ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ

Ένα από τα «θανάσιμα» κοινωνικά αμαρτήματα είναι η αχαριστία. Από την αρχαιότητα, φτάνει στην εποχή μας το «ουδεις ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος» που είπε ο Ηράκλειτος και συνεχίστηκε στη λαϊκή παράδοση με το «κάνε το καλό και ρίχτο στο γιαλό».

Βρήκα έναν τρόπο για να συγχωρώ και να ξεπερνώ την αχαριστία οποτε  μου τυχαίνει. Επειδή είμαι κάθαρμα, δεν μου τυχαίνει συχνά οφείλω να πω, αλλά με τον τρόπο μου ανακουφίζομαι. 

Η αχαριστία είναι για μενα καθαρά θέμα μεταφυσικής. 

Από τη στιγμή κατά την οποια δέχομαι το «υπάρχει Θεός και βλέπει» όλα τα άλλα είναι εύκολα. 

Είμαι υπερ της άποψης πως ότι κάνεις το παίρνεις πίσω. 

Αν κάνεις καλό, καλό θα πάρεις και αντίστοιχα αν βλάψεις, θα πάθεις το ιδιο. 

Το θέμα είναι ότι δεν ξέρεις ούτε πότε θα το πάρεις, ούτε και τον τρόπο που θα το πάρεις. Μου έχει τύχει σε μια ελάχιστη δική μου καλοσύνη να δεχθώ ευγνωμοσύνη με το φτιάρι και το πριόνι αλλά σχεδόν άμεσα, να εισπράξω κάτι καλό από έναν ξένο. 

Η άμεση ανταπόδωση δεν συμβαίνει πάντα, αντιθέτως θα έλεγα. Ισως είναι μια εκπαιδευτική διαδικασία στο πλαίσιο της Ελευθερίας του Ανθρώπου. Αν έκλεβες την αλυσίδα από τον λαιμό της γιαγιάς και έβγαινε ένα χέρι από τον ουρανό να σε αρχίσει στις σφαλιάρες, ουσιαστικά θα παραβίαζε την  «ελευθερία» του ανθρώπου να πορευθεί στη ζωη του όπως ακριβώς θέλει και να επιλέξει ο ιδιος τους δικούς του ηθικούς νόμους.

Σε οσες φορές έκανα λάθος και αστόχησα σε πράξεις μου, εκει που νόμιζα ότι τη γλίτωσα, το πήρα το μάθημα από αλλού και με άλλο τρόπο. Παρατηρώντας προσεκτικά τις ζωές των ανθρώπων, οσο μεγαλώνει κανείς, η εικόνα της κατάστασης του αποτυπώνει τη στάση της ζωής του. Ναι, πολλοί θα φαίνονται πανίσχυροι σε ένα καθεστώς αδικίας αλλά η κατάληξη τους είναι αύτη ακριβώς που δικαιούνται. Όπως επίσης και πολλοί ταλαιπωρημένοι καλόψυχοι, φτάνουν σε ένα σημείο που δικαιώνονται. Είναι ενας κανόνας που δεν εχω δει καμία εξαίρεση. 

Δοκιμασίες πάντα θα υπάρχουν και πάνω στη φούρια των συναισθημάτων, ολοι αρχίζουμε τα why me, τα «μα καλά τόσο κακός είμαι και περνάω ένα τέτοιο βάσανο» αλλά πέραν των δυσκολιών που περνάμε ολοι στις ζωές μας, τελικά  εισπράττουμε αυτό που προσφέρουμε. 

Την αχαριστία τη συγχωρώ αλλά δεν την ξεχνάω. Μπορεί να εχει κανείς τη διάθεση να βοηθάει αλλά δεν χρειάζεται ούτε να ενισχύει τον τεμπέλη, ούτε να ζεσταίνει το φίδι. 

Θεωρώ πως η αχαριστία είναι από τα δομικά στοιχεία του ανθρώπου. Όπως και το ψέμμα. Ο άνθρωπος είναι ένα ρευστό ον που άγεται και φέρεται ανάλογα με τις επιθυμίες του, τα συμφέροντα του, τα πάθη του και τις σκοπιμότητες του. Δεν πολυπιστεύω στους ανθρώπους για αυτό και δεν με ξαφνιάζει η αχαριστία. Δεν είμαι σιδερένιος, με πειράζει, με ενοχλεί και με στενοχωρεί. Η απόδοση και η αναγωγή στο Θεο είναι ο τρόπος για να την ξεπερνάω άμεσα. 

Τουλάχιστον ο Θεος είναι αιώνια σταθερός και ποτέ δεν κοιμάται…