ΤΟ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ ΤΟΥ ΝΤΟΡΙΑΝ ΓΚΡΕΙ

Συχνά πυκνά εχουν παρελάσει στα μάτια μου αναφορές για το πορτραίτο  του Ντόριαν Γκρέι. Όταν έμαθα ότι παίζεται στο θέατρο Studio Κυψέλης, είπα να πάω να το δω.

Αναγνωρίζω ότι για την εποχή που γράφτηκε το έργο το 1890,  ήταν κεραυνός εν αιθρία στο τότε κοινωνικό γίγνεσθαι. Αν σου αρέσει η gay αισθητική ή την ανέχεσαι, θα το λατρέψεις. Εμένα δεν μου άρεσε το έργο καθαυτό. Τα υψηλά νοήματα περί του αυτοκαταστροφικού ανθρώπου λόγω της φιλαυτίας του και τα της ωραιοπάθειας και της ηδυπάθειας που οδηγεί στην απώλεια, μπορώ να τα αναζητήσω και από καλύτερα κείμενα και παραστάσεις.

Στην εν λόγω παράσταση έγινε μια τίμια προσπάθεια που δεν σε κοροϊδεύει ως θεατή. Στα σκηνικά και τα κοστούμια τηρουμένων των αναλογιών, το αποτέλεσμα ήταν αξιοπρεπές. Στις ερμηνείες ο Γιώργος Τσακίρης ως Ντόριαν Γκρέι ήταν σπουδαίος. Δυο φίλες μου που είχαν δει την πολύκροτη παράσταση με τον Τζώρτζογλου, μου είπαν ότι ο Τσακίρης ήταν δέκα φορές καλύτερος. Από κει και πέρα το χάος. Ο Πάνος Κατέρης ως παρουσιαστικό σε ενέπνεε για το ρόλο του Χένρι αλλά έχανε τα λόγια του. Η Λίνα Κουστένη προσπαθούσε πάρα πολύ για να παίξει και δεν στοιχηματίζω ότι το χει, ο Δημήτρης Καϊκης  ξεκίνησε νευρικά αλλά στη συνέχεια έκανε καλό ντουέτο με τον Τσακίρη και ο Γιάννης Καντέλης είχε μια ανεκτή παρουσία. 

Η παράσταση είχε μια αξιοπρέπεια και μπράβο στους συντελεστές που δεν έβαλαν ανδρικά γλωσσόφιλα για να προκαλέσουν το κοινό ώστε να γίνει ντόρος και να κόψουν εισιτήρια.

Το Studio Κυψέλης είναι ένα συμπαθητικό θέατρο με ωραίο μπαρ και αν μεγάλωναν την παράσταση έστω κατά 10 λεπτά, θα μπορούσε να λειτουργήσει στο διάλειμμα το μπαρ για να αυξήσουν τα έσοδα τους. 

Η αίσθηση μου είναι πως εν προκειμένω δεν έχει τόση σημασία η μεταφορά του έργου από τους συντελεστές ( αν και πάντα μετράει ) αλλά το πώς τοποθετείται κανείς πάνω σε αυτό που βλέπει.

Προσωπικά, οι ομοφυλοφυλικές αναζητήσεις στα άδυτα του συνειδητού και του ασυνειδήτου ουδέποτε με συγκλόνισαν, όποτε πέρασε και δεν ακούμπησε.