STRESS ECHO TEST - Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΑΘΛΙΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ

Πριν από αρκετό καιρό, σε ένα από τα αθλήματα που ασχολούμαι, μου ζητήθηκε το κλασικό χαρτί από τον καρδιολόγο. Αρχικά σκέφτηκα να λειτουργήσω ως γνήσιος Έλλην. Να το πάρω άνευ εξέτασης να τελειώνουμε.

Μετά σκέφτηκα ότι είναι μια ευκαιρία να κάνω και ένα τσεκ απ. Εξέταση στην εξέταση, από δω, από εκεί, και φτάνω στο τελικό στάδιο που ήταν να κάνω το λεγόμενο stress echo σε μεγάλο ιδιωτικό νοσοκομείο της Αθήνας.

Για όσους δεν ξέρουν, είναι μια εξέταση της καρδιάς την οποία υποβάλλεις σε μια ταλαιπωρία για να δουν αν έχεις πρόβλημα ( Στεφανιαία νόσος, βαλβίδες, καρδιολογικές παθήσεις ) ή αν ανταποκρίνεσαι φυσιολογικά.

Το τονίζω : Αν σου τύχει, μην πας σαν εμένα, μόνος σου. Ποτέ !

Μπαίνεις στο θάλαμο και αρχίζει η καλωδίωση. Μετά σου χορηγούν κάτι και δυστυχώς δεν σε προετοιμάζουν για το τι πρόκειται να σου συμβεί. Λες και δεν πάει για εξέταση άνθρωπος αλλά μια πόρτα ή μια κατσαρόλα.

Στην αρχή νοιώθεις το κεφάλι σου βαρύ. Το μισό ζαλισμένο, το άλλο μισό σαν να κοιμόσουν 6 ώρες το μεσημέρι. Αμέσως μετά νοιώθεις στα γεννητικά όργανα κάτι σαν κάψιμο. Άλλοι το βιώνουν ως ακράτεια ούρων και άλλοι ότι τους έφυγαν κόπρανα. Συγγνώμη που τα γράφω έτσι – ελπίζω να μην τρως τώρα που με διαβάζεις – αλλά αυτή είναι η αλήθεια.

Και μετά έρχεται η ώρα της καρδιάς.

Νοιώθεις ότι πρόκειται να εκραγεί και να γεμίσουν οι τοίχοι με αίματα. Βαράει ατέλειωτες τραμπάλες και για να τις αντιμετωπίσεις ανασαίνεις βαθιά. Αμ δε!

Όχι σου λένε, θα καταστραφεί η εξέταση, κανονικές ανάσες !

Νοιώθεις τελείως αδύναμος να αντιδράσεις και πιστεύεις ότι αυτές είναι οι τελευταίες σου στιγμές σε αυτόν τον πλανήτη. Η καρδιά συνεχίζει να κάνει σαν ακανόνιστο κομπρεσέρ, είσαι γυρισμένος στο πλάι και ο γιατρός σχεδόν από πάνω σου να προσπαθεί να σε διεμβολίσει με κάτι σαν σιδερογροθιές. Νοιώθεις ότι η καρδιά σου από το νταπ ντουπ, θα ανέβει στο λαιμό σου και θα πεταχτεί έξω από το στόμα ! Το έκανα λίγο σπλάτερ, αλλά πραγματικά είναι τρισάθλιο το συναίσθημα!

Αυτό το μαρτύριο της αφόρητης δυσφορίας υποτίθεται πως κρατά περί τα 15-20 λεπτά αλλά εμένα μου φάνηκαν 2 χρόνια. Προς το τέλος άρχισα να δακρύζω από την ανημποριά μου και το μαρτύριο και να ψιθυρίζω παρακαλώντας να τελειώσουν.

Ούτε καν μου μιλούσαν, ούτε καν μου έδωσαν σημασία. Λες και πήγα εκεί για να θαυμάσω τα αξιοθέατα. Όταν τέλειωσαν μου ζήτησαν να μείνω άλλα δέκα λεπτά ξάπλα και με ρώτησαν αν αισθανόμουν καλά. Τα μαύρα μου τα χάλια είχα αλλά δεν ήθελα να μείνω εκεί μέσα ούτε δευτερόλεπτο. Αφού κατάφερα να προφέρω δύο λέξεις «εντάξει είμαι», νομίζω πως μπορώ να κάνω μέχρι και παγκόσμιο ρεκόρ στο άλμα επί κοντώ. Μετά μου ζήτησαν να παραμείνω στο σαλόνι άλλα 15 λεπτά και να τους ενημερώσω αν είμαι καλύτερα για να φύγω.

