα τη δικη του εκδοχη, τα δικα του πιστευω και τη δικη του κοσμοθεωρια.
Με αριστα το δεκα: 8
Κανοντας βιντεοκλαμπινγκ επεσε το ματι μου στο
wag the dog
με τις φατσες των Χοφμαν και Ντε Νιρο. Ας το παρω λεω, δεν μου φαινεται για μουφα. Και ξεκινανε οι τιτλοι.. βλεπω στο σενά, ντεϊβιντ μαμετ ....μπα....σκηνοθεσια μπαρι λεβινσον....ελα ρε!....και μουσικες ο μαρκος ο νοπφλεριας!!!
Αμαν λεω, θα μετραει η ταινια. Μπορει να πατησα το play στο dvd κατα τις 02:00 ετσι για να παρω μια ιδεα αλλα την ειδα μεχρι τελους!!! Παρτε το δειτε το και δειτε αμεσως μετα το Φαρεναϊτ 9/11. Ειναι σαν να εχετε παρακολουθησει 1000 ωρες πολιτικης αναλυσης.
Απιστευτη καταμαυρη κωμωδια για τις κατασκευες ειδησεων, τον αποπροσανατολισμο της κοινης γνωμης, τα παιχνιδια των δημοσιογραφων και των αυλικων, τα προβατα, χωρις χαπι εντ και χωρις ελπιδα. "Αφου το ειδα στην τηλεοραση! αρα ειναι αληθεια!"
Με αριστα το δεκα: 9
Τaxi 3
Οταν οι γαλλοι κανουν χολιγουντ. Αξιζαν η μουσικη των DJ kore - skalp ( γαλλικο free style - hip hop ) τα 10' πρωτα λεπτα με τον σταλονε και μετα ουτε ανθυποχαμογελο. Οποιος παρει to dvd ας εστιασει στο πως γυριστηκε η ταινια και πως εκαναν τα εφε. Ειναι πιο ενδιαφερον.
Με αριστα το δεκα : 1
Φαρεναϊτ 9/11
Αλλαζουν οι εποχες. Με τα καλα τους και τα κακα τους. Αν υπηρχε ενας μουρ στη δολοφονια του Κενεντι, σιγα μην εβγαινε τετοιο ντοκιμαντερ. Με τσιμεντενια παπουτσια στον αργοσαρωνικο θα ηταν τωρα... Να το δειτε οπωσδηποτε.
Μυστικο ποταμι.
Απιστευτες ερμηνειες απο αγαπημενους μου ηθοποιους. respected οι τιμ ρομπινς και σον πεν. Δεν περιμενα τετοια ταινια με σκηνοθεσια κλιντ ιστγουντ. Σκοτεινη ατμοσφαιρα, non happy end, απο το θριλερ στο δραμα. Ενοχη - προδοσια και εγκλημα. Εγκλημα ολων σε ολους. ο φιλος στον φιλο, η γυναικα στον συζυγο ακομα και τα παιδια.
Με αριστα το δεκα: 7
Ο ανθρωπος χωρις παρελθον
Καουρισμακι. φινλανδος σκηνοθετης. respect. Αξιοπρεπεια - ηθος - Τεχνη. Πηγη της αγαπης προς τον συνανθρωπο ειναι ο πονος.
Με αριστα το δεκα: 8,5
"Δεν εισαι τελειως ξοφλημενος αν εχεις να πεις μια καλη ιστορια και καποιον να την ακουσει...." Οτι αξιζει να κρατησει κανεις απο το "the legend of 1900"
Τον τιμ ροθ τον θυμαμαι και απο μια εξαιρετικη ερμηνεια στο «Μικρη Οδησσος» Σπουδαιος και σε αυτο το εργο. Η ταινια δινει εμφαση στη μουσικη (μορικονε οε οε ) και κυριως στην αισθητικη της Φωτογραφιας και της σκηνοθεσιας. Ομως κινειται σε ρηχα νερα καθως μια πολυ εξυπνη ιδεα δεν κορυφωνεται καθολου και καποια στιγμη βαριεσαι.
