Για να λυθεί ένα πρόβλημα, προφανώς και
πρέπει να το αναγνωρίσουμε. Υπάρχει τεράστιο πρόβλημα για αυτό άλλωστε και τα
νοίκια είναι στα όρια της παραφροσύνης.
Γιατί ανεβήκαμε τουριστικά, γιατί υπάρχουν
πολλά Airbnb, γιατί η αστυφιλία
συνεχίζεται, γιατί έχουμε λαθρομετανάστευση και γιατί δεν χωράμε.
Για μια ακόμα φορά η κυβέρνηση παίρνει
ημίμετρα και κάνει πασαλείμματα. Ωραίες οι ανακοινώσεις στα ΜΜΕ, το τάδε
πρόγραμμα και το δείνα πρόγραμμα και στην πραγματικότητα επωφελούνται πολύ
λίγοι σε σχέση με τις ανάγκες.
Οριστική λύση θα δινόταν κατά την άποψη μου
αν κινηθούμε σε τρεις κατευθύνσεις.
Α. Κατά τις δεκαετίες των 80 και 90, όταν
στην Ελλάδα συνέρρεαν άφθονα χρήματα από την Ευρώπη, ο μέσος Έλληνας είχε ένα
μεγάλο και ένα εναλλακτικό όνειρο. Το μεγάλο ήταν ο διορισμός στο δημόσιο. Το
εναλλακτικό ήταν το δικό του κατάστημα. Να νοιώθει επιχειρηματίας. Γεμίσαμε
λοιπόν λογής λογής καταστήματα που μοιραία έκλεισαν.
Αυτά που δουλεύουν είναι τα καφέ και τα
νυχάδικα που ξεφυτρώνουν σαν τις τσουκνίδες. Υπάρχουν όμως πάρα πολλοί δρόμοι
στην Αθήνα που διαθέτουν πάρα πολλά τέτοια μαγαζιά εγκαταλελειμμένα. Κλειστά,
βρώμικα, χάλι μαύρο.
Καταρχάς θα πρέπει να αλλάξει ο νόμος που
λέει ότι για να γίνει μια τέτοια αλλαγή θα πρέπει να συμφωνήσει το 70% των
ιδιοκτητών της πολυκατοικίας. Αυτό δεν πρόκειται να γίνει. Γιατί ο κόσμος είναι φθονερός, γιατί
δεν βγάζεις άκρη, γιατί σε κάθε πολυκατοικία υπάρχουν κλειστά διαμερίσματα με
αφανέρωτους ιδιοκτήτες. Επίσης, γιατί υπάρχουν άνθρωποι είτε γηγενείς είτε
αλλοδαποί, που θα σου πουν όχι είτε για να τους πληρώσεις είτε γιατί είναι
κακόψυχοι.
Πολλά ισόγεια 50-60-70 τετραγωνικών που μια
χαρά κατοικίες γίνονται, δεν είναι διαμπερή. Να δοθεί δια νόμου η δυνατότητα,
όπου μπορεί να ανοίξει μπαλκονόπορτα, να γίνει.
Υπάρχουν πάρα πολλά ισόγεια στην Αθήνα που
δεν θα ξαναγίνουν καταστήματα ποτέ. Γιατί να μην παραχωρηθούν ως κατοικίες. Ας
πληρώνουν και μια μικρή συμμετοχή στα κοινόχρηστα για να αυξάνονται και τα
έσοδα των πολυκατοικιών και θα καλύψουν ανάγκες.
Β. Υπάρχουν πολλά κλειστά διαμερίσματα που οι
ιδιοκτήτες τους δεν ενδιαφέρονται να τα αξιοποιήσουν. Είτε γιατί δεν
συνεννοούνται οι κληρονόμοι. Είτε γιατί δεν μπορούν. Είτε γιατί βαριούνται.
Είτε γιατί δεν θέλουν. Είτε γιατί δεν μπορούν να πληρώσουν τη συμμετοχή τους
στο πρόγραμμα. Είτε γιατί δεν υπάρχουν ανάμεσα μας και δεν έχουν κληρονόμους.
Εκεί λοιπόν να θεσπιστεί αναγκαστική ανακαίνιση στην οποία ο ιδιοκτήτης δεν θα
συμμετέχει οικονομικά και όταν γίνει η πώληση ή η ενοικίαση, να παίρνει ένα 25
– 30 % και να τελειώνουμε.
Παράδειγμα :
Διαμέρισμα σε πολυκατοικία που έχει 5 χρόνια
άδειο. Άσε που είναι πηγή μόλυνσης, υδραυλικών βλαβών και οικονομική αιμορραγία
για μια πολυκατοικία, να μπαίνει αμέσως σε καθεστώς υποχρεωτικής ανακαίνισης.
Σε όσα είναι από 5 χρόνια και κάτω, είτε θα
συναινέσουν οι ιδιοκτήτες, είτε θα δοθεί μια παράταση ενός έτους για
τακτοποίηση και αν δεν, μπαίνει κατευθείαν σε αυτή τη διαδικασία.
Προφανώς και θα απαγορεύεται να πωληθούν σε
εταιρείες παρά μόνο σε φυσικά πρόσωπα για να μην έχουμε φαινόμενα να τσιμπήσουν
κάποιοι από 100 ακίνητα και να ταλαιπωρούν τους ανθρώπους με απάνθρωπες
χρεώσεις.
Γ. Κτηματολόγιο πια έχουμε. Να ξεσκαρτάρουμε
τα ακίνητα του Δημοσίου που κάθονται όπως και τα ακίνητα που διαθέτουν οι τράπεζες
και επίσης παραμένουν άδεια γιατί κανείς δεν ενδιαφέρεται.
Να δημιουργηθεί ένας φορέας που θα λέγεται
για παράδειγμα φορέας οικιστικής διαχείρισης και θα έχει υπό την εποπτεία του
όλα τα ανωτέρω. Σε αυτόν θα γίνονται αιτήσεις εγκατάστασης και σε μια πλατφόρμα
όλοι οι ενδιαφερόμενοι – κανονικοί άνθρωποι με ΑΦΜ – θα μπορούν να βλέπουν τι
διατίθεται στην αγορά και θα ενεργούν ανάλογα.
Σε αυτή την πλατφόρμα θα μπορούν να
συμμετέχουν και άνθρωποι που πληρώνουν 700 ευρώ για ένα διαμέρισμα 60
τετραγωνικών στα Κάτω Πατήσια.
Αυτή η κινητικότητα θα δημιουργήσει ισορροπία
στην αγορά, λογικές χρεώσεις, έσοδα για το κράτος, για την οικοδομή και μια
ανάσα για τους ανθρώπους.
Η ανάσα αυτή θα έχει και άλλη μια θετική
επίπτωση που δεν τη λες και ασήμαντη:
ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΟ….
0 Λογομαχιες:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψε ότι θέλεις με ευπρέπεια