ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ, ΣΤΗ ΜΑΧΗ ΞΑΝΑ….

Μπορει το ετος να αρχιζει την πρωτη μερα του Ιανουαριου αλλα τα τελευταια χρονια, το δικο μου ετος τελειωνει με τις διακοπες του Αυγουστου και η εναρξη του επομενου τοποθετειται με την επιστροφη στην εργασια. Η φετινη χρονια ηταν αρκετα δυσκολη για μενα. Εχασα τον πατερα μου, εκανα μερικες ατυχεις σχεσεις, οι υποχρεωσεις και τα καθηκοντα που ανελαβα πολλαπλασιαστηκαν, διαψευστηκα από ανθρωπους και η ζωη μου απεκτησε μεγαλυτερη ταχυτητα και περισσοτερα βαρη. Κλεινοντας την πορτα του σπιτιου μου, το ιντερνετ και τις περισσοτερες συνηθειες μου στην πολη, ξεκινησα ένα οδοιπορικο να μετρησω τον εαυτο μου. Να ηρεμησω, να προσδιορισω τι εγινε, αν εγινε καλα, τι πρεπει να γινει, να απομακρυνθω από την καθημερινοτητα, να παρακαλεσω θεους και να ξορκισω δαιμονες.

Τις πρωτες μερες των διακοπων αποφασισα να τις περασω μονος μου. Δεν υπαρχει μεγαλυτερη αναμετρηση με τον εαυτο μας από τη μοναξια. Μοναξια που μπορει ειτε να σε οδηγησει σε ένα διαφορετικο επιπεδο ειτε να σε κανει χειροτερο. Ιδιος παντως, δεν μενεις. Η Ικαρια του Ιονιου με υποδεχτηκε όπως περιπου το περιμενα. Στην Ιθακη δεν εχεις κανενα λογο να βιαστεις, να αγχωθεις και να τρεξεις. Είναι πολύ μικρη για να μην τη γυρισεις και πολύ φιλικη για να μην αφησεις μια και καλη πισω σου τη βουη της πολης. Ετυχα στην ιστορικη συγκυρια να μην υπαρχει πολυς κοσμος γιατι η σχετικη φιλολογια για τον σεισμο των 7 ριχτερ απετρεψε πολλους να την επισκευθουν. Αδεια η Ιθακη, εβριζαν οι κατοικοι, καλυτερα για μενα. Φαυλος κυκλος. Αν ξερεις και το κρατησεις μυστικο σε κατηγορουν για εγκληματια. Αν το πεις, σε κατηγορουν για τρομοκρατη… Γλυκια ησυχια για περιπατους χωρις την κλωτσοπατιναδα του πληθους. Με εντυπωσιασε η καθαριοτητα της. Δεν εβρισκα ουτε αποτσιγαρο στους δρομους αν και οι καδοι απορριματων ηταν ειδος εν ανεπαρκεια. Με εκνευρισαν αφανταστα οι παραπλανητικες πινακιδες της. Πηγαινες από δω, σπηλαιο νυμφων σου λεει.

Πηγαινα πηγαινα, βγηκα σε έναν περιεργο χωματοδρομο και τρομαξα για το αυτοκινητο, τελικα βρηκα μετα από ένα μπρος πισω μια ανθυποπινακιδιτσα και ακολουθησα ένα μονοπατι. Φτανω στο σπηλαιο, κλειστο! Τοσο καλα κλειστο που παραμερισα μια μικρη πετρουλα και μπηκα. Δεν ηταν τιποτα το καταπληκτικο, μια τρυπα στο βραχο. Σε ένα άλλο χωριο ηταν λεει το σπηλαιο του Λοϊζου. Πηγα να το δω. Μεχρι την παραλια ειχε πινακιδες. Μετα εξαφανιστηκαν! Αποκαμωμενος ρωτησα έναν ψαρα και μου εδειξε στην άλλη οχθη μια τρυπα στη θαλασσα. Τελος εψαξα για τη σχολη του ομηρου. Στον κεντρικο δρομο, μια χαρα οι πινακιδες. Μετα παλι χωματοδρομος και μετα το χαος. Πηρα παλι ένα μονοπατι και εφτασα σε …ένα άλλο χωριο μετα από 20 λεπτα αναβαση! Παραιτηθηκα. Ας μεινει ο Ομηρος χωρις να τον δω. Δεν πειραζει, εχω διαβασει και την Ιλιαδα και την Οδυσσεια. Οι παραλιες της εχουν ένα θεμα. Ενδεικνυνται για τους λατρεις του ανοργανωτου χωρις την εκμεταλλευση των ομπρελων, των ξαπλωστρων και λοιπων γκρικ τουριστ. Πεντακαθαρα, καταπρασινα κρυσταλλινα νερα σε μικρους ορμους εισαι σαν απομονωμενος σε άλλο πλανητη. Ωραιες διαδρομες από ψηλα, υπεροχη θεα αλλα στερειται ηλιοβασιλεματος καθως το εισπραττει ολο η γειτονικη Κεφαλλονια. Μερικες φωτογραφιες που εβγαλα μοιαζουν λες και είναι από …ελικοπτερο!