Το στορι λεει πως ενα παλικαρι γεννιεται σε ενα πλοιο, φυσικο ταλεντο και καταπληκτικες επιδοσεις στο πιανο ( αφου μαλιστα νικαει και τον «εφευρετη της τζαζ» ) και δεν κατεβαινει ποτε απο αυτο. Συνεχως ταξιδευει, αυτο ειναι το περιβαλλον του και οταν το πλοιο αποσυρεται και ανατινασσεται, αυτος προτιμα τον θανατο απο το να βγει στη στερια.
βαθμολογια: 6
Charlie’s angels
Εβαλα την τηλεοραση για το δω από περιεργεια. Στην καλυτερη χαζο, στη χειροτερη αμερικανικη αφελεια προς αποβλακωση.
Με αριστα το δεκα: 1 και αυτό για την Καμερον Ντιαζ
Blow
Αλλη μια ατυχης τηλεοπτικη εμπειρια. Εστω μια μετρια ταινια με προβλεψιμο τελος και μετρια πλοκη με πινελιες βιντεοκλιπ. Και βαζεις τον jonnhy depp ως πρωταγωνιστη. 2 για την ταινια και αλλα 2 για τον ντεπ
Ενδεικτικα μια ερωτηση και θα καταλαβετε όλα τα υπολοιπα: Αληθεια κυριε σκηνοθετα, σε 30 χρονια πορειας στη ζωη, πως γινεται να μην εχει αλλαξει καθολου ενας ανθρωπος ? Ηξερε και αυτος τον φουστανο ?
l homme du train
Μια φαινομενικα ησυχη αλλα πολύ δυνατη ταινια. Μου θυμησε το διδυμο πατσινο – ντενιρο στο heat του μαϊκλ μαν.
Ληστης φτανει σε επαρχιακη πολη για να κλεψει μια τραπεζα και βρισκει προσωρινο καταφυγιο σε έναν μοναχικο συνταξιουχο δασκαλο. Εντελως αντιθετοι οι δυο τους και ο ενας ανακαλυπτει πως θα ηθελε να είναι ο άλλος. Κλασικος πνευματικος γαλλικος κινηματογραφος. «η εκδικηση είναι η δικαιοσυνη της δυστυχιας»
Βαθμος: 7
Τhe safety of objects
Πολυς πονος, οικογενειακο δραμα και κλαμα. Η ζωη εχει και χαρουμενες στιγμες. Στα θετικα, δεν κατεφυγε σε ακροτητες και σιγουρα ο ανθρωπος δεν πρεπει να προσδιοριζεται από τα αντικειμενα που πρεπει να αποκτησει για το δικο του american dream
βαθμος: 4,5
"Μια πορνογραφικη σχεση"
Εξαιρετικη σκηνοθεσια, ερμηνειες και μουσικη. Καθαρος γαλλικος κιν/φος με την ατμοσφαιρα, το υπογειο και το ρομαντικο αλλα επι της ουσιας, ευχαριστω δεν θα παρω. Το στορι παει αντιστροφα. απο το κρεβατι στον ερωτα και απο κει στην αποξενωση. Το between the lines, αν παμε ετσι, ζητω που καηκαμε.
Με αριστα το 10: 5,5
Συνεχισα με νανι μορετι και το "αγαπημενο μου ημερολογιο". Εξυπνο χιουμορ, συγκινητικο, ανθρωπινο και αληθινο
βαθμος: 6,5
Και μια και το βρηκα μεσα στην κυριακατικη εγκυκλοπαιδεια, ε, συγγνωμη, εφημεριδα ηθελα να πω και δεν το ειχα δει, ειπα να παρακολουθησω το terminator 2.
Εντυπωσιακα εφε, κοκα κολα, κομπρεσερ βαθμος: 3
Τελειωσε η ταινια του νυν δημαρχου και επιασα τον εαυτο μου να αναρωτιεται πως κολλαει ο θεατης. Η ταινια του μορετι ηταν καλυτερη αλλα και στριφογυρισα στην πολυθρονα και κοιταξα το ρολοϊ και καποια στιγμη ειπα σφυρα το. Ενω με τη δραση και το μπαμ μπουμ για ποτε περασε η ωρα ουτε που το καταλαβα. Κολλησα. Δεν ξερω σε τι οφειλεται.
