ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΑΝΤΡΕΣ

Ηταν ο τιτλος της τελευταιας παραστασης στο «θέατρο της ημέρας» στους Αμπελοκήπους που παρακολουθησα και οσο ξερει η συγγραφέας του έργου από τους άνδρες άλλο τόσο ξέρω και εγω από αστροφυσική.

Οδηγήθηκα στην εν λόγω θεατρική σκηνή με την προσδοκία πως θα παρακολουθούσα ένα έξυπνο έργο και η προδιάθεση μου μεγεθύνθηκε από το ζεστό και φιλικό φουαγιέ. Ότι καλό όμως εχω να γράψω, μολις εξαντλήθηκε.

Όταν λέμε στο πρόγραμμα ότι η παράσταση αρχίζει στις 21.15 να το τηρούμε και να μη φτάνει ο δείκτης στις 21.40

Όταν μπαίνουμε στη σκηνή, ο ταξιθέτης ας ξέρει ποια θέση πεφτει που και ας μην του το υποδεικνύουμε εμεις.

Όταν ο χώρος δεν είναι δα και ο μεγαλύτερος του κόσμου, φρόντιζουμε έξυπνα να τοποθετήσουμε τα καθίσματα με τον καλύτερο δυνατό τροπο ώστε να βλέπουν ολοι. Ετσι κάποιες κυρίες έλεγαν πως «α, εμεις δεν καθόμαστε εκει αλλα εκει» ( σιγα κυρια γραια ψυλομύτα ) και 2 κοπέλες αποφάσισαν την τελευταία στιγμή να πανε αλλού και γίναμε ανω κατω μέχρι να εγκατασταθούν.

Οι υπόλοιποι καναμε τον σβέρκο μας υδραυλικό για να εχουμε μια αξιοπρεπή εικόνα του …δράματος!

Τι δράματος δηλαδη, τη σφαγή του Δράμαλη καλύτερα.

Πρώτη σκηνή, δύο γυναίκες σε ένα χαμάμ ας πούμε. Η μια παντρεμένη, η άλλη μπακούρι. Στο χαμαμ λοιπον ενώ και οι δυο φορουσαν μπουρνούζι και τη σχετικη μπαντάνα στο κεφάλι, ειχαν μια μικρή διαφορά. Η μια ηταν –σωστα- αμακιγιάριστη και η άλλη βαμμένη! Σαν τις ταινιες του χολιγουντ που βλεπεις την γκομενα να βγαινει από την πισινα και να είναι έτοιμη για τον Ρεμο.΄

Έλεγε λοιπον η μπακούρω πως εβαλε μια αγγελία για να βρει ερωτικο ταίρι. Προφανώς η συγγραφέας ονόματι Ευρυδίκη Τρισόν – Μιλσανή όταν ακούει τη λέξη ιντερνετ θα φαντάζεται ότι είναι ένα εξαρτημα του αυτοκινήτου κάπου εκει δίπλα στο αμπραγιάζ. Μας τελειωσαν οι αγγελίες εδώ και χρόνια αγαπήτη Ευρυδίκη…

Της προέκυψαν λοιπόν 3 περιπτώσεις αθλίων. Αυτός που της έγραψε ότι ήταν παλικάρι και βγήκε συνομίληκος του Παρθενώνα, αυτος που στο πρώτο ραντεβού την πήγε για ορειβασία (!!!!) και όταν εκείνη τραυματίστηκε δεν θέλησε να την ξαναδεί και τέλος ενας τύπος μαλλον ομοφυλόφυλος, ο οποιος τη ζάλισε με το να της διηγείται ιστορίες ενός φίλου του, νεκρού ζωγράφου.

Στο σενάριο τα μπλέξαμε λίγο καθως στην αρχή είπαμε ότι βάλαμε αγγελία και μετα ότι το γραφείο έκανε λάθος συστασεις.

Αφου δεν κατάφερα ουτε καν να χαμογελάσω από τις ανωτέρω ιστορίες πήγαμε με μια σχετική καθυστέρηση στην επόμενη σκηνή, επος!

Μονόλογος αυτή τη φορά και η πρωταγωνίστρια να σιδερώνει πουκάμισα. Τι κρίμα όμως να μην ξέρεις… Η κοπέλα, τα πουκάμισα τα σιδέρωνε από την καλή τους πλευρά! Αχ, καρντιά μου, δεν σου μαθε κανεις ότι σιδερώνονται από την ανάποδη και υποδύεσαι την καλή νοικοκυρά που ναι δούλα και κυρά; 

Τέλοσπαντων, συνεχίστηκε ο μονόλογος με αρχή τι καλα που σιδερώνω και ειμαι ευτυχισμένη και τελείωσε με το μήπως κανω λάθος που σιδερώνω και είμαι τελικά δυστυχισμένη;

Ξανα καθυστέρηση στην εναλλαγή των σκηνών και πήγαμε στον άλλο μονόλογο αυτής που είναι εργασιομανής και πέφτει σε μια παλιά φωτογραφία του πρωην. Άλλο δάκρυ και από κει, στην αρχή, τι μάπας που ήταν και στο τέλος αχ πόσο τον θέλω πάλι.

Διάλειμμα δεν κάναμε και όποιος ήθελε να κάνει ένα τσιγάρο, να πάει στην τουαλέτα ή έστω να πιει ένα κρασί από το μπαρ, ας πρόσεχε. Ετσι φτάσαμε στο γκραν φινάλε αυτή τη φορά, όντως συμπαθητικό με τις δυο πρωταγωνίστριες να μιλάνε μαζί και να καταλήγουν με την υπόνοια ότι οι δυο τους ηταν το αυτό πρόσωπο.

Η επιλογή του κειμένου ηταν τόσο επιτυχής οσο επιτυχές ηταν και το πρώτο ταξίδι του Τιτανικού. Η συγγραφέας προφάνως και είναι ανω των 60, ανέραστη, με νευρώσεις που θα έκαναν και τον Δαλαϊ Λάμα να δει ψυχίατρο. Η σκηνοθέσια της Ανδρομάχης Μοντζολή είχε μερικά τρικ ( όπως η εναλλαγή των σκηνών και το φινάλε ) αλλά αν το πρωτογενές υλικό πάσχει, τι να κάνεις..

Σε αυτό το πλαίσιο δεν θέλω να σταθώ και στις ερμηνείες. Με αυτά τα κείμενα ακομα και ο Μάρλον Μπράντο θα φαινόταν Τσιβιλίκας! Παρολα αυτά, λίγο καλύτερη η Λουϊζου.

Αν έχετε μια θεία ανω των ηντα, ή τη μαμα σας, να της κανετε δώρο την παράσταση, μπορεί να της θυμήσει τα παιδικά της χρόνια. Σε καμία περίπτωση όμως να μην μπείτε μέσα γιατί θα κοιτάξετε το ρολοϊ σας πάνω από δέκα φορές.

Είμαι υπερ της άποψης πως το θέατρο πρέπει να πληρώνεται. Δουλεύουν τόσοι άνθρωποι, είναι κοιτίδα πολιτισμού, γίνονται επίπονες πρόβες, η παράσταση είναι ζωντανή και η προσπάθεια καθημερινή και το τσάμπα ας μείνει για τα λαϊκοποπ σκυλάδικα. 

Εν προκειμένω, αν και μπορούσα να πάρω πρόσκληση, προτίμησα να πληρώσω. Φρικτά το μετάνοιωσα σας λεω, φρικτά!