ΠΕΔΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΩΣ

Δεν ξέρω για ποιο λόγο είχε γίνει τόση φασαρία με την ανάπλαση του Πεδίου του Άρεως. Έκανα πρόσφατα μια βόλτα και ως χώρος μου άρεσε πάρα πολύ. Είναι μια καταπληκτική κοντινή απόδραση που κάνεις τη βόλτα σου και μέσα στο κέντρο της Αθήνας βρίσκεσαι ξαφνικά στη φύση!

Στο Πεδίο του Άρεως υπάρχουν ατέλειωτοι δρόμοι, δρομάκια, μονοπάτια για να περπατήσεις, δύο παιδικές χαρές,  δύο εκκλησίες, πολλά αγάλματα και μνημεία, ένα αξιοπρεπές καφέ, πλατείες,  πολλά και διάφορα φυτά και δέντρα αλλά κυριαρχεί το συναίσθημα. 

Ένα είναι το συναίσθημα που μπορείς να έχεις μαζί σου στο κατά τα άλλα υπέροχο πάρκο.

Ο φόβος. 

Ρεμάλια, λαμόγια, παρτάλια, ρεμπεσκέδες, παράσιτα διάφορων εθνικοτήτων, πρεζάκια, νταλαβέρια, σκοτεινά βλέμματα, βλογιοκομμένες φάτσες, περίεργες χειρονομίες, έχουν κάνει κατάληψη. Μη με ρωτήσεις τι και πως. Θα ήταν τελείως ατυχές να εστιάσω το βλέμμα μου σε περίεργους γιατί μετά θα έπρεπε να κάνω τα 0-100 σε 3 δευτερόλεπτα και να με έλεγαν Γιουσεϊν Μπόλτ. Αν θέλεις να είσαι ασφαλής θα πρέπει να έχεις μαζί σου ένα καλάζνικοβ, 10 χειροβομβίδες και 2 περίστροφα. Υπάρχει και ο άλλος τρόπος, να φορέσεις μια φόρμα και ότι χειρότερο έχεις και να πας χωρίς να κρατάς τίποτα. 

Η σημειολογία είναι τραγική. Το Πεδίο του Άρεως – αν δεν το ξέρεις – είναι ένα πάρκο αφιερωμένο στους ήρωες του 1821. Δεν ξέρω αν μας βλέπουν από εκεί που βρίσκονται αλλά σίγουρα θα έχουν πάθει κατάθλιψη από τους θαμώνες του πάρκου. Ίσως να έχουν μετανιώσει για την Επανάσταση… 

Οι αμιγώς Έλληνες δείχνουν για μια ακόμα φορά ότι δεν έχουν καμία σχέση με τους προγόνους τους. Όλα τα αγάλματα είναι λερωμένα από κάθε λογής συνθήματα. Είτε με συγκροτήματα, είτε με αναρχία, είτε με κάτι κοινωνικά. 

Το άνω πεδίο του Άρεως είναι πολύ καλύτερο από το κάτω πεδίο του Άρεως. Εννοώ πως όσο πλησιάζεις προς τη σχολή Ευελπίδων, η κατάσταση γίνεται καλύτερη. Πολλά ζευγάρια με παιδιά και αρκετοί σκυλάδες. Όχι, δεν εννοώ τους οπαδούς των τραγουδιών υψηλής τέχνης, εννοώ τους συνοδούς σκύλων. Ηλικιωμένοι, περιπατητές, ποδηλάτες, κάποιοι που βγήκαν για τρέξιμο. Είδα και μερικούς Πακιστανούς να παίζουν ένα δικό τους παιχνίδι, κάτι σαν χόκεϊ στο τσιμέντο. 

Να σου πω την αλήθεια, ήθελα να μπω σε κάθε στενάκι του πάρκου αλλά εκεί ήταν ακροβολισμένες κάτι περίεργες παρέες οπότε έμεινα στους κεντρικούς δρόμους. Δεν είμαστε άξιοι να έχουμε ούτε ένα πάρκο της προκοπής. 

Η κατάσταση σε γενικές γραμμές είναι προς το παρόν σε γενικές, πολύ γενικές γραμμές αξιοπρεπής. Πάντως έχει πολλά σκουπίδια, σε πολλά σημεία βρωμάει, οι υδάτινοι χώροι έχουν μαύρα στεκούμενα νερά αλλά τα περίμενα χειρότερα. 

Η λύση;

Μόνο μια. 

Παραχώρηση άμεσα σε ιδιώτη με 3 ευρώ το εισιτήριο κατ’ άτομο και 5 ευρώ οικογενειακό. Ήπιες εμπορικές χρήσεις ώστε να παραμείνει σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο και 24ωρη φύλαξη. 

Σε λίγο καιρό, αντί για Πεδίο του Άρεως θα μετονομαστεί σε Ντροπή της Αθήνας.   

 

Υγ. Έχω βγάλει και φωτογραφίες, όταν τις ταξινομήσω /κατατάξω / διαμορφώσω,  θα τις ανεβάσω.