Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΝΟΣΕΙ

Λέμε πολλές φορές για τους πολιτικούς μας, για το κράτος, τους θεσμούς, τους φορείς και κράζουμε ανελέητα. Μας φταίνε οι προηγούμενοι, οι νυν, οι επόμενοι, όλοι.

Η αλήθεια είναι πως ως λαός νοσούμε. Είμαστε τοξικοί. Άχρηστοι. Φθονεροί. Δεν έχουμε καμία σχέση με τους προγόνους μας και λατρεύουμε τη μιζέρια, τη γκρίνια και τη μίρλα. Δεν μας αρέσει η βελτίωση, η δημιουργία, η ανάπτυξη. Δεν τη γουστάρουμε. Όταν στα «χωριά» που συμμετέχουμε και ηγούμαστε δεν γουστάρουμε να τα κάνουμε καλύτερα, τι να περιμένεις από τους πολιτικούς.

Μεταξύ των υπολοίπων δραστηριοτήτων μου, συμμετέχω σε ένα σκοπευτικό σύλλογο, σε ένα σωματείο τοξοβολίας και γράφω στο μοναδικό αθλητικό περιοδικό που απέμεινε στη χώρα μας.

Δεν θα αντιστοιχήσω τι συμβαίνει που, αφενός γιατί δεν μου αρέσει το κουτσομπολιό, αφετέρου γιατί αν αυτοί που είναι εκεί ήταν αλλού, δεν σημαίνει ότι θα ήταν καλύτερα. Το θέμα μου είναι η μεγάλη εικόνα. Το δάσος.

Στο ένα χωριό θεωρούμε πολυτέλεια να κόψουμε μια ρημάδα φορά μια βασιλόπιτα. Να κάνουμε μια μάζωξη, να πιούμε ένα κρασί, να γνωριστούμε.  Στο άλλο σου χρεώνουν με τη μηνιαία συνδρομή ακόμα και τον Αύγουστο που είναι κλειστά. Αλλού βάζουν υπέρογκη μηνιαία συνδρομή γιατί δεν θέλουν να μεγαλώσουν το χωριό ώστε τα έσοδα να είναι περισσότερα και με λιγότερο ατομικό κόστος αφού θα επιμεριστούν σε περισσότερους. Αλλού θεωρούν πολυτέλεια τα σόσιαλ μίντια, τα δωρεάν διαφημιστικά εργαλεία της εποχής μας, και τα αντιμετωπίζουν υποτιμητικά. Στο άλλο είναι όλες και όλες 5 ώρες τη βδομάδα ανοιχτά και αν πας στην πέμπτη ώρα σε κοιτάνε με μισό μάτι γιατί θέλουν να φύγουν. Από την άλλη, προτιμούν να γκρινιάζουν για την κρατική επιχορήγηση αλλά να κάνουν κάτι για να προσελκύσουν νέα παιδιά ούτε λόγος. Από τη μια δεν γουστάρουν να δημιουργήσουν ένα σοβαρό προφίλ στον παγκόσμιο ιστό  και γκρινιάζουν γιατί τα πράγματα είναι έτσι και όχι γιουβέτσι. Στο άλλο, μια κλειστή κλίκα λαμβάνει αποφάσεις που δεν θα τη δεις ποτέ και είναι κάτι σαν φαντάσματα. Κάθεσαι, ξοδεύεις από το χρόνο σου να προσφερθείς να βοηθήσεις, να καταγράψεις μερικά πράγματα και ο ένας κολλάει γιατί δεν τα θεωρεί βασικά, ο άλλος εξετάζει αν πέφτεις 100% μέσα στα οικονομικά στοιχεία λες και είσαι η Price Waterhouse και δεν καταλαβαίνει το πνεύμα αυτών που υποστηρίζεις. Σου τραβάνε χρεώσεις χωρίς καν να σε ρωτούν, στεγάζονται σε δημόσιο χώρο και δεν νοιάζονται καν να τον αφήσουν υποτυπωδώς τακτοποιημένο και όταν προτείνεις πράγματα και προσφέρεσαι να βοηθήσεις έμπρακτα σε κοιτάζουν με μισό μάτι γιατί τους χαλάς την πιάτσα.

Τα χωριουδάκια συρρικνώνονται ενώ θα μπορούσαν να είναι δημιουργικά, να αναπτυχθούν και να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο. Αν ρωτήσεις τους αρχηγούς των φυλών θα σου κλαφτούν πως βάζουν και λεφτά από την τσέπη τους, πως φταίει το κράτος και ο κόσμος που δεν καταλαβαίνει το θεάρεστο έργο τους. Τεμπελιά, ραχάτι και ωχαδερφισμός.

Λατρεύουμε το ψουψουψου, το κουτσομπολιό και τις δημόσιες σχέσεις. Το μισό χρόνο να δαπανούσαμε από αυτά σε δράσεις, το χωριουδάκι θα είχε γίνει ήδη κωμόπολη.

Ξέρω τι σκέφτεσαι. «Εντάξει ρε μάστορα, καλά μας τα λες αλλά εσύ τι κάνεις;»

Σε αρκετούς άλλους τομείς που ασχολήθηκα, προσέφερα πολλά περισσότερα από όσα μου αναλογούσαν. Και στους ανωτέρω, ότι μπορούσα να κάνω, το έκανα. Τύψεις δεν έχω αλλά ούτε θα βγάλω και κατάλογο πεπραγμένων. Αυτά τα ξέρουν οι δικοί μου άνθρωποι. 

Παρατηρώ όμως με θλίψη ότι αυτή η χώρα δεν έχει καμία ελπίδα.

Ο Έλληνας γουστάρει να ασχολείται με κάτι είτε για να νοιώθει σημαντικός να τον αποκαλούν πρόεδρο, είτε για να γεμίσει το χρόνο του, είτε για ιδιοτέλεια και με όλα αυτά δεν είμαι αντίθετος. Άνθρωποι είμαστε, ανθρώπινα φερόμαστε. Το κακό είναι να ασχολείσαι μόνο με αυτά και αντί όμως να στοχεύουμε στην παραγωγή, στην  προοπτική, και το να γίνουμε καλύτεροι, μας αρέσει η μιζέρια, ο φθόνος και η τοξικότητα.

Δυστυχώς δεν θέλουμε να καταλάβουμε πως αν το χωριό γίνει αύριο κωμόπολη και μεθαύριο πόλη θα έχουμε περισσότερα οφέλη. Ψυχικά και υλικά. Θα προσφέρουμε περισσότερα. Στους εαυτούς μας και στους γύρω μας.