ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΣΙΑΡΤΑΣ

 

Στα νιάτα μου, δύο ήταν οι ποδοσφαιρικοί μου έρωτες από το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ο ένας ήταν ο Ζιοβάνι και ο άλλος ήταν ο Βασίλης Τσιάρτας.

Για τον μεν πρώτο ήθελα να χάνει ο Ολυμπιακός αλλά ο Ζίο να βάζει γκολ. Ζήλεψα πάρα πολύ εκείνον τον ΑΕΚτζή – έπρεπε να είμαι εγώ γκαντ νταμ ιτ -  που έκανε τον Θεό να δακρύσει στο στούντιο του ΣΠΟΡ FM στην αποχαιρετιστήρια συνέντευξη του.

Και για τους δύο είχα έρθει άπειρες φορές σε αντιπαράθεση με φίλους, γνωστούς και αγνώστους. Το επιχείρημα μου ήταν ακλόνητο : Όταν ένας παίκτης σου πετυχαίνει γλάστρα στα 50 χιλιόμετρα και μετά  προσγειώνει τη μπάλα στο κεφάλι της καρφίτσας, δεν με ενδιαφέρει να μαρκάρει. Ας τρέξουν οι άλλοι. Αν ήθελα να βλέπω δρομείς, θα παρακολουθούσα στίβο.

Για να λέμε την αλήθεια, ο βραζιλιάνος ήταν σε πλεονεκτική θέση. Είχε σπουδαίους συμπαίκτες που έπαιζαν και για αυτόν, η παράγκα είχε παίξει το ρόλο της ενώ ο Ελ Μάγκο ήταν ίσως το μόνο 10άρι που βγήκε πρώτος σκόρερ με 26 γκολ παρακαλώ ( και όχι με 10 και 12 όπως σήμερα )  και άλλες τόσες ασίστ. Θα μετρούσαν και παραπάνω αν δεν είχε την ατυχία να έχει ως δεξί χαφ τον Βασίλη Λάκη που δεν ήθελε να κάνει ατομική προπόνηση να μάθει να πλασάρει. Φαντάσου να είχε ο Τσιάρτας ως συμπαίκτη τον Στέλιο Γιαννακόπουλο πόσα θα έγραφε το κοντέρ.

Τα δικά μου καλύτερα στιγμιότυπα που θα έχω στο κεφάλι μου από τον τεράστιο Τσιάρτα μέχρι το τέλος της ζωής μου, είναι το πώς διόρθωσε τις μοίρες σε εκείνα τα δύο φάουλ με τη Ρεάλ των Γκαλάκτικος που έγιναν ακριβώς μπροστά μου γιατί σε εκείνο το πέταλο καθόμουν. Το φάουλ με την Ουκρανία από το πουθενά. Η καλύτερη μακρινή πάσα που έχω δει στη ζωή μου, ένα έπος από μόνη της, στον Χαριστέα για το 1-1 που διέλυσε τη μισή Εθνική Ισπανίας.

Ο άνθρωπος δεν ήταν μόνο ένας δεινός σκόρερ χωρίς να είναι σέντερ φορ αλλά και ένας θαυμάσιος δημιουργός.

Το τέλος της καριέρας του στην ΑΕΚ δεν θα το έλεγες και ιδανικό. Ήταν που ήταν απρόσιτος, απαξίωνε τα ΜΜΕ, έγινε και τότε το σκηνικό με τον Νικολαΐδη Πρόεδρο που δεν δέχτηκε μια σημαντική μείωση απολαβών για να σωθεί η ομάδα, και του έμεινε η ρετσινιά του παρτάκια, του ταληροφονιά και του εγωίσταρου.

Τα τελευταία χρόνια γίνεται ενίοτε θέμα με τα γραφόμενα του στα social media για τις δεξιές του θέσεις. Αυτές που βγάζουν σπυριά οι οπαδοί της αριστερίζουσας εθνομηδενιστικής θολοκουλτούρας του τίποτα. Δέχθηκε πολύ μεγάλη πολεμική για τις προσπάθειες του να αναλάβει προπονητής, είτε στις μικρές εθνικές ομάδες είτε στις αναπτυξιακές ομάδες της ΑΕΚ.

Σήμερα ο Βασίλης Τσιάρτας ο μεγαλύτερος καλλιτέχνης ποδοσφαιριστής της γενιάς του Euro 2004 στο οποίο αυτός μας έστειλε με εκείνο το πέναλτι που η μπάλα ζύγιζε 1800 τόνους, είναι εκτός ποδοσφαίρου. Αυτός που ακινητοποιήσε ολόκληρη την Τσεχική άμυνα για να στείλει τη μπάλα συστημένη στο κεφάλι του Δέλλα και την Ελλάδα μας στον τελικό του Euro, δεν αξίζει μιας θέσης στο άχρηστο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Σε μια υποκριτική χώρα που λύσσαξε για τον μαύρο φασισμό αλλά για τον κόκκινο δεν μιλάει κανένας, τον Ιούλιο του 2021 ενώ ο «Μάγος» είχε συμφωνήσει με την ΠΑΕ ΑΕΚ για να αναλάβει τις τύχες της δεύτερης ομάδας που παίζει μόνιμα στη Β Εθνική, κάποιοι οπαδοί ξεσηκώθηκαν και με πύρινες ανακοινώσεις και απειλές, ματαίωσαν την επικείμενη συνεργασία.

Γιατί ο Τσιάρτας δεν έχει δικαίωμα ως πολίτης αυτής της χώρας να έχει άποψη για αυτά που συμβαίνουν.

