ΜΟΥ ΧΑΡΙΣΑΝ ΠΟΡΣΕ ΚΑΙ ΞΕΧΑΣΑ ΤΗΝ ΟΔΗΓΗΣΗ !

Κατά πάσα πιθανότητα θα μου μείνει ως μυστήριο ζωής. Πριν καταλήξω στο τρελάδικο ή στο ίδρυμα των άλυτων ερωτημάτων, καταφεύγω στην καλύτερη ψυχοθεραπευτική μέθοδο. 

Το γράψιμο. 

Στα γυμνασιακά μου έτη, όταν κάναμε κοπάνες ή είχαμε την τελευταία ώρα κενό ή επιστρέφαμε από εκδρομή, ή τελειώναμε νωρίτερα από διαγώνισμα ή κάτι άλλο που δεν θυμάμαι πηγαίναμε με τους συμμαθητές μου να παίξουμε μπιλιάρδο. Ήμουν τελείως άμπαλος, δεχόμουν ανελέητο κράξιμο αλλά ατσαλώθηκα γιατί μου άρεσε ως άθλημα. 

Έτσι, πολλές φορές πήγαινα στο μπιλιαρδάδικο της γειτονιάς και έπαιζα μόνος μου. Έπαιζα, έπαιζα, μέχρι που τους συμμαθητές μου τους κέρδιζα με χαρακτηριστική άνεση. 

Δεν ψάχτηκα με ομάδες και πρωταθλήματα, δεν είχα παρέα, δεν ήταν κάποια ομάδα κοντά μου και μου αρκούσε να παίζω με φίλους και γνωστούς. Τους κέρδιζα όλους. 

Πέρασαν τα χρόνια και παίζω μπιλιάρδο κατά μέσο όρο δύο φορές το τρίμηνο. Οι φίλοι που να ξέρουν και να γουστάρουν να παίζουν είναι μόλις δύο, καμία φορά μόνος μου για ατομική χαλάρωση. Άσχετο δεν με λες, αλλά και τίποτα το συγκλονιστικό.  Στέκομαι αξιοπρεπώς. 

Έπαιζα και αμερικάνικο ( με τις τρύπες ) και γαλλικό ( με τις καραμπόλες )  και εξυπακούεται πως το γαλλικό είναι πολύ πιο θεαματικό και εγκεφαλικό. Πριν από πολλά χρόνια είχα προκ…. Έλα σοβαρέψου -  παρακαλέσει τον Νίκο Πολυχρονόπουλο να παίξουμε. Για όσους δεν λέει τίποτα το όνομα, το παιδί ήταν της γειτονιάς, τρομερό ταλέντο, ασχολείτο με αφοσίωση και έχει πάρει πολλούς τίτλους σε πανελλήνιο, πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο. Γκούγκιλισε τον, μην τα περιμένεις όλα έτοιμα. Τον είχα κοντράρει θυμάμαι για 47 δευτερόλεπτα. Μετά έπιασε τη στέκα και για δέκα λεπτά μου έκανε σεμινάριο. Ύστερα προφανώς βαρέθηκε και με αποχαιρέτησε. Δεν είχα τολμήσει καν να του πω να πληρώσει τη συμμετοχή. Με τίμησε μόνο και που παίξαμε. Με τα χρόνια, εγκατέλειψα το γαλλικό και παίζω μόνο αμερικάνικο γιατί δεν δεν ήξερε κανείς από τους φίλους μου γαλλικό και οι τρύπες είναι «του λαού». Μερικά στοιχεία όμως του γαλλικού τα ενσωμάτωσα στο αμερικάνικο. Δεν πήγε τίποτα χαμένο. 

Σκέψου δε, πως δεν είχα καν σκεφτεί να αγοράσω στέκα και έπαιζα με τα «σκουπόξυλα» όπως λένε οι μύστες του αθλήματος που είχε σε κάθε μαγαζί. Για τόσο αραιή ενασχόληση και με τόσο υψηλό κόστος που έχουν οι στέκες, έκρινα πως δεν άξιζε τον κόπο. 

Πριν από λίγο καιρό που λες, φώναξα στο στούντιο ένα χρυσό παιδί, τον Νίκο Ανίση,  να κάνουμε μια συνέντευξη για τα darts, καθότι είναι ιδιοκτήτης του Café six στο Παλαιό Φάληρο, χόμπι που τον τελευταίο χρόνο έχω βάλει στις δραστηριότητες μου. Πέραν αυτού, ο Νίκος έχει και την εταιρεία www.achro.gr που πέραν παντός είδους βελοβολίας ( darts ντε ) που εμπορεύεται, έχει και τα πάντα για το μπιλιάρδο. Ο άνθρωπος με σκλάβωσε. Μου έφερε ως δώρο μια στέκα   για αμερικάνικο ! Η πρώτη δική μου στέκα στη ζωή μου !!! Σε μια καταπληκτική θήκη, με το που την είδα τη λάτρεψα. 

