ΤΑ ΠΟΥΛΑΚΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Από τον περασμένο Σεπτέμβριο έχω βρει μια καινούρια δραστηριότητα. 

Πολλές φορές είχα παρατηρήσει πως τα πουλιά έκαναν μια σύντομη στάση στο μπαλκόνι μας για να συνεχίσουν την καθημερινή τους βόλτα στα δέντρα, στις λακούβες, σε άλλα μπαλκόνια, στα κλαδιά και στις ταράτσες των γύρω πολυκατοικιών. 

Τότε, είχα επιστρέψει από το χωριό και εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι η συγχωρεμένη μητέρα μου συνέχιζε τις διακοπές της, αποφάσισα να απαλλαγώ από λίγη έστω σαβούρα. 

Πέταξα από το μπαλκόνι αρκετά άχρηστα πράγματα, αγόρασα 6 γλάστρες,  ένα τραπέζι και μου ήρθε μια ιδέα χωρίς καν να καταλάβω πως. Πήρα ένα μπολάκι και έβαλα μια φέτα ψωμί μέσα σε καθαρό νερό. 

Ανέκαθεν δεν καταλάβαινα ούτε τα cd που πολλοί κρεμούν στα μπαλκόνια τους ούτε τα ψευτοσκιάχτρα. Άφησα τη μπαλκονόπορτα ανοιχτή και πήγα στο δωμάτιό μου. 

Μετά από λίγο άκουσα κελάηδημα έντονο που σημαίνει πως ήταν πολύ κοντά μου. Πολύ προσεκτικά πλησίασα στο μπαλκόνι και είδα πως 2 σπουργιτάκια είχαν αρχίσει ήδη το τσιμπολόγημα. Μετά  ήρθε και ένα τρίτο. Λίγο αργότερα κατέφτασε και ένα περιστέρι. Αμέσως μετά και άλλο ένα. 

Μόλις σηκώθηκα, αμέσως πέταξαν μακριά αλλά και σε ακτίνα βολής. 

Έκτοτε έγινε καθημερινή μου συνήθεια. 

Με τα σπουργίτια και τα περιστέρια κάναμε μια έντιμη συμφωνία. Καθημερινά τα ταϊζω και έχω το φυσικό κελάηδημα ως αστικό soundrack και δεν έχω βρει 10 μήνες τώρα, ούτε μια κουτσουλιά. Ψέματα. Μια φορά βρήκα μια σε αυτούς τους 10 μήνες και καλά μου έκαναν γιατί είχα ξεχάσει να τους βάλω να φάνε. 

Είχαμε δώσει ομηρικές μάχες με τη μητέρα μου ότι και καλά της χάλαγαν τις γλάστρες ( που εγώ πλήρωσα ) και ότι λέρωναν το μπαλκόνι - που δεν βρήκαμε κουτσουλιά για δείγμα. Καλή της ώρα εκεί που βρίσκεται, θα τα απολαμβάνει στον ουρανό και εκεί σίγουρα δεν θα της χαλάνε τις γλάστρες.. 

Καμιά φορά τα παρακολουθώ. Βάζω στο μπολάκι ψωμί και νερό. Κλείνω την σίτα και κάθομαι στον καναπέ. Λες και έχουν βάλει σκοπιά, δεν περνάνε 5 λεπτά και έρχεται το πρώτο. Το πρώτο είναι και το πιο σημαντικό. Ακολουθούν αλλά 10 και γίνεται πάρτυ. Στην αρχή τα περιστέρια έδιωχναν τα σπουργίτια αλλά μετά συνήθισαν και τρώνε όλα μαζί. 

Κελαηδάνε, τρώνε, φεύγουν, έρχονται, ξαναφεύγουν, ξανάρχονται, κόβουν βόλτες στα κάγκελα σαν να κάνουν ασκήσεις ισορροπίας, τρώνε από το μπολάκι, από το πάτωμα και ξανά. 

Έχω ως φυσικό ήχο και χωρίς κλουβί, χωρίς τη σιδερένια φυλακή. Μια πανδαισία με κελαϊδίσματα που αντηχεί σε όλο το σπίτι !  Ακόμα και όταν αδειάζει το μπολ προς το απόγευμα, κάνουν μια στάση στο μπαλκόνι, έτσι για μια καλησπέρα ρε αδερφέ και ξαποσταίνουν. 

Τις προάλλες μου είχαν περισσέψει μακαρόνια πριν φύγω για το χωριό για τα 40 της μητέρας μου και η πρώτη σκέψη ήταν να τα πετάξω γιατί άρχισαν να χαλάνε. 

Μετά σκέφτηκα να τα προσφέρω τους φτερωτούς φίλους μου. τα έβαλα στο μπολάκι, έκλεισα τη σίτα και κάθισα στον καναπέ γεμάτος περιέργεια να δω  αν θα τα έτρωγαν. 

Πρώτα κατέφθασαν ως αναμενόταν τα σπουργιτάκια. Πήγαιναν γύρω γύρω, πάνω κάτω στις γλάστρες, δεξιά αριστερά και δεν τα άγγιζαν. Στην αρχή έψαχναν στο πάτωμα για ψίχουλα από το ψωμί των προηγούμενων ημερών. 

Κάποια στιγμή το πιο τολμηρό, πλησίασε και προφανώς λόγω της εμπιστοσύνης που είχαμε καθώς πάντα στο μπαλκόνι μου βρίσκουν τροφή και όχι δηλητήριο, είπε να δοκιμάσει το καινούριο έδεσμα. Τσίμπησε το μακαρόνι, το κατέβασε στο πάτωμα, τεμάχισε το μισό, το έφαγε και με το άλλο μισό πέταξε μακριά. 

Αυτό ήταν! 

Μετά έπεσαν όλα μαζί και τα μακαρόνια σύντομα εξαφανίστηκαν ! 

Όταν ήρθα τα περιστέρια δεν το σκέφτηκαν και πολύ. Μάλιστα, το ένα έφερε και το παιδί του και το τάιζε με τα μακαρόνια στο στόμα. 

Μου αρέσει το φαγοπότι των πτηνών. Δεν είναι σαν εμάς που πέφτουμε πάνω από το πιάτο,  καταβροχθίζουμε το φαγητό και σηκώνουμε το κεφάλι μόλις εξαφανίσουμε και την τελευταία μπουκιά. 

Τα πουλάκια του θεού το καταχαίρονται. Τσιμπάνε, το συζητάνε, κάνουν μια μικρή βόλτα, ξανατσιμπάνε, τα ξαναλένε και πραγματικά το απολαμβάνουν. 

Δεν σου κρύβω ότι στενοχωριέμαι που όταν θα φύγω για διακοπές δεν θα μπορώ να τα ταϊζω. Ο Θεός που φροντίζει και για αυτά, είμαι σίγουρος πως δεν θα τα αφήσει να πεθάνουν της πείνας.. 

Όταν βγαίνω στο μπαλκόνι και αν δεν κάνω απότομες κινήσεις, τα περιστέρια παραμένουν. Τα σπουργιτάκια κάνουν μπραφ. Ελπίζω να καταφέρω κάποια στιγμή να πίνω τον καφέ μου και να έχω και τα πουλάκια δίπλα μου για παρέα. Λες να με εμπιστευθούν τόσο πολύ;