ΕΤΕΡΟΣ ΕΓΩ

Ένας φίλος από το μακρινό παρελθόν, μου έστειλε ένα mail : Ρε συ Suspect, μια και έχεις καιρό να γράψεις για σινεμά, να πας να δεις το «Έτερος Εγώ». Η ταινία τα σπάει. 

Σαν παιδί και εγώ έριξα μια ματιά στον διαμορφωτή κινηματογραφικής γνώμης στην Ελλάδα. Στο Αθηνόραμα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ότι οι κριτικοί την ψιλοέθαψαν ως ταινία αλλά στα σχόλια ο κόσμος την αποθέωνε και έκραζε τους κριτικούς. Ήταν αρκετός ως λόγος για να πάω. Ένας άλλος διαμορφωτής κινηματογραφικής γνώμης, ήταν ο Δανίκας των Νέων αλλά τώρα στο Πρώτο Θέμα, ο επαναστάτης Δημήτριος γράφει ως κριτική μια σειρά. 

Πήγα. 

ΜΠΡΑΒΟ ΜΠΡΑΒΟ ΜΠΡΑΒΟ και μπράβο σε όλους όσους σχολίασαν στο Αθηνόραμα και έθαψαν τους κριτικούς ! Ως ελληνικός κινηματογράφος κωμωδίες έχουμε βγάλει. Δράματα με το κιλό. Αισθηματικές κομεντί. Σινεφίλ. Περιπέτειες δεν μπορούμε γιατί δεν έχουμε τη βιομηχανία πολυδάπανων παραγωγών με τα απίθανα εφέ που απαιτούνται όπως και sci fi. Στα αστυνομικά, αρκεστήκαμε σε σίριαλ. Κι όμως ήρθε το ελληνικό seven και μη σου πω πως δεν έχει να ζηλέψει και πολλά! 

Το στόρι : Εγκλήματα κατά συρροή. Ένας μοναχικός και παράξενος εγκληματολόγος βρίσκει τη λύση. 

Τα γύρω γύρω : Φοβερή σκηνοθεσία του Σωτήρη Τσαφούλια. Τι μονοπλάνα είχε, τι ωραία φωτογραφία, τι στήσιμο, τι ατμόσφαιρα νουαρ, τι  σταθερό ρυθμό. Το δε σενάριο, με την εμπλοκή του Πυθαγόρα και των φίλιων αριθμών ήταν το σημείο κλειδί που από μια απλή και καλούτσικη ταινία, την εκτόξευσε. Ακόμα και τα εφέ, για ελληνική παραγωγή είναι πολύ προσεγμένα. Μια αστυνομική ταινία με γρίφο από την αρχαία Ελλάδα ! Ουαου! Θα συγκρατήσω το όνομα του γιατί ο τύπος έβαλε τον πήχη πολύ ψηλά. 

Λογω εμπλοκής με το ραδιόφωνο και το DJing πάντα προσέχω τη μουσική. Εξαιρετική η σύνθεση του Κώστα Μαραγκού. Τόσο όσο και αριστοτεχνικά. Εύγε! 

Όσο για τις ερμηνείες, στον Δημήτρη Καταλειφό  έχω μια διαχρονική αδυναμία από το μινόρε της αυγής. Με τον στόμφο που απαιτεί ο ρόλος του μέντορα. Η Ιωάννα Κολιοπούλου είναι ένα ήρεμο ηφαίστειο. Λάτρεψα τον Δαδακαρίδη. Από τον τσαχπίνη μπήχτη βοηθό του αστυνόμου Μπέκα σε έναν συνεσταλμένο εσωστρεφή εγκληματολόγο. Εύγε! 

Όσο για το between the lines της ταινίας, πολλά διλήμματα και ηθικοί προβληματισμοί που όλους μας έχουν απασχολήσει έντονα. Ευτυχώς απέφυγε την αμερικανιά του ηθικοπλαστικού κηρύγματος και αφήνει τον θεατή να διαλέξει ότι τον εκφράζει. 

Πραγματικά μου άρεσε η οπτική γωνία του Τσαφούλια. Δεν είδαμε ούτε τον σοφό παντογνώστη αστυνομικό που το δαιμόνιο του ανακαλύπτει τη λύση του μυστηρίου. Ούτε το μέντιουμ ποζερά mentalist, ούτε τον Τσακ Νόρις. Αυτό που είδαμε ήταν έναν δυστυχισμένο άνθρωπο, σιγά σιγά και μεθοδικά να εργάζεται, να προσπαθεί και χωρίς να είναι ο σουπερ χιροου, να φτάνει στη λύση.

Εν ολίγοις, επιτέλους μια ελληνική μεν αλλά κανονική ταινία με αρχή μέση και τέλος. Όχι διάφορες ψυχοπαρανοϊκές διαστροφές που τις βαφτίζουμε τέχνη για να καλύψουμε την ένδεια παραγωγής και σεναρίου. Ούτε κομεντί που δεν βγάζουν ούτε ανθυποχαμόγελο και το μόνο ενδιαφέρον που έχουν είναι αν ή τάδε ή η δεινά γκόμενα βγάλει τα ρούχα της. Ούτε διάφορες κοινωνικού τύπου που δεν βλέπονται αλλά εξυμνούνται γιατί εκθειάζουν διάφορες μειονότητες που θεωρητικά καταπιέζονται και τελικά είναι κράτος εν κράτει. 

Μπορεί η εταιρεία διανομής ή η παραγωγή να μην έχουν καλλιεργήσει καλές σχέσεις με τους Έλληνες κριτικούς αλλά τους προτείνω να μην κολώσουν και να τη διανείμουν στο εξωτερικό. Είμαι σίγουρος πως λόγω της συμμετοχής του Francois Cluzet, τουλάχιστον η γαλλική αγορά θα την υποδεχτεί με δάφνες ! 

Με άριστα το δέκα : 8 με τόνο !