Πριν από περιπου αρκετους μηνες διαβασα στο zougla.gr μια ειδηση που με τρομαξε και την παραθετω:
«24 Σεπτεμβρίου 2008, 09:56
Τραγικό θάνατο βρήκε μία 41χρονη γυναίκα, η Δ……. Κ……., όταν το κασκόλ της τυλίχτηκε στον τροχό της μηχανής, που οδηγούσε και την έπνιξε.
Η άτυχη μητέρα τεσσάρων παιδιών, κατευθυνόταν από το χωριό Σαβάλια προς την Αμαλιάδα, με ένα δίκυκλο. Στο δρόμο, το κασκόλ, που φορούσε για να ζεσταθεί, ξετυλίχτηκε από το λαιμό της και μπλέχτηκε στο γρανάζι της πίσω ρόδας. Η 41χρονη αιφνιδιάστηκε και δεν πρόλαβε να αντιδράσει. Το κασκόλ άρχισε να την πνίγει, ενώ στη συνέχεια το κεφάλι της τραβήχτηκε προς τα πίσω και έσπασε ο αυχένας της.
Διερχόμενοι οδηγοί ειδοποίησαν την αστυνομία και το ΕΚΑΒ για το δυστύχημα, όμως ήταν ήδη αργά για την άτυχη γυναίκα.»
Ενοιωσα τη φρικη να με κυριευει. Καποιοι αλλοι πριν από λιγα χρονια αραζαν στην παραλια και σηκωθηκε η θαλασσα και τους επνιξε ( τσουναμι ) ενώ αν ψαξει κανεις, θα βρει πληθος τετοιου ειδους απιστευτων θανατων.
Ποσο λεπτεπιλεπτη είναι η εννοια της ζωης…
Καθομαστε και κανουμε σχεδια με ευρος ετων, βαζουμε στοχους, εκφραζουμε επιδιωξεις, αφηνομαστε σε φαντασιωσεις και μελλοντολογιες…
Βεβαια από την άλλη, ολοι μια μερα θα πεθανετε οποτε τι να κανουμε;
Να σκαψουμε ένα λακκο, να μπουμε μεσα και να περιμενουμε το τελος;
Προσωπικα, για να ξεπερασω αυτή τη φοβια, προσπαθω να σκεφτομαι και να ενεργω με στοχους δεκαπενθημερου. Το μελλον δηλαδη που μπορω να επηρεασω.
Για καποιο άλλο καθηκον ή εφικτη επιθυμια, το καταγραφω, βαζω μια υπενθυμιση και όταν ερθει η ωρα του, ασχολουμαι τοτε.
Αποφευγω να χανομαι σε ονειρα για το μελλον, αφενος γιατι ποτε μεχρι σημερα ότι θελησα δεν επετευχθη, αφετερου γιατι μου φαινεται χαμενος χρονος.
Θυμαμαι και χαμογελω την καταμαυρη ατακα του κουβανου προσωπικου μου λαθρεμπορου:
Τι είναι η ζωη;
Ένα ταξιδι προς τον θανατο μονο που στη διαδρομη μπορει να πεθανεις κιολας….
3 Λογομαχιες:
Αν αποδεχτουμε οτι η ζωη ειναι απλα ενα ταξιδι προς το θανατο, αυτοματα αποδεχομαστε οτι δεν εχει καμια απολυτως αξια, ειτε συναισθηματικη ειται και πρακτικη ακομα. Παρολα αυτα εκεινο που πραγματικα αξιζει ισως ειναι η διαρκεια ακομα και μιας στιγμης σε σχεση με τον χρονο - οπως τον μετρουν οι ανθρωποι βεβαια-μιας στιγμης δημιουργειας, μιας στιγμης πραγματικης αγαπης προς την καθε μορφης ζωη, μιας στιγμης συναισθησης της υπαρξης του ανθρωπου στον πλανητη γη. Αξιζει να ζουμε, εστω και για μια στιγμη, η ανταμοιβη ειναι ανεκτιμητη!
Προσωπικά θεωρώ το φόβο του θανάτου το πιο ισχυρό ένστικτο...Είναι πολύ καλό αυτό που κάνεις...απλα αναρωτιέμαι, όταν αναλαμβάνουν τα ενστικτα, χωράει η λογική?
a kala
Δημοσίευση σχολίου
Γράψε ότι θέλεις με ευπρέπεια