ΔΑΝΕΙΚΑ

Προσωπικό πάθημα αλλά και συζητήσεις με τον κύκλο μου, με έχουν οδηγήσει στο κάτωθι συμπέρασμα : Μη μπλέκεις τη φιλία με τα δανεικά ! Ποτέ !

 

Ξέρω τι σκέπτεσαι. Το ίδιο που σκεπτόμουν και εγώ. Ο φίλος στην ανάγκη φαίνεται, ο φίλος στα δύσκολα πρέπει να στηρίζει, δεν μπορείς να αφήσεις τον φίλο ξεκρέμαστο σε μια ώρα ανάγκης και ότι πρέπει να βοηθήσεις. 

Ξέχνα τα. 

Θέλεις να βοηθήσεις τον φίλο σου; Χίλια άλλα πράγματα μπορείς να κάνεις. 

Να στηρίξεις ηθικά και ψυχολογικά. 

Να βοηθήσεις με την παρουσία σου. Στο νοσοκομείο, στο σπίτι, στη δουλειά. 

Να του αγοράσεις φαγητό και τρόφιμα. Να τρέξεις σε μια γραφειοκρατία, σε μια υπηρεσία. 

Τα δανεικά εθίζουν. Αν σου ζητήσει μια φορά μετά οι αναστολές πεθαίνουν. Θα σου ζητά συνέχεια.

Αν μπλέξεις με δανεικά, στο τέλος τσακώνεσαι, δεν τα παίρνεις ποτέ πίσω και χάνεις και τη φιλία. 

Εκτός και αν είσαι πλούσιος οπότε έχεις την πολυτέλεια να τα ξεγράψεις αμέσως μόλις τα δώσεις και δεν θα έχεις άγχος. Βέβαια, εξ όσων γνωρίζω, κανείς πλούσιος δεν δίνει δανεικά χωρίς αντάλλαγμα αλλιώς δεν θα ήταν πλούσιος. Εμείς οι φτωχοί την πατάμε.  

Υπάρχουν πολλές υποπεριπτώσεις : Όπως, όταν τα δώσεις να ορίσεις και το διάστημα επιστροφής και δεν το αφήσεις φλου λόγω εμπιστοσύνης όπως βλακωδώς ο γράφων. Να τα δώσεις όταν ξέρεις ότι ο δανειζόμενος δεν είναι σπάταλος αλλά καλός διαχειριστής που του έτυχε μια αναποδιά. 

Επειδή όμως μπλέκει και το συναίσθημα της φιλίας και της αλληλεγγύης, καλύτερα άστο γιατί στο τέλος και το καλό κάνεις και τον μπελά σου βρίσκεις και χάνεις και τη φιλία και χάνεις και  τα χρήματα.