Ο Ανταρσύα μπορεί να έχει. Ο αναρχικοί στα Εξάρχεια εκ των ων ουκ άνευ. Ο Τσίπρας επιβάλλεται. Ο Τσιάρτας όχι.

Οι φασίστες σε χτυπάνε με τα ίδια τους τα μειονεκτήματα για να μην προλάβεις να τους τα προσάψεις.

Ρατσιστής ο Τσιάρτας που έπαιξε με μαύρους, λατίνους, με όλες τις φυλές του Ισραήλ ως συμπαίκτης και αντίπαλος και δεν κατηγορήθηκε ποτέ.

Φασίστας ο Τσιάρτας. Πήγαινε σε ένα οποιοδήποτε ελληνικό πανεπιστήμιο να διοργανώσεις μια ομιλία για την Μακεδονία ή για τους λαθρομετανάστες, να δούμε αν θα καταφέρεις να φτάσεις στην αίθουσα και ποιος τελικά  είναι ο πραγματικός φασισμός.

Τόλμα να εκφράσεις μια διαφορετική άποψη από αυτή των ιφλουένσερς για πχ τα gay pride έξω από τις Εκκλησίες με τις γνωστές ασχήμιες, για το αν σε συγκινεί ο Εθνικός Ύμνος και μετά καλή υπομονή με το μπούλινγκ που θα φας.

Όταν αυτοί σπάνε, καίνε, καταστρέφουν, επιτίθενται σε καθηγητές και φοιτητές, είναι όλα καλά. Όταν αυτοί που είναι «άδολοι» οπαδοί  με υψηλότατου επιπέδου επαγγελματισμό, καταστρέφουν περιουσίες, σκοτώνουν ανθρώπους όπως τον Άλκη, βγάζουν λεφτά από διάφορες δραστηριότητες, απαγορεύουν στην πραγματικότητα να πάνε και νορμάλ άνθρωποι στο γήπεδο αλλά ο Τσιάρτας δεν δικαιούται να έχει άποψη.

Όπως οι συνδικαλιστές συνετέλεσαν αποφασιστικά στην καταστροφή της ελληνικής οικονομίας, έτσι και οι οργανωμένοι – επαγγελματίες οπαδοί χρησίμευσαν στην καταστροφή του ποδοσφαίρου.

Παρακολούθησα και τα δύο μέρη της συνέντευξης του Τσιάρτα στους betarades στο youtube. Παρεμπιπτόντως να πω και ένα μπράβο σε αυτά τα δύο παιδιά που από μια πλάκα δημιούργησαν έναν ολόκληρο οργανισμό.

Οι συνεντεύξεις τους μπορεί να μην είναι σφικτές, με δύσκολες ή ψαγμένες ερωτήσεις, ούτε από ότι φαίνεται κάνουν μεγάλη έρευνα - προετοιμασία για τον καλεσμένο τους,  αλλά σου βγάζουν αυτό το πολύ φιλικό, της παρέας και μερικές όπως του Τσιάρτα, ήταν πραγματικά απολαυστικές.

Ο άνθρωπος μίλησε και μου άλλαξε όλη αυτή την περιρρέουσα εικόνα που κακώς είχα σχηματίσει και εγώ για αυτόν. Μιλάει σαν κανονικός άνθρωπος και όχι όπως νομίζαμε ότι έχει καταπιεί χελώνα. Έδωσε απαντήσεις για τότε και οι betarades είχαν την ευφυία να μην τον διακόψουν και να τον αφήσουν να εκφράζεται ολοκληρωμένα.

Ένας άνθρωπος ειλικρινής, ευθύς, ντόμπρος και ( ναι, ναι έρχεται σκυλιάστε ρούληδες )  ….αρσενικός !

Είπε αλήθειες για το ελληνικό ποδόσφαιρο, είχε το θάρρος της γνώμης του και αν παρατηρήσει κανείς τα σχόλια κάτω από το βίντεο, η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου, ήταν αναφανδόν υπέρ του !

Το συμπέρασμα που έβγαλα ήταν το εξής:

Βγες και μίλα φίλε μου!

Μην αφήνεις τον οποιοδήποτε να σου κάνει μπουλινγκ και εσύ να ακολουθείς την τακτική του «αστο δεν πειράζει» γιατί και πειράζει και θα περάσει από πάνω σου σαν νταλίκα να σε ισοπεδώσει.

Φυσικά για πολλούς και διαφορετικούς λόγους δεν πρόκειται να τους πείσεις όλους. Σίγουρα όμως θα πείσεις περισσότερους από τη σιωπή. Ο κόσμος πρέπει να ακούσει και τη δική σου γνώμη.

Αν έχεις δίκιο, βγες και μίλα όπως έκανε ο Τσιάρτας. Αν έχεις άδικο, τότε ναι, μη μιλάς και περίμενε να ξεχαστεί το θέμα.

Πολλές φορές εκεί που νομίζεις ότι οι άνθρωποι άγονται και φέρονται, προκύπτει ένα λαϊκό κριτήριο που αποδίδει δικαιοσύνη. Ειδικά σε βάθος χρόνου που ο καθένας παίρνει τη θέση που του αξίζει.

Ακόμα και αυτός που στην αρχή λατρεύεται ως είδωλο, μετά τα κάνει μαντάρα και αποκαθηλώνεται, και αυτός που ενώ φαίνεται προβληματικός, τελικά αποδεικνύεται   σπαθάτος με συγκροτημένη προσωπικότητα.