Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑΣ

 

Ο Γιάννης Ρούντος  έγραψε ένα φανταστικό κείμενο στο epixeiro.gr  το οποίο ζήλεψα που δεν έγραψα εγώ. Οπότε το αναδημοσιεύω:

 

Στη σύγχρονη εποχή των μεγάλων και ταχύτατων μεταβολών παραμένει στην επικαιρότητα ο κομβικός ρόλος και η σημασία της μετριότητας σε κάθε εξέλιξη. Και ας μη θεωρηθεί μόνον ως παράγων ανάσχεσης ή επιβράδυνσης της οποιασδήποτε αλλαγής, αλλά ορισμένες φορές και διευκόλυνσης, όταν η αλλαγή επιζητείται μέσα από την τυποποίηση των μοντέλων ηγεσίας και λειτουργίας.

Η μετριότητα παρατηρείται συχνά ως μοχλός, ως επιθυμητός «μέσος όρος», ώστε να έχει εύκολα μαζικό χαρακτήρα εφαρμογής μια αλλαγή, στον βαθμό που ο κοινός τόπος του μετρίου απονευρώνει αποτρέποντας δυναμικές αντιθέσεις. Αυτό, συμβαίνει και σε επιχειρήσεις όταν η ομαδική ομοιότητα ταυτίζεται με τη σύγκλιση στη μετριότητα, που καταπίνει και τα ταλέντα.

Έννοιες και σύνδρομα σε συνάφεια με τη μετριότητα: η δυσανεξία στη διακριτότητα (συνεπώς και στην ισχυρή προσωπικότητα - τη διαφορετικότητα - την αντιθετικότητα), η στασιμότητα και συντήρηση, η ματαίωση, η χρονοτριβή, η ιδρυματοποίηση, η αποφυγή ευθύνης, η ανακολουθία, η κολακεία, οι άτυπες συνωμοσίες, η άδηλη παρουσία και σιωπή, η a priori συναίνεση, η αναποτελεσματικότητα φυσικά.

Προϊόν της μετριότητας είναι και η τάση της εποχής που χαρακτηρίζεται ως «παθητική παραίτηση» - μια κατάσταση όπου απλώς ο μέτριος σπρώχνει τον χρόνο αντί να τσαλακωθεί αντιπαρατιθέμενος και διεκδικών λόγω και έργω την προσφορά προστιθέμενης αξίας.

Πίσω από πομπώδεις αλλαγές, που έχουν να κάνουν με διαχείριση ανθρωπίνων πόρων, ορισμένες φορές η θεαματική εικόνα στον αφρό κρύβει από κάτω «λιμνάζοντα ύδατα» (αυτές είναι συνήθως αντιφάσεις θεωρητικών ανατροπών που συντελούνται με συνταγολόγια εγχειριδίων και με μύηση υπνοπαιδείας).

Όταν οι «διαδικασίες» γίνονται αυτοσκοπός της αλλαγής, δημιουργούν ένα ανθεκτικό κέλυφος για τη μετριότητα, αποθεώνοντας ευλαβικά την τυποποίηση. Εκεί η μετριότητα «αναπνέει» καλύτερα, σε ένα καθεστώς ομογενοποίησης, συντελώντας και σε μια συμφωνημένη, ηλιθιώδη «ευτυχία» (των οικιών υμών εμπιπραμένων…).

Ένα απάνθισμα από διατυπώσεις περί μετριότητας, εδώ

Ειδικότερα για τη μετριότητα στον τόπο μας, κρατώ την αμεσότητα της ευφυίας του Γιάννη Τσαρούχη, που είχε πει: «Οι μέτριοι είναι η ισχυρότερη κοινωνική ομάδα στην Ελλάδα. Ένα αδίστακτο κρεβάτι του Προκρούστη».

Αυτά, διαβάζοντας στο epixeiro.gr ένα περιεκτικό άρθρο του startupper Μιχάλη Κωστόπουλου, co-founder της Opsarion, σχετικά με την “κουλτούρα της μετριότητας”.

