ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΟΣ ΓΕΙΑ ΣΟΥ – ΟΤΑΝ Ο ΑΝΤΕΤΟΚΟΥΝΜΠΟ ΕΠΑΙΖΕ ΤΑΒΛΙ ΜΕ ΤΟΝ WALKUP

 

Αγαπώ όλες τις Εθνικές μας ομάδες, περισσότερο από την ομάδα μου την ΑΕΚ, αλλά με αυτή του μπάσκετ νοιώθω μεγαλύτερο δέσιμο. Είναι αυτή που έδειξε το δρόμο στον αθλητισμό σε όλο το Εθνος, σε μια ολόκληρη γενιά και δημιούργησε όλες τις επιτυχίες σε όλα τα αθλήματα.

Ακριβώς για αυτό το λόγο ο Νίκος Γκάλης δεν πρόκειται να ξεπεραστεί ποτέ και από κανέναν ανεξάρτητα από τους αριθμούς, τα στατιστικά, τα συμβόλαια και τους τίτλους. Γιατί αυτός άνοιξε την πόρτα σε όλους τους υπόλοιπους σε κάθε άλλο άθλημα.

Thomas Walkup ή Τόμας Γουόκαπ επί το ελληνικότερον.

Μεγάλη συζήτηση έγινε στα δίκτυα που η άποψη του καθενός καθορίστηκε από την ομάδα που υποστηρίζει. Η δική μου είναι πάρα πολύ απλή.

Όποιος άξιος, νομοταγής, ευπρεπής αλλοδαπός πολίτης θέλει να φορέσει τη φανέλα με το εθνόσημο, να σηκώσει τη σημαία μας και να γίνει συμπατριώτης μας, είναι ΤΙΜΗ ΤΟΥ και ΤΙΜΗ ΜΑΣ.

Πάμε στις υποκατηγορίες και στα παρακλάδια.

Α) Δεν μιλάμε για παρα φύσιν ελληνοποιήσεις όπως αυτές με τα παιδιά από τη Σερβία τη δεκαετία του 90. Αυτοί ήταν πιτσιρικάδες, δεν είχαν στον ήλιο μοίρα, είπαν το ναι με το ζόρι και μετά όταν έφτιαξαν την καριέρα τους, πλούτισαν πήγαν και έπαιξαν με την Εθνική της πατρίδας τους. Άσε δε που αρκετοί από αυτούς απεδείχθησαν αχάριστοι και μας έβριζαν. Οι Τάρλατς Τόμιτς, Νάκιτς, Βούκσεβιτς, Μισούνοβ, Πετσάρσκι, Μοραϊτοβ, Λέντκοβ, ήταν μια πρακτική εκτεταμένης αλλοίωσης του ελληνικού μπάσκετ στην οποια πρωταγωνίστησε ο Ελληνάρας Γιάννης Ιωαννίδης. Θυμίζω και τους Στογιάκοβιτς, Νεστέροβιτς, Γιάριτς, Γκούροβιτς, Σοκ, Κούουσμα. Οι παίκτες αυτοί είχαν συμφέρον και όχι αγάπη στην Ελλάδα. Να σου πω τη black truth εμένα πιο πολύ με ενοχλεί η περίπτωση του Βεζένκοβ που τον έχουμε στην Ελλάδα ως Έλληνα και παίζει με την Εθνική Βουλγαρίας.

Β) Οι περιπτώσεις Παπαδάκου, Κουφού, Μπράμου, Καλάθη, Όγκουστ, Ντόρσεϊ, Μήτρου – Λόνγκ και Χολέμπας – Μπάλντοκ στο ποδόσφαιρο, είναι παιδιά με ξεκάθαρες ελληνικές ρίζες. Είναι παιδιά της διασποράς που είμαστε υποχρεωμένοι να τους φέρουμε κοντά στην Ελλάδα, στην πατρίδα. Αυτοί πρέπει να παίρνουν την ελληνική υπηκοότητα με συνοπτικές διαδικασίες και να μπαίνουν να παίζουν. Δεν μπορεί από τη μια να λέμε πως ως μητέρα πατρίδα δεν κάνουμε τίποτα για τον απόδημο Ελληνισμό και όταν έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε κάτι, να κοιμόμαστε όρθιοι.

Γ) Ο κόσμος άλλαξε. Χρόνια τώρα. Οι Ρώσοι πήραν πανευρωπαϊκό με τον Χόλντεν. Παρομοίως οι Ισπανοί με τον Λορέντζο Μπράουν που βγήκε και MVP. Κοτζάμ Τουρκία με 80 εκατομμύρια πληθυσμό, βάφτισε ως Τούρκο τον Λάρκιν. Οι Γερμανοί ενοχικά βάζουν στην Εθνική τους όποιον περνάει από το Μόναχο, οι Ισραηλινοί έχουν πάντα δύο τουλάχιστον Αμερικανούς και οι Γάλλοι, αν δεν γνώριζα που βρίσκονται στο χάρτη, θα νόμιζα πως είναι μια αφρικανική χώρα που παίζει στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Αν θέλουμε επιτυχίες και διακρίσεις, θα πρέπει και εμείς να προσαρμοστούμε. Αλλιώς θα πηγαίνουμε στις διοργανώσεις με άμπαλους και θα ερχόμαστε τελευταίοι.

