STRESS ECHO TEST - Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΑΘΛΙΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ

Πριν από αρκετό καιρό, σε ένα από τα αθλήματα που ασχολούμαι, μου ζητήθηκε το κλασικό χαρτί από τον καρδιολόγο. Αρχικά σκέφτηκα να λειτουργήσω ως γνήσιος Έλλην. Να το πάρω άνευ εξέτασης να τελειώνουμε.

Μετά σκέφτηκα ότι είναι μια ευκαιρία να κάνω και ένα τσεκ απ. Εξέταση στην εξέταση, από δω, από εκεί, και φτάνω στο τελικό στάδιο που ήταν να κάνω το λεγόμενο stress echo σε μεγάλο ιδιωτικό νοσοκομείο της Αθήνας.

Για όσους δεν ξέρουν, είναι μια εξέταση της καρδιάς την οποία υποβάλλεις σε μια ταλαιπωρία για να δουν αν έχεις πρόβλημα ( Στεφανιαία νόσος, βαλβίδες, καρδιολογικές παθήσεις ) ή αν ανταποκρίνεσαι φυσιολογικά.

Το τονίζω : Αν σου τύχει, μην πας σαν εμένα, μόνος σου. Ποτέ !

Μπαίνεις στο θάλαμο και αρχίζει η καλωδίωση. Μετά σου χορηγούν κάτι και δυστυχώς δεν σε προετοιμάζουν για το τι πρόκειται να σου συμβεί. Λες και δεν πάει για εξέταση άνθρωπος αλλά μια πόρτα ή μια κατσαρόλα.

Στην αρχή νοιώθεις το κεφάλι σου βαρύ. Το μισό ζαλισμένο, το άλλο μισό σαν να κοιμόσουν 6 ώρες το μεσημέρι. Αμέσως μετά νοιώθεις στα γεννητικά όργανα κάτι σαν κάψιμο. Άλλοι το βιώνουν ως ακράτεια ούρων και άλλοι ότι τους έφυγαν κόπρανα. Συγγνώμη που τα γράφω έτσι – ελπίζω να μην τρως τώρα που με διαβάζεις – αλλά αυτή είναι η αλήθεια.

Και μετά έρχεται η ώρα της καρδιάς.

Νοιώθεις ότι πρόκειται να εκραγεί και να γεμίσουν οι τοίχοι με αίματα. Βαράει ατέλειωτες τραμπάλες και για να τις αντιμετωπίσεις ανασαίνεις βαθιά. Αμ δε!

Όχι σου λένε, θα καταστραφεί η εξέταση, κανονικές ανάσες !

Νοιώθεις τελείως αδύναμος να αντιδράσεις και πιστεύεις ότι αυτές είναι οι τελευταίες σου στιγμές σε αυτόν τον πλανήτη. Η καρδιά συνεχίζει να κάνει σαν ακανόνιστο κομπρεσέρ, είσαι γυρισμένος στο πλάι και ο γιατρός σχεδόν από πάνω σου να προσπαθεί να σε διεμβολίσει με κάτι σαν σιδερογροθιές. Νοιώθεις ότι η καρδιά σου από το νταπ ντουπ, θα ανέβει στο λαιμό σου και θα πεταχτεί έξω από το στόμα ! Το έκανα λίγο σπλάτερ, αλλά πραγματικά είναι τρισάθλιο το συναίσθημα!

Αυτό το μαρτύριο της αφόρητης δυσφορίας υποτίθεται πως κρατά περί τα 15-20 λεπτά αλλά εμένα μου φάνηκαν 2 χρόνια. Προς το τέλος άρχισα να δακρύζω από την ανημποριά μου και το μαρτύριο και να ψιθυρίζω παρακαλώντας να τελειώσουν.

Ούτε καν μου μιλούσαν, ούτε καν μου έδωσαν σημασία. Λες και πήγα εκεί για να θαυμάσω τα αξιοθέατα. Όταν τέλειωσαν μου ζήτησαν να μείνω άλλα δέκα λεπτά ξάπλα και με ρώτησαν αν αισθανόμουν καλά. Τα μαύρα μου τα χάλια είχα αλλά δεν ήθελα να μείνω εκεί μέσα ούτε δευτερόλεπτο. Αφού κατάφερα να προφέρω δύο λέξεις «εντάξει είμαι», νομίζω πως μπορώ να κάνω μέχρι και παγκόσμιο ρεκόρ στο άλμα επί κοντώ. Μετά μου ζήτησαν να παραμείνω στο σαλόνι άλλα 15 λεπτά και να τους ενημερώσω αν είμαι καλύτερα για να φύγω.

Πάλι χάλι μαύρο, πάλι «εντάξει είμαι», και έσυρα τα βήματα μου με μεγάλο κόπο μέχρι την απέναντι καφετέρια. Πως τα περπάτησα αυτά τα 60-70 μέτρα, ένας Θεός ξέρει. Δεν είχα τη διάθεση ούτε στο κινητό να χαζέψω για το πρώτο διάστημα. Με το κεφάλι κουδούνι, να πονάω από αυτά τα μεταλλικά ματζαφλάρια που με σκάναραν και μια πρωτόγνωρη δυσθυμία.

Να μην τα πολυλογώ, συνήλθα μετά από δύο καφέδες και μια ώρα. Όχι για να χορέψω τσάμικο στο πανηγύρι, αλλά έστω να μιλάω σαν άνθρωπος, να περπατάω κανονικά και να κοιτάω στο κινητό τα σόσιαλ.

Το μόνο καλό ήταν πως τα αποτελέσματα της εξέτασης ήταν απολύτως θετικά.

Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ αυτή την ταλαιπωρία και μοιράζομαι αυτή την απολύτως δυσάρεστη εμπειρία με δύο ικεσίες:  

Α)  Αν είσαι γιατρός ή νοσηλευτής και κάνεις αυτή την εξέταση σε άνθρωπο, να μη φέρεσαι σαν παγοβουνόβλακας. Κάνε κάτι πάρα πολύ χρήσιμο και είναι τσάμπα. Δεν σου κοστίζει κάτι, ειλικρινά : Μίλα του.

Β) Αν είσαι ασθενής, μην κάνεις το λάθος και πάς μόνος σου. Ποτέ ! ΟΧΙ ΜΟΝΟΣ !