ΠΕΣ ΤΟ ΕΥΘΕΩΣ !

Πριν από λίγες ημέρες είχα γράψει το πόνημα για τις τοξικές συμπεριφορές των ανθρώπων.

http://suspect-enjoys-the-silence.blogspot.gr/2016/06/blog-post.html

 

Τέσσερεις άνθρωποι με πήραν τηλέφωνο και με ρώτησαν αν έγραφα για αυτούς. Μου ζήτησαν δε, αν έχω κάτι να τους το πω ευθέως και όχι μέσω του blog και εμμέσως. Για να αποφύγω λέει την παρεξήγηση και χαλάσει η φιλία. Όλοι αυτοί με γνωρίζουν χρόνια και έχουν ωφεληθεί από εμένα. Αν χαλάσουν τη φιλία, ….χάρισμα τους η αχαριστία και θα με απαλλάξουν από την τοξική συμπεριφορά. 

Ο άνθρωπος προτιμά πάντα τον εύκολο δρόμο. Αντί να εμβαθύνει σε αυτό που γράφω, αντί να αρπάξει την ευκαιρία για μια ενδοσκόπηση και μια αυτοκριτική, σκέφτεται μόνο το εγώ του. «Εμένα αφορά;» Αν και πάντα γράφω ανώνυμα, το μόνο που μας νοιάζει είναι να μη θιγεί ο θλιβερός εγωισμός μας. Στη δική μου απάντηση «όχι δεν σε αφορά» απλώς θα συνεχίσει να κοιμάται. Η πλάκα είναι οτι κάνεις στον άλλον ένα δώρο, να σκεφτεί λίγο παραπάνω και αντί να το αρπάξει, σου ζητάει και τα ρέστα !

Μου αρέσει πάρα πολύ να παρατηρώ τους ανθρώπους και να γράφω δικού μου τύπου ηθογραφίες. Μου αρέσει να γράφω για συμπεριφορές και όχι για άτομα. Η ατομική κατάκριση δείχνει εχθρότητα. Οι συμπεριφορές είναι γενικό φαινόμενο, αφορά πολλούς και αυτές θίγω. Αυτό που σίγουρα δεν μου αρέσει είναι να απολογούμαι για τα κείμενα μου. Ο λόγος είναι πως σε αυτά τα 11 χρόνια ( ουαου ) που έχω το παρόν ιστολόγιο οτιδήποτε μπορεί να είναι η αφορμή για να γράφω ένα κείμενο. Μια ιστορία, μια εμπειρία, μια σκέψη. Μπορεί να συμβεί κάτι και ποιητική αδεία να το ξηλώσω, να γράψω κάτι άσχετο, παρεμφερές, να το πάω παρακάτω, να το καταγράψω επακριβώς και να πλάσω κάτι παράλληλα. Μπορεί να πάρω ένα μικρό στοιχείο και να γράψω ολόκληρη ιστορία. Τι να κάνω, να στέλνω ομαδικά μηνύματα σε πιθανόν θιγόμενους;;

Το κείμενο περί τοξικότητας είναι ένα κατεβατό συμπεριφορές και νοοτροπίες. Δεν είχα έναν συγκεκριμένο άνθρωπο στο μυαλό μου αλλά όλα όσα μπόρεσα να σκεφτώ στις συμπεριφορές που έχω κατά καιρούς αντιμετωπίσει. Στοιχεία πήρα από πολλούς ανθρώπους, από πολλές νοοτροπίες και πολλές συμπεριφορές.

Η κουβέντα για την απευθείας συζήτηση είναι κάτι που όλοι το θέλουν να γίνεται γενικώς και κανείς δεν θέλει να  συμβεί στον ίδιον. Σαν το κλασικό «πες μου την αλήθεια όσο σκληρή και αν είναι και θα το εκτιμήσω». Η κατάληξη είναι να σου κόψει την καλημέρα και να σιχτιρίζεις τον εαυτό σου γιατί δεν είπες ψέματα. Πολλές φορές έχω σιχτιρίσει τον εαυτό μου αλλά τελικά πάντα λέω αυτό που πιστεύω.

Προφανώς και η απευθείας συζήτηση, ευθέως,  είναι το καλύτερο στις διαπροσωπικές σχέσεις. Αυτό δεν τίθεται καν σε διαπραγμάτευση. Στο δικό μου κώδικα υπάρχουν και μερικές συνθήκες που δεν είναι απαραίτητη. 