Ισως οι ταινιες δρασης να πετυχαινουν γιατι εχουν το χαρακτηριστικο που ανεκαθεν κυνηγουσε ο ανθρωπος στις δραστηριοτητες του, την ταχυτητα και την γρηγορη εναλλαγη. Ισως και για αυτο τα κομιξ εχουν τοσο μεγαλη εμπορικη επιτυχια. Με ενα ξεφυλλισμα διαβαζεις λιγο και τελειωνεις στα γρηγορα. Θεαματα που βλεπεις το ενα και ξεχνας το προηγουμενο.
swimming pool
Λιγο και καλα πλοκη, λιγο και καλα πνευματωδες μυστηριο, μια ψιλοανατροπη, μια ομορφη κοπελα ονοματι ludivine sagnier και η ταινια περνα και χανεται
βαθμος: 3
big fish
Ο Τιμ Μπαρτον είναι μεγαλος, τεραστιος καλλιτεχνης. Ομορφη - γλυκυτατη ταινια και λατρεμενο παραμυθι. Ενοιωσα τοσο υπεροχα, τετοια πληροτητα που δεν εχω καμια διαθεση γιατι ξερω ότι θα αποτυχω, να την εκφρασω. Ζητω η μαγεια του κινηματογραφου
βαθμος: 9
the killing
Στανλεϊ Κιουμπρικ.
Ο μεγαλος Στανλεϊ Κιουμπρικ.
Το μεγεθος Στανλεϊ Κιουμπρικ.
Ο δασκαλος του κινηματογραφου.
Φιλμ νουαρ με στοιχεια θριλερ του 1956 και θελει καμια 300 σημερινα στην καθησια του
8,5 / 10
Η αληθεια ειναι πως υπαρχουν μερικοι τυποι που ο μονος κανονας που τους διεπει ειναι ο «no rulz» Καπως ετσι εχω νοιωσει απο οσες ταινιες εχω δει του λουις μπουνιουελ. Ο ανθρωπος δεν εχει κανενα κανονα, καμια σειρα, καμια σταθερα. Ειναι μοναδικος. Και δυσπροσιτος. Βαζει τους δικους του συμβολισμους, το σουρεαλισμο του μετα συμβολων, τη δικη του φαντασια και οστις προλαβε τον κυριον ειδε.
Μου αρεσει αυτος ο κινηματογραφος. Οχι τοσο γιατι εχω την παιδεια ή την καλλιεργεια να καταλαβω το 100% απο αυτα που βλεπω. Οσο γιατι εμπλουτιζομαι σε παραστασεις και διευρυνω τα γνωστικα μου ενδιαφεροντα. Βλεπω κατι διαφορετικο, το αλλο, που με παει σε αγνωστο κοσμο και με βασανιζει λιγο. Και απο κει και περα οτι μεινει. 1, 2, 100, οτι και να ναι, καλο ειναι. Ο σουρεαλισμος ειναι και απο τα αγαπημενα μου ειδη. Γιατι ακριβως δεν εχει κανονες. Ειναι μια πολυ γοητευτικη αναρχια, το απροσδοκητο, χωρις κανενα οριο. Ευτυχως που εχω δει και αλλες του μπουνιουελ και κατι μπορεσα να πιασω. Αν ξεκινουσα απο τον εξoλοθρευτη αγγελο που ειδα χθες, το πιο πιθανο ειναι σημερα το πρωι να με ξυπνουσε καποιος φυλακας του κιν/φου.
Τα σημεια:
1. απολαυστικη η κριτικη των μεγαλοαστων και το πως η ευγενεια, ο «πολιτισμος», οι λεπτοι τροποι και το σαβουαρ βιβρ γινονται κανιβαλισμος και βαρβαροτητα και πως καταργουνται τα προσχηματα
2. για να διατηρηθουν στην εξουσια πρεπει να γυρισουν πισω. Η διεξοδος των εξουσιαστων για αν εδραιωθουν στην καρεκλα, ειναι η οπισθοδρομηση. Αυτο τουλαχιστον καταλαβα απο το «απελευθερωτικο» φλας μπακ
3. η μαζα ειναι αβουλη, ανημπορη και χαλιναγωγειται πολυ ευκολα. Ο συμβολισμος των προβατων.
