Η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ Η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ

Όπως λίγο ως πολύ όλοι μας, συζητώ με φίλους και γνωστούς για την πολιτική κατάσταση στη χώρα μας. Παντού υπάρχει κατήφεια, απογοήτευση και και μια οργισμένη απέχθεια. 

Ο Έλληνας πίστεψε στην ελπίδα του Τσίπρα. Αρκετοί διατηρούν ακόμα μια ελπίδα λέγοντας «αυτή δεν είναι αριστερή πολιτική». Κι όμως αυτή ακριβώς είναι η αριστερή πολιτική για αυτό και όπου επικράτησε η Αριστερά επέφερε δυστυχία, πόνο και αίμα. Οι περισσότεροι όμως έχουν καταλάβει ότι έπεσε δούλεμα και ο Αλέξης απεδείχθη συντριπτικά κατώτερος των προσδοκιών. 

Όπως διαμορφώνεται το τοπίο, δύο δρόμους έχει η ζωή. 

Ή μετά από την απογοήτευση θα επέλθει η συνειδητοποίηση και θα αλλάξουν όλα προς το καλύτερο χωρίς αυταπάτες, ψευδαισθήσεις, μαγικές λύσεις και έξωθεν σωτήρες. 

Ή μετά από την απογοήτευση θα επέλθει η αυτοκτονία. Ακούω τους περισσότερους να λένε : Απέτυχε ο Τσίπρας και σιγά μην ψηφίσω τον Μητσοτάκη. Χρειάζεται κάποιος άλλος. Όλοι όμως αδυνατούν να εντοπίσουν «τον άλλο». Η μεγάλη σκέψη τους τελειώνει στον Άγνωστο και Αόριστο Άλλο. 

Καλώς ή κακώς αυτό είναι το πολιτικό τοπίο. Δεν έχουμε άλλους. Εκτός και αν ο κόσμος αποτρελαθεί και είτε κάνει πλάκα με την ψήφο του, είτε απέχει τελείως, είτε ενισχύσει τους Ναζί.

Η Νέα Δημοκρατία έχει ιστορικό χρέος να κάνει τον νυν υπέρ πάντων αγώνα ώστε να πείσει τους πολίτες ότι πρέπει να σταματήσουν τα πειράματα και να την εμπιστευθούν. 

Δεν είμαι κομματόσκυλο, δεν με διόρισαν στο δημόσιο και δεν αποσκοπώ σε κάτι. Είναι ύψιστη αναγκαιότητα να ξεκολλήσει από το 30% στις δημοσκοπήσεις και να αποκτήσει τέτοιο ρεύμα που να μπορέσει να πετύχει την υποστήριξη της  συντριπτικής πλειοψηφίας. Θυμίζω πως υπάρχει και ένας εκλογικός νόμος για τις μεθεπόμενες εκλογές που αν δεν μπει φρένο, η χώρα μας θα χρειάζεται συνεργασία τεσσάρων κομμάτων για τη διακυβέρνηση της. Καταστροφή και όλεθρος. 

Η Νέα δημοκρατία ταλανίζεται από δύο βαρίδια που την εμποδίζουν να πάει μπροστά. Το ένα βαρίδι είναι η αντιπολίτευση πολλών ταχυτήτων. Αντί να μην αφήσει τους Συριζανέλ σε χλωρό κλαρί, άλλοι είναι ήπιοι, άλλοι άφαντοι, άλλοι είναι υπέρ το δέον ευγενείς και άλλοι έχουν ξεθάψει το τσεκούρι του πολέμου. Υπάρχουν και άλλοι που απλώς δεν μπορούν τα παλικάρια που θα έλεγε και ο Άγγελος Αναστασιάδης και αυτοί που δεν έχουν ούτε έρεισμα, ούτε πολιτικό βάρος. 

