ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ - ΔΕΙΠΝΟ ΜΕ ΤΟΝ ΣΑΤΑΝΑ

Αν ρίξεις μια ματιά στα sites για περισσότερες πληροφορίες, θα σε στενοχωρήσω αλλά έχουν τσακωθεί με την αλήθεια και γράφουν κουκουνάρια. 

Θεατρική παράσταση δεν το λες. Stand up δεν το λες. Performance δεν το λες. Bar Restaurant theatre, παραλίγο.  Όλα μαζί και τίποτα όμως είναι. Δεν ξέρω αν έχει εφευρεθεί κάποιος όρος αλλά εν προκειμένω, ας αρχίσει το brain storming. Αξίζει να το κάνουμε. 

Πας σε ένα από τα καλύτερα bar της Αθήνας, το Noel. Ευγενικά σου εξηγούν πως πρέπει να ανέβεις στον πρώτο όροφο. Ανεβαίνεις. Ευγενικά σου εξηγούν πως η είσοδος κοστίζει 25 ευρώ. Μην στραβομουτσουνιάζεις, τα αξίζει. 

Ανοίγει η πόρτα εμφανίζεται μπροστά σου μια λίγο μεσαιωνική, λίγο αραμπεσκ, λίγο βικτωριανή σάλα με μια μεγάλη τραπεζαρία που χωράει 30 νοματαίους. Είσαι άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Συνδαιτημόνας με άσχετους. 

Περιφέρεται μια σεξι μικροσκοπική κοπέλα ως σερβιτόρα – ηθοποιός είναι το κορίτσι -  που ο ρόλος της είναι να μη μιλάει σε κανέναν καθότι «μουγγή». Μια σπουκι φυσιογνωμία γεμάτη τατού αλλά εν τέλει πάρα πολύ συμπαθητική. Στο έργο μας συστήνεται ως Φουκ. Στο τέλος μαθαίνουμε ότι τη λένε Φαίη. Και μιλάει κιόλας. Στο τέλος. Και έχει χαριτωμένη φωνή. Ενίοτε τσίμπαει και μεζέ από το πιάτο σου. Δεν μπορείς να της κρατήσεις κακία. 

Επεξεργάζεσαι το χώρο, χαζεύεις τους άλλους και η Φουκ φροντίζει το ποτήρι σου με το κρασί να μη μένει ποτέ άδειο. Στο τραπέζι υπάρχει νερό, ένα μήλο και χαρτιά στα οποία αναγράφονται κάποια αμαρτήματα. Από τα ηχεία παίζουν κάτι ετερόκλητες μουσικές και ένας τύπος να μιλάει ακατάληπτα. 

Λίγο πριν βαρεθείς, ο τύπος εμφανίζεται από το πουθενά, πέφτει πάνω σε κάποιον άτυχο στο τραπέζι και αρχίζει το σοου. Προφανώς και ο σκελετός της παράστασης είναι δουλεμένος αλλά όλα τα υπόλοιπα είναι αυτοσχεδιασμοί. Περιφέρεται στο τραπέζι ασχολείται με τον καθέναν, τρολάρει, κάνει μπουλινγκ, πειράζει, εκνευρίζει, ενοχλεί, σκας στα γέλια, σου δίνει έναν χαρακτηρισμό θες δεν θες – εμένα με διόρισε ....τενόρο -  και πλάθει έναν χαρακτήρα για σενα και άμα σου αρέσει. Δεν χαρίζεται σε κανέναν. 

Λίγο πριν βαρεθείς, η σπουκι Φουκ σου σερβίρει το φαγητό. Μια ποικιλία και μια κυρίως μερίδα. Το αρνητικό είναι πως είναι τόσο ανατρεπτικό το σκηνικό που έχεις και ένα μικρό φόβο μήπως έχουν ρίξει ροχάλες μέσα στο πιάτο. Στην αρχή δειλά δειλά, όλοι ψευτοτσιμπολογούν μέχρι να αρχίσουν να τρώνε κανονικές μπουκιές. 

Η ποικιλία σερβίρεται κρύα και το φαγητό ζεστό. Όχι το αντίστροφο. Αυτό είναι ένα ψεγάδι. Αφού φας, συνεχίζεται το δρώμενο και μετά σε μεταφέρει σε μια διπλανή αίθουσα με μια ποπ αρτ αισθητική, σκοτεινή, πίνεις σφηνάκια με ψημένη ρακή, συνεχίζεις με το κρασί και ακολουθεί κάτι πιο διαδραστικό. Σηκώνει όρθιους εθελοντές που κάνουν πολλά και διάφορα και δεν περιγράφω άλλο για να μην το κάνω spoiler. 

Επανέρχομαι στα 25 ευρώ. Που αλλού θα πήγαινες και με αυτό το κόστος θα έπινες όσα ποτήρια κρασί ήθελες ( πρέπει να κατέβασα 2 μπουκάλια ) θα έτρωγες ( τσάκισα κάτι δαμάσκηνα )  και θα είχες έναν τύπο για non stop 2 ώρες να σε κάνει να γελάς και να παρατηρείς τους ανθρώπους να ξεβολεύονται και άλλοι να αντιδρούν αμυντικά και άλλοι να συμμετέχουν ενεργά. Λες και θα τους ξαναδείς ποτέ σου. 

Ιδιαίτερη αντίληψη, μοντέρνα οπτική και αξίζει τον κόπο να πας. Επειδή αυτή τη στιγμή που με διαβάζεις είτε σκέφτεσαι ότι ο κόσμος κάνει παρτούζες είτε πως έχει βασανιστήρια, είτε τελετές μαύρης μαγείας. None of the above. 

Είναι – και σωστά – τόσο όσο. Ναι μεν προκλητικό αλλά δεν ασκεί βία και δεν ξεφτιλίζει τους ανθρώπους. Βιτριολικός και καυστικός όσο πρέπει, πυρ κατά βούληση σε νοοτροπίες και μικροαστικά κλισέ. Δεν νομίζω πως είναι η ιδανική έξοδος για ζευγάρι με σχέση κάτω των 2 ετών και σίγουρα είναι ότι καλύτερο για ζευγάρια με σχέση άνω των 10 ετών. Καλύτερα να πας αν είσαι κορίτσι με μια φίλη σου και το αυτό για έναν άντρα. Αντενδείκνυται για σοβαροφανείς και άτομα που έχουν αφόρητα και πληκτικά μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους. 

Αρνητικά στοιχεία είναι το κρύο φαγητό, η ζεστή ρακή και θα περίμενα να υπήρχε   πρόγραμμα ή έστω ένα φλάιερ. 

Να πας. 

Είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί και θερμά συγχαρητήρια στον Νικόλα Ανδρουλάκη που είναι τρελός. Ένας ωραίος τρελός του καιρού μας… 

Με άριστα το δέκα : 8