Δ) Το ελληνικό μπάσκετ είναι πάμπτωχο. Αυτή είναι η αλήθεια και σε όποιον αρέσει. Δεν παράγουμε παίκτες γιατί ο Έλληνας δεν γουστάρει να δουλέψει. Δεν γουστάρει την ατομική προπόνηση και θέλει μετά το πρώτο συμβόλαιο τη ζωάρα. Έχουμε μια εξαιρετικά καλή σχολή προπονητών με τη τακτική και την άμυνα και το σκεπτόμενο μπάσκετ και προσπαθούμε να καλύψουμε τις αδυναμίες μας. Οι άλλοι προοδεύουν και εμείς μείναμε πίσω. Ο Μήτογλου για παράδειγμα, ήταν στη ναφθαλίνη για 16 μήνες και τον βάλαμε κατευθείαν στην Εθνική! Λογικό. Αφού δεν έχουμε άλλον! Ο Παναθηναϊκός πανηγυρίζει που πήρε τον Κώστα Αντετοκούνμπο και κανείς δεν σκέφτεται το πιο απλό πράγμα του κόσμου: Όπου και αν πήγε ο συμπαθής Κώστας, ΔΕΝ ΕΠΑΙΞΕ ! Το μπάσκετ δεν είναι ποδόσφαιρο. Χρειάζονται επιθετικές αρετές. Η επίθεση θέλει ατομική προπόνηση. Εμείς δεν κάνουμε και για αυτό δεν έχουμε καλούς Έλληνες παίκτες. Πάρε έναν έναν από το ρόστερ της Εθνικής : Ο Παπαπέτρου έφυγε ως μεγάλο όνομα και στην Παρτίζαν τον είχαν για άμυνα. Ο Μωραϊτης είναι ο ίδιος όπως τον θυμάμαι από την ΑΕΚ. Ο Καλαϊτζάκης τι έκανε φέτος στον Παναθηναϊκό που θα μπορούσε με τα χάλια των πρασίνων να αναδειχθεί; Ακόμα περιμένουμε τον Παπαγιάννη.  Οι Λαρεντζάκης και Λούντζης είναι ρολίστες συγκεκριμένων δυνατοτήτων που αναδεικνύονται ενίοτε στη σπουδαία μηχανή του Ολυμπιακού. Ο Μποχωρίδης δεν κάνει, ο Θανάσης δεν θέλει να δουλέψει αλλά μας χρειάζεται στην άμυνα, στον χαβαλέ και στην ψυχική ανάταση. Ο Ρογκαβόπουλος αν βάλει μυαλό θα κάνει σπουδαία καριέρα και ο Παπανικολάου έκανε εξαιρετική χρονιά αλλά δεν ξέρω τι μπορεί να κάνει χωρίς τη μηχανή του Μπαρτζώκα και χωρίς καινοτομίες τύπου να παίξει στο 2. Συγγνώμη αλλά δεν έχουμε την πολυτέλεια ως ελληνικό μπάσκετ να αρνηθούμε τον Τόμας Γουόκαπ. Σημείωσε δε το εξής: Εδώ και πολλά χρόνια γκρίνιες για τη σύνθεση της Εθνικής Ομάδας δεν υπάρχουν. Ξέρεις γιατί; Όχι γιατί γίναμε πολιτισμένοι και σεβόμαστε τις αποφάσεις των προπονητών και λοιπά χαζοχαρούμενα. Αλλά γιατί δεν αδικείται κανένας καθώς δεν υπάρχει άλλος αξιόμαχος διαθέσιμος!

Ε) Επειδή οι οπαδοί της αριστερίζουσας εθνομηδενιστικής θολοκουλτούρας του τίποτα μπερδεύονται, θα το κάνω πενηνταράκια. Δεν είναι η ίδια περίπτωση με τους λαθρομετανάστες που για λόγους επιβίωσης υπογράφουν ότι τους δώσεις. Ο Γουόκαπ ήταν ένας πλούσιος Αμερικανός με καριέρα που υπέγραψε στον Ολυμπιακό την ανανέωση του συμβολαίου και δεν μας έχει ανάγκη. Γουστάρει τη χώρα μας, τον γουστάρουμε και εμείς. Τον κάναμε Έλληνα Τιμής Ένεκεν και καλή του επιτυχία. Μόνο και μόνο με βάση το συμβόλαιο του θα τον έχουμε στην Ελλάδα συνολικά 7 χρόνια.  Αυτό όμως που θέλω είναι μετά το Παγκόσμιο να κάνει μαθήματα. Να αποκτήσει στοιχειώδεις γνώσεις της Ελληνικής γλώσσας και ιστορίας.

