ΜΑΙΡΟΥΛΑ

Ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν είναι τυχαίος. Έχει τρομακτικό ταλέντο και πολύ φοβάμαι πως ούτε ο ίδιος δεν το έχει πάρει χαμπάρι. Είναι ο Σον Πεν του Sweet and Lowdown. Είναι ο Μπάστερ Κιτον. Ο Ράιαν Γκόσλινγκ. Όποιος θέλει είναι.

Πήγα και είδα την παράσταση του, «ΜΑΙΡΟΥΛΑ» στο bios. Με το που μπαίνεις στο υπόγειο, σε περιμένει κάτι απολύτως άβολο. Έχουν κόψει τα πόδια από τις πλαστικές καρέκλες – τις κλασικές πλαστικές του καφενείου - με αποτέλεσμα να γίνονται σκαμπουδάκια και μια παράσταση non stop 90’ εξελίσσεται σε δοκιμασία.

Η λογική των village – η ταινία χωρίς διάλειμμα – να έχει περάσει και στο θέατρο, με ξεπερνά.

Το έργο είναι μια ελεύθερη διασκευή ενός μονολόγου της Λένας Κιτσοπούλου.

Ομολογώ πως υπήρχαν αρκετές καλές στιγμές βιτριολικού χιούμορ και σουρεάλ αλλά σε γενικές γραμμές δεν μου άρεσε. Χαοτικό  με μπόλικες ασυναρτησίες και καλά ψαγμένες ακατάληπτες πίπες.

Δεν με ταξίδεψε, δεν με διασκέδασε, δεν με έκανε να σκεφτώ.

Κρίμα γιατί και σκηνοθετικές ιδέες είχε, και η Αντιγόνη Σταυροπούλου που πλαισίωσε τον Ανδρουλάκη ήταν εξαιρετική και όσο και άσχετος να είσαι από θέατρο, καταλαβαίνεις πως η παράσταση έγινε με πολύ κόπο και μόχθο.

Πιστεύω πάρα πολύ στο ταλέντο που έδωσε ο Θεός στον Νικόλα Ανδρουλάκη και πραγματικά το παλικάρι είναι χαρισματικό.

Του εύχομαι να μην παίζει σε βλακείες.

Καταλαβαίνω πως το δέλεαρ του εναλλακτικού, αντισυμβατικού και καλά ψαγμένου είναι πανίσχυρο αλλά να βγάζουμε και άκρη ε;