Στην
ύστερη Μεταπολίτευση διαμορφώθηκε ένας τύπος «αριστερού» κατ΄επίφασιν, χωρίς
κάν τα βασικά στοιχεία που συγκροτούν επιστημονικά έναν πραγματικό αριστερό:
ούτε κάν στοιχειώδης μαρξιστική θεωρητική κατάρτιση ούτε κάποια πραγματική
αγωνιστική δράση.
Κατά
κανόνα η αναντιστοιχία βίου και «αριστεροφροσύνης» είναι κραυγαλέα και
προκλητική.
Η
έννοια «αριστερός» συμπυκνώθηκε πλέον σε μία προσωπική δήλωση «αριστερών φρονημάτων»,
ως επαγγελματικό, πολιτικό και κοινωνικό διαβατήριο σε συγκεκριμένους χώρους.
Από αυτήν την διαδικασία προέκυψαν συγκεκριμένοι φαινότυποι, όχι πλειοψηφικοί
στην ελληνική κοινωνία αλλά εξαιρετικά επιζήμιοι για την κοινωνική συνοχή και
την λειτουργία οιουδήποτε οργανωμένου κράτους:
Ο
καταληψίας «αριστερός» μαθητής που μιλάει στους καθηγητές του στον ενικό και
αισθάνεται ότι έχει το δικαίωμα να συναποφασίζει για την λειτουργία του
σχολείου·
Ο
γενειοφόρος «αριστερός» εκπαιδευτικός που απεχθάνεται το αντικείμενο που
διδάσκει, άσε που δεν το γνωρίζει επαρκώς, και που θεωρεί ιερό του καθήκον να
εμφυσήσει στους μαθητές του «δημοκρατική συνείδηση», δηλαδή ασέβεια προς τους
μεγαλυτέρους, απέχθεια προς την πειθαρχία και την τάξη, εχθρότητα προς το
κράτος και το εκπαιδευτικό σύστημα·
Ο
«αριστερός» συνδικαλιστής που δεν επικεντρώνεται στην βελτίωση των συνθηκών
εργασίας αλλά εχθρεύεται την επιχείρηση που του δίνει ψωμί και επιδιώκει με
μανία να την κλείσει, και μάλιστα συγκαλύπτει ανήθικες συμπεριφορές συναδέλφων
του λαμβάνοντας ως αντιπαροχή την ασυλία που του παρέχει η θέση του·
Ο
φοιτητής που αυτοπροσδιοριζόμενος ως «αριστερός» επιδιώκει να πάρει πτυχίο
χωρίς να ανοίξει μία σελίδα και ταυτόχρονα να προετοιμάσει την καρριέρα του
προσκολλώμενος στον κομματικό μηχανισμό και υπακούοντας δουλικά στην
«καθοδήγηση»·
Ο
«αριστερός» πανεπιστημιακός- στην πραγματικότητα αργόμισθο κομματικό στέλεχος
που εξελέγη με κομματική στήριξη χωρίς να διαθέτει κάν τα στοιχειώδη προσόντα,
που απευθύνεται στους φοιτητές του με την απαράδεκτη προσφώνηση «συνάδελφε» που
όχι μόνον συνιστά αντιποίηση αρχής αλλά καταλύει την αναγκαία πατρική σχέση
ιεραρχίας που λειτουργεί ως ιμάντας καθοδήγησης των νεωτέρων·
Ο
ημιμαθής, φλύαρος, δογματικός και ξερόλας «αριστερός» ψευτοδιανοούμενος, που
χρησιμοποιεί κυρίως συνθήματα και χαρακτηρισμούς αντί για στοιχεία και
επιχειρήματα·
Ο
ανεπάγγελτος «αριστερός» πολιτευτής με την ξύλινη γλώσσα, που έχει θέσει σκοπό
της ζωής του να αποδομήσει τον κατά φαντασίαν «ελληνικό εθνικισμό», δηλαδή
ο,τιδήποτε αντιβαίνει στις «αριστερές» του φαντασιώσεις·
Ο
«αριστερός» δημόσιος υπάλληλος που καλύπτει την οκνηρία του, την ανικανότητά
του, ίσως μάλιστα και την ανηθικότητά του, χρησιμοποιώντας ως ασπίδα προστασίας
τον κομματικό μηχανισμό στον οποίον ομνύει·
Ο «αριστερός»
δημοσιογράφος, ο οποίος καταπολεμά λυσσαλέα κάθε πατριωτική έννοια και κάθε
συνεκτικό δεσμό της ελληνικής κοινωνίας, προωθεί δε συστηματικά τους ξένους
εθνικισμούς καταπολεμά δε (ανύπαρκτο) «ελληνικό εθνικισμό» αλλά προωθεί
συστηματικά τους ξένους εθνικισμούς. Και τα λοιπά.
