ΚΡΙΣΗ ΠΡΟΣΩΠΩΝ

Η ατυχία για τη χώρα μας, είναι ότι υπάρχει βαθιά κρίση προσώπων. 

Στους θεσμούς πάμε καλά. Εχουμε μπόλικους, ισως παραπάνω και από οσους αντέχονται.

Όταν όμως βλέπεις πολιτικούς στο προσκήνιο ( ανεξαρτήτως πολιτικού χώρου ) που σήμερα θέλουν να σώσουν τη χώρα αλλά είναι ακριβώς οι ίδιοι που δημιούργησαν το τέρας του δημοσίου τομέα και το αίσθημα της αδικίας ώστε οι περισσότεροι μετά να βρουν καταφύγιο στην καβάτζα, υπάρχουν δυο σοβαρά μειονεκτήματα. 

Από τη μια πάσχουν σε αξιοπιστία και από την άλλη δεν μπορείς, με μπάζα γκρεμισμένης μονοκατοικίας και σκουριασμένες σιδερόβεργες, να χτίσεις ουρανοξύστη. Παράγκα μπορείς να χτίσεις και να προσεύχεσαι να μη φυσήξει πολύ.. 

Δεν μπορείς να οικοδομείς μια αθλιότητα και μετά να επαίρεσαι ότι εσυ θα κάνεις μεταρρυθμίσεις, θα απαλλάξεις τη χώρα από πολλά κακώς κείμενα και ότι είσαι ο σωτήρας. 

Επειδή η επιφοίτηση του αγίου πνεύματος έγινε σε πολύ κόσμο μόνο μια φορά, είναι δύσκολο να δεχθεί κανεις ότι οι Ελληνες πολιτικοί ξαφνικά ανακάλυψαν τη Σοφία, τη Γνώση και το Σχέδιο. Επίσης είναι δύσκολο, να πάρεις στα σοβαρά τον πολιτικό που διόριζε τους συντοπίτες του στο δημόσιο για να τον ψηφίσεις, να τον ακους σήμερα να σου λέει για αξιοκρατικά κριτήρια, μεταρυθμίσεις και απολύσεις των αχρήστων. Η επανίδρυση του κράτους ηταν ένα πολύ ωραίο σύνθημα και φρόντισε εξίσου ωραία να το ξεφτιλίσει ο Καραμανλής. 

Παλιές καραβάνες στην πολιτική, ανεπάγγελτοι και αραχτοί, πολύ δύσκολα πείθουν ότι «συμπάσχουν», «συμπονούν» και ότι τώρα πια εργάζονται σκληρά. 

Ολοι εχουν περάσει επι σειρά ετων από τα βουλευτικά έδρανα και τους υπουργικούς θώκους. Δεν είναι «νεα παιδιά, με όρεξη, κέφι, επιμόρφωση και ενθουσιασμό για το καλό της πατρίδας».

Το απεχθές συνδικαλισταριό, εχει ένα ( ένα ολο και ολο αλλα ισχυρό ) δίκιο: Οι ιδιοι άνθρωποι που τους υπέγραφαν τα υπερπρονόμια και τους άνοιγαν την χρυσή πύλη για το υπέρτατο φαγοπότι, με φωτογραφήσεις και αγκαλιές, προφανώς με το αζημίωτο, δεν μπορούν σήμερα να τους τα κόβουν. Ας τα κόψει κάποιος άλλος που θα εχει την έξωθεν καλή μαρτυρία. 

Δυστυχώς, υπάρχει και μια ακόμα ατυχία.

Δεν υπάρχει και εναλλακτική για τα πρόσωπα. 

Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι στην κεντρική πολιτική σκηνή 20 χρόνια. Δεν γεννήθηκε χθες.. Δεν μπορείς να οραματίζεσαι μια Ελλάδα να κάνει βήματα προς τα μπρος με γίγαντες πολιτικούς όπως ο Παπουτσής, ο Ρέππας, ο Πρωτόπαπας και η Μαριλίζ. 