Το δεύτερο βαρίδι είναι κάποιες περίεργες έριδες που προβάλλουν σε ανύποπτο χρόνο και δημιουργούν προβληματισμό. Δεν μπορώ με κάθε λογική είτε στρογγυλή, είτε τετράγωνη, είτε τρίγωνη να εξηγήσω γιατί για παράδειγμα οι Κακλαμάνης, Παπακώστα και Βλάχος επιτέθηκαν κατά του Άδωνι Γεωργιάδη που σηκώνει τεράστιο αντιπολιτευτικό βάρος μόνος του και όσο να ναι τα φίλια πυρά πονάνε περισσότερο. Με έβαλε σε σκέψεις επίσης το «όποιος δεν ψηφίσει είναι τσάμπα μάγκας». Που να μην είχε εκλεγεί στις εσωκομματικές εκλογές ο Κυριακός πριν από μόλις ένα χρόνο. Τι θα γινόταν; Ανταρσία; Δέχομαι ότι είσαι η ζωντανή ιστορία του κόμματος και δικαιούσαι να πεις μια κουβέντα παραπάνω. Με αυτή την τακτική όμως έχασες τις εκλογές. Ακόμα να το καταλάβεις και επιμένεις; 

Η Νέα Δημοκρατία πρέπει να καλλιεργήσει τη νοοτροπία ότι δεν πρέπει να στέκεται στο πολιτικό στερέωμα ως η αντιπολίτευση εναντίον της κυβέρνησης. Να σταθεί ως κυβέρνηση εναντίον κυβέρνησης. 

Ο Σύριζα έχασε το εύκολο στάδιο να υπόσχεται στους πάντες τα πάντα με μαγικές λύσεις και δημαγωγικές ακροβασίες. Τώρα πια το μέγεθος του είναι απολύτως προσμετρήσιμο. Πλησιάζει τα 2,5 χρόνια στη διακυβέρνηση της χώρας. Περίπου τόσο διήρκησε και η κυβέρνηση Σαμαρά Βενιζέλου.,

Έχω να κάνω μια δημόσια πρόταση. 

Να καταρτιστούν 3 λίστες. 

Στη μια να αναφέρονται όλα τα καλά που έκανε η κυβέρνηση Σαμαρά. ( Μείωση των φόρων, ΦΠΑ στην εστίαση, φορολογία επιχειρήσεων, εισφορά αλληλεγγύης κλπ, PSI, οικονομία από το -7 στο +1, τέσσερεις ολοκληρωμένες αξιολογήσεις, Cosco, μείωση δαπάνης στην Υγεία, μείωση στα ληξιπρόθεσμα του δημοσίου, τα εργαλεία του Βρούτση στο Εργασίας ) και μέσα στον ορυμαγδό τα ξεχάσαμε όλα. 

Στη δεύτερη να αναφέρονται όλα όσα έκανε η κυβέρνηση Σαμαρά, πετροβολήθηκε, καθυβρίστηκε και ήρθε η κυβέρνηση του Αλέξη που τα έκανε χειρότερα παρά τις υποσχέσεις. ( Φραπορτ, Ελληνικό, ΟΣΕ, ΕΡΤ, λαθρομετανάστευση, τρίτο και χειρότερο μνημόνιο ) 

Στην τρίτη λίστα να μπουν όλα τα δεινά που επέφερε η κυβέρνηση του Αλέξη που δεν έχουν να κάνουν με την τρόικα. - τα επαναστατημένα νιάτα που καταστρέφουν τα ακυρωτικά μηχανήματα και δεν τους αγγίζει κανείς, τα 100 δις που μας φόρτωσε ενώ μπορούσε να τα είχε αποφύγει αν ήταν σοβαρός, την ελαστική εργασία που είναι πια πλειοψηφία, την περικοπή του ΕΚΑΣ, την περικοπή των χαμηλών συντάξεων με 5% στις επικουρικές και 2% στις κύριες και πλείστα όσα που η κυβέρνηση Σαμαρά ούτε καν τα είχε διανοηθεί. 

Η ΝΔ πρέπει να βγει συντεταγμένα από το καβούκι της και να συγκριθεί με τον Τσίπρα από κυβέρνηση ως κυβέρνηση. Τι έκανα και τι έκανες. Να είναι υποχρεωμένοι οι βουλευτές να τα αποστηθίσουν και να τα λένε σε κάθε ευκαιρία, σε κάθε δημόσιο βήμα και σε κάθε μέσο επικοινωνίας και δημοσίου λόγου.