Πάλι χάλι μαύρο, πάλι «εντάξει είμαι», και έσυρα τα βήματα μου με μεγάλο κόπο μέχρι την απέναντι καφετέρια. Πως τα περπάτησα αυτά τα 60-70 μέτρα, ένας Θεός ξέρει. Δεν είχα τη διάθεση ούτε στο κινητό να χαζέψω για το πρώτο διάστημα. Με το κεφάλι κουδούνι, να πονάω από αυτά τα μεταλλικά ματζαφλάρια που με σκάναραν και μια πρωτόγνωρη δυσθυμία.

Να μην τα πολυλογώ, συνήλθα μετά από δύο καφέδες και μια ώρα. Όχι για να χορέψω τσάμικο στο πανηγύρι, αλλά έστω να μιλάω σαν άνθρωπος, να περπατάω κανονικά και να κοιτάω στο κινητό τα σόσιαλ.

Το μόνο καλό ήταν πως τα αποτελέσματα της εξέτασης ήταν απολύτως θετικά.

Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ αυτή την ταλαιπωρία και μοιράζομαι αυτή την απολύτως δυσάρεστη εμπειρία με δύο ικεσίες:  

Α)  Αν είσαι γιατρός ή νοσηλευτής και κάνεις αυτή την εξέταση σε άνθρωπο, να μη φέρεσαι σαν παγοβουνόβλακας. Κάνε κάτι πάρα πολύ χρήσιμο και είναι τσάμπα. Δεν σου κοστίζει κάτι, ειλικρινά : Μίλα του.

Β) Αν είσαι ασθενής, μην κάνεις το λάθος και πάς μόνος σου. Ποτέ ! ΟΧΙ ΜΟΝΟΣ !

ΠΕΡΙ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΩΝ, ΣΥΝΑΘΡΟΙΣΕΩΝ ΚΑΙ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΩΝ

Οσονούπω θα μπει στη δημόσια συζήτηση το νομοσχέδιο για τις κινητοποιήσεις.

Καλώς θα μπει αλλά πολύ φοβάμαι πως ή θα γίνουν ημίμετρα, ή θα θεσπιστεί κάτι της προκοπής και δεν θα εφαρμοστεί ποτέ.

Στην απίθανη χώρα μας που πρέπει να συζητάμε δεκαετίες τα αυτονόητα και θα πρέπει να γίνουν 100 επιτροπές για να συμφωνήσουμε ότι ο κύκλος δεν είναι τρίγωνο, δικαιώματα έχουν μόνο οι συνήθεις διαμαρτυρόμενοι και υποχρεώσεις οι υπόλοιποι.

Βαρεθήκαμε να κλείνουν οι δρόμοι, τα καταστήματα για 100-200 τύπους, να υπάρχει μποτιλιάρισμα και χάος γιατί μερικοί φωνάζουν για «θεσμικά αιτήματα» που συνήθως σημαίνει λεφτά από το κράτος.

Θέλω να καταθέσω μια πρόταση.

Η λύση είναι μια. Απλή και ωραία.

Όλα τα συλλαλητήρια, συγκεντρώσεις, prides, κινητοποιήσεις, στην Πλατεία Συντάγματος.

Πουθενά αλλού.

Εκεί, απέναντι από το Κοινοβούλιο, έχει και τον συμβολισμό του, να πηγαίνουν και να φωνάζουν όσο θέλουν.

Στην Πλατεία Συντάγματος το 98% των κινητοποιήσεων, μια χαρά χωράνε. Αν δε, είναι τόσο μεγάλο το συλλαλητήριο, προτιμώ να κλείσει η Φιλελλήνων και οι άλλες αρτηρίες να μείνουν ανέπαφες.

Ακολούθως και στις άλλες πόλεις. Μια μεγάλη πλατεία και τέρμα. Αν αρχίσουμε τα μα μου, α, ου, άκρη δεν θα βγάλουμε και τσάμπα θα πάει. Και το νομοσχέδιο και η κουβέντα.

ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΥΜΑ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ ΕΡΧΕΤΑΙ

Το ακούω πολύ συχνά. Είναι βέβαιο. Θα πεθάνετε όλοι. Η Ελλάδα θα ρίξει λουκέτο.

