Ο ΚΥΡΙΟΣ ΚΑΙ Η ΚΥΡΙΑ ΛΩΤ

Όταν ταξιδεύεις στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, αυτά παθαίνεις. Πήγα με ζωηρό ενδιαφέρον στο θέατρο Tempus στο Γκάζι. Στην παράσταση «ο κύριος και η κυρία Λωτ» έπαιζαν ο Νικόλας Ανδρουλάκης και η Αντιγόνη Σταυροπούλου, δύο παιδιά που κάναμε εξαιρετικές συνεντεύξεις πέρυσι στην ραδιοφωνική εκπομπή μου, οπότε είχα ένα λόγο παραπάνω να πάω.

Απογοητεύθηκα.

Θολοκουλτούρα του τίποτα χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Χωρίς νόημα, χωρίς σκοπό, χωρίς αξία ύπαρξης. Πρέπει να κοίταξα το ρολόι μου πάνω από 15 φορές και ευτυχώς που είχα μαζί μου και ένα σπίνερ και είχα με κάτι να ασχολούμαι.

Θα σου περιγράψω μόνο την πρώτη σκηνή :

Ο Νικόλας και η Αντιγόνη είναι ξαπλωμένοι στο πάτωμα φορώντας κάτι περίεργες μάσκες. Για στρώμα είχαν αυτό το υλικό με τις φουσκάλες που βάζουμε στη συσκευασία. Ήταν και οι δύο τυλιγμένοι με αναμμένα χριστουγεννιάτικα λαμπάκια και έλεγαν για μισή ώρα ( αν και μου φάνηκε οκτάωρο ) κάτι περίεργα ακατάληπτα, δύο παράλληλοι μονόλογοι σε ένα διαρκώς επαναλαμβανόμενο μοτίβο. Στη σκηνή υπήρχε μια μπανιέρα και ένα ….σπαθί ! Καταλαβαίνω ότι στην ηθοποιϊα υπάρχει και το ζέσταμα. Γιατί ρε αδερφέ με παιδεύεις;; Άργησες να πας στο θέατρο και το κάνεις εν ώρα παράστασης; Κάντο για 5 λεπτά. Καλύτερα να βλέπω timelapse με τη Σαχάρα παρά αυτό το πράγμα !

Είχε μερικές σουρεαλιστικές καλές στιγμές αλλά στη συντριπτική του πλειοψηφία το έργο ήταν ένα ακατανόητο παραλήρημα.

Είχα ξαναδεί τους δυό τους στη «Μαιρούλα». Ο μεν Νικόλας Ανδρουλάκης έκανε μια copy paste εμφάνιση με τις ίδιες μούτες και το ίδιο concept. Η Αντιγόνη Σταυροπούλου εξελίσσεται.

Στο τέλος ρώτησα την Α.Σ. τι ήθελε να πει – μια και το έργο το έγραψε αυτή. Η απάντηση της σε σχέση με αυτό που είδα, έχουν τόση σχέση όση και ο Αντετοκούμπο με το μπάντμιντον. Δεν θα σου την πω για να μη σε προκαταλάβω. Άμα πας και θες να ανταλλάξουμε απόψεις στείλε μου μήνυμα. Όποιος το βρει από μόνος του, αυτό το φοβερό νόημα, - μόνος σου, μην κλέψεις, του πληρώνω κρουαζιέρα, το γύρο του Αργοσαρωνικού με μηχανότρατα.

Σαν να μην έφταναν όλα τα άλλα, ακούγονταν και η μουσική από το διπλανό club. Αν μπορούσα θα γλιστρούσα μέσα στη σκηνή να φάω μια θεσπέσια τάρτα με φράουλες που εγκληματικά την πετούσαν από δω και από εκεί και στη γιορτή μου θέλω να μου κάνουν δώρο το σπαθί που ήταν καταπληκτικό.

Κρίμα γιατί και τα δύο παιδιά έχουν ταλέντο αλλά το ξοδεύουν σε αόριστες, παραληρηματικές, υπερβατικές, θολοκουλτουριάρικες προβολές του ασυνειδήτου τους.

Κρίμα.

Με άριστα το δέκα : 1 για την προσπάθεια.