Δεν είναι τι κάνεις και τι θα κάνω. Με αυτόν τον τρόπο δίνεις εφόδια στο οπλοστάσιο του Σύριζα που εύκολα αντιτείνει πως  «εσείς μας φέρατε σε αυτό το χάλι». Ναι, αλλά η κυβέρνηση Σαμαρά το χάλι το μάζεψε, έφαγε το βόδι και εσύ αντί να φας την ουρά, το ξεχείλωσες. 

Μα θα μου πεις, όλα αυτά ο κόσμος δεν τα ξέρει;

Όχι είναι η απάντηση. 

Ο κοσμάκης στον αγώνα της επιβίωσης, στις σκουτούρες της καθημερινότητας, στα καθήκοντα του βίου και στους ρυθμούς της ζωής, δεν έχει καθαρό μυαλό. Μένει με τις εντυπώσεις. Μένει με την άριστη κυβερνητική προπαγάνδα. Μένει με αυτά που τον τροφοδοτούν μεγαλόσχημοι και δυστυχώς δημοφιλείς δημοσιογράφοι που εξακολουθούν να φλερτάρουν με την εξουσία. Υπνωτισμένοι, ή καιροσκόποι, ξεχνούν πως χάρη στο Συμβούλιο της Επικρατείας έχουν ακόμα δουλειά καθώς οι Ανώτατοι Δικαστικοί ύψωσαν το ανάστημα τους απέναντι στο καθεστώς που πήγε να δημιουργήσει η συμμορία του Μαξίμου. 

Ο κοσμάκης ξεχνά. Ο κοσμάκης αντιμετωπίζει την πολιτική όπως και τα περισσότερα θέματα, συναισθηματικά. Ο κοσμάκης από τους τόνους λάσπης που είχε δεχθεί εκείνη η κυβέρνηση με διάφορους παραλογισμούς που έγραψαν ιστορία – από το κίνημα δεν πληρώνω μέχρι τους αγανακτισμένους στο Σύνταγμα – δεν έχει συνειδητοποιήσει πως απείχαμε μόλις δύο βήματα από την απαλλαγή μας από την τρόικα. Ο Αντώνης Σαμαράς είναι ισως ο πιο εργατικός πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης, που έχασε την περιφερειακή του όραση. Ο ακρογωνιαίος λίθος της ελληνικής δημοσιογραφίας κύριος Κώστας Βαξεβάνης τον παρουσίαζε με τη δεοντολογία που τον διακρίνει, ως ενδεδειγμένο στόχο δολοφονίας. Ο Αντώνης Σαμαράς εξακολουθεί να είναι αδικημένος στη συλλογική μνήμη. 

Η Αριστερά τους δικούς της ήρωες μπορεί να έκανε να τους αναγνωρίσει 50 χρόνια αλλά παρουσία «τρίτων» δεν σήκωνε κουβέντα. Η Δεξιά εξακολουθεί να φοβάται και να αρνείται να αντισταθεί στην εύκολη δημαγωγία στη χώρα του υπαρκτού λαϊκισμού και σουρεαλισμού.

Κατά την άποψη του γράφοντος είναι μονόδρομος για τη Νέα Δημοκρατία να πείσει τους πολίτες πως δεν  υπάρχει άλλη λύση. Αν εξακολουθήσει να επιμένει στο 30%, ακολουθώντας τη συγκεκριμένη τακτική και να περιμένει το ώριμο φρούτο να πέσει – τακτική που έχει ποτίσει το μπλε στρατόπεδο από τη δεκαετία του 90 – τότε η άρνηση, το αδιέξοδο, η απέχθεια και η απάθεια θα γίνουν ένα συντριπτικό τσουνάμι με ανυπολόγιστες συνέπειες για την πατρίδα μας. 

Και τότε δεν θα υπάρχει επιστροφή…..