Α) Όταν ο άλλος δεν σημαίνει τίποτα για εσένα. Αν για παράδειγμα κάποιον τον βλέπεις μια φορά τον χρόνο ή κάνεις κατά συνθήκη παρέα μαζί του, γιατί να τον χαλάσεις; Γιατί να έρθεις σε σύγκρουση; Αν κάποιον τον είχες τοποθετήσει πολύ ψηλά μέσα σου και με την πάροδο των ετών έπεσε και λόγω της συμπεριφοράς του έπεσε, για ποιον λόγο να του κάνεις παράπονα; Αν αισθανόσουν ότι ήταν αδερφός σου και με τη στάση του, σταμάτησε να είναι, γιατί να τον φέρεις σε θέση άμυνας; 

Β)  Σε συνέχεια του προηγούμενου, αν απλώς έχεις φορτώσει τον άλλον με τις δικές σου προσδοκίες και κάποια στιγμή καταφέρνεις και βλέπεις την αλήθεια, ότι μέχρι εκεί φτάνει, γιατί να παραπονεθείς; Είναι δίκαιο να ελέγξω έναν σκύλο επειδή δεν ξέρει να νιαουρίζει; Είναι σωστό να ψέξω μια γάτα επειδή δεν ξέρει να γαυγίζει;

Γ) Αν δεν έχεις μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου. Και αν κάνω λάθος; Και αν αυτό που καταγράφω δεν είναι σωστό αλλά μια δική μου λανθασμένη εκτίμηση; Αν δεν είμαι απολύτως βέβαιος;  Γιατί να σηκώσω το δάχτυλο και να δικάσω έναν άλλον συνάνθρωπο μου; 

Δ) Αν κάποιος δεν σου ζητήσει τη γνώμη σου, δεν έχεις κανένα δικαίωμα να τον φέρεις σε θέση άμυνας. Σε ρώτησε; Άρα πως του κάνεις κριτική; Άμα σε ρωτήσει, μάλιστα. Η απρόσκλητη «δίκη» είναι καθαρά εγωιστική. Γίνεται μόνο και μόνο για να νοιώσει «ο δικαστής» καλύτερα και όχι γιατί τον νοιάζει ο άλλος. 

Ε) Αν κάποιος είναι ανεπίδεκτος και πιστεύει πως όλα τα κάνει σωστά και δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του και είναι απόλυτος, τι να του πεις; Χαμένος χρόνος και ψυχική φθορά. 

ΣΤ ) Η κριτική, το παράπονο, η επίκριση, θέλουν άντερα για να τα ακούσεις. Δεν λέω να τα αποδεχτείς, αλλά χρειάζεται μια ιδιαίτερα συγκροτημένη προσωπικότητα για να μπορεί να ακούσει. Τι κάνει ο μέσος άνθρωπος; Αμύνεται, ανοίγει το κουτάκι με τις δικαιολογίες που πάντα είναι γεμάτο, αντεπιτίθεται, θολώνει συναισθηματικά και αντιδρά. Εις εκ των τεσσάρων που μου ζήτησε να του πω ευθέως αν τον αφορά το κείμενο μου. Είναι αυτός που σε κάθε συζήτηση που διαφωνούσαμε γιατί του αντέτεινα πολιτισμένα ένα αντεπιχείρημα, έχανε την ψυχραιμία του και φώναζε «τέλος η συζήτηση!» Ο ίδιος άνθρωπος μου ζήτησε διάλογο. Θεοί του Ολύμπου!!!

Ζ) Ο άνθρωπος είναι ένα Όλον. Μπορεί να εμφανίζει μια τοξική συμπεριφορά αλλά το γενικό στίγμα του να είναι θετικό. Το μετράς, το ζυγίζεις και διαπιστώνεις πως δεν σου δημιουργεί πρόβλημα η συναναστροφή γιατί μετράς όλα όσα τον συνθέτουν και το μειονέκτημα του το παραβλέπεις ή σου είναι εύκολα ανεκτό ή δεν είναι πάρα πολύ σημαντικό για τον δικό σου κώδικα αξιών. Αγάπα τον φίλο σου με τα ελαττώματα του, δεν λένε; Προσωπικά, συγχωρώ εύκολα την αχαριστία γιατί πιστεύω ότι υπάρχει Θεός και βλέπει και αποδίδει ανάλογα. Αντίθετα με ενοχλεί αφάνταστα η ασυνέπεια. Ο καθένας μας όμως έχει τα δικά του κριτήρια, έτσι δεν είναι; 

Πιστεύω ότι ευθέως μπορείς και πρέπει να μιλήσεις όταν έχεις μεγάλη αλληλεπίδραση με τον άλλον. 

Είναι οι γονείς σου. Τα αδέρφια σου.  Η γυναίκα σου. Ένας αδελφικός σου φίλος. Ο συνέταιρος σου στη δουλειά. Ο γείτονας σου. Κάποιος που να εμπλέκεσαι σε μεγάλο βαθμό οπότε σε αυτή την περίπτωση πρέπει να βγάλεις ότι έχεις μέσα σου για να μπορέσεις να πας παρακάτω. Με τους τρίτους απλώς θα φθαρείς και θα δημιουργήσεις με μαθηματική ακρίβεια έναν κύκλο αντιπάθειας. 

