Καλως ηλθατε στη χωρα που έχει 365 ημέρες αποκριές και life-time σπόνσορα την διαφθορά και την παρακμή.
Δεν υπάρχει, βέβαια, κανένας λόγος ανησυχίας, αφού έχει αρκετούς ορόφους ακόμα μέχρι το υπόγειο. Μέχρι τότε ας παραδοθούμε στον πειρασμό των καταχρήσεων μας...
Το μονο που με λυπει στην ολη ιστορια της Γιουροβιζιον ειναι οτι ενω θα μπορουσε να ειναι διοργανωση ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, ειναι κλοπι πεηστ αμερικανικου χαζοποπ και δεν ειναι τυχαιο οτι τα περισσοτερα τραγουδια εχουν αγγλικο στιχο και μοιαζουν μεταξυ τους.
Όλα περνουν και χανονται, ενιοτε ανασυρονται σε επετειακα αφιερωματα και ακους το ένα ξεχνας το άλλο. Δεν προκειται να πεσω στην τεχνητη παγιδα της εθνικης ανατασης ή ταπεινωσης εξαιτιας ενός οποιουδηποτε ποπ τραγουδιου, να γινω ενας ιντερνετικος πανελιστας και να βαλλω επι δικαιων και αδικων.
Μιλαμε για ένα τηλεοπτικο ποπ φεστιβαλ. Θεωρω σωστη την κινηση των τελευταιων ετων με τον Ρουβα, την Παπαριζου, την Βισση και οσους αντιστοιχους ακολουθησουν. Ενας αδιαφορος διαγωνισμος για το πολιτισμικο γιγνεσθαι, χρειαζεται αδιαφορους τραγουδιστες και επ αυτου στελνουμε τη δικη μας αφροκρεμα. Δεν κρινεται, δεν εξεταζεται, η μουσικη μας κουλτουρα και δεν προσφερεται το πανηγυρακι ουτε για Δομνα, ουτε για Μαλαμα, ουτε για Λιδακη, ουτε για Μακεδονα, ουτε για Παπαζογλου, ουτε για Χαϊνηδες. Τετοια αποφαση θα ηθελε γενναιοτητα αλλα… δυσκολοι καιροι για τολμηρες ενεργειες…
Η ελληνικη μουσικη δεν εχει αναγκη τη Γιουροβιζιον, ουτε η γιουροβιζιον περιμενει την μουσικη μας. No big deal. Από τη στιγμη κατά την οποια οι ψηφοφοριες εχουν ως μοναδικο αξονα τις πολιτικες συμμαχιες, αυτοματα υποβαθμιζεται ο διαγωνισμος εξ ορισμου και μετατρεπεται σε χαβαλε, διασκεδαστικο σοου, πασαρελα και τηλεοπτικο εμποριο.
Προσωπικα, μου αρκει μια αξιοπρεπης συμμετοχη χωρις υπερογκες δαπανες, δεν εξαρταται το εθνικο μου φρονημα και δεν φερνω την καταστροφη αν δεν βγουμε πρωτοι.
Μηπως η πρωτια της Παπαριζου ανοιξε έναν καινουριο δρομο στα μουσικα μας δρωμενα; Δεν υπαρχει λογος ουτε για μαλλιοτραβηγματα και το θεαμα μου βγαζει ένα τεραστιο χασμουρητο με τους εποχιακους τηλεοπτικους αστερες που τους προσδιοριζει το «συμμετειχε στη γιουροβιζιον το 19…» Αυτά που με ενοχλησαν στη φετινη διοργανωση είναι αφενος – αν αληθευει - το εξωφρενικο ποσο των 170.000 για το φουστανελοειδες κατά το ημισυ της Βισση και τα φτωχης αισθητικης σποτ για την προβολη της χωρας μας.
Ηταν μοναδικη ευκαιρια να προβληθουν μαγικες εικονες από τις φυσικες ομορφιες της πατριδα μας και εμεις το ριξαμε στις μπικινιφορες γκομενες. Αν ηταν το τελευταιο προσεγμενο θα ελεγα χαλαλι και το κοστος οσο και αν εγραψε το κοντερ, καθως τετοιες ευκαιριες δεν εχουμε συχνα ως χωρα.
Για μια ακομα φορα επιβεβαιωνεται το ρηθεν υπο του προφητου: «Μολις γνωρισαμε τους εχθρους μας και ειμαστε εμεις..»