Μετά από λίγες μέρες, πήγα περιχαρής να τη δοκιμάσω. Τι ωραία αίσθηση στο χέρι, τι ζύγισμα, τι γλίστρημα, ένοιωθα ότι μου είχε χαρίσει πόρσε ! Όταν είδα τον μαγαζάτορα, σκέφτηκα να πάρω και μια γνώμη μια και είναι φίλος και στο μαγαζί του φιλοξενεί αγώνες και ξέρει. Του τη δίνω, ρίχνει καμιά δεκαριά στεκιές και έκανε τη διάγνωση  : Εξαιρετική, άριστα ζυγισμένη, θα την ευχαριστηθείς. Εντωμεταξύ, επειδή παραδέχομαι πως είμαι ιδιόρρυθμος, παράξενος, και περίεργος, δίνω μεγάλη σημασία στην αισθητική. Μου άρεσε πάρα πολύ και η θήκη και το σχέδιο της στέκας. Μίνιμαλ και στιλάτο. 

Έτσι λοιπόν, καταλαβαίνεις πως το δύο φορές το τρίμηνο έγινε πέντε το μήνα. Αφού τη δοκίμασα 2-3 φόρες μόνος μου ήρθε η ώρα να παίξω με ένα φίλο μου. Έχουμε παίξει 100 παιχνίδια. Είναι ζήτημα αν με έχει κερδίσει στα 7. Χάνω πανηγυρικά με τραγικά λάθη. Δεν ανησύχησα. Συμβαίνει λέω. Μετά από λίγες μέρες παίζω με ένα άλλο φίλο που η διαφορά μας είναι Μπαρτσελόνα -  Κάτω Πετράλωνα. Ξαναχάνω κατά κράτος !!! Αρχίζουν να με ζώνουν τα φίδια και οι κροκόδειλοι. Επειδή πιστεύω στον φθόνο των ανθρώπων, ναι, το έκανα και αυτό, βάζω στη θήκη ένα φυλαχτό. Ξαναπαίζω με τον πρώτο φίλο. Μου έκανε πλάκα! Ξαναπαίζω με τον δεύτερο. Με συνέτριψε !

Αμέσως παίρνω τηλέφωνο τον Νίκο με τη σκέψη να του πω «Ανθρωπέ μου, χίλια ευχαριστώ, αλλά πάρτο πίσω το ρημάδι, κατάρα μου έφερε !» 

Οι πιθανές εξηγήσεις που μου έδωσε ο άρχοντας ήταν δύο. 

Α) Κακή ψυχολογία.  Επειδή ξέρω από αθλητισμό, το δέχτηκα αλλά η κακή ψυχολογία άντε να είναι σε 1-2 παιχνίδια. Σε 4 παιχνίδια με περίπου 10 frames ( σετ νικών )  το καθένα δεν είναι θέμα ψυχολογίας αλλά αμπαλοσύνης ! 

Β) Άλλο το σκουπόξυλο άλλο μια κανονική στέκα. Μου υπέδειξε και συνέκρινα μια στέκα του μαγαζιού και αυτή στο χέρι μου. Πολύ ελαφρύ το σκουπόξυλο και πιο κοντό άρα και πιο εύκολο στη μεταχείριση. Η δικιά μου, 3 φορές πιο βαριά και πιο μακριά. Ο γέροντας Νικόλαος απεφάνθη «Φίλε μου Suspect αυτό είναι. Πρέπει να τη συνηθίσεις. Θέλει χρόνο. Μόλις την μάθεις, τότε θα είσαι και καλύτερος από πριν». 

Η αλήθεια είναι πως με ηρέμησε. Ξαναπαίζω μόνος μου σαν να βελτιώθηκε η κατάσταση λέω. Ξαναπαίζω και με τον φίλο, ξαναχάνω. Αυτοκτόνησα. Έχασα τελικές στεκιές ( στη μαύρη ) που έβαζα με κλειστά μάτια και μεθυσμένος. Ήμουν  που ήμουν επιρρεπής στο να βάζω την άσπρη αντί για τη μαύρη στο τέλος, έγινα χειρότερος. Τις προάλλες γνώρισα ένα παλικάρι στο μπιλιαρδάδικο της γειτονιάς που έπαιζε μόνος του, του ζήτησα να παίξουμε παρέα και ενώ δεν ήταν και τίποτα σπουδαίο, έχασα πάλι με 5-4 με καθαρή αυτοκτονία σε 3 παιχνίδια που με τα σκουπόξυλα τα καθάριζα και με χειροπέδες ! 

Να σου πω την αλήθεια, έχω φρικάρει λίγο. Τι λίγο… 

Να αποκτήσω κάτι πολύ καλύτερο και να ξεχάσω το μπιλιάρδο που ξέρω;; Να κατέχω κάτι πολύ ωραίο και να μην έχω πάρει ούτε ένα παιχνίδι για δείγμα και μάλιστα από αντιπάλους που τους έκανα χάρη που έπαιζα μαζί τους;;  Να τη βλέπω και να μου αρέσει και να χάνω στεκιές που τις είχα εύκολα ;

Σκέφτομαι πως θα την κρατήσω για ένα χρόνο. Αν δεν δω βελτίωση ή θα την χαρίσω στον φιλαράκο μου που με το που την είδε τη ζαχάρωσε και όταν είδε το πρόσωπο μου να έχει πάρει μελιτζανί χρώμα και να βγάζω καπνούς οργής από τα αυτιά, μου τη ζήτησε, ή θα την πουλήσω ή θα την κάψω με ξόρκια του Χαρι Πότερ και του Supernatural μαζί ή θα την πετάξω από το μπαλκόνι και όποιος τη βρει, θα πάρει και την κατάρα της Πόρσε που ξεχνάς την οδήγηση !