ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΚΑΙ ΟΙ ΟΣΤΡΟΓΟΤΘΟΙ

Πέρασαν οι μέρες, το ξεχάσαμε ήδη. Απολαύσαμε τραγικά επεισόδια και εξοργιστήκαμε με το κάψιμο της ελληνικής σημαίας. Ναι, εξοργιστήκαμε. Εμείς οι αστοί. Αυτοί που σας ταΐζουν εσάς που καταστρέφετε καθώς εσείς δεν παράγετε τίποτα. Ζείτε εις βάρος μας και βεβηλώνετε τα Ιερά μας.

Με την απόσταση που υπάρχει, θέλω να διατυπώσω μερικές σκέψεις.

Α) Δεν βρίσκω κανένα λόγο να αποτελεί το Πολυτεχνείο σχολική αργία. Δεν είναι το ίδιο ούτε με την επανάσταση του 1821, ούτε το έπος του 1940. Τα κανάλια μπορούν να κάνουν όσα αφιερώματα θέλουν. Πολύ πιο σημαντική σε όλα τα επίπεδα ήταν η Μικρασιατική καταστροφή και μια ενδελεχής ανάλυση των αιτιών αυτής ίσως να έκανε τους πολίτες περισσότερο σκεπτόμενους. Πολύ πιο ένδοξοι οι Βαλκανικοί πόλεμοι που σχεδόν τους έχουμε θάψει. 

Β) Η πανεπιστημιακή κοινότητα πρέπει να είναι άσυλο ιδεών. Σε καμία περίπτωση άσυλο οστρογότθων και βανδάλων. Σε κάθε σοβαρό δυτικό κράτος απλά θα είχα μπει η αστυνομία και απλά θα είχε καθαρίσει το χώρο. Τόσο απλά. Τα πανεπιστήμια που πληρώνουμε με τους φόρους μας. Για την παιδεία που δεν χρειάζεται άλλα κονδύλια, αρκεί να εξοικονομούσαμε τα λεφτά που δίνουμε για επιδιορθώσεις. 

Γ) Μια ζωή ξέραμε πως οι γνωστοί άγνωστοι είναι οι μπάτσοι που κάνουν προβοκάτσιες και αμαυρώνουν το μέγα ιδεαλιστικό κίνημα για να φοβάται ο κόσμος και να μη συμμετέχει σε αυτές τις μεγαλειώδεις πορείες. Θα θυμάσαι και τα βίντεο του Λαζόπουλου με τους τύπους που έπαιρναν τα καδρόνια από τον Εθνικό Κήπο με τις ευλογίες της Αστυνομίας. Τώρα που έχουμε κυβέρνηση των Σύριζα γιατί πέθανε και το παραμύθι και ο δράκος; Γιατί δεν καθαρίζουν το αγνό κίνημα από τους «βρωμόμπατσους»; 

Δ) Σκέφτηκε ποτέ κανείς πως η υπερδιαφημιζόμενη βία με την αστυνομία σε ρόλο θεατή χωρίς εισιτήριο μπορεί να παρασύρει μερικά αδύναμα παιδιά; Σκέφτηκε κανείς πως ο εξανδραποδισμός της αστυνομίας και η ανενόχλητη δράση των ζουλού, οδηγεί στην αγκαλιά των ούγκανων νέα μέλη; 

Ε) Το Πολυτεχνείο δεν το έζησα. Επειδή όμως με εντυπωσίασε η αγιοποίηση του και η αναγωγή του στο πιο σημαντικό γεγονός του αιώνα – μη σου πω και της ιστορίας του ελληνικού έθνους – μπήκα στον κόπο να διαβάσω και να ρωτήσω. 

Είναι αλήθεια ή ψέματα πως το Πολυτεχνείο δεν κατάφερε τίποτα σημαντικό καθώς η χούντα έπεσε 8 μήνες μετά, όταν ολοκλήρωσε την αποστολή της που ήταν η προδοσία της Κύπρου; 

Είναι αλήθεια ή ψέματα πως το Πολυτεχνείο δεν είχε δα και την καθολική υποστήριξη του κόσμου; Στην επαρχία δεν έδωσαν καμία σημασία και στην Αθήνα όσοι μαζεύτηκαν ήταν μπροστά στην Πατησίων. Οι Αθηναίοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία αδιαφόρησαν. 

Είναι αλήθεια ή ψέματα πως το ΚΚΕ στην αρχή έλεγε για 300 προβοκάτορες και εκ των υστέρων, μετά την πτώση της χούντας,  το οικειοποιήθηκε; 

Είναι αλήθεια ή ψέματα πως κατά τη διάρκεια της χούντας, δεν είχαμε στην Ελλάδα σοβαρή αντίσταση. Άλλοι τη γούσταραν, οι περισσότεροι τη φοβόταν και πολλοί κοίταζαν τη δουλειά τους και τη ζωή τους και έκαναν σαν να μη συνέβαινε τίποτα. Το γράφω αυτό γιατί αμέσως μετά την πτώση της δικτατορίας γεμίσαμε αντιστασιακούς. Σαν αυτούς που πήραν τις συντάξεις εθνικής αντιστάσεως τη δεκαετία του 80 και με μια απλή αφαίρεση διαπίστωνες πως το 1940 ήταν από 1,5 ως 4,5 ετών. 

Δεν υποστηρίζω ότι ήταν αμελητέο. Κάποια παιδιά ( όχι όλα )  ξεσηκώθηκαν για ψωμί παιδεία και ελευθερία. Αυτό το δέχομαι ως μια ρομαντική και ηρωική εξέγερση. Δεν είναι λίγο να τα βάλεις με ένα στρατιωτικό καθεστώς. 

Από κει και πέρα όμως, το ότι ξαφνικά γεμίσαμε καλοχορτασμένους επαναστάτες και η επέτειος αυτή χρησιμεύει στο να καίγεται το κέντρο της Αθήνας εν είδη happening που λέμε και στα Κάτω Πετράλωνα, είναι άλλο ένα στοιχείο της σήψης και της παρακμής που έχει εκπέσει η χώρα μας. 

καΠΟΤΕ ίσως γίνουμε μια σοβαρή χώρα.

καΠΟΤΕ….