Δεν υπάρχει, βέβαια, κανένας λόγος ανησυχίας, αφού έχει αρκετούς ορόφους ακόμα μέχρι το υπόγειο. Μέχρι τότε ας παραδοθούμε στον πειρασμό των καταχρήσεων μας...
Το μονο που με λυπει στην ολη ιστορια της Γιουροβιζιον ειναι οτι ενω θα μπορουσε να ειναι διοργανωση ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, ειναι κλοπι πεηστ αμερικανικου χαζοποπ και δεν ειναι τυχαιο οτι τα περισσοτερα τραγουδια εχουν αγγλικο στιχο και μοιαζουν μεταξυ τους.
Όλα περνουν και χανονται, ενιοτε ανασυρονται σε επετειακα αφιερωματα και ακους το ένα ξεχνας το άλλο. Δεν προκειται να πεσω στην τεχνητη παγιδα της εθνικης ανατασης ή ταπεινωσης εξαιτιας ενός οποιουδηποτε ποπ τραγουδιου, να γινω ενας ιντερνετικος πανελιστας και να βαλλω επι δικαιων και αδικων.
Μιλαμε για ένα τηλεοπτικο ποπ φεστιβαλ. Θεωρω σωστη την κινηση των τελευταιων ετων με τον Ρουβα, την Παπαριζου, την Βισση και οσους αντιστοιχους ακολουθησουν. Ενας αδιαφορος διαγωνισμος για το πολιτισμικο γιγνεσθαι, χρειαζεται αδιαφορους τραγουδιστες και επ αυτου στελνουμε τη δικη μας αφροκρεμα. Δεν κρινεται, δεν εξεταζεται, η μουσικη μας κουλτουρα και δεν προσφερεται το πανηγυρακι ουτε για Δομνα, ουτε για Μαλαμα, ουτε για Λιδακη, ουτε για Μακεδονα, ουτε για Παπαζογλου, ουτε για Χαϊνηδες. Τετοια αποφαση θα ηθελε γενναιοτητα αλλα… δυσκολοι καιροι για τολμηρες ενεργειες…
Η ελληνικη μουσικη δεν εχει αναγκη τη Γιουροβιζιον, ουτε η γιουροβιζιον περιμενει την μουσικη μας. No big deal. Από τη στιγμη κατά την οποια οι ψηφοφοριες εχουν ως μοναδικο αξονα τις πολιτικες συμμαχιες, αυτοματα υποβαθμιζεται ο διαγωνισμος εξ ορισμου και μετατρεπεται σε χαβαλε, διασκεδαστικο σοου, πασαρελα και τηλεοπτικο εμποριο.
Προσωπικα, μου αρκει μια αξιοπρεπης συμμετοχη χωρις υπερογκες δαπανες, δεν εξαρταται το εθνικο μου φρονημα και δεν φερνω την καταστροφη αν δεν βγουμε πρωτοι.
Μηπως η πρωτια της Παπαριζου ανοιξε έναν καινουριο δρομο στα μουσικα μας δρωμενα; Δεν υπαρχει λογος ουτε για μαλλιοτραβηγματα και το θεαμα μου βγαζει ένα τεραστιο χασμουρητο με τους εποχιακους τηλεοπτικους αστερες που τους προσδιοριζει το «συμμετειχε στη γιουροβιζιον το 19…» Αυτά που με ενοχλησαν στη φετινη διοργανωση είναι αφενος – αν αληθευει - το εξωφρενικο ποσο των 170.000 για το φουστανελοειδες κατά το ημισυ της Βισση και τα φτωχης αισθητικης σποτ για την προβολη της χωρας μας.
Ηταν μοναδικη ευκαιρια να προβληθουν μαγικες εικονες από τις φυσικες ομορφιες της πατριδα μας και εμεις το ριξαμε στις μπικινιφορες γκομενες. Αν ηταν το τελευταιο προσεγμενο θα ελεγα χαλαλι και το κοστος οσο και αν εγραψε το κοντερ, καθως τετοιες ευκαιριες δεν εχουμε συχνα ως χωρα.
Για μια ακομα φορα επιβεβαιωνεται το ρηθεν υπο του προφητου: «Μολις γνωρισαμε τους εχθρους μας και ειμαστε εμεις..»
0 Λογομαχιες:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψε ότι θέλεις με ευπρέπεια