Αυτά
εν τω μεταξύ έχουν μολύνει και άλλες περιοχές του πολιτικού φάσματος και
ουσιαστικά έχουν καταστήσει δυσχερή την λειτουργία του κράτους και της
οικονομίας.
Στα
ύστερα χρόνια της Μεταπολίτευσης, η «ανανεωτική αριστερά» ανέδειξε το έσχατο
«άνθος» της: τον εθνομηδενισμό.
Το
βδέλυγμα του εθνομηδενισμού αποτελεί αποκύημα του μίσους που ένοιωθαν οι φορείς
του ως έφηβοι εναντίον των αυταρχικών πατεράδων και δασκάλων τους (που όμως οι
περισσότεροι από αυτούς και γράμματα ήξεραν και αρχές είχαν) και γενικά του
αυταρχικού κράτους, και του μίσους εναντίον των εννοιών που πρέσβευαν αυτοί οι
αυταρχικοί πατεράδες και δάσκαλοι. Δηλαδή βασικά της Πατρίδας, της Θρησκείας,
της Οικογένειας, της Καθαρεύουσας, των Αρχαίων, του Βυζαντίου, της Πειθαρχίας,
της Ποδιάς, των Παρελάσεων, του Στρατού, της Αστυνομίας, των κακών βαθμών κλπ.
Επομένως
όλα αυτά έπρεπε τώρα να αποδομηθούν. Η αποδόμηση είχε ως κεντρικό στόχο το
Έθνος, και τελικά όλη η ψευδο-θεωρητική και ψευδο-επιστημονική δράση των ψευδο-προοδευτικών
«αριστερών» ψευδο-διανοουμένων στράφηκε σε μία λυσσαλέα προσπάθεια να
αποδομηθεί η έννοια του ελληνικού έθνους και όλα τα σύμβολά του.
Επιχειρήθηκε
η πλήρης παραχάραξη της ιστορικής πραγματικότητας, η ωραιοποίηση της
Τουρκοκρατίας, η αμαύρωση του Κολοκοτρώνη, του Καποδίστρια, του Εικοσιένα,
εκτοξεύθηκαν ασύλληπτα ανιστόρητες αλλά και προσβλητικές βλακείες, όπως ο όρος
«συνωστισμός» για την μαζική σφαγή των Ελλήνων στην Σμύρνη το 1922.
Όλα αυτά τελικώς έγιναν καλός αγωγός για την
υιοθέτηση της προπαγάνδας ξένων εθνικισμών εις βάρος της Ελλάδος. Έτσι όλα αυτά
κατέληξαν εργαλεία στα χέρια γειτονικών αναθεωρητισμών και αυτοί οι δήθεν
αριστεροί (και στις συνήθειές τους ατομικιστές, καταναλωτικώτατοι, φιλοχρήματοι
και ιδιοτελέστατοι) έγιναν οι χρήσιμοι ηλίθιοι που απαιτήθηκαν ως ιδεολογικό
άλλοθι για τις μεγάλες εθνικές υποχωρήσεις των Πρεσπών και ας ελπίσουμε όχι και
του Αιγαίου.
Απόσπασμα
από άρθρο του Μελέτη Μελετόπουλου στο Αντιβαρο.
