ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΒΡΑΝΑ – ΦΕΤΑ ΜΕ ΤΗ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ

Λαμβάνω καθημερινά πολλά και διάφορα newsletters. Δεν τα βλέπω ως σπαμ αλλά ως πληροφόρηση και κατά καιρούς έχω πετύχει διαμαντάκια. Εξάλλου όσο στο πληκτρολόγιο  μας θα υπάρχει το delete και το escape, ο κόσμος μας θα παραμένει ελεύθερος. 

Έτσι πληροφορήθηκα για την Κατερίνα Βρανά. Δεν είχα ιδέα. Στην αρχή πολλές άγνωστες λέξεις ήταν μαζί και μπερδεύτηκα. Γυναίκα και stand up comedy ?  What ? Είχε και άλλες: Καριέρα στην Αγγλία, εμφανίσεις στο Λος Αντζελες, συνεντεύξεις στο BBC. Μωρ, τιν τούτο; Ο μόνος Έλληνας που κάνει πραγματική καριέρα στο εξωτερικό και όχι τις βόλτες των ανθυποσταρ του εγχώριου σαχλεπίσαχλου lifestyle είναι ο θεόρατος Νίκος Αλιάγας. Οπότε λοιπόν, αποφάσισα να παρακολουθήσω την παράσταση Feta with the Queen. Αν θέλεις, το είδα και ως φόρο τιμής σε άλλη μια άξια συμπατριώτισσα μας που πορεύεται στα ξένα και την αγνοούμε στο γιουνανιστάν.

Το stand up πιστεύω ότι είναι το πιο δύσκολο και το πιο σκληρό θεατρικό είδος. Δεν είσαι σε θίασο να σε «κρύψουν» οι άλλοι ηθοποιοί, να τυφλώσουν τον θεατή ημίγυμνες γκόμενες, μουσικές περίεργες, επιβλητικά σκηνικά, τεχνάσματα και εφε. Είσαι μόνος στη σκηνή. Εσύ και αυτοί. Ανυπεράσπιστος. Γυμνός. Το να κάνεις ένα μονόλογο με ασυναρτησίες είναι εύκολο. Είτε θα υπάρξουν μερικοί πυροβολημένοι να σε εξυμνήσουν και όποιος σε κράξει, απλά είναι χαμηλού επιπέδου και δεν μπορεί να αντέξει την υπέρτατη τέχνη. Το να κάνεις ένα μονόλογο με κλάψες, επίσης είναι εφικτό. Εξιστορώντας τη μαύρη μαυρίλα που πλάκωσε, όλο και κάποιος θα συγκινηθεί.

Το να βγεις στη σκηνή και να κάνεις τον άλλον να «φύγει» από την αστική καθημερινότητα του και να γελάσει, είναι πραγματικά πολύ δύσκολο. Ακόμα πιο δύσκολο γίνεται όταν θα πρέπει να γελάει συνέχεια. Και πιο δυνατά. Και να είναι εκεί μιάμιση ώρα και να μην κοιτάει καν το ρολόι του. Και όταν του λέει η Βρανά ότι «ξέρετε, τώρα τελείωσε η παράσταση» να νοιώθει αδικημένος ότι κράτησε ελάχιστα. 90’ χωρίς διάλειμμα, χωρίς ανάσα. Όλο το θέατρο να είναι «όπα» και να συνεχίζει. 

Το θέατρο 104 στην Ευμολπιδών στο Γκάζι δεν μου άφησε και τις καλύτερες των εντυπώσεων. Δεν είχε καν ένα πρόγραμμα, έστω ένα φλαηερ για την παράσταση και με το που έκοβες το εισιτήριο καθόσουν όπου ήθελες. Άμα είναι έτσι ρε αδέρφια, βάλτε τραπέζια, τασάκια και αλκοόλ να γουστάρουμε. Προχειρότητα. Καλύτερα από την άλλη γιατί αν και μπήκα τελευταίος, κάθισα στην πρώτη σειρά. 

Ξεκινάει η παράσταση και εμφανίζεται ένα χαριτωμένο ..φρικιό ! 