Περιεργο μου φαινεται το γεγονος ότι δεν προβαλλουν οι «θιακοι» την ομηρικη τους καταγωγη. Ουτε ενας κεντρικος δρομος, μια πλατεια, κατιτις που να τονιζει στον επισκεπτη ότι ηρθε στην πατριδα του Οδυσσεα. Η πρωτευουσα του νησιου, το Βαθυ, εχει έναν ολο και ολο δρομο που προσφερεται για περιπατους, τον οποιο αφηναν ανοιχτο για τη διελευση των οχηματων και συχνα πυκνα εβλεπες μαναδες να προσπαθουν να μαζεψουν τα πιτσιρικια για να μην τα φιλησει καποιος διερχομενος προφυλακτηρας. Η Ιθακη είναι ένα νησι με ενδιαφερουσες εναλλαγες ορεινου τοπιου με θαλασσα αλλα δεν βοηθαει τον επισκεπτη με την ανθρωπινη παρεμβαση όπως οι πινακιδες του οδικου δικτυου που θα μπορουσαν να ηταν καλυτερες. Υπαρχουν τοποι που μου βγαζουν συναισθηματα με το καλησπερα. Η χιος με απωθησε, τη μυτιληνη τη λατρεψα, η ζακυνθος με ξενερωσε, η συρος με γοητευσε. Η Ιθακη με αγαλιασε. Ενοιωσα σα να με δεχτηκε όπως ειμαι. Το πεταλο του λιμανιου στο βαθυ είναι μια μεγαλη τρυφερη αγκαλια.

Στην Ιθακη πηγα για να μεινω για λιγο μονος. Δεν τα καταφερα. Επεσα πανω σε μια φιλη και η Μελπω, ο Σταθης, η Μαϊ, η Χριστινα, η Σοφια, ο Κωστας, η Αθηνα και η Δωρα μου κρατησαν καλη παρεα. Η τελευταια μου μερα στο νησι ειχε ένα κακο επιλογο υπενθυμιζοντας μου ότι η τυχη ερχεται μια φορα αλλα η ατυχια επιμενει περισσοτερο. Αν και ημουν σιγουρος ότι το ειχα μαζι μου, εχασα το πορτοφολι μου που περιειχε χιλια ευρω. Καποιος ντοπιος με πηρε τηλεφωνο και θα μου το στειλει δινοντας μου μια μικρη παρηγορια καθως θα απεφυγω το χαρτομανι.