Ο κύριος Ιμπραΐμ και τα λουλούδια του Κορανίου
Φτανοντας στο cine με εναν φιλο, ειδα αλλους 3 υποψηφιους θεατες που λιγοστεψαν κατα 1. Αρχιζαν να με ζωνουν τα φιδια μηπως ηταν ατυχης η επιλογη μου. Τελικα εμεινα ενθουσιασμενος επιβεβαιωνοντας τις πηγες και το ενστικτο μου
Το στορι: Νεαρος εβραιος μενει μονος στον πλανητη. Η μανα τον εγκατελειψε και ο πατερας αυτοκτονησε. Οχι, μη βιαστειτε να πειτε για Νικολουλη με γευση Δρουζα και Μικρουτσικου!!! Ενας μοναχικος γερος μουσουλμανος γινεται φιλος πατερας και αδερφος. Και το στορι τελειωνει γλυκοπικρα.
Τα φρου φρου:Τον Ομαρ Σαριφ δεν τον ειχα σε μεγαλη εκτιμηση. Του εδωσα respect. Ο γαλλος πιτσιρικας ηταν καταπληκτικος. Μια ταινια καλοστημενη χωρις χολιγουντιανες φανφαρες με απολυτη αρμονια. Πως τον ειπαμε τον σηνοθετη ? Φρανσουα Ντιπερον. Χμμ θα τον προσεχω εφεξης! Between the lines: Ομορφες αντιθεσεις: νεος - γερος, μουσουλμανος – εβραιος, ελβετια-αλβανια, επιφανειακη γνωση – καρδια, αυτοκτονια - ζωη
Σοφια: [ πληγωμενος ο νεαρος καθως η κοπελα που υποτιθεται πως τον αγαπουσε και την αγαπουσε ανακαλυψε τυχαια πως βρηκε αλλο λιμανι ] «Μη στενοχωριεσαι. Την αγαπη σου δεν προκειται να σου την αλλαξει. Η αγαπη σου ειναι καθαρα δικο σου συναισθημα. Απλως εκεινη δεν προκειται να ωφεληθει...» Μηνυματα:
1. εκανε ενα εξαιρετικο περασμα απο ολες τις θρησκειες με μεγαλο σεβασμο τονιζοντας την ουσια.Της καρδιας, της προσφορας και της ανθρωπιας.
2. οι διαχωριστικες γραμμες των εθνικοτητων, ιδεολογιων, κοινωνικων ταξεων υπαρχουν μονο μεσα στο μυαλο μας. Και συνηθως μας εμποδιζουν απο το να δουμε πισω απο αυτα και να κανουμε ενα κοπο μηπως εκει απεναντι υπαρχει ο αδερφος. Απο τις ταινιες που ενοιωσα οτι εγινα λιγο καλυτερος. Ασχετα αν η καθημερινοτητα θα με διαψευσει...
Με αριστα το δεκα: 8,5
Ειχα παρακολουθησει σχεδον κατά τυχη το ανοιξη καλοκαιρι φθινοπωρο χειμωνας του Κιμ Κι Ντουκ. Με το που εμαθα για «το κοριτσι με το αγγελικο προσωπο», δεν το σκεφτηκα και πολύ. Πολύ μεγαλος κινηματογραφιστης. Καλλιτεχνης. Λεμε για τον ευρωπαϊκο κινηματογραφο αλλα το μεγαλο αντιπαλο δεος στο χολιγουντοσκουπιδι είναι ο ασιατικος. Το μεγαλο μου παραπονο εναντι στα σουπερ μαρκετ village δεν είναι οι τανιες που παιζουν. Αν δεν υπαρχαν θεατες για τα κλασικα τυπου ο καλος σκοτωνει 300 και πηδαει και την καλυτερη γκομενα, πολύ απλα αυτά δεν θα υπηρχαν.
Το παραπονο μου είναι ότι ρε φιλε, εχεις 20 αιθουσες. Βαλε σε μια, ΕΣΤΩ ΣΕ ΜΟΝΟ ΜΙΑ, να παιζονται ταινιες της προκοπης. Να βλεπει και ο άλλος κατι διαφορετικο. Και ας το απορριψει. Να δει μια διαφορετικη εικονα, μια άλλη διασταση. Τελοσπαντων.
Το κοριτσι με το αγγελικο προσωπο.
