ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

 

Long long time ago, far away from here, σε ένα χωριουδάκι της επαρχίας ήταν ένας πιτσιρικάς που το πρωί πήγαινε στο σχολείο και το μεσημεραπόγευμα βοηθούσε τους γονείς του σε αγροτικές εργασίες και στα ζώα. Ένα παιδί που λόγω της αγροτικής ζωής στο βουνό είχε καταπληκτική σωματοδομή και ως άτομο ήταν ταπεινό. Χατήρι δεν χαλούσε σε κανέναν, πάντα να βοηθήσει, πάντα να εξυπηρετήσει, πάντα να προσφέρει. 

Τυχαία είδε στην τηλεόραση ένα αγώνα μπάσκετ του και έκανε μεγάλη εντύπωση. Την επόμενη μέρα πήγε στο σχολείο και ρωτούσε για το άθλημα τους καθηγητές του. Στο προαύλιο είχαν “τέρματα ποδοσφαίρου”  και για δοκάρια χρησιμοποιούσαν πέτρες. Το ρόλο της μπάλας έπαιζε συνήθως ένα κουτάκι αναψυκτικό. 

Σκέφτηκε να φτιάξει μια αυτοσχέδια μπασκέτα στο χωριό του. Ενας καθηγητής του του είπε τις διαστάσεις του γηπέδου και το ύψος της μπασκέτας. Ξήλωσε μια ετοιμόρροπη παράγκα για να χρησιμοποιήσει το τσιμέντο ως παρκέ. Σχεδίασε ερασιτεχνικά τη γραμμή των βολών και του τριπόντου. Για καλάθι χρησιμοποίησε μια ζάντα, για διχτάκι ψάθινα κρόσια και για ταμπλό έφτιαξε ένα ξύλινο πλαίσιο. Στη σχολική βιβλιοθήκη βρήκε ένα εγχειρίδιο με τους κανονισμούς αλλά τα περισσότερα δεν τα καταλάβαινε. Παρήγγειλε σε ένα θείο του που έμενε στη μεγάλη πόλη να του στείλει δύο μπάλες μπάσκετ και μια τρόμπα. 

Στην αρχή τον βοήθησε ο καθηγητής του με την κατανόηση των κανονισμών και επειδή ήταν συμπαθέστατος, όταν επέστρεψε από την άδεια που έτυχε να είχε τότε, γύρισε με 5 βιντεοκασέτες με μαθήματα μπάσκετ. Δεν είχε να τις πληρώσει αλλά και ο καθηγητής δεν έμεινε παραπονεμένος. Σαν τα μαθηματικά του Ζήκου στο «της κακομοίρας» ξεχώριζε από το οικογενειακό τραπέζι, αυγά, τυρί, μέλι, τσίπουρο και κρέας και τον πλήρωσε σε είδος. Ο πιτσιρικάς παρακάλεσε έναν ξαδερφό του που οι γονείς του είχαν οικονομική άνεση να τις δουν στο δικό του βίντεο. Με χίλια παρακάλια και διάφορες χάρες, τα κατάφερε να τις δει από 10 φορές την κάθε μια και απορρόφησε όλες τις κινήσεις των παικτών και ότι έλεγαν στις κασέτες αποτυπώθηκε στον εγκέφαλο του. 

Έκτοτε η καθημερινότητα του χωρίστηκε σε τέσσερα επίπεδα. Σχολείο, αγροτικές εργασίες, μπάσκετ και ύπνο. Γύρισε μάλιστα και τη λάμπα της ΔΕΗ προς το αυτοσχέδιο γήπεδο του και έπαιζε το βράδυ. Με κρύο και βροχή, αυτός εκεί. Η μουσική της μπάλας να επιμένει να ταράζει την απόλυτη ησυχία. Οι συντοπίτες του, τον αντιμετώπιζαν με συγκατάβαση. Τρέλα είναι θα περάσει, έλεγαν. Οι γονείς του ήταν ευχαριστημένοι που ο γιος τους δεν πήγαινε στο καφένειο, δεν κάπνιζε, δεν έπινε και αφού έκανε τις δουλειές, τον άφηναν στην ησυχία του. Που και που αναρωτιόνταν αν το παιδί τους έχει κάποιο πρόβλημα αλλά ο καθηγητής έβαλε το χέρι του και τους διασκέδαζε τις φοβίες τους.