Σήμα κατατεθέν η γιγαντιαία αφάνα με κατσαρό μακρύ μαλλί και φυσικά μηδέν περιφερειακή όραση! Που να δει; Την προσέχεις με το καλησπέρα! Έξυπνα σέξι – τόσο όσο – και ουσιαστικά η παράσταση ήταν μια σάτιρα των Άγγλων και των Ελλήνων, μια και η ζωή της Κατερίνας έχει μοιραστεί σε αυτές τις δύο χώρες. 

Από τις γυναίκες που σίγουρα θέλεις, ψοφάς, λατρεύεις να κάνεις παρέα. Να πιείς ένα κρασί, δύο, δεκαεπτά. Για να την ερωτευθείς δεν ξέρω, αλλά μάλλον δεν θα έχεις καμία τύχη. Θα σε στείλει άκλαφτο και αδιάβαστο. Με χαμόγελο. 

Η Κατερίνα Βρανά έχει τρομερή αρχιτεκτονική. Το πώς ξεκίνησε, πως ζέστανε το κοινό, πως παρουσίασε τον εαυτό της για όσους είδαν φως και μπήκαν, πως συνέχισε τους παραλληλισμούς, τις συγκρίσεις, τις πολιτικές της αιχμές και πως έκλεισε την παράσταση. Εξαιρετική ροή. 

Δεν έχω ιδέα που σπούδασε υποκριτική, αλλά φαίνεται πως έχει δουλέψει πάρα πολύ. Δεν είναι απλά μια γκόμενα με ιδιαίτερη εμφάνιση που «καλά τα λέει». Το πώς τόνιζε τις λέξεις ( ειδικά εκείνο το πλα-νή-τη που είπε 5-6 φορές ) το πώς ξεχώριζε και ο πλέον αδαής τη διαφορά μεταξύ της αγγλικής και της αμερικανικής προφοράς, τα ηχητικά εφέ που έκανε με το στόμα, τις μούτες, τις εκφράσεις, το χαμόγελο, η πληθωρικότητα. Αγγλία. Μπορεί ο καθένας να πάει να γελάσει. Όμως είναι προφανές πως η Κατερίνα Βρανά για να κάνει την κυρία Σούλα να ξεκαρδιστεί, έχει δομήσει μια παράσταση με ακρίβεια χειρουργικής επέμβασης ανοικτής καρδιάς. 

Μερικές στιγμές γίνεται εξωφρενική, άλλες μπριόζα, σε άλλες επιστρατεύει το βρετανικό φλέγμα και όλο αυτό μαζί δημιουργεί ένα ηφαίστειο γέλιου. Το χαμόγελό της και το διαπεραστικό της βλέμμα είναι από αυτά που χωρίς να βγάλει λέξη και χωρίς να καταλάβεις από πού σου ήρθε, σου έχει κόψει πόδια, χέρια και το λαιμό. 

Πιστεύω ότι η βωμολοχία είναι το καταφύγιο όταν απουσιάζει ο Λόγος. Σοκάρουμε το κοινό όταν δεν έχουμε τίποτα να πούμε και θέλουμε να εκβιάσουμε το γέλιο με τις βρισιές. Παγίδα στην οποία έπεσαν με ευκολία ιδιαίτερα ταλαντούχοι άνθρωποι όπως ο Χάρυ Κλύν όταν στέρεψε και ο Γιάννης Ζουγανέλης αδικώντας κατάφορα τον εαυτό του. Η Κατερίνα είναι αθυρόστομη και λίγο πριν το όριο. Επίσης, κάπου η κριτική στον Ελληνάρα έχει να κάνει περισσότερο με φαινόμενα της πλαστικής ευμάρειας των ξένων δανεικών, πριν το 2009. Έξυπνη είναι και πιστεύω πως θα το προσαρμόσει. 

Η Κατερίνα Βρανά δεν αφήνει τίποτα  όρθιο, πυροβολεί αδιακρίτως και σε κάνει να αισθάνεσαι μια υποδόρια περηφάνια για τον Ελλαδάρα μας με τα στραβά μας και τα καλά μας. 

Όπως πιστεύω πως αισθάνεται και εκείνη εκτός της Ελλάδας και τη μοιράζεται μαζί μας…  

Να πας. 

Οπωσδήποτε. 

Θα γελάσεις με την ψυχή σου με υψηλής ποιότητας χιούμορ. Που μας λείπει…