Επειδη βλεπω ότι ολοι εχουν ασχοληθει με το θεμα, ας κανω και εγω το δικο μου σχολιο.
Συγγνωμη αλλα δεν λυπαμαι κανεναν για τις επιλογες του.
Να λυπηθω γιατι δυο συνανθρωποι μας, εκει που ηταν αραχτοι και ωραιοι εφαγαν στο κεφαλι 6,5 ριχτερ και απεβιωσαν, να λυπηθω για τον μεροκαματιαρη οδηγο του λεωφορειου που τον εφαγε το πρεζακι επειδη οι αστυνομικοι που τον φυλαγαν ( και τους πληρωνουμε με τους φορους μας ) τον επαιζαν, να λυπηθω γιατι γιατι καποιοι αλλοι απολαμβαναν την παραλια και βγηκε η θαλασσα και τους καταπιε ( τσουναμι ) αλλα όχι για τον Σεργιανοπουλο.
Ο Σεργιανοπουλος ηταν ο ανθρωπος που στη ζωη του τα ειχε όλα.
Δοξα, αναγνωρισιμοτητα, χρηματα, απολαμβανε τα παντα.
Και τι καταφερε;
Εμπλεξε με τις πρεζες, ηταν και ομοφυλοφιλος, τραβιοταν με περιεργους και τον εφαγαν.
Φυσιολογικη εξελιξη ετσι όπως την ΕΠΕΛΕΞΕ Ο ΙΔΙΟΣ.
Μερικοι ανθρωποι χρησιμευουν ως παραδειγματα αποφυγης για τους υπολοιπους και αν κατι πρεπει να κρατησουμε από αυτή την ιστορια δεν είναι ουτε οι κουτσομπολιστικες λεπτομερειες, ουτε ένα στειρο δακρυ.
Είναι η διδαχη του πως πρεπει να διαχειριζεται κανεις τη δοξα και το χρημα…