Πέρασαν μήνες. Το παιδάκι καθημερινά εξαντλείτο αλλά του άρεσε τόσο πολύ που το μπάσκετ ήταν μια έξοδο διαφυγής από τη μονότονη καθημερινότητα. Από την άλλη όμως με τετράωρη προπόνηση ημερησιως είχε αποκτήσει τρομερή ικανότητα. Τρίπλα, κινήσεις, σουτ, με το αριστερό, το δεξί, τα έκανε όλα σε βαθμό τελειότητας ! 

Ήρθε το Πάσχα. Όλο το χωριό ετοιμαζόταν για τη μεγάλη γιορτή. Στο χωριό ήρθε να δει τους γονείς του ο γιός τους που στην πρωτεύουσα του νομού ήταν προπονητής μπάσκετ. Όταν άκουσε τον γνώριμο ήχο της μπάλας, του έκανε μεγάλη εντύπωση γιατί σε αυτό το ξεχασμένο χωριό δεν το είχε κάν φανταστεί. Ακολούθησε τον ήχο και βρέθηκε μπροστά στο αυτοσχέδιο γήπεδο του πιτσιρικά.  Έβαλε τα γέλια. Όμως δεν είχε και τι άλλο να κάνει οπότε πρότεινε στο παιδί να παίξουν για να περάσει και η ώρα. Ο μικρός τον διέλυσε με χαρακτηριστική άνεση. Σε 6 μονά, στο ρολόϊ, στην 31. Στο τέλος έπιασαν για λίγο την κουβέντα. Ο πιτσιρικάς έλαμπε γιατί επιτέλους βρέθηκε ένας άνθρωπος να παίξει μαζί του μπάσκετ αφού  οι συγχωριανοί του τον περιγελούσαν.

Ο προπονητής δεν του αποκάλυψε ποιος είναι. Όσες μέρες παρέμεινε στο χωριό καθιέρωσαν μπασκετικό ραντεβού και κατάλαβε ότι είχε να κάνει με ένα τρομερό ταλέντο. 

Επέστρεψε στη βάση του και τηλεφώνησε στους γονείς του ζητώντας τους την άδεια να αφήσουν το παιδί να έρθει στην ομάδα. Ήταν διστακτικοί γιατί θα έχαναν δύο χέρια και δεν τους ήταν απολύτως ξεκάθαρο σε τι θα επωφελείτο ο γιος τους με το μπάσκετ. Ο κοουτς, χρειάστηκε να ταξιδέψει επί τούτου στο χωριό. Με πολλά παρακάλια και ατέρμονες συζητήσεις βρέθηκε η χρυσή τομή. Πέμπτη απόγευμα, Παρασκευή απόγευμα, Σάββατο και Κυριακή ο μικρός θα πήγαινε για προπονήσεις στην ομάδα και θα έπαιζε στους αγώνες. Για τη μεταφορά του, ένας συμπαίκτης του είχε ένα παπάκι παροπλισμένο και για να αρπάξει την ευκαιρία από τα μαλλιά έμαθε να το οδηγεί. Στην αρχή του το δάνεισε αλλά όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα του το χάρισε. Δεν του ζήτησε ποτέ χρήματα αν και η συμφωνία ήταν πως αν τελικά παρέμενε στην ομάδα να του το πλήρωνε. 

Η ζωή του μικρού είχε γίνει δυσβάσταχτη. Όμως για εκείνον ήταν μια συγκλονιστική ευκαιρία να κάνει καινούριους φίλους και να βγει έξω από τα στενά όρια αυτού του μικρού χωριού. Υστερούσε στις πάσες, στην ομαδική αμυντική και επιθετική λειτουργία αλλά ήταν τόσο ταπεινός και ήθελε τόσο πολύ να εξελιχθεί που πολύ γρήγορα τα έμαθε και αυτά. Λόγω της τεράστιας αυτοπεποίθησης που είχε αποκτήσει από τις εκατοντάδες ώρες των μοναχικών προπονήσεων σούταρε από οποιοδήποτε σημείο. Οι συμπαίκτες του θύμωναν από τη μια γιατί σχεδόν τους αγνοούσε αλλά από την άλλη τον θαύμαζαν γιατί ήταν τέρας ευστοχίας. Σιγά σιγά όμως τον έμαθαν και τους έμαθε. Του έδωσαν τα κλειδιά της ομάδας και εκείνος κατάλαβε ότι πρέπει να σουτάρουν και οι άλλοι. Εξελίχθηκε στον καλύτερο παίκτη της ομάδας, τον πρώτο σκόρερ της ομάδας και του πρωταθλήματος, και από βοσκός έγινε ο κορυφαίος. 