Δυσκολη τανια. Τα φρου - φρου: απιστευτη σκηνοθεσια, στιλ και φωτογραφια. Ο ορισμος της τεχνης. Πολλα συμβολικα πλανα και εικονες που μενουν και μετα τους τιτλους τελους. Οι ερμηνειες σε καθηλωνουν και η μουσικη πλαισιωνει ( που το θυμηθηκε ο ατιμος το «υπνοπαιδεια» του σατιε) το εργο στις δοσεις που απαιτειται.
Το στορι: 2 κοριτσακια εκδιδονται. Η μια υποδυεται τη «μανατζερ» και η άλλη «κανονιζει» τους πελατες. Η αντιληψη της δευτερης είναι ότι με αυτό προσφερει ευτυχια στους ανδρες και η πρωτη κανει τη διαχειριση των χρηματων για να πραγματοποιησουν το παιδικο τους ονειρο. [ ΣΣ. Δεν μιλαμε για τσοντα. Οι λαγνοι ας νοικιασουν dvd ] Καποια στιγμη όμως για να μην πεσει στα χερια των μπατσων πεφτει από ένα μπαλκονι ενός μοτελ και πεθαινει. Το άλλο κοριτσακι από ενοχες παει με ολους τους πελατες για να τους δωσει μια στιγμη χαρας προσφεροντας τα χρηματα τους πισω! Ο πατερας της, μπατσος, ανακαλυπτει το χομπι της κορης του και αυτοδικει. Χτυπαει, απειλει, οδηγει σε αυτοκτονια και σκοτωνει τους πελατες.
Μετα πανε με την κορη ταξιδι και εδώ εχουμε τις βουδιστικες καταβολες του κιμ κι ντουκ ( μεσα στον κοσμο ο πονος και η θλιψη, εξω από αυτόν η αρμονια ) και εκει που βλεπεις να «φτιαχνουν τα πραγματα», ο πατερας παραδιδεται στην αστυνομια και η κορη εχοντας μολις μαθει να οδηγει, κολλαει με το αυτοκινητο στο βαλτο στην προσπαθεια της να ακολουθησει το μπατσικο...
between the lines: η ταινια μοιαζει λιγο με εσωτερικη υποθεση των κορεατων. 500.000 ανηλικες κοπελες στην πορνεια, ακομα και η γλωσσα τους στην αρχη σου δινει την αισθηση ότι προκειται για κατι μακρινο. Αυτό που μου εδωσε εμενα είναι πως ο σκηνοθετης μοιραζεται τις αναζητησεις του μαζι με τον θεατη. Δεν καταφευγει σε ευκολιες, σε ηθικολογιες και σε αφ υψηλου διδαγματα. Αν δεν κανω λαθος ο ιδιος είναι καθολικος και σε συνδιασμο με τον βουδισμο δινει μια ιστορια που ο καθενας μπορει να βαλει ελευθερα τη δικη του εκδοχη, τα δικα του πιστευω και τη δικη του κοσμοθεωρια.
Με αριστα το δεκα: 8
Κανοντας βιντεοκλαμπινγκ επεσε το ματι μου στο
wag the dog
με τις φατσες των Χοφμαν και Ντε Νιρο. Ας το παρω λεω, δεν μου φαινεται για μουφα. Και ξεκινανε οι τιτλοι.. βλεπω στο σενά, ντεϊβιντ μαμετ ....μπα....σκηνοθεσια μπαρι λεβινσον....ελα ρε!....και μουσικες ο μαρκος ο νοπφλεριας!!!
Αμαν λεω, θα μετραει η ταινια. Μπορει να πατησα το play στο dvd κατα τις 02:00 ετσι για να παρω μια ιδεα αλλα την ειδα μεχρι τελους!!! Παρτε το δειτε το και δειτε αμεσως μετα το Φαρεναϊτ 9/11. Ειναι σαν να εχετε παρακολουθησει 1000 ωρες πολιτικης αναλυσης.
Απιστευτη καταμαυρη κωμωδια για τις κατασκευες ειδησεων, τον αποπροσανατολισμο της κοινης γνωμης, τα παιχνιδια των δημοσιογραφων και των αυλικων, τα προβατα, χωρις χαπι εντ και χωρις ελπιδα. "Αφου το ειδα στην τηλεοραση! αρα ειναι αληθεια!"