Θυμάμαι όταν ο βραζιλιάνος προσωπικός μου ποτοαναμείκτης, μου έλεγε : «Μικρέ, ο καλύτερος τρόπος για να αισθανθείς άσχημα είναι να κάνεις ζοφερές σκέψεις για το μέλλον».

Θυμάσαι πότε σταμάτησε το sms και ήρθησαν τα μέτρα της καραντίνας;

Από τις 4 Μαΐου !

Σήμερα μπήκαμε στον Ιούλιο !

Σε αυτούς λοιπόν τους δύο μήνες είδαμε :

Συλλαλητήρια, συγκεντρώσεις, πάρτι, μπουλούκια στους δρόμους, στις πλατείες, στις καφετέριες.

Συνέβη τίποτα;

Τίποτε απολύτως !

Λίγοι είναι αυτοί που διατηρούν τα μέτρα ασφαλείας και οι περισσότεροι τα έχουμε σιωπηρά καταργήσει. Πιστεύω λοιπόν ότι ο Θεός αποφάσισε η Ελλαδίτσα μας να τη γλιτώσει. Μετά τα επιτυχημένα κυβερνητικά μέτρα, κάναμε ως κλασικοί Έλληνες τα δικά μας και δεν κουνήθηκε φύλο.

Μα θα μου πεις, θα έρθουν οι τουρίστες. Σιγά! Πόσοι νομίζεις ότι θα έρθουν; 20 εκατομμύρια;

Προσωπικά δεν περιμένω κανένα δεύτερο κύμα πανδημίας για τους παρακάτω λόγους :

1.    Είμαστε πολύ πιο εκπαιδευμένοι σε σχέση με τον Μάρτιο που δεν ξέραμε τι είναι και νομίζαμε πως αφορά μόνο την πάρα πολύ μακρινή Κίνα

2.    Το Εθνικό Σύστημα Υγείας είναι πολύ πιο έτοιμο. Έχουμε τις διπλάσιες ΜΕΘ, νοσοκομεία μόνο για τον κορωνοϊο και πολλά κενά καλύφθηκαν με προσλήψεις

3.    Παρά την κλασική ελληνική μαγκιά, δεν συνέβη τίποτα

4.    Όλος ο πλανήτης έχει επιδοθεί σε αγώνα ταχύτητας για το εμβόλιο. Μην ακούς τις συνωμοσιολογίες ότι το φάρμακο είναι έτοιμο και το κρατάνε στο συρτάρι. Όποια εταιρεία το βγάλει πρώτη στην αγορά, θα μαζέψει τρισεκατομμύρια!

 

Ακόμα και αν συμβεί μια έξαρση, τώρα πια είμαστε πιο σοφοί.

Θα μπορούμε να επιβάλλουμε sms μόνο στις ευπαθείς ομάδες όπως στους ηλικιωμένους και οι υπόλοιποι να φορούν υποχρεωτική μάσκα μετά προστίμου.

Θα μπορούμε να επιβάλλουμε τοπική καραντίνα 10 ημερών σε περιοχές και όχι σε όλη την επικράτεια.

 

Η χώρα μας δεύτερο lock down δεν σηκώνει. Δεν το αντέχει. Εξυπακούεται πως δεν θα κάνουμε βουτιά στο γκρεμό για να διαπιστώσουμε αν θα τη γλιτώσουμε.

 

Επειδή δεν μπορώ να μην κάνω μια αναφορά στην αγαπημένη μου αριστερίζουσα εθνομηδενιστική θολοκουλτούρα του τίποτα, να πω ότι κοινώνησα εδώ και 1,5 μήνα. Τίποτα δεν έπαθα.

 

Μη φοβάστε τίποτα. Ακόμα και αν σημειωθεί αύξηση των κρουσμάτων, δεν είμαστε ούτε ανοχύρωτοι, ούτε πάμε στο λάκκο με τα φίδια, ούτε θα παραλύσει η οικονομία για δεύτερη φορά.

 

Ας έχουμε το νου μας, με τις αποστάσεις και να προσέχουμε τι αγγίζουμε, αλλά αυτή η κατάθλιψη και κλάψα τύπου «καλά τα πήγαμε αλλά κάτσε να δεις τι κακό έρχεται» πραγματικά δεν αντέχεται.