Ήταν τόσο ενθουσιασμένος με την ευκαιρία που του παρουσιάστηκε και δεν έδωσε καμία σημασία σε αυτά που του είπε ο προπονητής του : Δεν έχουμε ούτε κεφάλαια, ούτε χορηγούς οπότε δεν μπορούμε να σε πληρώσουμε. Ούτε τις βενζίνες δεν μπορούμε να σου βάλουμε. Έλα άμα θες, να δούμε και ότι μπορείς να παίξεις αλλά να δεις και εσύ πως είναι το πραγματικό παιχνίδι – μπορεί να εγκαταλείψεις γρήγορα – αλλά σου λέμε έντιμα πως φράγκα δεν παίζουν. 

Ο μικρός αφοσιώθηκε στο μπάσκετ και δεν διεκδίκησε τίποτα. Πέρασε ένας χρόνος. Ήταν ο καλύτερος της ομάδας. Είχε όμως μεγάλη γκρίνια στο σπίτι. Λεφτά δεν προσέφερε στο οικογενειακό ταμείο. Αντίθετα απορροφούσε για τη μετακίνηση. Πολλές φορές το Πέμπτη – Κυριακή είχε γίνει Δεύτερα – Κυριακή. Στο σχολείο δεν διάβαζε και στηριζόταν στη συμπάθεια των καθηγητών να τον βοηθήσουν απλώς να περάσει την τάξη. Ήταν τυχερός βλέπεις γιατί δύο παιδιά καθηγητών ήταν στην ομάδα οπότε καθάρισαν για αυτόν. 

Αποφάσισε να μιλήσει στον προπονητή. Τον ρώτησε στην αρχή αν είναι ευχαριστημένος από την παρουσία του στην ομάδα. Αμέσως μετά του ζήτησε να τον βοηθήσει η ομάδα τουλάχιστον στη βενζίνη. Ο προπονητής του συνοφρυώθηκε και του είπε ένα ξερό «θα το δω» και συμπλήρωσε πως από την αρχή έτσι ήταν η συμφωνία – στο τσάμπα – οπότε δεν τον κοροϊδεψε. Λες και οι συνθήκες δεν αλλάζουν. 

Ο πιτσιρικάς δεν έδωσε καμία συνέχεια και συνέχισε να διαπρέπει στο παρκέ. Νίκες, πρώτος σκόρερ, ήταν στην κυριολεξία ο μακράν καλύτερος από όλους. 

Πέρασε και ο  δεύτερος χρόνος. Το «θα το δω» ουσιαστικά σήμαινε «ούτε καν» και ο πιτσιρικάς ξαναχτύπησε. Είχε αρχίσει να κουράζεται πρωτίστως ψυχολογικά. Στο επόμενο «θα το δω» ανέβηκαν οι τόνοι και του προπονητή του ξέφυγε το «η ομάδα αυτή τη στιγμή έχει 12 παίκτες. Ο μόνος που δεν παίρνει κάτι είσαι εσύ». Ο μικρός στενοχωρήθηκε αφάνταστα. Επειδή πριν από δύο χρόνια του είπε ότι «δεν έχουμε», έβγαλε άγκυρα σε αυτό. Και δεν ζήτησε τίποτα το τρομερό. Ίσα ίσα τη βενζίνη για το μηχανάκι για να μην επιβαρύνει τους δικούς του. Ναι μεν του δόθηκε η ευκαιρία να παίξει αλλά την ξεπλήρωσε και με το παραπάνω. 

Έπρεπε να πάρει μια απόφαση. 

Από τη μια θα μπορούσε να κόψει το μπάσκετ από την ομάδα και να γυρίσει στο χωριό του. 

Από την άλλη θα μπορούσε να σταματήσει από την ομάδα και να ψαχτεί να πάει σε άλλη. Μόνο που δεν υπήρχε άλλη στο νομό και η επόμενη ήταν 250 χλμ μακριά. Να μεταναστεύσει ούτε λόγος καθώς δεν υπήρχε αυτή η δυνατότητα. 

Να συνέχιζε να παίζει δωρεάν και ανέχεται την αναλγησία; Οι 11, κάτι να παίρνουν και αυτός μηδέν; 

Να έκοβε το άθλημα που τόσο αγαπούσε; 

Εσύ τι θα τον συμβούλευες να κάνει;;