Ξέρω τι σκέφτεσαι.

Ναι, ναι, το ξέρω. 

Σκέφτεσαι πως αν δεν εκφράσεις αυτά που πιστεύεις τότε είσαι υποκριτής. Η υποκρισία είναι μια έννοια που χρησιμοποιείται πολυποικιλοτρόπως. Έχει μέτρο. Όπως επίσης και η ειλικρίνεια. Ειλικρίνεια χωρίς ευγένεια είναι βαρβαρότητα. 

Κατά τη δική μου άποψη που μπορεί να είναι λάθος, η υποκρισία ορίζεται όταν συνδυάζεται με το συμφέρον και με τον υπερθετικό βαθμό. 

Αν ένας συνάδελφος σου έχει αγοράσει ένα ρολόι, ένα αυτοκίνητο, μια γραβάτα που δεν σου αρέσει και του πεις «καλορίζικο, είναι όμορφο» που είναι το κακό; Γιατί θα πρέπει να τον χαλάσεις τον άλλον; Αφού αυτό του άρεσε! Αν σε ρωτήσει όμως «πως σου φαίνεται;» πες την άποψη σου μεν, αλλά όχι βάρβαρα. Τύπου «δεν ξέρω αν θα το αγόραζα, δεν μου ταιριάζει» και όχι «τι αηδία πήγες και πήρες ρε!»

Το κακό και η υποκρισία θα είναι αν αρχίσεις ένα ανελέητο γλείψιμο. 

Αν σε μια γυναίκα κάνεις μια φιλοφρόνηση για τα μαλλιά της, που είναι το κακό; Το κακό είναι αν το κάνεις για να την πηδήξεις. Αλλιώς, λες μια καλή κουβέντα στον άλλον. Ας εκφέρεται ο Λογος του Καλού, μην τον δαιμονοποιούμε! 

Παρομοίως και για το κατά συνθήκην ψεύδος. Αν το κάνεις για το καλό του άλλου ή για να αποφύγεις μια άχρηστη πολυλογία, καλά κάνεις. Αν αποσκοπείς στο να τον βλάψεις και να του τη φέρεις, τότε δεν είναι αποδεκτό. 

Παράδειγμα: Δεν πειράζει αν πεις στον άλλον «χθες που έπινα καφέ σε σκέφτηκα και είπα να σε καλέσω να δω τι κάνεις και αν είσαι καλά».  Η αλήθεια τύπου «χθες  βρισκόμουν στη Μεσογείων και αγανάκτησα από την κίνηση γιατί είχε μποτιλιάρισμα. Τα αυτοκίνητα πήγαιναν με πρώτη και είχα τα νεύρα μου. Ξαφνικά εκεί που χάζευα τα μαγαζιά, είδα μια πινακίδα σε ένα μαγαζί με το επίθετο σου! Εντάξει, ήταν η πινακίδα του καταστήματος αλλά να, μου ήρθες και εσύ κατά νου και είπα βρε! Ο Λάκης. Δεν τον παίρνω τηλέφωνο να δω τι κάνει;» 
Σύμφωνα με το γράμμα του νόμου η πρώτη φράση είναι ψέμα. Είναι υποκρισία. Γλιτώνεις όμως  μια άχρηστη κουβέντα που ο άλλος μπορεί και να παρεξηγηθεί τύπου «δηλαδή χωρίς την πινακίδα, σιγά μη με έπαιρνες τηλέφωνο» και πας στην ουσία κατευθείαν. Καλείς από ενδιαφέρον έναν συνάνθρωπο σου. Αυτό είναι υποκρισία; Εδώ σε θέλω μάστορα! 

Ο εγωισμός μας, μας έχει οδηγήσει στο όταν ακούμε μια καλή κουβέντα να σκεφτόμαστε καχύποπτα τι μπορεί να κρύβει και να καθαγιάζουμε μια αρνητική κρίση υπό το μανδύα της ειλικρίνειας. 

Ύστερα από όλα αυτά, το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξα είναι πως δεν θα ξαναπαντήσω ποτέ και σε κανέναν αν τον αφορά ένα κείμενο μου. Όχι θα λέω σε όλους και αν κάποιος θέλει να σκεφτεί λίγο παραπάνω ας το κάνει. Αλλιώς, δεν πειράζει, δεν το έχει. Αν όμως με αφορμή ένα κείμενο μου, μου ζητηθεί η γνώμη μου συγκεκριμένα και στοχευμένα και κρίνω ότι αξίζει τον κόπο, θα το κάνω. Μάλλον..