Τα χρηματα όμως εκαναν καποιον χαρουμενο αλλα ευχομαι να τον κανουν δυστυχισμενο οι καταρες μου. Και οι καταρες ενός δικαιως πικραμενου καμια φορα πιανουν… Θα μου μεινει αξεχαστο το βραδι που ειχα παει σε ένα πανηγυρι, γυρισα, ξεκινησα να μαζευω τα πραγματα μου ώστε το επομενο και τελευταιο πρωινο να το ξοδεψω σε μια ωραια βολτα με μπανιο, αλλα όταν επεστρεψα στο δωματιο και διαπιστωσα ότι ελειπαν τα ευρω, στην αρχη το πηρα ελαφρα και δεν ανησυχησα. Καπου εδώ θα είναι. Πηγα στο αυτοκινητο, τιποτα. Εριξα μια ματια στο δωματιο, τιποτα. Ξαναεβγαλα τα πραγματα όπως τα ειχα πακεταρει, τιποτα. Ξαναπηγα στο πανηγυρι. Ενας δρομος 20 χλμ με στροφες. Μηδεν. Επεστρεψα αποκαμωμενος ψυχικα και σωματικα κατά τις 7 το πρωι. Προσπαθησα να κοιμηθω γιατι με περιμενε ταξιδι. Τρεις φορες ειδα τον ιδιο εφιαλτη. «να μωρε εδώ ηταν» Ξυπνουσα και διαπιστωνα αμεσως την πραγματικοτητα. Ευτυχως που δεν ειχα στο πορτοφολι την ταυτοτητα μου οποτε εβγαλα από την τραπεζα τα χρηματα ωστε να αποφυγω να πλυνω πιατα και να ξεπουλησω το αρχαιο μου ελληνικο κορμι… Συντετριμμενος, καθως ηταν μια σημαντικη απωλεια, οφειλα να συνεχισω το δρομο μου. Έναν ατελειωτο δρομο και μια πολυωρη ψυχοσωματικη ταλαιπωρια με οδηγησαν στο Καλο Νερο λιγο πιο κατω από τη Ζαχαρω. Απιθανο εθνικο οδικο δικτυο. Μια λωριδα και μεση ωραια ταχυτητα 75 χλμ λογω φορτηγων και αργοστροφων οδηγων. Τον πιλοτο δεν τον κανω ουτε στο πλεϊστεησον οποτε εφτασα αποκαμωμενος σε καλους φιλους που μου εδωσαν δυναμη για τη συνεχεια. Εμεινα μια μερα και συνεχισα για τη Στουπα. Η οδηγηση σε αυτά τα μερη αγγιζει τα ορια του ηρωισμου αλλα αποζημιωθηκα με μια εξαιρετικη παραλια και ένα μαγικο ηλιοβασιλεμα. Η Στουπα ηταν το ορμητηριο μου και για τις επομενες μερες που εμεινα εκει, περιηγηθηκα σε ολοκληρη τη Μανη.

Βαθεια, Γερολιμενας, Πορτο Καγιο, Μαρμαρι, Νεα Οιτυλος, Λιμενι, Κοκκαλα, Κοτρωνας, Σπηλαιο Δυρου, Λαγια, Λαγκαδα, Φλοροχωρι, Νομιτσι. 11 ωρες εξαντλητικης οδηγησης και πολλων στασεων για πεζοπορια και φωτογραφιες. Η μοναδικα αγρια Μανη με τα βραχια, τις λαξευμενες πετρες από θεο και ανθρωπους απαιτει και εμπνεει σεβασμο. Την επομενη συνεχισα με άλλη εκπληκτικης ομορφιας διαδρομη.

Καλαματα, Μυστρας, Σπαρτη, Γυθειο, Αρεοπολη και επιστροφη στην Στουπα. Δεν χορταινα να βλεπω εικονες, ένα βιντεοκλιπ χωρις τελειωμο. Πικρα για τα καμμενα, ελπιδα γιατι εβλεπα συχνα πυκνα πρασινα σημεια που εδειχναν την προσπαθεια και τη δυναμη της φυσης για αναγεννηση. 3 ωρες ανεβοκατεβηκα στο Μυστρα. Ο βυζαντινος Ελληνισμος αιωνιο φρουριο και φαρος. Φρουριο για τους παλαιους, φαρους για τους νεους. Ωφελιμη βολτα και από το μοναστηρι της Παντανασσας με ολες και ολες 2 καλογριες.

Στο Γυθειο πιστευουν ότι είναι στο Μοντε Καρλο και για να φας θα πρεπει να εισαι ο Λατσης. Επιστροφη κοντα στα μεσανυχτα και την επομενη μερα μια βολτα στην παλια Καρδαμυλη, μπανιο στη Στουπα, διαβασμα και γραψιμο.

Επιστροφη στην Αθηνα για μια ανασα και μια αναγκαια διανυκτερευση καθως το παρτι ειχε συνεχεια. Πληρωμη λογαριασμων για να μην ξεχνιομαστε, δυο καλοι φιλοι που ξεμειναν στην πρωτευουσα και συνεχεια για τα βουνα του Καρπενησιου.

Θεωρητικα πηγα για να ηρεμησω και να ξεκουραστω. Μεχρι εκεινη τη στιγμη ειχα γραψει 2000 χλμ οδικως σε περιπου 10 μερες! Υπεροχες οι εικονες, ωραιο το βιντεοκλιπ αλλα και η κουραση, κουραση.