ΣΤ ) Χίλιες φορές οι άνθρωποι που γουστάρουν τη χώρα μας και θέλουν να γίνουν συμπατριώτες μας όπως ο Τομ Χάνκς, ο Κάρλος Ζέκα, ο Τόμας Γουόκαπ παρά οι ιθαγενείς που «κουράζονται», βαριούνται και αρνούνται να εκπροσωπήσουν τη χώρα τους.

Μου κάνει πάντως πολύ μεγάλη εντύπωση πως ο Έλλην οπαδός όταν πάρει ελληνικό διαβατήριο ένας ξένος παίκτης για την ομάδα του, είναι καλοδεχούμενος. Ενώ όλο το politically correct μας βγαίνει στην Εθνική!

Η περίπτωση του Γιάννη Αντετοκούνμπο είναι πολύ εύκολη όταν αποφασίσουμε ως κοινωνία να κάνουμε κάτι μαγικό που αντιβαίνει το DNA μας αλλά θα μας ανοίξει τις πύλες του παραδείσου.

ΝΑ ΞΕΡΙΖΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΦΘΟΝΟ

Αν ο Γιάννης δεν ήθελε να έρθει θα το είχε ξεκόψει από την αρχή. Τόσο απλά.

Όμως πρέπει να καταλάβουμε πως δεν είναι ένας από εμάς. Είναι ένας παγκόσμιας ακτινοβολίας αστέρας που τον ξέρουν από τον Καναδά μέχρι τη Νότια Αφρική και από το Πεκίνο μέχρι το Γιβραλτάρ.

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο έχει τεράστια συμβόλαια, χορηγούς, εταιρείες, κόβει βόλτες στον Λευκό Οίκο, η εικόνα του είναι παγκόσμιο σήμα και πρέπει να είναι πενταπλά προσεκτικός με τις επιλογές του. Το ότι έχει μια ευαισθησία στο γόνατο, αυτό το γνωρίζουμε εδώ και πολλά χρόνια. Δεν θα ρισκάρουν οι Μπάκς να τον χάσουν για 4-5 μήνες. Εκτός και αν τους αποζημιώσει ο κάθε χλιμίτζουρας σχολιαστής των σόσιαλ.

Είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι ο μεγαλύτερος πρεσβευτής του Ελληνισμού παγκοσμίως. Δεν μας έχει ανάγκη. Εμείς τον έχουμε. Καριέρα θα έκανε ούτως ή άλλως. Εμείς οφείλουμε να μην τον κακοκαρδίζουμε και όποτε μπορεί να έρχεται, να είναι απολύτως καλοδεχούμενος. Ας μην τον πρήζουμε και να μην ψάχνουμε αφορμή για να στάζουμε χολή. Δεν του είναι τίποτα του παιδιού να μας ξεγράψει. Εμείς θα χάσουμε. Όχι αυτός.

 

Κλείνοντας, σε ότι αφορά τα της Εθνικής μας Ομάδας, είμαι σίγουρος πως η αποψίλωση φέρνει συσπείρωση. Η ομάδα μας θα δεθεί ακόμα περισσότερο τώρα που όλοι τους έχουμε ξεγραμμένους. Ευτυχώς που δεν κερδίσαμε το τουρνουά Ακρόπολις γιατί πάντα αυτό μας έριχνε στάχτη στα μάτια και πηγαίναμε στις μεγάλες διοργανώσεις πιστεύοντας ότι οι αγώνες θα ήταν φιλικά με το μπασκετάκι του γρήγορου transition.  Θα πάμε με το κλασικό ελληνικό μπάσκετ, «άμυνα με ξαφνικές άμυνες» και θα προσπαθήσουμε να κλέψουμε ότι μπορούμε. Έχουμε τραγικό πρόβλημα στην επίθεση. Δεν έχουμε σουτερ, διεισδυτικούς παίκτες και είμαστε στατικοί. Θα γυρνάμε τη μπάλα γύρω γύρω. Αν την περάσουμε κοντά στο καλάθι, κάτι γίνεται. Στα σουτ, αστα να πάνε. Προσευχή.

Πιστεύω πως και στους δύο ομίλους θα περάσουμε, έστω και με τα χίλια ζόρια. Μετά στις διασταυρώσεις θα χαιρετήσουμε. Παίκτης κλειδί ο Ρογκαβόπουλος. Αν ο πιτσιρικάς αρπάξει την ευκαιρία, θα μπορέσουμε να σταθούμε.

Τέλος, να θυμάσαι:

Την Εθνική Ομάδα μας της πατρίδας μας την αγαπάμε, τη βλέπουμε και την υποστηρίζουμε. Για θέαμα και showtime, βάλε ΝΒΑ και μην ασχολείσαι.