 = = =

Λινκ : https://www.epixeiro.gr/article/386379

= = =

Για να μην πατάς και άλλα λίνξ, παραθέτω και το επίσης εξαιρετικό κείμενο του Μιχάλη Κωστόπουλου από το ίδιο site :

Η «κουλτούρα της μετριότητας», διαπερνά πολλούς θεσμούς, βιομηχανίες και υπηρεσίες. Στόχος της μετριότητας είναι να ελαφρύνει το φόρτο εργασίας, να ξεφύγει με τη λιγότερη προσπάθεια και να αποφύγει τη λογοδοσία. Η ατολμία οδηγεί στη μετριότητα η οποία είναι μια ύπουλη ασθένεια που αργά αλλά σταθερά καταστρέφει τα αποθέματα ζωντάνιας, καινοτομίας και ενέργειας μιας κοινωνίας, ενός οργανισμού ή μιας επιχείρησης.

«Μέτρον άριστον», μας δίδασκαν από τη μέρα που γεννηθήκαμε. Αυτό είναι το υγιές, το ορθό, το καλύτερο για την ισορροπία μας. Μα δεν εννοούσαν τη μετριότητα. Δεν υπάρχει μέτρο στη μετριότητα.

Η λέξη μετριότητα-mediocrity προκύπτει από τις δύο λέξεις "medius" και "ocris". Η πρώτη σημαίνει "μέση" και η δεύτερη "τραχύ βουνό". Ουσιαστικά η λέξη μετριότητα σημαίνει να μένεις στα μισά της διαδρομής προς τη κορυφή ενός δύσκολου βουνού. Να μην εξελίσσεσαι με βάση τη δυναμική που έχεις. Κάποτε ο αρχαίος Έλληνας ιστορικός Ηρόδοτος συμβούλευσε τον Περίανδρο για το πώς να κυβερνήσει περπατώντας μέσα σε ένα χωράφι σιταριού και κόβοντας τους ψηλότερους μίσχους της σοδειάς. Ο Περίανδρος κατάλαβε το μήνυμα και αποκεφάλισε τους καλύτερους άνδρες γύρω του.

Σε μια κοινωνία που αποθεώνει το μέτριο, περιορίζει την αριστεία και κυριαρχούν η μιζέρια, η ζήλεια, η απάθεια και η αποποίηση ευθυνών δεν πρέπει να απορεί κανείς για την ποιότητα των προτύπων που κυριαρχούν. Οι μέτριοι συχνά παραγκωνίζουν τους καλούς και σχεδόν όλοι φθονούν τους άριστους και θέλουν να τους καταστρέψουν. Είμαστε παραδομένοι στην προχειρότητα, δεν προσπαθούμε να λύσουμε πραγματικά προβλήματα, βάζουμε τρικλοποδιές στους άλλους για να μην μας ξεπεράσουν, δεν είμαστε δημιουργικά περίεργοι, παρά μόνο αρνητικά κουτσομπόληδες, δε λέμε ποτέ μπράβο σε κανέναν και σπάνια λέμε ευχαριστώ.

Πάρα πολλοί από εμάς χρησιμοποιούμε δικαιολογίες όπως: "Δεν έχω το κατάλληλο πτυχίο", "Είμαι πολύ μεγάλος", "Είναι πολύ δύσκολο", "Δεν έχω χρόνο" ή "Κανείς δεν θα με αφήσει". Φοβόμαστε πιο πολύ να πετύχουμε παρά να αποτύχουμε. Και έπειτα πολλοί βολευόμαστε με την φράση ‘έχει ο θεός’.

 

Είναι δεδομένο δε, ότι όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως θα τα θέλουμε φταίνε πάντα οι άλλοι, γιατί εμείς δεν φταίμε ποτέ σε τίποτα. Έτσι έχουμε μάθει τουλάχιστον. Φταίει το σύστημα, η κυβέρνηση, η προηγούμενη κυβέρνηση, οι Τούρκοι, τα εμβόλια και η πανσέληνος. Και αυτό διότι δεν έχουμε μάθει να παίρνουμε την τύχη στα χέρια μας αλλά περιμένουμε να την καθορίσουν ‘οι άλλοι’ για εμάς.

«Οι ευκαιρίες στη ζωή είναι απεριόριστες γι’ αυτούς που δρουν και τις αναζητούν»

Λινκ : https://www.epixeiro.gr/article/385440