Στο χωριο μου, στα βουνα της Ευρυτανιας ειχε στησει κοκκινο χαλι η θλιψη και με περιμενε με ανοιχτες αγκαλες. Το πρωτο πραγμα που εκανα ηταν να παω στον ταφο του πατερα μου. 6 μηνες μετα, ηταν η ωρα να τον πενθησω. Φορτιστηκα, συγκινηθηκα, εκατσα στο νεκροταφειο 2 ωρες. Ειδα ολους τους ταφους. Τους περισσοτερους νεκρους τους ηξερα και τους θυμηθηκα. Καποιους αλλους ουτε καν ειχα παρει χαμπαρι ότι ειχαν αποβιωσει..

Επιστροφη στο σπιτι και τα καθηκοντα δεν ειχαν τελειωμο. Βρες ανθρωπο να καθαρισει το χωραφι από τα αγκαθια και τα ξερα, πλερωνε, ποιο κλειδι αντιστοιχει σε ποιο λουκετο ( πρεπει να βρηκα γυρω στα 20 κλειδια ) μια κλειδαρια διαλυθηκε, ψαξε ανθρωπο να την αλλαξει, πλερωνε, να μην εχουμε ένα τοπογραφικο και μια κατοψη, κτηματολογιο ερχεται, βρες μηχανικο, κανονισε ραντεβου, πλερωνε, ψαξε χαρτια, πετα, κρατα, ταξινομησε. Η μητερα μου ανημπορη να κανει πολλα. Λογικο. Ένα σπιτι χρειαζεται και αυτό φροντιδα μαστορα…

Φετος λιγοι ηρθαν στο χωριο. Ειχαν ερθει μερικοι τυποι αλλα τοσα χρονια βαρεθηκα την παρεα, τις υποσχεσεις για συνεχεια στην Αθηνα και ….του χρονου παλι. Ευτυχως με λυπηθηκε ο Αλλαχ γιατι ο θεος με ξεχασε και με έναν τυπα από το Αιγιο καναμε μερικες καλες κουβεντες. Ηταν ισως η πρωτη φορα που με κουραζε αφανταστα να μοιραζω ματαιες και σχεδον υποχρεωτικες καλησπερες σε ανθρωπους που μου είναι αδιαφοροι και τους βλεπω μια φορα το χρονο.

Στην Ιθακη και στη Μανη ημουν συνειδητα μονος μου. Στο χωριο μου ημουν μονος αναμεσα σε γνωστους. Περασαν 4 μερες, διαβασα εγραψα, ξεκουραστηκα, ειδα Ολυμπιαδα και πηρα τον δρομο για την Κερκυρα με έναν ξαδερφο μου.

Η Κερκυρα με εντυπωσιασε για τη βλαστηση της. Με εντυπωσιασε όμως και για το οδικο της δικτυο. Απαραδεκτο. Αν θελεις να τρακαρεις, να δεις πως είναι, να πας στην Κερκυρα και να τρεχεις με 60 χλμ. Θα στουκαρεις σιγουρα αλλα και μαλλον θα ζησεις σιγουρα για να διηγηθεις την εμπειρια.

Παμπλουτο νησι. Σε παραλιες, σε τοπια, σε διαδρομες, σε αξιοθεατα, ότι τουρισμο θελεις να κανεις, η Κερκυρα σου τον προσφερει. Ευλογημενο μερος αλλα η οδικη σημανση – κομψα – ατυχης. Στην Κερκυρα εκανα λιγο από όλα. Γυρισα, διαβασα, βγηκα, χαλαρωσα και ετρεξα. Με το ξαδερφακι μου χρονια τωρα εχουμε καλη χημεια και μαλλον με λυπαται γιατι ανεχεται το παθος μου για τη φωτογραφια και ότι τον τραβολογαω από δω και από κει.

Επιστροφη στο χωριο μετα από μια εξαντλητικη διαδρομη, συμμαζεμα πραγματων και την Κυριακη 24 Αυγουστου η επαναφορα στο σημειο εκκινησης. Στην Αθηνα. Οι διακοπες μου ηταν πολλαπλα ωφελιμες και στη γλωσσα των αριθμων, εβγαλα 2.700 φωτογραφιες και διυνησα 3.500 χιλιομετρα.

Ειδα μερη, γυρισα, διαβασα, εγραψα, φωτογραφησα, δεν αναλωθηκα σε αχρηστες παρεες και ανωφελα ξυδια. Από αυτά εχω μπολικα στη μεγαλη πολη. Πηρα αποφασεις, σκεφτηκα πραγματα και χαμογελω. Χαμογελω γιατι συνηθως στις δυο πρωτες ωρες που βρισκομαι στην Αθηνα, όχι μονο προσαρμοζομαι αμεσα αλλα παραμενω και ο ιδιος καφρος….