Ο Αντώνης Σαμαρας έγινε αρχηγός της Ν.Δ. με μοναδικό του προσόν ότι έλειπε από αυτήν όταν μας κυβέρνησε. Ηταν ο πρώτος που άνοιξε τα σύνορα στους Αλβανούς και με εκεινο το περίφημο σε 18 μήνες θα μηδενίσω το χρεος μας άφησε άναυδους. 

Ο Καρατζαφύρερ σήμερα είναι ετσι, αύριο αλλιως και είναι και αυτός παλιά καραβάνα, πάμπλουτος, με πανισχυρο κομματικό μηχανισμό. Πανέξυπνος καιροσκόπος που ακροβατεί ανάμεσα στον Αδωνι, στον Ψινάκη και στην Εφη Σαρρή λέγοντας απλά και εύστοχα συνθήματα.  

Η Παπαρήγα είναι μονίμως αρνητική σε όλα, πιπιλίζοντας καραμέλες του 1820, εχει τους εξτρεμιστές του ΠΑΜΕ για τις δύσκολες αποστολές, οικονομικός έλεγχος στο ΚΚΕ ουτε λόγος,  και πολύ μου άρεσε ενώ τόσα χρόνια μας έλεγαν να μείνουμε εκτος Ευρώπης, φέτος στα ζόρικα αναδιπλώθηκαν. Ασε δε, που το ΚΚΕ είναι το πιο φασιστικό κόμμα που είδαμε ποτέ. Εχεις ακούσει εσυ κάποια διαφωνία στο ΚΚΕ; Μα καλά, μια ζωη συμφωνούν αυτοί οι άνθρωποι; Επίσης όταν κάτι είναι αληθινό, εχει μια φωνη. Δεν χρειάζονται 30 εκφάνσεις ΜΛ και ΛΜ, εσωτερικού και εξωτερικού. Πρώτα βρείτε τα μεταξύ σας και συμφωνείστε εσεις σε τι τελικά πιστεύετε και μετά ελάτε να μας παραθέσετε τις προτάσεις σας για την Ελλάδα. 

Οσο για τον Τσίπρα, το μόνο που εχω να σημειώσω είναι πως αν τα σύνορα μας αύριο έφταναν μέχρι τη Λαμία, θα πανηγύριζε. Σε ότι γίνεται εναντίον της Ελλάδας, είναι ο πρώτος που το στηρίζει.

Τέλος, η Ντόρα, άφησε τον Χριστοφοράκο να φύγει για τη Ντοϊτσλαντ και ούτε νεα τη λες ούτε και άφθαρτη. 

Από κει και πέρα, η αναρχία και ο εθνικισμός είναι τα δύο μακριά χέρια του συστήματος που χρησιμεύουν για να φυλακίσουν μερικά ανήσυχα πνεύματα, και μόλις πιάσαμε πάτο. 

Ο Πούτιν είναι μακριά, ο Καποδίστριας δεν πρόκειται να αναστηθεί ( αν και πολύ φοβάμαι πως ολο και κάποιος σύγχρονος Μαυρομιχάλης θα τον καθάριζε ) και ο Λεωνίδας αφου συνειδητοποιούσε την κατάσταση, το πιο πιθανό είναι να έπαιρνε τους 300 και να πήγαναν για μπύρες. Σιγα μη σκοτωνόταν για χάρη μας. 

Δεν βγάζω τον  Ελληνα πολίτη απέξω αλλά αυτό είναι αντικείμενο άλλου πονήματος. Ξαφνικά, επειδη φωνάζουν οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι Ελληνες κατάλαβαν ότι οι πολιτικοί μας είναι ανάξιοι. Υποκρισία. Οι Ελληνες πολιτικοί αναδείχθηκαν από μια διεφθαρμένη κοινωνία και όχι από μια κοινωνία αγγέλων. 

Το θέμα είναι πως εδώ που φτάσαμε δεν βλέπω ούτε νεα πρόσωπα, ούτε πρόσωπα γενικώς… 

Θυμάμαι την ιστορική περιγραφή του Βασίλη Σκουντή στον επικό ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ του 2005 με αντίπαλο τη Γαλλία….

«Ποιος, ποιος…βάλτο αγόρι μου!»

Είμαστε στο ποιος αλλά απουσιάζει αυτός που θα το βάλει…