ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΤΙΜΩΡΗΘΗΚΑ, ΠΑΛΙ ΚΑΛΑ

 

Βρίσκομαι σε φανάρι στην Αλεξάνδρας. Πετάγεται μελαμψός χαμογελαστός τυπάκος με το «Τ» να το κρατάει σαν σπαθί και μου κάνει νόημα να μου καθαρίσει το παρμπρίζ.

Απαντώ αρνητικά αλλά επειδή έχω χάσει πολλά κιλά τελευταία, μάλλον ήμουν αόρατος.

Ξεκινάει τις νίντζα κινήσεις, με πιάνει στο φιλότιμο, ανοίγω το πορτοφόλι μου και βρίσκω ένα νόμισμα των 50 σεντς.

Του το δίνω.

Το κοιτάζει και μου λέει

 

«Τι είναι αυτό; Αυτό δεν φτάνει!!!»

 

Μεγάλο σχολείο ο δρόμος φίλε μου.

 

Πόσα πράγματα μαθαίνει κανείς.

 

Στο καθάρισμα τζαμιών, υπάρχει μίνιμουμ χρέωση.

Θες δεν θες, συναινείς στο καθαρισμό – λέμε τώρα καθαρισμός – τζαμιών του αυτοκινήτου σου.

Για 23 δευτερόλεπτα απασχόλησης, τα 50 σεντς είναι λίγα.

Είναι απολύτως λογικό να δώσεις κάτι σε κάποιον που δεν είσαι υποχρεωμένος και χωρίς να του ζητήσεις κάτι, και δικαιούται να διαμαρτύρεται.

 

Τελικά νομίζω πως ήμουν τυχερός που δεν τιμωρήθηκα. 

 

Αφού έχω το κεφάλι μου στη θέση του ακόμα, πάλι καλά…