Με αριστα το δεκα: 9
Τaxi 3
Οταν οι γαλλοι κανουν χολιγουντ. Αξιζαν η μουσικη των DJ kore - skalp ( γαλλικο free style - hip hop ) τα 10' πρωτα λεπτα με τον σταλονε και μετα ουτε ανθυποχαμογελο. Οποιος παρει to dvd ας εστιασει στο πως γυριστηκε η ταινια και πως εκαναν τα εφε. Ειναι πιο ενδιαφερον.
Με αριστα το δεκα : 1
Φαρεναϊτ 9/11
Αλλαζουν οι εποχες. Με τα καλα τους και τα κακα τους. Αν υπηρχε ενας μουρ στη δολοφονια του Κενεντι, σιγα μην εβγαινε τετοιο ντοκιμαντερ. Με τσιμεντενια παπουτσια στον αργοσαρωνικο θα ηταν τωρα... Να το δειτε οπωσδηποτε.
Μυστικο ποταμι.
Απιστευτες ερμηνειες απο αγαπημενους μου ηθοποιους. respected οι τιμ ρομπινς και σον πεν. Δεν περιμενα τετοια ταινια με σκηνοθεσια κλιντ ιστγουντ. Σκοτεινη ατμοσφαιρα, non happy end, απο το θριλερ στο δραμα. Ενοχη - προδοσια και εγκλημα. Εγκλημα ολων σε ολους. ο φιλος στον φιλο, η γυναικα στον συζυγο ακομα και τα παιδια.
Με αριστα το δεκα: 7
Ο ανθρωπος χωρις παρελθον
Καουρισμακι. φινλανδος σκηνοθετης. respect. Αξιοπρεπεια - ηθος - Τεχνη. Πηγη της αγαπης προς τον συνανθρωπο ειναι ο πονος.
Με αριστα το δεκα: 8,5
"Δεν εισαι τελειως ξοφλημενος αν εχεις να πεις μια καλη ιστορια και καποιον να την ακουσει...." Οτι αξιζει να κρατησει κανεις απο το "the legend of 1900"
Τον τιμ ροθ τον θυμαμαι και απο μια εξαιρετικη ερμηνεια στο «Μικρη Οδησσος» Σπουδαιος και σε αυτο το εργο. Η ταινια δινει εμφαση στη μουσικη (μορικονε οε οε ) και κυριως στην αισθητικη της Φωτογραφιας και της σκηνοθεσιας. Ομως κινειται σε ρηχα νερα καθως μια πολυ εξυπνη ιδεα δεν κορυφωνεται καθολου και καποια στιγμη βαριεσαι.
Το στορι λεει πως ενα παλικαρι γεννιεται σε ενα πλοιο, φυσικο ταλεντο και καταπληκτικες επιδοσεις στο πιανο ( αφου μαλιστα νικαει και τον «εφευρετη της τζαζ» ) και δεν κατεβαινει ποτε απο αυτο. Συνεχως ταξιδευει, αυτο ειναι το περιβαλλον του και οταν το πλοιο αποσυρεται και ανατινασσεται, αυτος προτιμα τον θανατο απο το να βγει στη στερια.
βαθμολογια: 6
Charlie’s angels
Εβαλα την τηλεοραση για το δω από περιεργεια. Στην καλυτερη χαζο, στη χειροτερη αμερικανικη αφελεια προς αποβλακωση.
Με αριστα το δεκα: 1 και αυτό για την Καμερον Ντιαζ
Blow
Αλλη μια ατυχης τηλεοπτικη εμπειρια. Εστω μια μετρια ταινια με προβλεψιμο τελος και μετρια πλοκη με πινελιες βιντεοκλιπ. Και βαζεις τον jonnhy depp ως πρωταγωνιστη. 2 για την ταινια και αλλα 2 για τον ντεπ
Ενδεικτικα μια ερωτηση και θα καταλαβετε όλα τα υπολοιπα: Αληθεια κυριε σκηνοθετα, σε 30 χρονια πορειας στη ζωη, πως γινεται να μην εχει αλλαξει καθολου ενας ανθρωπος ? Ηξερε και αυτος τον φουστανο ?
l homme du train
Μια φαινομενικα ησυχη αλλα πολύ δυνατη ταινια. Μου θυμησε το διδυμο πατσινο – ντενιρο στο heat του μαϊκλ μαν.
Ληστης φτανει σε επαρχιακη πολη για να κλεψει μια τραπεζα και βρισκει προσωρινο καταφυγιο σε έναν μοναχικο συνταξιουχο δασκαλο. Εντελως αντιθετοι οι δυο τους και ο ενας ανακαλυπτει πως θα ηθελε να είναι ο άλλος. Κλασικος πνευματικος γαλλικος κινηματογραφος. «η εκδικηση είναι η δικαιοσυνη της δυστυχιας»
Βαθμος: 7
Τhe safety of objects
Πολυς πονος, οικογενειακο δραμα και κλαμα. Η ζωη εχει και χαρουμενες στιγμες. Στα θετικα, δεν κατεφυγε σε ακροτητες και σιγουρα ο ανθρωπος δεν πρεπει να προσδιοριζεται από τα αντικειμενα που πρεπει να αποκτησει για το δικο του american dream
βαθμος: 4,5
"Μια πορνογραφικη σχεση"
Εξαιρετικη σκηνοθεσια, ερμηνειες και μουσικη. Καθαρος γαλλικος κιν/φος με την ατμοσφαιρα, το υπογειο και το ρομαντικο αλλα επι της ουσιας, ευχαριστω δεν θα παρω. Το στορι παει αντιστροφα. απο το κρεβατι στον ερωτα και απο κει στην αποξενωση. Το between the lines, αν παμε ετσι, ζητω που καηκαμε.
Με αριστα το 10: 5,5
Συνεχισα με νανι μορετι και το "αγαπημενο μου ημερολογιο". Εξυπνο χιουμορ, συγκινητικο, ανθρωπινο και αληθινο
βαθμος: 6,5
Και μια και το βρηκα μεσα στην κυριακατικη εγκυκλοπαιδεια, ε, συγγνωμη, εφημεριδα ηθελα να πω και δεν το ειχα δει, ειπα να παρακολουθησω το terminator 2.
Εντυπωσιακα εφε, κοκα κολα, κομπρεσερ βαθμος: 3
Τελειωσε η ταινια του νυν δημαρχου και επιασα τον εαυτο μου να αναρωτιεται πως κολλαει ο θεατης. Η ταινια του μορετι ηταν καλυτερη αλλα και στριφογυρισα στην πολυθρονα και κοιταξα το ρολοϊ και καποια στιγμη ειπα σφυρα το. Ενω με τη δραση και το μπαμ μπουμ για ποτε περασε η ωρα ουτε που το καταλαβα. Κολλησα. Δεν ξερω σε τι οφειλεται.
Ισως οι ταινιες δρασης να πετυχαινουν γιατι εχουν το χαρακτηριστικο που ανεκαθεν κυνηγουσε ο ανθρωπος στις δραστηριοτητες του, την ταχυτητα και την γρηγορη εναλλαγη. Ισως και για αυτο τα κομιξ εχουν τοσο μεγαλη εμπορικη επιτυχια. Με ενα ξεφυλλισμα διαβαζεις λιγο και τελειωνεις στα γρηγορα. Θεαματα που βλεπεις το ενα και ξεχνας το προηγουμενο.
swimming pool
Λιγο και καλα πλοκη, λιγο και καλα πνευματωδες μυστηριο, μια ψιλοανατροπη, μια ομορφη κοπελα ονοματι ludivine sagnier και η ταινια περνα και χανεται
βαθμος: 3
big fish
Ο Τιμ Μπαρτον είναι μεγαλος, τεραστιος καλλιτεχνης. Ομορφη - γλυκυτατη ταινια και λατρεμενο παραμυθι. Ενοιωσα τοσο υπεροχα, τετοια πληροτητα που δεν εχω καμια διαθεση γιατι ξερω ότι θα αποτυχω, να την εκφρασω. Ζητω η μαγεια του κινηματογραφου
βαθμος: 9
the killing
Στανλεϊ Κιουμπρικ.
Ο μεγαλος Στανλεϊ Κιουμπρικ.
Το μεγεθος Στανλεϊ Κιουμπρικ.
Ο δασκαλος του κινηματογραφου.
Φιλμ νουαρ με στοιχεια θριλερ του 1956 και θελει καμια 300 σημερινα στην καθησια του
8,5 / 10
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)